We leerde elkaar eerst kennen via internet, en later gingen we ook samen afspreken. Sindsdien is zij mij steeds meer gaan vertellen en aan de hand van die verhalen en nog wat andere dingen (ik heb haar ouders beloofd dat voor mij te houden) ben ik dit verhaal gaan schrijven. Ik zal eerlijk zijn; het verhaal is voor 99% de waarheid, sommige delen heb ik veranderd omdat het anders te heftig zou kunnen worden.Slimpie Hugo schreef: Maar heb je dit meisje beter leren kennen later, of hoe weet je haar verhaal?
Update
*Is de foto vergeten, tripple facepalm*
Als ik wakker gemaakt wordt door Dylan kijk ik eerst naar hem en dan naar mezelf, ik besef mij dat allebei in ons ondergoed liggen. Ik draai mijn hoofd snel weg want ik voel dat die rood begint te worden.
"Ik eh.. Ik moet naar school" Ik trek zonder mezelf te wassen mijn shirt aan en wil opstaan, maar Dylan pakt mijn arm vast op dezelfde plek als gister.
"Wacht alsjeblieft."
"Nee ik moet mijn schoolspullen ook nog ophalen, die liggen nog thuis."
"Het maakt toch niet uit als je wat later komt?" Als ik opsta voel ik pas hoeveel pijn mijn benen doen, daar gaat mijn hoop dat er niks gebeurd is. Zodra ik mijn broek aan heb voel ik de pijn die ik tussen mijn benen heb, nu weet ik zeker dat er wat is gebeurt.
"Ik moet echt gaan ik spreek je later wel weer." Hij roept mij naam nog maar ik reageer er niet op.
Op school wordt ik tijdens de lessen de hele tijd gebeld door Dylan, hij stuurt mij ook een eindeloze reeks aan smsjes, ik lees ze wel, maar ik reageer niet op zijn berichten. Het zijn allemaal smsjes waar in staat dat het hem spijt en dat hij mij geen pijn wil doen. Dat hij wil weten wat hij fout heeft gedaan. Dat hij zich zorgen maakt. Neem alsjeblieft op. En zo gaat het door. Ik let totaal niet op tijdens de lessen want ik probeer er alleen maar achter te komen wat er vannacht is gebeurt. Tijdens Engels kijk ik een hele poos uit het raam, en dan begin ik ineens te trillen. Mijn handen zweten en mijn hoofd begint te bonken, ik kijk naar mijn pols als ik zie dat mijn vingers een beetje blauw zijn.
"Gaat het wel goed Jaylinn?" Ineens staren vijfentwintig paar ogen mij aan, sommige medelijdend, andere spottend.
"Kan ik even naar het toilet?"
"Ga maar." Als ik opsta merk ik dat ik amper op mijn benen kan staan en ik besef mij ineens wat ik nodig heb. Als ik bij de wc ben pak ik een flesje water en haal uit mijn etui een pilletje, zo'n pilletje tegen een paniekaanval. Het duurt even, maar dan werkt het wel. Volledig ontspannen loop ik de klas weer in. Ik wordt nog steeds aangestaard maar er is niemand die wat wil zeggen, waarom zouden ze ook? Ik ben het maar.
Na Engels is het grote pauze, ik loop naar mijn standaard plekje op het schoolplein toe. Zo te zien is er niemand in de buurt en ik ga op de grond zitten om nog wat woordjes voor Frans te leren. Ik hoor na een paar minuten iemand mijn naam fluisteren en ik kijk om mij heen.
"Jaylinn! Voor je!" Zijn stem klinkt luid, maar op een gedempte manier. Ik loop naar het hek toe en kijk hem boos aan.
"Ga weg, straks krijg je nog meer problemen."
"Maakt niet uit, we moeten praten."
"Nou ik heb nu geen tijd, en dit gaat toch nooit werken weet je nog? Mijn moeder wordt hartstikke boos als ze hier achter komt."
"Jij snapt het echt niet he?"
"Wat niet?"
"Je moeder wilt gewoon niet dat jij gelukkig bent."
"Hoe bedoel je?"
"Ze geloofd niet dat je gepest wordt, ze gaf jouw de schuld dat die mensen in de problemen zitten en ze wil niet dat wij elkaar zien. Moet ik door gaan?"
"Ze wil mij gewoon beschermen.."
"Door jou niet te geloven?" Hij pakt een pakje sigaretten uit zijn broekzak en begint er weer van dat spul in te doen, ik kan er niks aan doen maar ik verlang er ook naar. Ik kijk de hele tijd naar de sigaret als hij bezig is met het spul er in te doen, dan verschijnt er een glimlach op zijn gezicht.
"Wil je ook?"
"Ja graag." Er klinkt een spoor van schuld in mijn stem, maar ik heb geen zin om mij daar nu zorgen om te maken. Als hij klaar is geeft hij hem aan mij en ik steek hem gretig op.
"Rustig aan joh straks raak je nog in een coma ofzo."
"Nou en, dat overleef ik heus wel."
"Wat heb je zo?"
"Gym."
"Pf succes, ik had zo hekel aan dat vak."
"Ik ook." We zijn een tijdje stil en dan gaat de bel, ik loop naar mijn kluisje toe en pak mijn gym spullen.
Als ik de kleedkamer binnen kom lopen is het meteen stil en wordt ik voor de derde keer vandaag aangestaard, waar heeft iedereen toch last van? Ik trek mijn shirt uit en dan besef ik dat ik nog het "speciale" ondergoed aan heb en trek beschaamd snel mijn shirt over mijn hoofd. Maar het is al te laat en ik hoor al gefluister en ik hoor meerdere keren mijn naam vallen. Ik probeer om geen rood hoofd te krijgen maar hoe meer ik probeer om het niet te krijgen hoe roder het wordt. Er zijn al wat meiden uit mijn klas naar de gymzaal gegaan en ik probeer om het omkleden uit te stellen tot het laatste moment zodat er niemand meer is, maar dan blijf ik alleen over met die vervelende meiden. Als ik mijn broek uit trek staan ze ineens om mij heen.
"Het lijkt er op dat ze eindelijk de make-up doos van haar moeder heeft gevonden en het begon te smeren op haar gezicht." Een van de meiden trek mijn gym broek uit mijn handen en zwaait die voor mijn gezicht. Als ik uithaal om de broek terug te pakken, pakt één van de andere mijn handen vast.
"LAAT MIJ LOS!" Ze begint nog harder te knijpen en ik voel de pijn van gister avond terug komen.
"Wat is dat nou, je draagt van dat mooie ondergoed, we wisten wel dat je een vieze slet bent."
"Oh kijk, ze heeft allemaal sneetjes op haar benen." Een ander meisje begint zich er nu ook nog mee te bemoeien.
"Haha zo kansloos, als je zo graag pijn wilt kan je dat ook gewoon door ons laten doen hoor." Ze beginnen vals te lachen. Een van hun loopt met de broek naar de douche, doet de douche aan en gooit de broek er onder. Dan komt een meisje heel dicht bij mij met haar hoofd en begint te fluisteren.
"Dit is nog maar het begin, het is jouw schuld dat wij nu in de problemen zitten en wij gaan jouw leven een hel maken." Ze laten mij los en lopen lachend weg. Ik pak snel mijn broek en doe die maar aan, het maakt nu toch niet meer uit.
Ik kom ruim vijf minuten te laat de gymzaal binnen lopen en de leraar komt meteen naar mij toe.
"Waarom ben je zo laat?"
"Ik eh.." Ik zie in mijn ooghoek de meiden van net al lachen.
"Ik kon mijn broek niet vinden en toen kwam ik erachter dat ik die buiten verloren was en die is nat geregend." Ik wijs naar mijn broek als ik zie dat de leraar alleen naar mijn polsen aan het kijken was. Ik heb aan een kant een hele grote blauwe plek zitten en aan beide kanten zitten behoorlijke krassen, hoe ik het ook wend of keer ik zit in de problemen.
"Hoe komen je ogen zo rood, heb je gehuild?"
"Er zijn wat druppels in mijn ogen gekomen en die zijn heel gevoelig." Ik ontwijk zijn blik en loop de zaal in.
"HÉ EMO GA JE JE KRASSEN OP JE VETTE BENEN OOK NOG AAN ONS LATEN ZIEN?! JE KAN OOK OP EEN ANDERE MANIER AANDACHT KRIJGEN HOOR!" Ik krijg een heel rood hoofd en de leraar zegt dat ik even op de gang moet gaan staan wachten, hij wil nog verder met mij praten. Ik zit een tijdje op een stoel als ik besef dat ik nog wel eens heel erg in de problemen kon zitten. Ik begin op en neer te lopen en al mijn gedachtes lopen door elkaar heen, snel ren ik naar de kleedkamer pak mijn flesje water, en een pilletje. Maar als ik in mijn etui kijk kan ik ze niet vinden, ik zoek door mijn hele tas maar ze zijn nergens te bekennen. Als ik mij omdraai staat de gymleraar in de deur opening, hij houd een klein zakje vast en vraagt;
"Zoek je deze?"
"Ja ik heb hoofdpijn, mag ik ze alstublieft?"
"Waarom zitten gewone aspirines in zo'n zakje?"
"Vond ik handig." Ik pak heel brutaal het zakje uit zijn handen en stop het terug in mijn etui.
"Waarom keek u tussen mijn spullen?"
"Ik zag je vanochtend ineens zo ontspannen door de school heen lopen terwijl je eerst nogal in paniek leek."
"Dus?"
"Dus ik dacht dat je misschien drugs gebruikt zou hebben. Ik maakte mij zorgen, ging zoeken in je tas en ik toen vond ik de pilletjes." Ik ben er even stil van.
"Wou u daarom met mij praten?"
"Ook nog over wat anders, maar dat kom een andere keer wel." Hij draait zich om en wil weglopen maar bedenkt zich.
"Oh en Jaylinn, je begrijpt dat ik naar je moeder moet bellen vanwege dit, maar ook omdat je tijdens de pauze stond te roken samen met die jongen die hier niet meer mag komen. Je hoeft van mij niet meer in de les te komen vandaag."
Verbijstert fiets ik naar huis toe, hoe kon hij dit weten? En drugs? Dit zijn toch geen drugs? Het zijn gewoon wat kalmeringstabletten, meer niet. Als ik thuis kom zie ik allebei mijn ouders al op de bank zitten, wat best als een wonder beschouwt mag worden, maar zodra ik de deur open doe besef ik dat het niet leuk en gezellig is.
"WAAR DACHT JIJ MEE BEZIG TE ZIJN?" Ze zijn allebei woedend op mij.
"Waar hebben jullie het over?"
"EEN BEETJE IN JEZELF LOPEN SNIJDEN OM AANDACHT TE KRIJGEN? WAT GAAT ER OM IN DAT DOMME HOOFD VAN JOU! DIE AANDACHT HEB JE NU GEKREGEN, BEN JE BLIJ?"
"Mam blijf rustig, dit slaat nergens op. Ik wil geen aandacht."
"EN DIE DRUGS DAN? WAAG HET NIET OM TEGEN MIJ TE LIEGEN JONGEDAME, WE WETEN ALLES!"
"Definieer alles." Ik merk dat ik het eigenlijk niet eens zo erg vind deze ruzie.
"ALLES, JE ZIET DIE RARE JONGEN NOG STEEDS, JE GEBRUIKT DRUGS EN JE SPIJBELT! WAAROM? WAT HEBBEN WIJ TOCH FOUT GEDAAN?" Mijn moeder is de enige hier die aan het schreeuwen is, en mijn vader knikt alleen maar instemmend. Als ik niet reageer begint mijn moeder verder te schreeuwen.
"EN DAT NIET WILLEN ETEN VAN JE? DOE JE DAT OOK VOOR DE AANDACHT!?"
"Mam besef je niet hoe onredelijk je nu bent?"
"IK ONREDELIJK? HEB JE JEZELF WEL EENS GEZIEN? JE DENKT ALLEEN MAAR AAN JEZELF!"
"Ik denk alleen maar aan mezelf? Zegt degene die haar dochter niet gelooft als ze zegt dat ze gepest wordt!" Dylan had gelijk, ze wil mij gewoon niet gelukkig zien. Ik loop naar boven en pak mijn belangrijkste spullen en wil het huis uit lopen. Mijn moeder staat voor de deur en laat mij er niet langs.
"JIJ GAAT HELEMAAL NERGENS NAAR TOE!" Ik begin haar een beetje aan de kant te duwen als ik een harde klap tegen mijn achterhoofd aan krijg. Ik kan het niet geloven. Mijn vader heeft mij zojuist geslagen. Nu ben ik er helemaal klaar mee. Ik gebruik al mij gewicht en geef een harde duw tegen mijn moeder, ze wankelt een beetje en ik duw haar verder om. Zodra ze op de grond ligt doe ik de deur open en ren weg. Er is maar één iemand die mij gelukkig kan maken. En dat is Dylan. Ik loop naar zijn huis toe en begin onderweg heel hard te huilen.
Als ik bij hem kom vangt hij mij meteen op, ik hoef niet eens uit te leggen wat er gebeurt is.
"Je had gelijk." Fluister ik zacht.
"Ze wil echt niet dat ik gelukkig ben." Hij zucht.
"Maar ik wil wel dat jij dat bent." We zeggen bijna niks, maar ik voel me nu al beter. Ik vertel hem in het kort wat er gebeurt is en hij probeert mij te troosten door lieve dingen te zeggen.
"Ga je wel nog naar school toe of niet?"
"Ik heb geen keus.." Mijn telefoon gaat continu af en ik hoef niet eens te kijken om te weten dat dat mijn moeder is.
"Daar heb ik wel een oplossing voor." Dylan pakt mijn telefoon, haalt de simkaart eruit en knipt die in tweeën. Hij loop naar een kastje en pakt daar een nieuwe telefoon uit.
"Hier neem deze maar, maar beloof dat je hem altijd aan laat."
"Dat kan ik toch niet aannemen? Dat is veel te duur."
"Dat maakt niet uit, ik doe alles om jou gelukkig te maken." Hij slaat zijn arm om mij heen en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. We zitten samen een hele tijd televisie te kijken en zeggen af en toe iets.
"Ga anders even lekker douchen, misschien voel je je dan wat beter."
"Is goed."
*Vanuit Dylan's perspectief* Spoiler alert!!
"Besef je je nu niet hoeveel wij in de problemen zitten door dat vriendinnetje van je?" De stem klinkt behoorlijk boos, en dat kan ik begrijpen.
"Het spijt, me het zal niet meer gebeuren."
"Ik hoop het voor je, en hoe zit het met die krassen waar je het over had?"
"Voor zover ik weet zijn er niet meer bij gekomen."
"Zorg er voor dat dat ook niet gebeurt, anders kunnen we haar niet meer gebruiken en dat zou zonde zijn."
"Ja dat weet ik."
"Is ze een beetje makkelijk, als het gaat om.. nou ja je weet wel wat ik bedoel."
"Haha er is niet veel voor nodig nee, alleen wat van dat spul en ze doet zo wat je wil."
"Begint ze dan niet te zeuren?"
"Jawel, maar ze is zo zwak dat ze zich niet kan verweren, laat staan als ze van dat spul op heeft."
"Is ze nou eens weg bij haar ouders of niet? De tijd begint een beetje te dringen namelijk." *Writers note: het verhaal speelt zich versneld af, in werkelijkheid heeft dit ongeveer drie maanden geduurd, in het verhaal maar drie weken.*
"Ze is net bij ze weg ge gaan."
"Haha mooi! Heeft ze de nieuwe telefoon al?"
"Ja, maar er is één probleem, ze wilt maar naar die school blijven gaan.."
"Dat gaat vanzelf over."
"Ik hoop het. Maar ik moet gaan, ze komt zo weer terug."
"Oké spreek je later."
*Einde*
Ik wou nog even zeggen dat ik het ontzettend leuk vind om de positieve reacties te lezen, en ik weet dat de uploads veel tekst hebben in verhouding tot het aantal plaatjes maar dat heb ik bewust gedaan omdat ik anders vind dat de plaatjes teveel afleiden. Dat is mijn persoonlijk mening, het is een serieus verhaal en teveel plaatjes halen voor mijn gevoel het serieuze aspect er een beetje van af.