Sims Nieuws

Sims Nieuws Forum

Je kunt gewoon niet zonder!

Plaats reactie

75 berichten • Pagina 4 van 4

Shaan
Genetisch manipulator Genetisch manipulator
Berichten:
2252
Lid geworden op:
do 15 mar 2012, 11:50

Re: Jaylinn's life *story* *update 7 oktober*

Ik volg dit verhaal al vanaf het begin en het is best zwaar om te lezen. Vooral de stukken waar haar moeder in voorkomt zijn echt vreselijk maar ook verbazend tegelijk. Je schrijft goed alleen jammer dat er geen plaatjes zijn. :)
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Jaylinn's life *story* *update 7 oktober* // weer terug

Een hele tijd geen upload geplaatst, sorry :#

Als ik de school uit loop bel ik meteen Dylan op om te vragen of hij mij op wilt komen halen om naar Serena toe te gaan.
“Heei kan je mij ophalen?”
“Waar ben je dan?”
“Ik ben nu op school.”
“Maar waar moet je naar toe dan?”
“Ik had toch met Serena afgesproken?’
“Ohja dat.. Ehm.. kan je het verzetten?”
“Waarom?”
“Ik heb nu echt geen tijd..”
“Ik kan toch alleen gaan?”
“Geen denken aan.”
“Maar..”
“Jaylinn denk nou eens na, stel er gebeurt wat, hoe wil je jezelf dan verdedigen?”
“Maar ik vind het lullig om af te zeggen.”
“Trouwens.. Kom maar naar huis, ik wil je nog even wat vragen.”
“Wat is er dan?”
“Kom nou maar gewoon.” Zijn stem begint een beetje boos te klinken.
“Ik kom eraan..”
Ik fiets naar huis toe en begin een vervelend onderbuik gevoel te krijgen, ik vind het niet leuk dat ik Serena moet afzeggen.. Diep in gedachte gezonken fiets ik naar huis en probeer na te denken waarom ik niet naar Serena mag. Heb ik iets fout gedaan? Nou ja, wat heb ik niet fout gedaan? Dylan doet zoveel voor mij en ik doe helemaal niks terug.. Hij zorgt ervoor dat ik te eten heb en dat ik een plek heb om te slapen en wat doe ik nou voor hem? Helemaal niks.. Ik loop de kelder in en krijg meteen een boze blik toegeworpen van Dylan.
“Hoe komt je moeder aan mijn nummer?”
“Weet ik veel.. Ik heb die nooit aan haar gegeven.”
“Je moeder belde mij vanochtend.”
“Oh..”
“Weetje wat ze te zeggen had?” Ik probeer zijn blik te ontwijken.
“Nou weet je het of niet?”
“Nee.”
“Ze begon mij ervan te beschuldigen dat ik niet goed voor je zorg.”
“Waar slaat dat nou weer op..”
“Nee het grappige deel moet nog komen.” Zijn stem klinkt boos en sarcastisch tegelijkertijd.
“Die lieve aardige moeder van jou heeft mijn nummer aan de politie en aan je school gegeven.”
“WÁT?!”
“Ja je hoorde me wel.”
“Maar waarom?”
“Tja dat vroeg ik mij dus ook af en blijkbaar wordt er van mij gedacht dat ik je bij je moeder weg gehaald heb.”
“Maar dat is niet waar.. Ik ben zelf weg gegaan.”
“Ik weet niet wat je eraan gaat doen, maar als dit zo blijft mag je van mij oprotten.”
“Nee alsjeblieft.. Ik vind wel een oplossing.”
“Als we meer geld zouden hebben dan konden we gewoon ergens anders naartoe verhuizen..”
“Oké ik álles om je te helpen.” Er verschijnt een klein glimlachje op zijn mond.
“Bedoel je echt alles?”
“Ja.” Mijn stem klinkt zelfverzekerder dan ik gedacht zou hebben, maar ik doe er echt alles aan.
“Nou ik weet wel iets, maar ik wil het je eigenlijk niet aandoen.”
“Het maakt mij niet uit, het is mijn schuld dat je zo in de problemen zit en ik ga er voor zorgen dat het over gaat.”
“Oké er komt vanmiddag een man en als we het goed spelen kunnen we makkelijk €200 verdienen.” Mijn ogen worden groot.
“Wat moet ik doen dan?”
“Dat zie je dan wel, goed?”
“Ja ik denk het..”
“Waarom zijn je ogen zo rood trouwens? Heb je gehuild?”
“Nee ik eh..” Ik voel alweer tranen opkomen.
“Vertel het me maar.”
“Nou vanmiddag op school..” Dylan krijgt een ijskoude blik in zijn ogen.
“Wát hebben ze gedaan?”
“Niks het was mijn eigen schuld.”
“Vertel het en ik zorg dat het stopt.”
“Nee het is echt niks.” Hij kijkt mij een tijdje aan en loopt dan richting de keuken.
“Hier hou dit altijd bij je oke? Ik wil dat je niks ergs overkomt.” Hij trekt de keukenla open en pakt er een groot mes uit. Mijn ogen worden groot van verbazing.
“I-ik kan dat-t echt niet mee nemen..”
“Ik wil dat je niks overkomt.” Hij geeft mij een kus op mijn voorhoofd en stopt het mes in mijn tas. Ik wil het eruit pakken maar Dylan houd mij tegen.
“Alsjeblieft Jaylinn, hou het bij je voor als het echt niet anders kan.” Ik knik en doe bibberend de tas van mijn schouders af. Hij loopt hoofdschudden naar boven toe en ik loop zuchtend naar de bank. Ik ben zó bang, ik weet niet eens waarvoor. Zou het voor vanavond kunnen zijn? Of voor al het gedoe op school? Of het leven in het algemeen? Ben ik bang dat mijn ouders er achter komen waar ik nu ben? Ben ik bang dat ik op school weer vernederd ga worden? Ben ik bang voor Dylan? Nee toch? Of wel..
“JAYLINN!” Ik kijk geschrokken omhoog.
“Wat is er?”
“Ik riep al 3 keer je naam maar je reageerde steeds niet.”
“Oh sorry..”
“Luister over vanavond, we blijven de hele avond weg en zijn pas rond 5 uur s ’nachts weer thuis.”
“Maar wat gaan we vanavond allemaal doen dan?”
“Ik moet wat dingen voor Dustin doen en jij moet ook het één en ander doen.”
“Maar..”
“HOU JE MOND! GEEN VRAGEN STELLEN”
“Oké..” De komende paar uur blijf ik stil op de bank zitten, ik kijk Dylan niet aan, ik zeg niks ik reageer niet eens als hij vraag t of ik wat te drinken wil.
“Tijd om je om te kleden.” Gehoorzaam sta ik op en loop naar de badkamer. Ik ben wél bang voor hem, maar niet alleen voor hem, voor alles.

We zitten nu al een uur in de auto en we zijn nog steeds niet op de plek waar wij moeten zijn.
“Je bent stil.” We hebben al die tijd niet met elkaar gepraat en Dylan kijkt alleen maar geërgerd naar mij.
“Ja ik heb niet veel te zeggen.”
“Luister, er is zo meteen een man die jou weer geld geeft, jij doet alles wat hij aan je vraagt als het op seksueel gebied aankomt. Als hij je niet meer dan €100 geeft dan blijf je maar een uurtje bij hem, voor iedere €50 die er bijkomt blijf je een half uur langer begrepen?”
“Ik wil dit niet.”
“Je moet.”
“Dylan alsjeblieft.. Waarom moet ik dat doen?”
“Sinds jij bij mij woont moet ik voor alles meer betalen, je betaalt er maar aan mee.”
“Kan dat niet op een andere manier?” Dylan rijd naar een parkeerplaats bij een benzinestation en stopt de auto. Hij begint op een dreigende toon te praten en pakt mijn schouder stevig vast.
“Luister, als jij nu niet braaf gaat luisteren naar wat ik zeg dan gooi ik je hier mijn auto uit en hoef ik je nooit meer te zien, begrepen?” Ik knik geschrokken.
“Goed, jij gaat dus vanavond doen wat die man wil en je geeft al het geld aan mij, als je dit verpest komt het je duur te staan. Dat ook begrepen?” Ik knik weer geschrokken.
“Oh en dan nog iets, dit gaan we vaker doen.” Hij start de auto weer en rijdt verder. Ongeveer een half uur later zijn waar we wezen moeten. Ik stap uit en Dylan komt naar mij toe gelopen.
“Denk eraan over wat ik zei, je doet wat hij zegt.” Hij hoeft niet eens te fluisteren om niet gehoord te willen worden, de muziek staat zo hard ik kan hem amper verstaan.
“Oh en voor je gaat..” Nog voor ik mij er op voor kan bereiden steekt hij de naald van een spuit in mijn arm.
“Nu mee lopen.” Hij neemt mij mee naar een klein donker kamertje en klopt op de deur.
“Ik zie je later.” En hij loopt weg. Er komt een niet zo heel oude man het kamertje uitlopen.
“Ben jij het meisje?”
“Hoe bedoelt u?” Hij begint te glimlachen.
“Het meisje dat mij gaat “vermaken”.” Ik frons mijn wenkbrauwen.
“Uhm ja ik denk het wel..”
“Kom maar binnen dan.” Hij loopt naar een bed waar een matras op legt dat vol zit met vlekken. De hele kamer is zo vies. Er ligt overal stof en op de ramen zit een groene uitlag, de gordijnen zitten vol met gaten en het kleine wastafeltje dat er staat zit ook vol met vlekken en haren. Ik kijk blijkbaar met een vieze blik om mij heen want de man begint te praten.
“Het wordt allemaal beter hoor, geloof me, maar ik kon nu niks beters betalen.” Hij pakt zijn portemonnee uit zijn broek en pakt er geld uit, tot mijn verbazing zie ik dat het €150 is. Ik pak het geld aan en leg dat op het kastje naast het bed.
“Nou nu de zaken geregeld zijn, laten we beginnen.” Hij zet meteen daad bij kracht en begint mij te zoenen en tegelijkertijd mijn kleding uit te trekken. Hij trekt mijn broek uit en als die uit is doet hij een stapje achteruit, hij bekijkt mijn lichaam van top tot teen en krijgt dan een boze uitdrukking op zijn gezicht en trekt mij mee als hij woedend de kamer uit stampt.
“DIT IS NIET WAAR IK VOOR BETAALD HEB JIJ VUILE SCHOFT!” De man wijst boos naar mijn benen en dan pas besef ik dat het over mijn littekens gaat. Dylan kijkt mij nu woedend aan en trekt mij letterlijk aan mijn haar mee naar het kamertje en gooit de deur achter hem dicht.
~RAWR~
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Jaylinn's life *story* *update 30 november*

Baloutje schreef: En het is wel jammer dat er geen plaatjes bij zitten..
Ik heb er bewust geen plaatjes in (momenteel) en daar heb ik verschillende redenen voor. Ten eerste heb ik momenteel 2 studies waar al mijn aandacht naar toe gaat, ik heb een MBO 4 opleiding in de zorg en daarnaast doe ik nog 2jaar HAVO in één jaar zodat ik volgend jaar hopelijk HBO kan gaan doen. Ik heb het hier super druk mee aangezien ik in mei ook examen moet doen. (behalve als ik het echt niet red met havo aangezien ik dit jaar van MBO ook gewoon moet halen.)

Daarnaast vind ik de kwaliteit van mijn foto's niet mooi genoeg voor het verhaal, ik kan de instellingen van de sims niet hoog zetten omdat mijn laptop anders helemaal vast loopt en ik vind dat de foto's dan het verhaal een beetje verpesten. En het is ook zo dat ik vind dat foto's niet veel toe zullen voegen aan het verhaal.

Ik hoop dat het zo een beetje duidelijk is. :sweatdrop
~RAWR~
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Jaylinn's life *story* *update 30 november*

Update

“WIE DENK JE NOU WEL NIET WIE JE BENT?! IK HEB OOK ECHT HELEMAAL NIKS AAN JOU!” Ik loop bang en trillend achteruit.
“DENK JE NOU ECHT DAT JE ER ZO MAKKELIJK VAN AF KOMT? DAAR GAAT WÉÉR €150 EN DAT ALLEEN MAAR OMDAT JIJ NIET ÉÉN KEER KAN DOEN WAT IK VAN JE VRAAG!” Hij komt dreigend mijn kant op lopen en ik sta met mijn rug tegen de muur en kan geen kant op. Als hij voor mij staat bereid ik mezelf voor op nog een klap, maar in plaats daarvan krijg ik een harde trap in mijn maag. Ik kan de tranen die al die tijd al achter mijn ogen brandde niet meer tegen houden en die stromen nu over mijn wangen.
“DENK JE DAT DIT PIJN DOET? WAT DACHT DAT DUSTIN MET JOU ÉN MIJ GAAT DOEN ALS HIJ HIER ACHTER KOMT?” Hij geeft mij nog een trap en ik zak in elkaar op de grond en begin hysterisch te schreeuwen.
“EEN PARTIJTJE GAAN LOPEN SCHREEUWEN GAAT JE ECHT NIET HELPEN HOOR!” Hij blijft door gaan en trapt nu ook tegen mijn hoofd. Alles doet pijn, mijn ribben, mijn hoofd, mijn benen zelfs mijn armen doen onwaarschijnlijk veel pijn. Ik blijf de hele tijd aan één stuk doorschreeuwen en smeek hem om te stoppen, maar niet helpt. Als hij eindelijk gestopt is doe ik mijn ogen weer open en zie ik dat hij gehurkt naast mij zit.
“Ik weet niet wat jij met je leven gaat doen, maar dat van mij verpest je niet langer meer. Sterker nog, ik ga nu weg en je zoekt het zelf maar uit.” Hij staat op en loopt de kamer uit, hij doet het dus echt, hij laat mij echt achter. Nu heb ik helemaal niemand meer. Ik weet niet eens waar ik ben, hoe moet ik thuis komen? Als ik op wil gaan staan zakt mijn lichaam vrijwel meteen weer in elkaar, ik doe mijn best om op te gaan staan en als ik bijna bij de deur ben komt de man van de €150 de kamer inlopen. Ik blijf naar de grond staren en ontwijk hem expres als hij contact probeert te maken.
“Luister, ik weet niet wat er zojuist gebeurde, maar als het mijn schuld is spijt het mij heel erg.” Ik knik alleen maar met mijn hoofd en reageer verder niet op de man, wat kan hij er nou aan doen? Wat kan hij nou doen aan het feit dat ik zo stom ben geweest om mezelf te snijden? Terwijl Dylan zo vaak heeft gezegd dat ik het niet moet doen.. Zonder de man verder aan te kijken loop ik de kamer uit. Als ik het gebouw uitloop loop ik 3 keer over het parkeer terrein om naar Dylan’s auto te zoeken, maar ik kan hem nergens vinden. Ik dacht dat hij misschien zou blijven, om mij een soort les te leren, maar hij is echt weg. Ik blijf een hele tijd rondjes lopen over de parkeerplaats en besluit dan om Dylan te bellen. Ik loop naar een parkje en ga op een bankje zitten en bel hem meerdere keren, maar als hij na 5 keer nog niet opneemt stort ik helemaal in. Ik ga op het bankje liggen en begin weer te huilen, niet alleen huilen, maar ook schreeuwen en ik zet mijn nagels in mijn armen en begin mezelf te krabben. Ik ben zó stom geweest, hoe kon ik dit laten gebeuren? Ik heb álles verpest. ALLES! Ik heb helemaal niks meer.. Niemand meer.. Wat moet ik nu doen? Ik besluit om maar weer rondjes te gaan lopen, het voelt alsof mijn ribben aan het branden zijn en mijn hoofd voelt aan alsof het elk moment kan ontploffen, ik leun tegen een boomstam aan, sluit mijn ogen even en wordt vervolgens pas een dag later wakker.
“Moet jij niet op school zijn?” Verschrikt kijk ik op.
“Ik eh..” Ik voel aan mijn hoofd, dat klopt nog steeds. De persoon die tegen mij praatte is een vrouw rond de 40, ze is stevig maar niet dik en ze is al een beetje grijs aan het worden.
“Zeg misschien een rare vraag, maar waarom was je tegen een boom aan het slapen?” De vrouw kijkt mij met een lieve glimlach aan. Ik begin zelf ook een beetje verlegen te lachen.
“Ik eh.. Ik zou het zelf ook niet weten haha.”
“Kom anders maar even met mij mee, dan kan je je even opfrissen en kan je daarna weer naar school toe.” Ik kijk haar twijfelend aan, straks kom ik nog in de problemen met Dylan..
“Ik eh..”
“Ik wil je anders ook wel naar je eigen huis toe brengen?” En dan komen de tranen weer. Ik heb geen huis. Ik heb helemaal nergens waar ik naar toe kan gaan.
“Och kindje toch..” De vrouw slaat een arm om me heen en ik begin in paniek te raken, ik sla de arm van mij af en begin te schreeuwen.
“Rustig maar ik doe niks.”
“BLIJF VAN ME AF!” Ik geef de vrouw een harde trap en ren weg.

Ik ben al een heel stuk aan het rennen als ik mijn telefoon voel trillen.
“Hallo?”
“Jaylinn ik ben het.” Er gaat een gevoel van verlangen door mij heen als ik Dylan zijn stem hoor.
“Dylan.. Ik mis je. Mag ik alsjeblieft terug komen?” Ik snap niet waarom ik dat zeg. Ik wil het wel, maar ik weet dat het niet verstandig is.
“Ik weet niet of dat wel zo verstandig is Jay, ik heb je meerdere keren iets simpels gevraagd en iedere keer gaat het mis..” Dan begin ik te huilen.
“Nee Dylan alsjeblieft.. Ik beloof het.. Ik zal het niet weer verpesten. Ik doe alles om je te helpen echt alles.”
“Waar ben je nu?”
“Ik ben in het park.”
“Loop maar naar de parkeerplaats, ik kom je zo ophalen.” Hij zucht even en hangt dan op. Dit is mijn laatste kans, ik kan het nu niet meer verpesten. Ik loop op een rustig tempo weer terug naar de parkeerplaats en alles lijkt ineens een stuk vrolijker, de zon schijnt feller, het gras en de bomen lijken groener en de vogeltjes lijken wel harder te fluiten. Of lijkt dat maar zo? Het is nog erg rustig in het park maar langzaam aan zie ik steeds meer mensen voorbij lopen. Dan zie ik een bekent iemand, het duurt even maar dan weet ik hem weer te plaatsen. Mijn gymdocent. Ik begin snel te rennen, dit is net als een paar weken terug toen ik hem zag, alleen dit keer heeft hij mij niet gezien. Als ik op de parkeerplaats ben gekomen laat ik mij op de grond zakken en ga met mijn benen over elkaar zitten en glimlach. Waarom precies weet ik niet, maar ik ben zo opgelucht. Als ik een auto aan hoor rijden kijk ik meteen op en mijn ogen worden groot van verbazing, mijn gymdocent staat nu voor mij. Is hij me nou achteraan gekomen met de auto? Of is het toeval?
“Jaylinn wat doe jij hier?”
“Ik eh.. Heb hier met iemand afgesproken.” Kom op Dylan schiet nou op
“Met wie dan?”
“Oh een vriend.”
“Beetje een rare plek om zo vroeg af te spreken vind je niet?”
“Wat doet u hier eigenlijk?”
“Ik zag je lopen in het park en zag dat je hier naar toe ging en ik maakte mij een beetje zorgen.”
“Is nergens voor nodig hoor, het gaat goed met mij.”
“Weet je dat heel zeker? Je ziet er nogal moe uit namelijk.” Er komt nog een auto aanrijden, dit keer is het wel de auto van Dylan en ik loop er meteen naar toe.
“Daar is mijn vriend, ik zie nog wel op school.” Zonder op antwoord te wachten stap ik de auto in en Dylan rijd snel de parkeerplaats af.

Onderweg naar huis zeggen we allebei niks, ik durf ook niks te zeggen. Het blije gevoel dat ik net had is verdwenen en heeft plaatst gemaakt voor angst. We stappen de auto uit en lopen het huis in.
“Luister Jay, wat gister gebeurd is zal nooit meer gebeuren goed? Jij moet gewoon luisteren naar wat ik zeg en je zal geen pijn hebben goed?”
“Ik snap het.”
“Je gaat je nu omkleden, naar school toe en dan praten we vanmiddag wel over de krassen waar die man het over had, goed?” Ik durf hem niet aan te kijken en kijk alleen maar naar de grond.
“Is goed.” Hij geeft mij een knuffel en duwt me dan zachtjes richting de badkamer.
“Er ligt al kleding voor je.” Ik kijk naar de kleding die Dylan voor mij klaar gelegd heeft, een hele strakke broek met een shirtje dat net niet helemaal tot aan mijn broek komt. Ik loop de badkamer weer uit om mijn spullen voor school te pakken.
“Waarom draag je geen make up?” Ik kijk hem verbaasd aan.
“Waarom wel? Ik ga alleen maar naar school toe..”
“Doe het nou maar wel op, het ziet er zo mooi uit.” Hij zegt het op een dwingende toon, alsof ik geen keus heb.

Op school wordt ik aan gehouden door mijn mentor.
“Jaylinn, wij zouden nog even gaan praten weet je nog?” Ik zucht en rol met mijn ogen.
“Vindt u dat nou echt nodig?”
“Ja loop maar even mee.” Ik loop achter haar aan.
~RAWR~
gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: Jaylinn's life *story* *update 30 november*

zoetje753 schreef:
Baloutje schreef: En het is wel jammer dat er geen plaatjes bij zitten..
Ik heb er bewust geen plaatjes in (momenteel) en daar heb ik verschillende redenen voor. Ten eerste heb ik momenteel 2 studies waar al mijn aandacht naar toe gaat, ik heb een MBO 4 opleiding in de zorg en daarnaast doe ik nog 2jaar HAVO in één jaar zodat ik volgend jaar hopelijk HBO kan gaan doen. Ik heb het hier super druk mee aangezien ik in mei ook examen moet doen. (behalve als ik het echt niet red met havo aangezien ik dit jaar van MBO ook gewoon moet halen.)

Daarnaast vind ik de kwaliteit van mijn foto's niet mooi genoeg voor het verhaal, ik kan de instellingen van de sims niet hoog zetten omdat mijn laptop anders helemaal vast loopt en ik vind dat de foto's dan het verhaal een beetje verpesten. En het is ook zo dat ik vind dat foto's niet veel toe zullen voegen aan het verhaal.

Ik hoop dat het zo een beetje duidelijk is. :sweatdrop

Foto's voegen vééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééél toe aan een verhaal. nu kan ik geen halve zin lezen en ik ben het al beu...gewoon die bruine letters op de bruine grond...afbeeldingen maken het af, snappie?
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Jaylinn's life *story* *update 30 november*

gitte2001 schreef:

Foto's voegen vééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééél toe aan een verhaal. nu kan ik geen halve zin lezen en ik ben het al beu...gewoon die bruine letters op de bruine grond...afbeeldingen maken het af, snappie?
Oké ik snap dat je zegt dat je het makkelijker vind om te lezen als er foto's bij zijn omdat het anders een heel lange lap tekst lijkt. Persoonlijk vind ik dat de kwaliteit van de foto's die ik maak (ik heb een redelijk oude laptop en kan de sims niet op hoge instellingen spelen + ik maak niet hele mooie sims/settings) niet goed genoeg voor het verhaal. Als je tips heb om het op een andere manier "af" te maken hoor ik het graag! :)
~RAWR~
Margothieke
Mest analist Mest analist
Berichten:
734
Lid geworden op:
di 10 jun 2014, 21:23

Re: Jaylinn's life *story* *update 9 juli 2014*

Ik vind het niet zo erg dat er geen plaatjes bij zitten. Ik haat verhalen waar veel plaatjes bij zitten, dan lijkt het net een prentenboek wat ik van mijn kleine broertje heb genomen. (Alhoewel ik betwijfel dat hij zo'n verhalen heeft, hij is 5...).

Voor de rest mooi en ontroerend verhaal, het maakt het alleen maar erger bij de gedachte dat dit echt gebeurd is... En die moeder, wow! Als ik zou zeggen dat ik gepest word, stuurt ze me meteen op judo of zo. (Bij mij blijft het pesten gelukkig gewoon bij schelden als mijn pesters zich vervelen. Ik heb nu wel geleerd dat je gewoon moet mee lachen met hun opmerkingen. Dan zijn ze het sneller beu.)
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Jaylinn's life *story* *update 9 juli 2014*

*kleine update

“Waarom gaan we hier naartoe?” We lopen naar het kantoor van de afdelingsleider.
“Ik wil gewoon even rustig met je praten.”
“Kan dat niet in een lokaal?”
“Eh nee, dit kan nog wel een tijdje duren.” Ik kijk haar vragend aan maar zodra ze de deur open doet snap ik waarom.
“Ik heb je vader uitgenodigd voor een gesprek.” Ik draai mij om en loop richting de deur maar ik wordt tegen gehouden.
“Ga alsjeblieft zitten en luister naar wat we te zeggen hebben, je moet niks, we gaan je alleen wat voorstellen en adviezen geven. Goed?” Ik knik en ga zitten en kijk hem boos aan.
“Jaylinn, dat is lang geleden. Wat ben je.. eh.. veranderd.” Hij kijkt mij bezorgd aan. Ik rol met mijn ogen, sinds wanneer kan het hem wat schelen? Hij heeft nooit aan mijn kant gestaan, waarom nu wel?
“Luister Jaylinn, wij maken ons allebei een beetje zorgen om je. Er zijn verschillende.-“
“Er is niks om u zorgen over te maken, alles gaat goed met mij.” Ik onderbreek haar midden in haar zin.
“Heb je wel eens verhalen gehoord over loverboys?” Natuurlijk heb ik daar wel eens van gehoord.
“Ja.. Maar ik heb daar echt niks mee te maken.”
“Jaylinn wees nou eens eerlijk. Kies je er echt zelf voor om drugs te verkopen? Ik dacht dat jij wel verstandig genoeg was om dat niet te doen.”
“Nou blijkbaar niet dus.” Ze blijven maar op me inpraten dat alles zo de foute kant op gaat. Ze kunnen praten wat ze willen, maar ik weet dat het niet waar is.
“Ik stel voor dat je straks met je vader mee naar huis toe gaat.”
“Waarom zou ik weer terug willen gaan naar mijn moeder?”
“Uhm Jaylinn, je moeder en ik zijn uit elkaar gegaan.” Ik kijk hem met grote ogen aan.
“Écht? Waarom dan?”
“Je moeder en ik hebben al een behoorlijke tijd ruzie en je moeder gaat al langer dan een half jaar vreemd.”
“Oh..”
“Maar stel jou nou eens voor dat er iets heel ergs gaat gebeuren als je bij die Dylan blijft?”
“Zoals wat dan?” Ze zuchten allebei.
“Heb je het afgelopen half uur wel geluisterd naar wat we gezegd hebben Jaylinn? Stel je neemt een keer per ongeluk teveel van die troep, je kan dan verdomme dóód gaan Jay.” Bij het woord dood begin ik tranen in mijn ogen te krijgen, ik probeer ze tegen te houden maar voor ik het weet stromen de tranen over mijn wangen.
“WAT NOU ALS DAT IS WAT IK WIL? WAT NOU ALS HET ME ALLEMAAL GEEN FUCK MEER KAN SCHELEN EN IK GEWOON DOOD WIL!” Twee paar ogen kijken mij geschrokken aan.
“Jayinn meen je dat nou echt?”
“WAAROM ZOU IK ZO NOG DOOR WILLEN GAAN?” Ik kom niet meer uit mijn woorden en mijn hele lichaam begint te trillen. Mijn vader staat op om mij te troosten en buigt zich voorover om mij een knuffel te geven. Ik krimp helemaal in elkaar als zijn hand mijn schouder aanraakt en begin weer te schreeuwen dat hij van mij af moet blijven en duw hem bij mij vandaan.
“Jaylinn rustig maar.. Je hoeft niet zo in paniek te raken. Hier neem wat water en vertel wat er aan de hand is.” Ik neem het bekertje met trillende handen aan en neem een klein slokje van het water. Er wordt een paar minuten lang niks gezegd.
“Jaylinn ik ga nu heel eerlijk met je zijn. Ik denk dat het verstandig is om de politie of de kinderbescherming in te schakelen.” Ik zeg niks.
“Wat vind je daar van Jaylinn?” Ik zeg nog steeds niks.
“Als je niks zegt kunnen we ook niks voor je doen.”
“Meer vraag ik ook niet van jullie.” Ik sta op en loop zo snel als ik kan de deur uit.

Ik bel Dylan niet eens op om te laten weten dat ik naar huis toe ga, als ik niet snel dit gebouw uit ben komen ze misschien nog achter mij aan.
~RAWR~

Weergave- en sorteeropties

Plaats reactie