Insecurity: final chapter
30 juli 2013. Ik besloot om op het forum van simsnieuws in het topic ‘post jezelf’ een foto van mezelf te plaatsen. Ik had een foto gekozen van mijn vakantie in Spanje. Ik woog toen 36 kilogram, was 1m74 en 15 jaar. Al snel bleek dat de mensen bezorgd waren om mijn gewicht. Ik dacht dat ik het juiste gewicht had. Maar Imme, Jente en vele anderen overtuigden me ervan dat dat helemaal niet het geval was. Ik begon te twijfelen. Zou ik echt te mager zijn dacht ik? Ik liep naar de spiegel in de badkamer en bekeek mezelf uit allerlei poses. Langs de zijkant, al bukkend. Toen hoorde ik mijn moeder roepen: ‘Kom je even naar beneden, we willen je even spreken!’. Ik liep naar beneden. Een halfuur ging voorbij, mijn moeder was maar aan het ratelen over dat ze bezorgd was over mijn gewicht en een afspraak had gemaakt bij een gespecialiseerde dokter. Ik vond het totaal overbodig. Toen we bij de dokter waren moest ik allerlei testen doen. Ik haatte het. De dokter ging aan zijn bureau zitten en gebaarde dat we erbij kwamen zitten. ‘Ja, het is echt heel ernstig’, zei hij. ‘ als uw zoon nu een hartaanval krijgt, wat zeker kan, kan ik hem niet meer reanimeren omdat zijn hartspier bijna helemaal verdwenen is. nog 2 weken en uw zoon is er niet meer’, zei hij. Mijn moeder en ik werden allebei muisstil. ‘Normaal gezien, zou ik u op een wachtlijst moeten zetten om opgenomen te worden, maar ik ga u directe voorrang geven. Mevrouw, u gaat nu iemand bellen die thuis zijn spullen pakt en jullie blijven hier, uw zoon mag niet meer naar huis’, zei hij ernstig. Ik voelde mijn hart sneller kloppen. ‘Wat?’, dacht ik. Hij hield een rolstoel uit een kamer tevoorschijn en gebaarde dat ik erin moest gaan zitten. ‘oh nee’, zei ik, ’daar ga ik echt niet inzitten!’. Ik mocht de komende zes maanden niet meer zelfstandig lopen, alleen maar kleine afstanden. Ik werd naar een kleine kamer in het kinderziekenhuis gebracht.
En daar lag ik dan, in het kinderziekenhuis, met een sonde in mijn neus. De sonde ging recht van mijn neus naar mijn maag. Ik noemde het geen sonde, maar een dwangbuis. Ik was wel verplicht om te eten. Ik had gelukkig nog mijn laptop, ik postte dat ik een dagboek over mijn verhaal zou beginnen. Weer kreeg ik veel steun van jullie. Die avond nog was de eerste update online. Ik was trots dat ik dit zo goed had gedaan. Ik zou alleen maar trotser worden moest ik andere jongeren geholpen hebben om in te zien hoe vreselijk deze ziekte wel niet is.
De kamer was klein en deprimerend. Gelukkig kwam mijn familie genoeg op bezoek. Ik kreeg nog maar 1 vriendin van school over de vloer, mijn allerbeste vriendin Emma. Dan zie je pas wie je echte vrienden zijn. Het enige wat ik van mijn klas kreeg was een kaartje met veel sterkte op. Emma kwam me elke dag bezoeken. We hebben zo veel gepraat, en als zij er was toverde ze altijd een lach op mijn gezicht.
Ik dacht dat mijn kamer in het ziekenhuis deprimerend was, wel ik had het mis. Want mijn kamer in de instelling was nog erger. Heel klein, met kale muren. De instelling deed me denken aan een gevangenis. Helemaal omheind, kleine ramen en om er binnen te kunnen moest je toestemming hebben. Zelfs mijn ouders en vrienden en familie moesten eerst aan de deur bellen voor ze openging. Het systeem van de instelling ging simpel in zijn werk. Elke vrijdag moest je op de weegschaal gaan staan, was je dan 500 gram aangekomen, mocht je een weekend naar huis. Je moest ook alles eten wat ze op je bord schepte. Oh ja, en bovendien was ik de enige jongen in de instelling.
Vandaag, 30 november, zit ik hier al 4 maanden. Normaal zou ik hier over 2 maanden weg zijn. Maar dat lijkt valse hoop, ik weeg nu 46 kilogram en moet nog 9 kilo aankomen. Ik zie mensen komen en gaan. Meisjes genezen en mogen naar huis, en andere meisjes komen nieuw binnen. Bovendien is mijn beste vriendin Emma woensdag 21 augustus overleden. In die periode was mijn gewicht terug sterk gedaald. Alweer is er een persoon minder die mij steunt en om wie ik geef. Mij kamer is al een beetje opgefleurd door alle cadeaus. Ook hang ik mijn papiertjes van de fruitsnoepjes van fruitella die ik heb gegeten aan de muur. Ik denk dat ik jullie nu wel genoeg heb lastiggevallen met mijn problemen en daarom is dit het voorlopige einde van mijn dagboek insecurity. Ik hoop dat ik jullie heb kunnen boeien, inspireren en aan het denken heb gezet. Nogmaals bedankt voor jullie steun.
XOXO, Sims3lover<3