Ik vind het vreselijk voor je om je beste vriendin te moeten verliezen aan zoiets. Heel veel sterkte.

Heel veel sterkte! Geef haar een mooi plekje in je hart.
Het lijkt me vreselijk om iemand te verliezen die veel voor je betekent.
Sterkte!

Ik vind het vreselijk voor je. Ik weet hoe het is om zo'n belangrijk persoon te verliezen en wens je veel sterkte.
Weet dat ze altijd bij je is, en dat ze hoe dan ook zou willen dat je blijft vechten.

Grote knuffel !

Ik vind het echt erg! Hoeveel ongeluk kan je nog krijgen? Hopelijk niets meer... Emma heeft je vast en zeker door dik en dun gesteund, ik sta versteld. Zoveel toeval... Ik geloof dat je er sterker uit gaat komen. Alsof je dan de wereld aankan. Ikzelf heb ook een eetstoornis gehad dus ik weet hoe jij je voelt. Maar ik heb mijn beste vriendin niet verloren. Ik ben stil... Rest In Peace Emma, je bent 1 van de beste vriendinnen waarvan ik heb gehoord!
Sterkte!

Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte <3

Heel veel sterkte! !

Insecurity: Update
Hey jongens! Ik heb al even geen update meer gedaan omdat het niet zo goed gaat. Ik ben weer 2 kilo afgevallen en moet voortdurend op gesprekken komen. Ik heb ook het verlies van mijn beste vriendin een plaatsje moeten geven voor ik verder kon. Maar hier is de update.

Ik was tegen het einde van de lente extreem vermagerd en zat in een diepe depressie. Ik vond mezelf dik, iedereen keek naar mij. Ik dacht dat ze staarde omdat ik dik was maar dat was dus net niet het geval. Mijn punten op school waren aan het dalen, ik had de levenslust verloren en wou alles opgeven.

Tekens ik weer voor de spiegel stond begon ik te huilen. Ik kocht steeds meer dure kleren om me proberen goed in mijn vel te voelen. Ik had het contant koud en deed bij 20 graden een dikke trui aan. Ik begon meer haar te krijgen op mijn lichaam. Dit gebeurt als je te mager bent, zo houd je lichaam de warmte vast. Het enige lichtpuntje in mijn leven was mijn BFF Emma.

Emma wist mijn situatie. Maar ik wist niet dat zij door had dat ik onder die dikke kleren minder dan 42 kilo woog. Ze was heel bezorgd. Ze wou altijd met mij een broodje gaan eten in de hoop dat ik weer zou bijkomen, maar ik wou niet. Je doel is als je gaat afvallen om aantrekkelijk te zijn en meer aandacht en complimentjes krijgen. In plaats daarvan veroorzaakt het eenzaamheid en afkeer van andere mensen. Toen ik in de trein zat was er een lege stoel naast mij. Maar niemand wou er gaan zitten, en dat doet pijn. Niemand wou me nog een knuffel geven omdat ze dachten dat ze iets gingen breken of dat ik pijn zou krijgen.

Alleen de mensen die niet kunnen stoppen van jouw te houden blijven je steunen. Nu weet ik tenminste wie mijn echte vrienden waren en geen trekvogels die naar het zuiden trokken zodra het koud werd. Mensen die alleen maar bij jou zijn door de voordelen, maar zodra er problemen zijn zie je ze niet meer, iedereen kent ze.
Ik beloof jullie dat ik meer update’s zal posten zodra ik kan. Ik hoop dat jullie je interesse in mijn dagboek nog niet zijn verloren.
XOXO
Sims3lover<3

Je blijft goed schrijven. En ik weet hoe het is met al die drukte. Ik dacht ook weer tijd te hebben om screens te plaatsen. Eerst een proefwerkweek en toen was ik op vakantie. En vandaag moet ik al weer huiswerk maken :/ Mooie up

natuurlijk zijn we onze interesses in je dagboek niet verloren! Ik vind het een zo stom dat niemand je steunt behalve Emma! In deze periode heb je juist heel veel steun nodig! En ik wens je nog veel succes met bijkomen!

^^dankjulliewel, ik ben al blij dat ik hier veel steun krijg want ook nu heb ik ze nog nodig, bedankt iedereen !

Heel veel sterkte
Je hebt de update mooi geschreven (:

Ik vind het ook heel mooi geschreven, en blijven volhouden

Ik ben heel blij dat je weer een update plaats.
''Helaas'' ben je weer 2 kilo afgevallen, maar hopelijk kan je dat zelf weer herstellen. Het komt wel goed!
Ik toon natuurlijk interesse in je dagboek, want het is een aangrijpend verhaal, maar ook omdat je goed schrijft!
Heel veel sterkte nog de komende week!

Insecurity: final chapter

30 juli 2013. Ik besloot om op het forum van simsnieuws in het topic ‘post jezelf’ een foto van mezelf te plaatsen. Ik had een foto gekozen van mijn vakantie in Spanje. Ik woog toen 36 kilogram, was 1m74 en 15 jaar. Al snel bleek dat de mensen bezorgd waren om mijn gewicht. Ik dacht dat ik het juiste gewicht had. Maar Imme, Jente en vele anderen overtuigden me ervan dat dat helemaal niet het geval was. Ik begon te twijfelen. Zou ik echt te mager zijn dacht ik? Ik liep naar de spiegel in de badkamer en bekeek mezelf uit allerlei poses. Langs de zijkant, al bukkend. Toen hoorde ik mijn moeder roepen: ‘Kom je even naar beneden, we willen je even spreken!’. Ik liep naar beneden. Een halfuur ging voorbij, mijn moeder was maar aan het ratelen over dat ze bezorgd was over mijn gewicht en een afspraak had gemaakt bij een gespecialiseerde dokter. Ik vond het totaal overbodig. Toen we bij de dokter waren moest ik allerlei testen doen. Ik haatte het. De dokter ging aan zijn bureau zitten en gebaarde dat we erbij kwamen zitten. ‘Ja, het is echt heel ernstig’, zei hij. ‘ als uw zoon nu een hartaanval krijgt, wat zeker kan, kan ik hem niet meer reanimeren omdat zijn hartspier bijna helemaal verdwenen is. nog 2 weken en uw zoon is er niet meer’, zei hij. Mijn moeder en ik werden allebei muisstil. ‘Normaal gezien, zou ik u op een wachtlijst moeten zetten om opgenomen te worden, maar ik ga u directe voorrang geven. Mevrouw, u gaat nu iemand bellen die thuis zijn spullen pakt en jullie blijven hier, uw zoon mag niet meer naar huis’, zei hij ernstig. Ik voelde mijn hart sneller kloppen. ‘Wat?’, dacht ik. Hij hield een rolstoel uit een kamer tevoorschijn en gebaarde dat ik erin moest gaan zitten. ‘oh nee’, zei ik, ’daar ga ik echt niet inzitten!’. Ik mocht de komende zes maanden niet meer zelfstandig lopen, alleen maar kleine afstanden. Ik werd naar een kleine kamer in het kinderziekenhuis gebracht.

En daar lag ik dan, in het kinderziekenhuis, met een sonde in mijn neus. De sonde ging recht van mijn neus naar mijn maag. Ik noemde het geen sonde, maar een dwangbuis. Ik was wel verplicht om te eten. Ik had gelukkig nog mijn laptop, ik postte dat ik een dagboek over mijn verhaal zou beginnen. Weer kreeg ik veel steun van jullie. Die avond nog was de eerste update online. Ik was trots dat ik dit zo goed had gedaan. Ik zou alleen maar trotser worden moest ik andere jongeren geholpen hebben om in te zien hoe vreselijk deze ziekte wel niet is.

De kamer was klein en deprimerend. Gelukkig kwam mijn familie genoeg op bezoek. Ik kreeg nog maar 1 vriendin van school over de vloer, mijn allerbeste vriendin Emma. Dan zie je pas wie je echte vrienden zijn. Het enige wat ik van mijn klas kreeg was een kaartje met veel sterkte op. Emma kwam me elke dag bezoeken. We hebben zo veel gepraat, en als zij er was toverde ze altijd een lach op mijn gezicht.

Ik dacht dat mijn kamer in het ziekenhuis deprimerend was, wel ik had het mis. Want mijn kamer in de instelling was nog erger. Heel klein, met kale muren. De instelling deed me denken aan een gevangenis. Helemaal omheind, kleine ramen en om er binnen te kunnen moest je toestemming hebben. Zelfs mijn ouders en vrienden en familie moesten eerst aan de deur bellen voor ze openging. Het systeem van de instelling ging simpel in zijn werk. Elke vrijdag moest je op de weegschaal gaan staan, was je dan 500 gram aangekomen, mocht je een weekend naar huis. Je moest ook alles eten wat ze op je bord schepte. Oh ja, en bovendien was ik de enige jongen in de instelling.
Vandaag, 30 november, zit ik hier al 4 maanden. Normaal zou ik hier over 2 maanden weg zijn. Maar dat lijkt valse hoop, ik weeg nu 46 kilogram en moet nog 9 kilo aankomen. Ik zie mensen komen en gaan. Meisjes genezen en mogen naar huis, en andere meisjes komen nieuw binnen. Bovendien is mijn beste vriendin Emma woensdag 21 augustus overleden. In die periode was mijn gewicht terug sterk gedaald. Alweer is er een persoon minder die mij steunt en om wie ik geef. Mij kamer is al een beetje opgefleurd door alle cadeaus. Ook hang ik mijn papiertjes van de fruitsnoepjes van fruitella die ik heb gegeten aan de muur. Ik denk dat ik jullie nu wel genoeg heb lastiggevallen met mijn problemen en daarom is dit het voorlopige einde van mijn dagboek insecurity. Ik hoop dat ik jullie heb kunnen boeien, inspireren en aan het denken heb gezet. Nogmaals bedankt voor jullie steun.
XOXO, Sims3lover<3

Je moet niet denken dat je ons lastig valt met je problemen! Ik vind het echt heel ontroerend om te lezen, en ik weet zeker dat alle anderen dat ook vinden!

Heel veel succes met de komende twee (of meer) maanden

Lastig vallen niet. Je hebt me laten zien hoe vreselijk het is. Ik heb elk moment mee gelezen met een brok in mijn keel. Het is een nare ziekte. Een meisje in mijn klas gaf het laatst toe dat ze het ook had. Ze vertelde dat ze er ook minder open door was geworden. Ik kon het wel met haar vinden maar ik wil me niet aan haar opdringen. Ze is nu sommige lessen weg en ik hoop dat het goed komt met haar en met jou natuurlijk

Ik heb niet altijd gereageerd, maar ik heb wel elke keer weer vol ontroering je updates gelezen.
Ik wens je nogmaals heel veel sterkte voor de komende maanden. Ik weet dat je het kan!

Super veel succes! En lastig vallen doe je niet, we steunen je toch wel!

nog eens bedankt allemaal, zonder jullie was het niet gelukt!
@merlijntje: bedankt voor je steun!
@lestis: sorry van je vriendin, ik hoop dat ze beter wordt xxx
@_jente_: Je bent echt een geweldige vriendin. je hebt me echt heel goed gesteund. ik weet dat ik er een vriendin bij heb.
@totallygeeked: bedankt voor je steun!
XOXO