Wow!!! Niet verwacht!

Heel erg leuk Adoror! Kort maar krachtig . Ik had het een beetje voorspeld om een of andere reden . Maar het is heel erg goed beschreven en uitgewerkt !

Ach Waar had die R anders voor moeten staan En het was eigenlijk de bedoeling om die foto meteen bij de vorige update te stoppen, maar het was leuker om wat te pesten.

Het was geen volledige update, die komt, waarschijnlijk, morgen of overmorgen

Iedereen kent het verhaal van Romeo en Julia. Nou, meet Romeo & Julius

Hahaha!! Leuk Adoror!! Ik had het niet zien aankomen!

Episode 2
Familie van Zomeren de Rozen
Geld, Ruzie & Schilderingen



“Het is toch wel een succes geworden, nietwaar?” glimlachte Elizabeth. Christiaan keek haar echter kil aan. Er was de hele avond een spanning geweest tussen haar en hun zoon Roderick. “Lieverd?” vroeg Elizabeth, toen ze geen contact kreeg met Christiaan. Hij zei nog niets en keek naar Rosa, die juist de openhaard aan stak. “Rosa, het is goed zo. Je kunt wel gaan. Heb nog een fijne avond,” zei Christiaan koeltjes. Elizabeth zuchtte, “Ik wil nog thee,” zei ze. Christiaan keek haar aan. “Oké, ik doe het zelf wel.” Ze stond op en liep naar de keuken. Even later kwam ze terug, Rosa had de kamer al verlaten. “Waar sloeg dat nou op?” vroeg Christiaan. “Ik drink altijd nog thee rond deze tijd,” zei Elizabeth verwerend. Christiaan keek bozer. “Oh, dat bedoelde je niet. Roderick is iets van plan,” zei ze, “En ik wil weten wat.”



“Tot snel,” de woorden galmden nog door zijn hoofd en hij voelde de plek op zijn lippen, waar de lippen van Julius de zijne hadden geraakt. Hij duwde zachtjes het hek open van het landgoed. Het kraakte en het piepte, maar niet hard genoeg om enig iemand in het landhuis verderop wakker te maken. Langzaam liep hij naar het huis toe. Bij elke stap vervaagde de herinnering aan Julius. Hij wist wie Julius was, hij wist dat Chris wist wie Julius was. Hij wist ook dat niemand er ooit achter mocht komen wat hij en Julius samen hadden. Hij wilde sowieso liever niet dat iemand wist van zijn geaardheid. Hij keek naar het water, dat er stil bij lag. Hij zag zijn weerspiegeling. Een treurig, gepijnigd gezicht. Het was nog geen half uur geleden dat hij afscheid had genomen van Julius, maar het gemis was groot, enorm groot.



Victoria keek naar haar schilderij. Ze schilderde vanavond niet, het licht was niet helder genoeg. Het was een schilderij van de tuin, waar ze gisteren even aan gewerkt had. Elke avond kwam ze nog even in haar atelier om naar haar werken te kijken. Ze genoot van haar werk en de kleine kring fans die ze had opgebouwd. Ooit hoopte ze haar werk te kunnen tentoonstellen in het museum van Zomeren. “Roderick heeft papieren gevonden, documenten uit je oude werkkamer. Er wordt gesproken over een oudere villa. Je weet wel. Het Middeleeuwse huis van mijn familie, dat ooit beneden aan de berg stond, in het centrum van de stad.” Victoria hoorde de zin binnenkomen vanaf de naam van haar man. Ze wilde wel verder luisteren, maar het geluid van haar mobiel kwam uit haar tas, die in de stoel stond.



“Het is geen geheim dat er onder Zomeren nog een heleboel resten liggen van het middeleeuwse dorp dat hier ooit was. Maar je weet ook dat er geen mogelijkheid is om daar te komen! Alles ligt begraven, onder de grond. Er is al vaker geprobeerd om opgravingen te verrichten, en daarom staat er nu ook een nieuw park, en een nieuw museum. Het lukt gewoon niet, want er storten dingen in. Wat doet het er toe dat hij die documenten heeft?” Christiaan ging direct op zijn vrouw in. Hij herkende haar, hij herkende wat haar bedoeling was. “Die is er wel. Er zijn overal plekken om daar beneden te komen, Christiaan. Overal in Zomeren! Elke belangrijke plek kent een ingang naar het gangenstelsel, naar de oude pleinen en huizen van het Middeleeuwse dorpje Rozen.” Christiaan stond op, “Elizabeth, Roderick weet heus wel wat hij doet, en als het nodig is houdt hij ons op de hoogte.” Hij wilde weglopen, maar Elizabeth stond vlug op. “Christiaan, we gaan failliet. We verliezen ons fortuin. Roderick weet hoe hij nieuw fortuin kan aantrekken, maar ik ben bang dat dat niet voordelig is voor ons, of onze familienaam.”



“Waar denk jij heen te gaan?” Romeo hoorde Chris’ stem op de achtergrond. Het was hem bijna gelukt om geruisloos naar zijn kamer te sluipen, maar Chris had hem opgewacht. Dat had hij natuurlijk wel kunnen verwachten. “Wat is er zusje?” vroeg Romeo en hij draaide zich om. Chris kwam uit haar kamer gelopen. “Waar ben je geweest? Na het eten was je ineens weg! Ineens!” “Ik was gewoon even naar het dorp, afspreken met vrienden.” Chris zette haar handen in haar zij, “Je hebt beloofd om niet meer met hem af te spreken! Je weet wie hij is! Als papa erachter komt, sowieso! Wat denk je dat hij ervan vindt dat zijn erfgenaam…” Romeo’s ogen werden groot, “Ben je gek geworden! Julius weet trouwens niet wie ik ben!” siste hij, “En wat dan nog, als papa erachter komt? Denk je dat het hele erfgename gedoe mij ook maar iets uitmaakt? Oma is erfgename, dus dat kun jij ook best worden!? Ach, waar maak ik me ook druk om.” Romeo draaide zich om. Chris keek hem kwaad aan en siste, “Je bent veranderd Romeo en niet positief! Ik weet niet hoe lang ik je geheim voor me kan houden, zeker niet als je er zelf niets aan doet…”



“Victoria,” zei ze kort toen ze op nam. “Goedenavond,” klonk een zware stem, “Spreek ik met de befaamde kunstenares Victoria van Zomeren de Rozen?” Victoria wachtte even en checkte het nummer, onbekend, ze besloot eerlijk te antwoorden. “Dat ben ik, ja,” zei ze lichtelijk wantrouwig. “Gelukkig, heb ik u eindelijk bereikt!” zei de man, die ineens een stuk lichter en opgewekter klonk, “U spreekt met Ramon Drivier. Ik ben curator van het Zomeren Museum en we zijn bezig met het opzetten van een nieuwe…. Och het spijt me eigenlijk dat ik u zo laat stoor, ik zie nu pas dat het al zo laat is.” Victoria’s nieuwsgierigheid was al geprikkeld en haar achterdocht verdwenen. “Ga door, alstublieft,” zei ze gepikeerd, toen hij pauzeerde. “Ja, ja natuurlijk. Zoals ik zal zei ben ik curator en we zijn van plan om een nieuwe tentoonstelling op te zetten met werk van lokale kunstenaren. Van vroeger en nu. Aangezien u al een naam heeft opgebouwd zouden we vereerd zijn om enkele schilderijen van u tentoon te stellen.” Binnen in Victoria was het een feest en ze moest moeite doen om geen ja te schreeuwen. Nadat ze zichzelf had gekalmeerd vroeg ze, “Wat denkt u ervan om daar morgen even met een kopje koffie over te praten? Ik neem aan dat u mijn adres hebt?” “Ja, ja dat heb ik hier. Tot morgenvroeg, 11 uur.” Victoria stopte haar telefoon weg, ze glimlachte in zichzelf, ze was gelukkig.

Yaii, weer lekker spannend!!

Adoror... elke update is zo spannend ... gemeen . Maar ook super leuk natuurlijk !

Maar heb je die huizen zelf gebouwd? Want ik vind ze prachtig . Zou je ze te downloaden willen zetten !?

XX

Ik maak alles zelf ja , alle huizen, parken, dingen die aangepast zijn, heb ik zelf aangepast. Het is een hels karwij en er zitten ook dingen bij die jullie nog niet hebben gezien, maar waarvan ik vind dat ze gemaakt moeten worden. Als je iets zou willen hebben, dan moet je wel even met een pm contact met me opnemen want er zitten een paar dingetjes aan

Is goed . Ik zal er morgen waarschijnlijk naar kijken, want ik moet nu echt aan m'n PO.

Mooie update! Weer zo'n cliffhanger...

Ik eindig wel veel spannend he? Vind je het vervelend?

Zekers
wat gemeen toch

Het is vervelend maar het zorgt ervoor dat ik doorlees!

Aah mooi. Want kijk ik zou niet weten hoe ik het anders moet schrijven. Het is een soap-achtig 'dagboek' en de cliffhangers horen daar wel een beetje bij Ik moet ergens stoppen

Maar goed, ik ga een poging doen vandaag weer te schrijven Ik heb alleen nog geen titel voor het nieuwe Romeo & Julius stuk

Succes!

Heey fans

Ik kan alvast melden dat ik bezig ben met mijn 7 foto's grote update. Romeo & Julius , maar weer lekker verrassend, hoop ik. Ach, eigenlijk is het voor mij nog iedere keer een verrassing wat voor tekst ik ga schrijven bij de foto's. Ik heb, als ik m'n foto's maak, vaak maar een beperkt beeld van wat er zich nou precies op gaat afspelen .

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar al die 16 namen van de 16 belangrijkste mensen, naast de namen die worden genoemd voor mensen die niet voorkomen omdat ze dood zijn of, weet ik veel wat , heeft een zeer lief persoon voor mij een collage gemaakt met daarin de hoofdpersonages en hun naam. Ik vind het prachtige foto's, moet ik eerlijk bekennen. Nou, hier staat hij nu al, en hij komt ook in de beginpost Vanavond nog, de nieuwe update

Cool maak er een boek van

Episode 2
Familie van Zomeren de Rozen
Alleen in de schaduw



“Ik ga al hoor!” riep Chris vanaf de gang op de eerste verdieping naar boven. Romeo stond nog voor de spiegel op zijn kamer en zuchtte. “Is goed, ik zie je op school.” Chris draaide zich teleurgesteld om en vertrok alleen naar school. Romeo zuchtte nogmaals en keek naar zichzelf. Hij zou Julius vandaag weer zien op school. Dat vond hij niet erg. Het erge was, was dat ze elkaar nauwelijks konden aankijken. Niemand mocht weten wat er tussen hun speelde. Uiteindelijk had hij alle moed verzameld en vertrok hij naar school.
Daar aangekomen was het eerste wat hij zag Julius, midden op zijn weg naar Chris toe, die voor de school stond te wachten. Romeo voelde zich zenuwachtig van binnen en in zijn hoofd herhaalde hij continue: ‘negeer hem, kijk hem niet aan, negeer hem, vanavond weer.’



Toen hij eindelijk voorbij Julius en zijn zus was gelopen, durfde hij zijn zenuwen weer los te laten en zijn spieren te ontspannen. Voorzichtig keek hij achter zich. Hij zag Julius achterhoofd en kon niet anders dan de gedachten oproepen over hoe vaak zijn hand daar wel niet doorheen was geweest. Hij glimlachte onwillekeurig. Hij hoopte dat er vanavond weer een kans was om samen wat af te spreken. Misschien weer bij de kerk. Het bankje zat wel ongemakkelijk, maar er heerste een heerlijke stilte. Of misschien in het museumpark, daar kwam na zonsondergang ook bijna niemand. Of ze konden eens een keer een strandwandeling gaan maken. Net voor zonsondergang. Dat zou pas romantisch zijn. Romeo glimlachte gelukkig. Hij voelde zich gelukkig en blij bij die gedachten. Die blijdschap was meteen voorbij toen hij zijn zus zag staan wachten, tikkend met haar voet op de tegel.



“Ben je daar eindelijk? Je bent laat, de lessen beginnen zo meteen al,” zei Chris meteen, terwijl ze met haar armen over elkaar hem boos aanstaarde. Romeo haalde zijn schouders op en zei niets. Hij wist dat Chris nu naar een aanleiding zocht om enorm boos op hem te worden. Chris liet het er echter niet bij zitten. “Ik zag je trouwens wel kijken Romeo! Je keek naar hem! Je moet er mee stoppen,” ze stapte op haar broer af. “Ik wil niet dat je hem nog langer ziet, dat je nog langer naar hem kijkt en daarbij denkt dat je hem leuk vind, want dat vind je niet.” Die laatste woorden sprak ze met enorm veel venijn uit en ze tikte hem op zijn borst bij elk woord dat ze zei. Romeo stapte achteruit, “Doe niet zo stom, Chris. Ik hou van hem!” siste hij aanvallend. Chris zette haar armen in haar zij. “Het. Kan. Niet.” Romeo haalde zijn hoofd op, de bel ging.



Chris pakte Romeo’s schouders vast. “Je maakt het uit, vandaag nog. Meteen na school, of nee, in de pauze. Luister Romeo, ik meen het. Het is het beste voor je.” Dian was even stilgevallen en Julius ving de woorden op die Chris naar zijn geheime vriendje sneerde. Julius’ hoofd sloeg meteen op tilt. ‘Het uitmaken? Romeo verliezen? Waarom?’ Dat laatste bleef maar door zijn hoofd spoken, maar Julius had er achteraf alles voor gegeven om het antwoord niet te weten. Hij kreeg het echter wel. ‘Je bent erfgenaam van dit dorp Romeo. Het is opa niet gelukt om dit dorp zijn eigen te maken en als papa het ook niet lukt, dan zul jij die vervloekte Groenewoud uit het dorp moeten verbannen,” Julius staarde voor zich uit. Romeo was niet zomaar Romeo, maar Romeo van Zomeren de Rozen. Hij hoorde niets meer en kwam pas terug op aarde toen Dian hem vastpakte en zei dat de bel was gegaan. “Je bent duidelijk beïnvloed door papa, dat is wel te merken Chris. Ik weet niet waarom, waarom je het niet los kunt laten. Ben wat vredelievender.” Romeo draaide zich om en liep naar binnen.



“Mevrouw, mag ik naar de wc?” “Ja, schiet maar op Romeo.” Romeo stond op en zodra op de gang was, haalde hij zijn mobiel uit zijn broekzak. ‘Vraag of je naar de wc mag, ik wil je buiten spreken bij het bankje’ sms’te hij meteen naar Julius. Romeo vertrok meteen naar buiten en wachtte bij het bankje. Na vijf minuten gingen de deuren van de school open en kwam Julius naar buiten. Hij kwam meteen op Romeo afgerend, die zijn armen openden om hem te ontvangen. Hij gaf hem een kus op zijn wang en keek hem glimlachend diep in de ogen aan. “Ik heb je zo gemist,” fluisterde Romeo en gaf Julius nog een zoen. Julius keek afwijzend opzij. “Wat… wat is er?” Romeo pakte Julius kin vast en dwong hem om in zijn ogen te kijken. Julius keek met tranende ogen naar hem, “Ik hoorde jou en Chris… Misschien moeten we het maar uit maken… Ik… je bent een vijand van mijn familie… en ik van die van jou….” Julius kon zich bijna niet voorstellen dat hij werkelijk zei wat hij zojuist mompelde. Romeo pakte Julius’ kin steviger vast. “Luister, ik hou van jou, en van niemand anders. Mijn familie kan me niets, maar dan ook niets schelen! Ze kunnen me niets maken Julius. Het enige wat telt ben jij, zijn wij. Wij houden van elkaar en geen stomme achternaam die daar tussenkomt. Romeo zoende Julius om zijn woorden nog meer kracht bij te zetten.



“Volgens mij is Romeo niet helemaal goed geworden, mevrouw de boom. Hij was vanmorgen al niet lekker. Zal ik even gaan kijken?” vroeg Chris met haar bezorgdste stem die ze zo maar even kon opzetten. Op een slinkse en gemene wijze werkte ze zich een weg het lokaal uit. Ze sloop door het schoolgebouw. Romeo was niet op de wc’s, zoals ze al dacht. Misschien buiten, in de schaduw van het schoolgebouw. Ze opende langzaam en geruisloos de deur van de school en keek om zich heen. Het duurde niet lang voor ze het gefluister van de jongens had opgepakt en voorzichtig keek ze om de hoek. ‘Het enige wat telt ben jij…’ Chris stopte alweer met luisteren en sloot haar ogen teleurgesteld. Dus hij ging het niet uitmaken… Ze opende haar ogen weer en spitste haar oren. Ze hoorde niets meer, maar zag dat ze stonden te zoenen. Van binnen ontplofte ze, haar ogen vlamde. Dit kon niet waar zijn, dit mocht niet waar zijn.



Ze kon niet langer kijken en ze draaide zich om. Het woedende vuur werd sterker. Ze moest iets doen, ze kon dit niet laten gebeuren. Romeo maakte alles kapot. Ze balde haar vuisten. ‘Papa moet dit weten’ dacht ze, ‘Papa en Mama en Opa en Oma…. Iedereen moet weten wat voor kind dat jong is. Hij hoort niet in onze familie.’ Ze stapte vooruit, terwijl steeds gemenere gedachten door haar hoofd schoten. “Romeo, je maakt de verkeerde keuze,” mompelde ze en ze liep terug de school binnen. Ze ging alles aan haar vader vertellen, zo snel mogelijk.

Waw ! Echt geweldig weer Adoror!

Enorm spannend! Wat zal haar vader gaan zeggen ...?