^Ja-ja! Heel erg graag!

Episode 1
De vete 2



“Goedemiddag dames,” zei Christiaan toen hij de salon binnen kwam gelopen. Elizabeth draaide zich om en glimlachte. “Hallo lieverd,” zei ze. “Goedemiddag,” klonk het kil van Diana. “Is… Augusta er niet bij vandaag?” hij keek naar de lege stoel. “Jawel, jawel, die is even aan het bellen… in je kantoor,” zei Elizabeth en ze stond op. “Aha, dat is goed. Nou ik zal jullie vanavond vergezellen bij het diner, ik hoorde dat je de burgemeester en enkele andere collega’s van de raad van Bestuur had uitgenodigd, lieve schat?” Diana keek met een misselijk gevoel naar Christiaan. Fijn, nu werd het dus een avond met hem, z’n vrouw en een stel politieke vrienden om Elizabeth nog hoger in de raad te krijgen. Och, als Augusta toch eens wist dat het Christiaan z’n schuld was, maar ze had geen bewijs. Ze sloot haar ogen, ze had geen bewijs.



Augusta stond in de boog die naar de woonkamer liep, waar het kantoor aan grensde. Ze keek toe hoe Elizabeth Christiaan een zoen op z’n wang gaf. Ze stapte op Elizabeth en Christiaan af en op het moment dat ze met haar kennis wilde aanvallen gooide Rosa roet in het eten. “De burgemeester is gearriveerd en het diner wordt over enkele ogenblikken in de eetkamer opgediend,” zei ze met een lichte buiging. Elizabeth keek opzij, “Dankjewel Rosa, breng de burgemeester en de andere gasten maar naar de eetkamer, wij komen zo direct. Schenk ze maar alvast een aperitiefje in, wil je?” “Natuurlijk mevrouw.” Rosa draaide zich om en liep weg met de zojuist gearriveerde gasten. “Goed, Diana, Augusta, komen jullie mee?” vroeg ze. Christiaan zag de blik in Augusta’s ogen, “Ik geloof dat Augusta me nog even onder vier ogen wil spreken,” zei Christiaan langzaam. “Schiet op dan,” zei Elizabeth en ze beende weg. Diana stond op en fluisterde snel in Augusta’s oor: “Je hebt het bij het goede eind.”



Augusta stapte op Christiaan af, toen de stilte in de salon en hal was gevallen. “Jij…” zei ze met vlammende ogen. Christiaan zette zijn hoed recht, “Ik?” vroeg hij met een charmante glimlach, “Wat is er met mij?” Augusta stond nu heel dicht op Christiaan, terwijl ze haar vinger ophief, “Jij” ze prikte in zijn borst, “Jij hebt mijn man vermoord!” Christiaan begon te lachen, “Ach mens, waar heb je het over? Herman is omgekomen in die brand, weet je nog? Daarom zijn we hier, vanavond!” Augusta hief haar hand op, “Het is jou schuld dat hij dood is!” er rolde een traan over haar wang, “Je hebt hem in koele bloede vermoord!” “Ach, wat bazel je nou!” Augusta stond op het punt om Christiaan aan te vallen, maar hij was haar voor. Ze voelde een harde klap tegen de zijkant van haar hoofd.



Christiaan begon te lachen, heel hard te lachen. “De Groenewoud dynastie is voorbij, voorgoed! Het is nu enkel nog de familie van Zomeren de Rozen die aan de top van Zomeren staat en binnenkort zelfs het gemeentehuis regeert!” weer klonk de kwade lach door het huis. Er viel een kilte over de avond. Diana en Elizabeth kwamen gealarmeerd aanlopen, de burgemeester volgde snel. Christiaan zakte op zijn knieën bij het levenloze lichaam van Augusta. Zijn lach werd een angstige reactie, zijn wraak werd bezorgdheid. Augusta zou het hem en Elizabeth nooit meer vergeven.



‘Elizabeth is bij de verkiezingen daarna verkozen tot burgemeester. Ze heeft veel goeds gedaan voor Zomeren. Na 15 jaar de positie te hebben bekleed, is ze in de Raad gaan zitten, dat doet ze nu nog steeds. Ik heb haar echter veel slechts gebracht. Augusta was woedend, hun vriendschap is nooit meer hersteld. Ik ben blij dat ze het heeft overleefd, anders hat Elizabeth het me nooit vergeven. Helaas woont ze nog steeds hier in het dorp, met Diana. Ook haar kinderen en kleinkinderen wonen in het dorp. Ik ben de afgelopen 30 jaar niet meer fel in mijn strijd geweest, maar ik zou nog steeds willen dat dat geslacht verdween uit dit dorp. Alles zou er zo veel beter op worden. Maar ach, Elizabeth, ze verbied het me.” Christiaan stopte de veer terug in het inktpotje. Hij borg het boek op in de kast en ging daarna weer even zitten. Hij staarde naar buiten, naar de tuin die niets was veranderd. Eigenlijk was alles hetzelfde gebleven. Hij dacht aan zijn twee kinderen, aan zijn kleinkinderen. Morgen was er een feest, ter ere van het huwelijk van Victoria en Roderick, zijn zoon en schoondochter. Ze waren al weer vijf jaar samen. Hij zuchtte, er was niet veel veranderd. Maard at zou niet zo blijven.

Geweldig! Dat was echt heel mooi! Ga zo door Adoror!

Mooi!!!

Episode 2
De familie van Zomeren de Rozen
Ondergrondse spanningen



Tik – tik – tik – tik, het getik volgde ritmisch na elkaar. Twee schoenen op een stenen vloer. Het getik zou harder hebben geklonken als er geen laag stof van 50 jaar op lag. “Ik wist het” mompelde de vrouw toen ze zonder moeite de deur kon openen van een oude crypte, diep verborgen in een gangenstelsel, ongeveer onder het kerkhof. Snel ontstak ze een lucifer en stak ze een aantal oude, maar nog niet opgebrande kaarsen aan. Het licht gaf Elizabeth zicht op de oude crypte waar de resten vijf van de meest prominente leden van de familie van Zomeren de Rozen uit de 19de eeuw bewaard werden. Haar voorouders. “Christiaan zei dat dit helemaal ingestort was, pfuh, de leugenaar,” mompelde ze verder in zichzelf en ze liep naar de mooist versierde sarcofaag. Ze veegde met haar hand over een regeltje tekst. ’Richard Alestor van Zomeren de Rozen, 1804 – 1856’. las ze. Ze keek om zich heen, “Er is hier meer,” fluisterde ze.



Elizabeth draaide zich snel om. Ze realiseerde zich nu pas dat ze op haar zouden wachten. Via de gang waardoor ze gekomen was, kwam ze uit in een ruimte dat ooit een plein moest zijn geweest. Resten van enkele huisjes, een bankje en zelfs een tempel, ook al was hij deels ingestort, stonden nog overeind. Het gangenstelsel van haar familie had hier gelopen, maar daar waren nu slechts nog maar delen van zichtbaar. De karakteristieke muren en vloeren herinnerde haar eraan, die lagen ook in de kelder van haar villa. Ze bleef even staan en keek rond. Er hing een koude lucht. De crypte was ooit een van de prominentste gebouwen op de begraafplaats. En nu lag hij verborgen onder meters hoog zand en het kerkje dat nu de begraafplaats domineerde. Ergens hier beneden moest ook zijn wat ze zocht. De erfenis van haar vader, Ramon van Zomeren de Rozen. Ergens in het gangenstelsel. Maar dat gangenstelsel was groot, dat wist ze. In de boeken stond dat elke belangrijke plek wel een uitgang had van het immense gangenstelsel, dat daarmee ook de macht van haar familie demonstreerde.



“Ik snap het niet, Elizabeth zou heel even weg zijn,” zei Victoria. Roderick keek bedenkelijk naar zijn vader. Christiaan keek terug, met een onwetende blik. “Ik weet het ook niet lieverd, maar moeder is vast niet te laat voor het diner en het feest vanavond,”stelde Roderick haar gerust. “Elizabeth is altijd op tijd, dit is niets voor haar,” zei Christiaan. Roderick zuchtte, “Mama komt heus wel,” en hij keek zijn vader aan. Victoria keek naar buiten, naar de bloeiende appelbomen voor het raam. “Het blijft raar, maar okay. Jij kent je moeder beter dan ik,” zei ze, ook al had ze een hele goede relatie met haar schoonmoeder. Roderick stond op, “Goed, ik ga een fles wijn halen,” zei hij. Christiaan knikte, “Dat is goed, en wil je je zus naar de huiskamer sturen als je haar tegenkomt?”



Elizabeth liep via dezelfde weg terug naar het gangenstelsel dat direct naar het landgoed zou leiden. Ze liep langs een gang dat ooit een straatje moest zijn geweest. De voorkant van de huizen was nog te herkennen, maar het was verder helemaal ingestort. Het was een interessante plek en ze moest nog steeds de uitgang vinden naar het kerkhof, dat volgens haar hierboven zou moeten zijn. Ze liet de koele, oude omgeving achter zich voor het gangenstelsel in de Zomerklif. Er lagen veel trappen voor haar, tot ze eindelijk de gang had bereikt die naar de wijnkelder zou gaan.



“Ik haal die wijn uit ’65. Wat een geweldig wijnjaar was dat,” zei Roderick tegen Rosa, de huishoudster, die in de keuken bezig was met het grootse diner van die avond. “Dat is goed lieverd,” Rosa diende de familie al jaren, “Ik haal de glazen uit de kast en zet ze klaar, met hoeveel waren jullie?” “Gewoon voor iedereen” zei hij en hij liep de trap af naar de stille wijnkelder.
Op dat moment kwam Elizabeth uit de kamer gelopen waar de wijnmachine stond. “Ah, Roderick!” zei ze geschrokken. Roderick liep de trap helemaal af. “Waar ben je geweest, mam?” vroeg hij kil.



“Romeo! Eindelijk ben je er” Chris omhelsde vrolijk haar broer. “Je bent laat, weet je dat” zei ze en ze gaf hem een duwtje op zijn borst. Romeo kreeg geen kans zich te verweren, wat hij niet erg vond, want in zijn hoofd was hij nog druk bezig om een leugen te produceren. “We hadden om half 3 afgesproken! Het diner begint nu al zo meteen! Wat zit je te denken? Je gaat niet liegen toch? Waar ben je geweest?” Romeo keek haar aan en glimlachte, “Ik was nog even in het theater, een vriend van me had een optreden,” zei hij en hij printte meteen in zijn geheugen dat hij een van zijn vrienden moest sms’en, zodat die zou kunnen liegen om zijn leugen in stand te houden. “O ja, natuurlijk! Daar had ik iets over gehoord ja!” zei Christina, die de leugen gemakkelijk overnam. “Chris, we gaan naar binnen,” zei Romeo en ondertussen dacht hij aan zijn rendez-vous van vanmiddag. Hij glimlachte, maar realiseerde zich dat hij het niet lang meer geheim kon houden.



“Lieverd, ik heb net naar een prachtige fles wijn uit ’60 gezocht, achter, in de kleinere wijnkelder,” ze glimlachte, “Het is een speciale avond, vind je niet. Daar hoort een speciale wijn bij.” “Lieg niet” zei hij kil. “Je kleren, er hangen spinnenwebben aan je mouw. Waar ben je geweest mam?” Roderick dacht aan vorige week. Die papieren op zijn bureau, in zijn kantoor. Zijn moeder moest ze hebben gelezen en meegenomen. En nu stond ze hier, recht tegenover hem. Dit was niet de bedoeling. Hij moest er zeker van zijn, dat ze beneden was geweest. “Waar kom je vandaan?” vroeg hij. Elizabeth keek hem ontsteld aan, “Waarom doe je zo vijandig lieverd? We komen bijna nooit in die wijnkelder, die wijn die er ligt is veel te duur om op te drinken,” ze lachte. “Mam, ik weet wat je hebt gelezen. Ik weet waar je bent geweest,” zei Roderick, waarmee hij figuurlijk een sprong in het diepe maakte. Hij kwam hard terecht, Elizabeth was een ijskoude stenen grond. “Doe niet zo belachelijk,” sneerde ze, “Luister jongen. Het is een feestdag vandaag en die laat ik niet verpesten door jou avontuurlijk gespit in de geschiedenis. Pak een fles wijn, dan gaan we naar de huiskamer. Geen woord, begrepen. Ik denk niet dat Christiaan blij is met wat je doet, en Victoria trouwens ook niet!”

WOOHOO!! Geweldig!!!!

Adoror, ben je een professioneel schrijver in het echte leven? Want jouw verhaal is zo mooi !

JustMyLife schreef:Adoror, ben je een professioneel schrijver in het echte leven? Want jouw verhaal is zo mooi !

Ja, dat vraag ik me ook wel eens af. Het is weer een prachtige, mooi geschreven update!!

Moooi!!! Iedere keer wordt het leuker! En we weten nog steeds niet waar het verhaal naartoe gaat! Knap!

Heel erg bedankt allemaal ik vind het leuk om te horen dat jullie het zo goed vonden.
Of ik een professionele schrijver ben? Tja, lees m'n boeken maar

En David ik heb zelf nog gods geen idee welke kant het op gaat. Ik benadruk maar even dat dit echt nog het begin is. Ik wil er eigenlijk een soort 'soap' thing van maken, dus het is geen kort verhaal, maar langer met afwisselende verhaallijnen. Het begin is moeilijk, dus ik beloof en ik hoop dat het alleen maar beter wordt

Episode 2
Familie Groenewoud
Julius & R…



“Het archief is niet open vandaag, alleen doordeweeks,” Diana kwam door de boog de hal van de bibliotheek van Zomeren binnengelopen. Ze zette haar hoed weer op haar hoofd, die een gedeelte van haar zicht en herkenbaarheid wegnam, al herkende bijna heel Zomeren Diana wel aan haar typische hoedjes. “Verdorie,” mompelde Augusta en ze liep weg, “Wat ga je doen?” vroeg Diana, terwijl ze met haar ogen rolde en in de zetel ging zitten. Augusta zuchtte, terwijl ze haar mobiel uit haar tas haalde, “Lodewijk,” mompelde Augusta, “Ik meld even dat we Hermans boek vanavond niet krijgen. Ik snap nog steeds niet dat ik 30 jaar niets heb geweten dat hij een boek bijhield over de gebeurtenissen. Die ambitieuze Roderick gaat zeker verder met Christiaans pogingen onze familie uit de stad te krijgen en dat boek kan wel eens heel belangrijk zijn,” zei ze, terwijl ze wachtte tot Lodewijk op nam.



“Meneer, Augusta voor u,” zei Olivier, die de hoorn van de telefoon vasthield. “Dankje Olivier, “ zei Lodewijk en hij stond op en nam de telefoon aan. Na een kort gesprek zei hij dat hij Augusta en Diana over een half uur zou verwachten op het landgoed. Marjolein keek hem schuin aan. “Waar ging dat over?” Lodewijk liep terug naar de bank en ging zitten. Olivier wilde vragen of hij verder nog nodig was, maar wachtte even tot Lodeijk zou antwoorden. “Je kunt het diner gaan voorbereiden, Olivier. Voor 6 personen, vanavond geen gasten,” zei hij. Olivier boog lichtelijk, “Natuurlijk, meneer.” Hij verliet de kamer en toen de deur dicht was, begon Lodewijk zijn vrouw te vertellen over het boek.



“Volg die taxi,” mompelde de man tegen de taxichauffeur. Die had er moeite mee om hem te verstaan, maar wist door het wijzende gebaar wat hij moest doen. De man sprak binnensmond en zag eruit alsof hij in 30 jaar niet had gesproken of geleefd, ook zijn kleren zouden uit de vorige eeuw kunnen zijn gekomen. De chauffeur knikte en startte de wagen. Hij reed langzaam en volgde zijn collega, waar juist twee oudere vrouwen in waren gestapt. Een van hen was onmiskenbaar de rijke Diana Groenewoud, bedacht de man zich, want hij herkende het typische mantelpakje met hoedje. “Prachtig weer, vindt u niet? Past precies bij Zomeren, dat warme zomerzonnetje,” lachte de vriendelijke taxichauffeur, maar alles wat hij terugkreeg was een brom. Even later stopte hij op het bevel van de man. Hij kreeg een briefje van 50 in zijn handen gedrukt, maar voor hij geld kon teruggeven was de man verdwenen.
De man liep naar het landgoed toe. Hij keek naar de bomen, het hek. Ooit stond hier een prachtig, middeleeuws landhuis. Hij keek naar het huis. In 30 jaar was het totaal veranderd. Van Middeleeuws naar Italiaanse Renaissance , leek het wel. Hij haatte het nu al, maar begreep dat Augusta het huis had laten bouwen. Hij hoopte alleen dat het gangenstelsel onder de grond nog bestond.



“Goedemiddag Olivier,” zei Augusta, toen hij de deur voor hen opende. “Ah, goedemiddag dames,” zei Olivier met een vriendelijke lach van een oude, maar behulpzame man, “Meneer Lodewijk en mevrouw Marjolein zitten in de salon beneden, zal ik u thee of koffie brengen?” vroeg hij, toen hij Augusta en Diana had binnengelaten. “Nee dankjewel, we willen graag even privé praten met Marjolein en Lodewijk, niemand mag ons storen, begrepen?” “Natuurlijk mevrouw,” zei Olivier, “Dan ga ik verder met het diner.” Hij liep door de bogen rechts van de trap naar de keuken.
Diana en Augusta namen plaats in de huiskamer. “Mam, tante,” zei Lodewijk, die zijn leeggedronken porseleinen kopje op tafel zette. “Dus je hebt het boek niet gevonden?” vroeg Marjolein direct. “Ik hoor dat je haar hebt ingelicht,” zei Augusta, en ze keek haar zoon strak aan. Lodewijk haalde zijn schouders op. Diana nam het woord, “Ik snap niet waarom we naar een dertig jaar oud boek zoeken. Herman hield alles bij over Christiaan? Wat hebben we daaraan? Chantagemateriaal? Zodat Roderick ons met rust laat? We moeten vol in de aanval, als je het mij vraagt. Victoria, zijn vrouw, is ons eerste doelwit. Ze is een artieste, een kunstenares die wanhopig op zoek is naar een financier, voor haar kunstgalerij.” Diana glimlachte, ze voelde zich top, ze hield ervan om plannen te beramen. “En ik heb de perfecte man die ons daarbij kan helpen.”



“Olivier!” Julius kwam de keuken ingelopen, “Ah, hier ben je, dat dacht ik al.” “Meneer Julius, wat kan ik voor je doen? Het is te laat voor een middagsnack, ben ik bang. Ik ben al bezig met het diner.” Olivier keek vriendelijk naar de jonge zoon van Lodewijk en Marjolein. “Nee, daar kom ik niet voor…. Eigenlijk kom ik zeggen dat ik niet mee eet, vanavond. Maar…” Olivier lachte kort, “U wilt dat ik een excuus verzin voor uw absentie bij het diner?” Julius lachte, eerst alsof het een grap was, maar toen hij stopte was hij weer serieus. “Ja, eigenlijk wel… Zou je, zou je dat voor me kunnen doen Olivier? Het is erg belangrijk…” Olivier knikte, “Natuurlijk doe ik dat voor u, meneer Julius. Ik houd er mijn mond over, tegen iedereen.” “Dankjewel Olivier, als ik je ooit ergens mee zou kunnen helpen…” Olivier glimlachte, “U zou kunnen proberen uw kleren wat vaker in de goede wasmand te gooien, in plaats van op uw kamer te laten slingeren.” Opperde hij. Julius grinnikte, “Doe ik, Olivier. Tot vanavond!”



“Waar ga je naar toe?” de deur werd plotseling geopend. In de deuropening stond Dian, Julius’ zus. “Meneer Julius heeft zojuist een verontrustend telefoontje gehad van een vriendin, hij gaat nu naar haar toe, om haar te steunen,” zei Olivier. Julius knikte, “Dat klopt, dus, als je het niet erg vind lieve zus van me, het is een flink stuk fietsen naar het dorpscentrum en ik heb beloofd dat ik zo snel mogelijk bij haar zou zijn.” Julius liep snel langs Dian de gang in. Dian sloot de deur toen hij weg was en ging op de bar hangen. “Zo Olivier, waar gaat mijn broertje heen?” Olivier glimlachte, “Zoals altijd, behulpzaam zijn aan zijn vrienden.” “Oh, en hoe heet die vriendin dan, waar hij naar toe gaat?” “Het spijt me, mevrouw Dian, maar dat zijn niet mijn zaken, zoals u maar al te goed weet.” Dian verliet ontevreden de keuken na die woorden.



Zo snel als hij nog nooit gedaan had fietste Julius langs het wetenschapsinstituut naar het kerkhof. “Kom om half 7 naar het kerkje bij het kerkhof. Daar komt vanavond niemand. We hebben het rijk voor ons alleen. X, R.” was het sms’je dat hij laat in de middag kreeg. Hij twijfelde niet. Olivier zou hem wel helpen, verwachtte hij. Hij reed de weg af, het landweggetje op naar het oude kerkhof. Hij kwam er nauwelijks. Er was een graf voor zijn opa, Herman. Ook al lag er geen lichaam in, het werd nog steeds onderhouden door Olivier en bezocht door de rest van zijn familie. Vlinders fladderde door zijn buik als hij dacht aan straks. Hij zette zijn fiets bij het hek neer, eigenlijk zonder dat hij het merkte. Totaal in de wolken met zijn gedachten bij de al zo vaak gefantaseerde fantasie liep hij naar het kerkje toe. Hij bleef voor de deur staan, hij was nog te vroeg.



“Oliviertje!” Dian kwam de keuken binnengetippeld. De wijn bij het avondeten had haar wat vrolijker gemaakt, en daarmee ook spontaner en flirteriger. Ze draaide zich rond en ging vrolijk voor de butler staan. “Vertel me nou eens, lieve oude man, waar is mijn broertje.” Olivier glimlachte vriendelijk, “Hij is in het dorp, bij een vriendin. Als je het niet erg vind, mevrouw Dian, dan ga ik nu verder met de afwas. Er is veel gegeten vanavond, ook al was u maar met vijf mensen.” De vriendelijke glimlach bleef staan en zijn rimpels maakte hem zelfs nog vrolijker. Dian werd er echter niet vrolijk van. Haar vriendelijke, flirterige bui veranderde op slag. “Luister butler, je dient niet alleen dat stomme joch! Als ik je iets vraag Olivier, dan betekent dat dat je moet luisteren. Of moet ik tegen papa zeggen dat je liegt voor dat onderkruipsel? Ik denk niet dat je dan hier nog langer welkom bent!” Oliviers glimlach verdween, maar hij bleef vriendelijk. “Mevrouw Dian, ik dien deze familie al bijna 40 jaar. Denkt u nou echt dat uw vader me zomaar op straat zet?” Dian haalde hooghartig haar hoofd op en zonder Olivier nog een blik waardig te gunnen draaide om. Ze verliet de keuken, zonder iets te zeggen.



“Julius...?” Julius hoorde de stem. De vlinders in mijn buik, die even waren gaan liggen, vlogen weer direct op. Hij was zenuwachtig, zijn knieën trilde. Hij staarde stoïcijns naar de deur van de kerk. De stem kwam van achter, en herhaalde zijn naam. “Julius?” Hij durfde gewoon niet om te draaien. Het was zo lang geleden dat hij in de ogen van degene die hij liefhad, had gekeken. Die mooie ogen. Alles was mooi. “Julius, ik ben het… Is er iets?” hij voelde een hand op zijn schouder. De vlinders vlogen nu naar zijn keel en vochten daar met zijn kloppende hart. De zenuwen maakte het zijn benen bijna onmogelijk hun taak uit te voeren. Hij draaide zich om, keek diep in de ogen en hij gooide zijn armen over de schouders van het prachtige schepsel achter hem. “Ik ben blij je weer te zien,” zuchtte Julius. Een korte lach, “Ik jou ook, laten we naar binnen gaan, Julius.”



"Niet zo duwen" giechelde Julius toen Romeo een klein duwtje in z'n rug gaf om hem de goede kant op te sturen. "Naar boven," fluisterde Romeo, terwijl hij met een lucifer, dat hij uit een lucifer doosje gehaald had, wat kaarsen aanstak. Julius liep voorzichtig de krakende trap op. Romeo kwam hem snel achterna. "Wat heb je gezegd?" vroeg hij. Julius draaide zich halverwege om. "Wat?" "Wat heb je gezegd?" herhaalde Romeo en hij liep naar Julius toe, de trap op. "Dat je weg ging, vanavond." "Ooh, dat. Gewoon, dat ik een vriendin ging helpen." Julius liep verder, naar de overloop van de verdieping. Hij hing over het hekje en keek naar beneden. Romeo kwam naast hem staan. "Kom, zitten," fluisterde hij. De vlinders vlogen weer op in Julius buik. Zenuwachtig draaide hij zich om en liep hij naar het bankje toe, waar Romeo al was gaan zitten. In Julius' ogen leek Romeo zo zelfverzekerd. Maar dat begreep hij wel, Romeo was zo knap. Hij had alles wat hij wilde. Dat kon hij niet van zichzelf zeggen. De sombere gedachten werden verdreven toen Romeo zijn hand pakte. "Elke minuut die ik voor jou van huis wegloop is het meer dan waard op momenten zoals deze," fluisterde Romeo en hij kuste Julius' hand. Julius sloot zijn ogen, maar opende ze weer geschroken toen Romeo zijn mond op die van hem drukte. Nadat hij even was gekalmeerd en de vlinders waren teruggedrongen uit zijn keel, waar ze van de schrik naartoe waren gevlogen, sloot hij zijn ogen weer. Julius had een rotweek gehad, maar dit maakte alles zo veel beter.

Spanneeeeeeeend!! Wie is nou die ene... Hahahaha!! Mooie update weer.

Leuk!!!

Echt heel mooi Adoror! Superbe!

(ben bezig met Frans )

Dank jullie wel Al enig idee wie de misterieuze personages zijn uit het stuk?

Nee...

Een beetje wel ja . Maar ik ga het nog niet verklappen voor de rest .

Super, maar dat wisten we natuurlijk al .

En ik HOUD van het behang op het eerste plaatje

Ik houd het nog even spannend Vanacht of morgen komt er 1 plaatje online, waarin wat meer duidelijk wordt over de avond. Oeh ik vind het een leuk plaatje hoor

En het behang is fantastisch he, ik gebruik het te vaak

- deze is bij die andere geplaatst -