MOOI!!!! De laastste zin staat er twee keren!

Haha, wat ik me nou af vraag of ik dat nu twee keer heb tetypt of dat het verkeerd is gekopieerd

Haha! Ja! Een mooi stuk hoor!

Episode 2
Familie Groenewoud
Meneer Groenewoud



Diana keek in de spiegel en zette haar hoedje nog even goed. Ze trok haar handschoenen aan en liep de trap af. Ze was klaar voor haar tripje naar het dorp. Net voordat ze naar buiten wilde gaan, kwam Olivier de hal binnenlopen. “Mevrouw Groenewoud? Wacht even!” Diana draaide zich om en deed de deur dicht. “Olivier?” ze liep naar hem toe. “Olivier, is er iets?” Hij zag er vreemd uit, zenuwachtig, opgewonden. Misschien zelfs wel vrolijk, bijzonder vrolijk. Alsof er iets was gebeurt, waar hij al heel lang op wachtte. “Mevrouw Groenewoud, er is bezoek. Zojuist is… nou het is beter als u zelf kennis maakt met meneer. Hij wacht op u in de ochtendeetkamer.” “Waarom daar?” vroeg Diana, ze had eerder verwacht dat een gast in de Rozensalon boven zou wachten, of gewoon hier in de hal. “Hij vroeg er zelf om, en ik kon deze gast niets weigeren, mevrouw.” Diana snoof afkeurend, “Oké, dan ga ik daar maar heen.” Olivier glimlachte, “Schrik niet mevrouw…”



Diana opende de deur van de eetkamer en liep de ruimte binnen. Verstijfd bleef ze staan en keek ze naar de man achter de bar. Ze kwam pas weer in beweging toen ze schrok van de deur die hard dichtviel. “H.. Herman!” stamelde Diana. Herman grijnsde, een grijns die steeds breder werd, terwijl de onbegrijpende blik van Diana steeds erger werd. “Ja, ik leef nog,” zei Herman, waarmee hij Diana’s onuitgesproken vraag meteen beantwoordde. Diana kon nog steeds geen woord uitbrengen, maar haar vuist balde. Herman zette het glas weg, dat hij juist had ingeschonken voor Diana naar binnen was gekomen. Hij liep langs de bar en opende zijn armen, “Zusje, lang niet gezien,” zei hij joviaal.



Diana bleef even bewegingsloos staan, maar gaf hem toen een klap in zijn gezicht. Ze stampte vervolgens met haar voet op de grond en zette haar armen in haar zei. “Herman Alestor Groenewoud! Wat heeft je in godsnaam bezield! Je was dood! Je bent dood!” gilde ze hysterisch. Herman wachtte rustig af. Hij had verwacht dat haar woedeaanval wel zou omslaan in blijdschap. “Je bent dood, zak! Dood zeg ik je!” ze sloeg met haar vuisten op zijn borst. Herman duwde haar weg, “Mens, wat doe je?! Ik leef nog! Ik heb je al zo ongeveer dertig jaar niet gezien en het enige wat jij doet is me slaan?! Waar ben je mee bezig” hij pakte haar handen vast, “Ik leef nog!”



“Je was dood!” gilde Diana weer. Tranen vulde haar ogen. Ze kon het niet bevatten. Haar dertig-jaar dode broer leefde nog. Herman, hij leefde nog. Dit kon niet waar zijn. Ze had in de eerste paar jaar na zijn dood zo uitgekeken naar dit moment, het moment dat het bleek dat hij nog leefde. Maar dit? Dit was niet wat ze ervan had verwacht. “Diana, kalmeer! Ik leef nog! Alsjeblieft, doe rustig, dan praten we rustig. Dan praten we over de afgelopen jaren. Ik leg je alles uit.” Diana drukte haar vinger in zijn borst, “Ik wil geen uitleg! Ik wil dat je terug dood gaat! Ik ben over mijn verdriet heen, ik heb je een plaats gegeven. Je kunt, je mag niet leven!” Herman werd weer kwaad. “Jij wil dat ik dood ga?! Hou je mond Diana, je praat wartaal. Je moet blij zijn dat…” De deur ging open en Olivier kwam binnengelopen. “Mevrouw Augusta Groenewoud is gearriveerd… Ik dacht dat dat wel een goede reden was om u even te onderbreken. Aangezien u, meneer Groenewoud, mij hebt gevraagd dit niet aan haar te vertellen.” Herman keek Diana kwaad aan, maar daarna heel vriendelijk naar Olivier. “Dankjewel. Ik denk dat ik maar weer ga. Ik logeer in Hotel Kalmenbos, tot je bent gekalmeerd en ik mijn intrek weer kan nemen in deze prachtige villa.” Herman verliet de kamer vlug via de hal. Diana bleef even staan en keek naar Oliver, die vriendelijk glimlachte. “Olivier, ik ben naar het dorp,” zei ze kort en ze liep vlug weg, haar broer achterna.



Buiten in de tuin haalde ze hem in. Herman was niet van plan te stoppen, maar Diana maakte het hem onmogelijk te vertrekken, door hem vast te pakken. “Luister, ik wil je hier nooit meer zien. De familie leeft zonder jou, en dat blijft ze doen. Je leeft niet meer Herman, je leeft niet meer.” Er rolde een traan over Diana’s wang, die ze meteen wegveegde. Herman kuchte kort, “Ik leef nog wel Diana. Ik weet dat Christiaan bezig is met deze familie voor eens en voor altijd de stad uit te krijgen. Jullie hebben mij nodig.” Diana voelde de woede weer opborrelen, maar hield zich kalm. “Dertig jaar lang hebben wij het overleefd zonder jou. De familie van Zomeren de Rozen staat niet meer in onze weg. Vanavond verdwijn je weer uit Zomeren en val je ons nooit meer lastig!”



“Ik wil graag thee in de salon,” zei Augusta en ze stuurde Olivier weg met die opdracht, terwijl ze zelf naar de alvast naar de salon ging. Ze ging zitten. Ze voelde zich oncomfortabel. Het leek alsof er iets of iemand in het huis was die er niet hoorde, of al lang niet was geweest. Iets wat, wat afgesloten was. Ze stond onrustig op en liep naar de boekenkast. Ze liet haar vingers langs de boeken glijden, maar vond geen titel die haar interessant leek te lezen. Ze draaide zich weer om, Olivier kwam binnen met de thee. “Alstublieft mevrouw, Earl Grey, zoals u hem het lekkerst vind.” Hij glimlachte en schonk een porseleinen kopje vol met thee uit een porseleinen theepot. “Dank je, Olivier, je kunt gaan.” Ze pakte het kopje van de salontafel op en liep naar het raam, om wat naar de voortuin te kijken. Ze vond het een prachtige voortuin, het had een groot aantal planten en bomen uit alle windstreken. Velen kwamen zelfs niet voor in dit deel van de wereld. Haar hand trilde plotseling toen ze in de gaten kreeg wat er zich in de tuin afspeelde. Ze zette haar kopje langzaam op het tafeltje naast haar en concentreerde zich. Diana stond daar, maar bij Diana… Bij Diana stond Herman, haar overleden echtgenoot.

GOEDZOOOOOOOO (ll") ILOVEIT

Zo, zeg! Da's me wel wat... heel interessant in ieder geval! Echt een leuke update!

:applaus

Heel spannend Adoror! Prachtig!

!!!!

Mooi

Dankjewel allemaal Leuk dat het nog steeds leuk vinden Ik ga snel weer een update schrijven

Goed id

Episode 2
Familie van Zomeren de Rozen
Maria, Vaarwel Maria



Er klonk een zacht, subtiel geklop op de deur van de werkkamer van Roderick. “Binnen” zei hij met een gedempte stem. Maria opende de deur en stapte voorzichtig de door kaarsen verlichte kamer binnen. “Roderick, Rosa zei dat je om me gevraagd had. Is er wat?” vroeg zijn zus Maria. Roderick stond bij het raam en keek naar buiten. Maria kon niet zien waar hij naar keek, maar ze vermoedde het dorp, aangezien dat vanaf de heuvel goed te zien was. “Kom eens naast me staan,” zei Roderick en hij wuifde met haar hand zonder haar aan te kijken. Maria liep op hem af, kwam naast hem staan en keek naar beneden. Eerst naar de begraafplaats Rozenrust, beneden aan de heuvel, en daarna naar het dorp, waar vooral de toren van het witte gemeentehuis fier bovenuit stak. “Roderick, wat wil je hiermee zeggen?” vroeg Maria. Roderick keek haar geïrriteerd aan. Zijn zus had de eigenschap om vragen te stellen nog voor er iets gezegd was om vragen over te stellen. “Kalm aan, ik vertel het je.” Roderick richtte zijn blik weer naar buiten, “Mama heeft 20 jaar in de gemeenteraad gezeten. Papa bezat de helft van de winkeltjes en kantoren van Zomeren. Dat is allemaal voorbij. Mama is met een hoge bonus de raad uitgebonjourd en Papa’s eigendommen zijn overgenomen of failliet gegaan en dat gaat ook met onze familie gebeuren, lieve zus.” Maria hoefde niet lang na te denken en draaide zich om, “Dus… we hebben geen geld meer?”



Roderick draaide zich om en liet Maria alleen voor het raam staan. Maria draaide zich ook om en zag hoe Roderick achter zijn bureau ging zitten en zijn laptop opende. “Wat doe je? Beantwoord mijn vraag. Ik heb je trouwens ook nog wat te zeggen,” Roderick keek op naar Maria, “Ja, zeg het maar.” Maria liep langs zijn bureau en ging voor hem staan. Met starende ogen dwong ze Roderick haar aan te kijken. “Ik vertrek vanavond.” Roderick klikte net het mapje aan, waar het document in stond dat hij aan Maria wilde laten zien. “Pardon?” vroeg hij en hij knipperde met zijn ogen, alsof hij daarmee beter kon horen wat ze zojuist had gezegd. “Ik vertrek naar Egypte vanavond. Nee, geen vakantie,” zei ze, om daarmee de ongestelde vraag van Roderick te beantwoorden. “Ik ben gevraagd door een oude vriend van me, nu Professor Ramses, om naar Egypte te komen om mee te helpen aan de opgravingen daar. Ik heb besloten op zijn uitnodiging in te gaan.” Roderick keek haar verbijsterd aan, maar voor hij kon reageren werd er op de deur geklopt.



Roderick zuchtte, “Wie is daar?” Christina ving dat op als toestemming om het kantoor van haar vader te betreden. “Papa, oh, hallo tante Maria,” ze glimlachte en aarzelde of ze het nu wel moest vertellen. Maria glimlachte en knikte vriendelijk en ging daarna zitten in de bank die tegenover het bureau stond. Ze deed haar benen netjes over elkaar en keek met een serene glimlach toe. Christina keek eerst ongemakkelijk, maar aan de blik van haar tante kon ze zien dat Maria niet van plan was weg te gaan. “Wat is er Christina?” vroeg Roderick ongeduldig, “Ik was net in gesprek met Maria en dat zou ik graag voortzetten,” zei hij nogal onvriendelijk tegen zijn dochter. “ Christina schoot meteen in het harnas en viel aan, “Het gaat over Romeo. Hij heult met de vijand.” Maria lachte kort en ook Roderick nam haar niet serieus, “Christina, ik heb geen idee waar je het over hebt, maar ik weet zeker dat het kan wachten tot morgen. Ik wil mijn gesprek met Maria graag voorzetten, dus wil je m’n kantoor uitgaan alsjeblieft?” vroeg Roderick, al had Christina dondersgoed door dat het geen vraag maar een eis was. Ze draaide zich om en hief haar hoofd hooghartig op, en zonder haar tante een blik waardig te gunnen deed ze de deur open, maar ze verliet de kamer nog niet.



“Luister papa, “ zei ze op een dreigende toon, “Ik wil je waarschuwen. Romeo gaat overlopen naar die vervloekte familie aan de andere kant van het dorp. Hij en Julius, ze…” Roderick kuchte, “Christina, volgens mij wil Rosa weten wat voor taart ze voor vanavond moet maken, aangezien er een aantal vriendinnen van je langskomen, zei ze. Het lijkt me beter dat Rosa gaat helpen in plaats van mijn kostbare tijd te verkwisten met die beschuldigingen naar je broer. Ik weet zeker dat je moeder dit ruzietje tussen jullie wel kan oplossen.” Christina zette haar handen in haar zei en keek haar vader kwaad aan, maar snoof toen arrogant en draaide zich om. Met een klap trok ze de deur achter haar dicht.



“Goed, waar waren we?” Roderick richtte zich naar Maria. “Ik heb je net verteld dat ik vanavond vertrek naar Egypte. Voor langere tijd.” Vatte Maria kort samen. Roderick knikte, maar keek afkeurend. “Ik weet het niet zusje, moet je dat wel doen? Ik heb een plan om het familiefortuin weer te herstellen, maar ik ben bang dat Mama me dwars gaat zitten. Bovendien, jou connecties overal zijn ontzettend handig en we hebben ze zeker nodig om Mama voor te zijn.” Maria haalde haar schouders op, “Ik heb deze beslissing vorige week gemaakt en ben niet van plan om alles te cancelen. Daarnaast, ik kan van een afstand nog steeds contact met je opnemen. Als je ergens tegenaan loopt of je hebt iemand nodig, dan geef je mij maar een belletje en ik regel het wel.” Maria was voorbereid op elke situatie en zou zich niet laten afpraten van haar plan. Roderick pakte Maria’s handen vast. “Het is belangrijk dat je hier bent. Samen staan we sterker Maria.” Maria schudde haar hoofd. “Nee, mijn besluit staat vast.” Roderick zuchtte, “Goed. Dan wens ik je veel succes in Egypte. Hopelijk zie ik je ooit nog terug. We weten allebei wat voor gevaren er liggen en Professor Ramses is geen man die gevaren uit de weg gaat.” Maria lachte, “Ach Ro, maak je niet druk. Het komt goed. Maar als je me wil excuseren, ik heb vanmiddag afgesproken met Victoria om nog een drankje te drinken. Tot vanavond,” Maria liep glimlachend weg en neuriede een deuntje. Roderick deed de deur weer dicht en zuchtte. “Ik ga niet van je verliezen, Elizabeth,” fluisterde hij.



“Lieverd, ben je daar eindelijk!” beneden in de gang stond Victoria al een minuut of tien te wachten. Ze was dan ook blij dat Maria eindelijk de trap af kwam. Maria glimlachte, “Roderick wilde me nog even spreken. Ik heb hem meteen verteld over mijn plannen. Je had gelijk, hij wilde me ompraten. Het is maar goed dat ik heb gewacht met het vertellen.” Victoria glimlachte, “Ik dacht het al. Ach we kennen mijn man. Hij is vastbesloten. Maargoed, we gingen iets drinken in de Lounge van Hotel Kalmenbos, nietwaar?” Maria glimlachte, “Ja, leuk. Een laatste drankje. Vanavond mijn laatste avondmaal hier in Villa Zomerklif,” ze keek omhoog, naar het hoge plafond en daarna de gang in, waar de eetkamer was. Aan de andere kant, de huiskamer en de salon. “Weet je, ik ga het hier nog missen. De heerlijke kookkunsten van Rosa, het struinen door de prachtige tuin. Die heerlijke nazomerse middagen dineren buiten.” “Maar in Egypte heb je avontuur, geschiedenis, spanning,” zei Victoria met een glimlach. “Ja, je hebt gelijk.” Maria knikte, “Maar toch. Zomeren is altijd mijn thuis geweest, het zal raar zijn hier niet meer te zijn.” Victoria pakte haar hand vast, “We gaan je hier heel erg missen Maria, maar je bent niet dood, niet voor eeuwig weg. We moeten gaan nu, anders heb je geen tijd om je koffers te pakken.” Victoria trok haar schoonzusje mee naar buiten.



Victoria nestelde zich in een comfortabele fauteuil in de hoek van de lounge van Hotel Kalmenbos, het enige fatsoenlijke hotel dat er in Zomeren was. Maria kwam even later binnengelopen, nadat ze afscheid had genomen van een vriendin, die achter de balie werkte. “Heb je al wat besteld?” vroeg ze. Victoria lachte, “Nee gek, ik zit net. Wat doe je dat afscheid nemen toch snel.” “Ja ach, ik zeg gewoon dat ik snel weer terug kom.” Victoria keek haar verbaasd aan, “Dus je hebt niet tegen Roderick gezegd dat je een huis hebt gekocht in Egypte en daar ook echt van plan bent om te blijven?” Maria aarzelde even met antwoorden en kreeg wat meer bedenktijd toen een ober hun bestelling op kwam nemen. Nadat ze beide een cappuccino hadden besteld, beantwoorde Maria haar vraag. “Ik heb gezegd dat ik voor langere tijd weg ben. Roderick ging er eigenlijk meteen vanuit dat ik zou sterven tijdens de opgravingen.” Victoria lachte, “De Vloek van de Mummie zeker.” Maria lachte mee, “Ach, Roderick mag denken wat hij wil. Hij is toch alleen maar bezig met geld. Hij is bang dat we failliet gaan. Ach, waarom verkoopt hij dan niet wat beelden uit de tuin, of een schilderij van Simonet, die zijn een fortuin waard. Daarnaast, jij verdient ook niet slecht als kunstenares.” Victoria glimlachte, “Ik heb zo meteen een afspraak met de curator van het museum. Hij wil mijn werk tentoonstellen,” zei ze trots. Maria klapte in haar handen, “Zie je wel! Roderick maakt zich druk om niets. Wat een geweldig nieuws Vic, ik ben zo trots op je!” Hun gesprek werd weer even onderbroken door de ober die de koffie bracht. Na een kwartier moest Victoria zich excuseren, ze moest naar het museum.

Wauuww, weer superleuk!!

Leuke update weer Adoror!

Wauw, wat goed. Het is gewoon literaire thriller. Top.

Wauw dankjewel ;D Literaire thriller, haha

Als het aan mij had gelegen was er eind deze week al wel weer een update verschenen, maar als het aan mijn sims ligt dan verschijnt er nooit meer een update , stom spel. Hij heeft de laatste tijd weer verschrikkelijk veel moeite en ik heb de savefile kunnen backuppen van voor Ambities. Ik zal Hotel Kalmenbos opnieuw moeten maken (-_- een van de weinige gebouwen waar ik meteen de eerste keer al tevreden over was), maar daarnaast ben ik ook begonnen met het herinrichten en verbouwen van het dorpshart van Sunset Valley om het een Zomeren-uitstraling te geven. Zodat het echt een uniek dorp word Maargoed, ik bouw veel --) daarh eb ik ook foto's van. En als ik klaar ben, dan komt er een nieuwe update

haha! Leuk ben wel benieuwd naar de nieuwe én Zomeren!

Episode 2
Familie Groenewoud
Papa



Snel schoot ze in een schone jurk en schudde ze met haar haren. Ze keek in de spiegel. Ze zag er nog niet helemaal perfect uit, vond ze. Zij en Lodewijk zouden gaan lunchen in het restaurant van Hotel Kalmenbos. Onder het genot van een 5-sterrenmaaltijd zouden ze hun 20-jarige huwelijk gaan bespreken, dat over een maand zou plaatsvinden. Ze wilde er perfect uit zien, maar dat wilde ze altijd. Wie weet wie ze tegen kon komen. Zeker als de die vervloekte Victoria van Zomeren de Rozen tegen zou komen, dacht ze. Ze had al jaren een strijd met die vrouw, overal waar ze allebei verschenen ging het erom wie er het beste uit zag. Marjolein kon het niet uitstaan dat Victoria met haar mooie blonde haren vaker door mannen aanbeden werd dan zij. Maar nu ze Ramon Drivier hadden ingeschakeld was dat geen groot probleem meer. Hij zou haar wel uit Zomeren weg krijgen. “Marjolein!” hoorde ze plotseling en er werd op de deur geklopt. “Ja lieverd, ik kom eraan,” zei ze tegen Lodewijk, die buiten stond. “Ik ga alvast naar buiten dan,” riep hij en ze hoorde hem weglopen. Snel stak ze haar haren op in een mooie knot en keek ze zelfverzekerd in de spiegel. Zelfs als ze Victoria nu tegen zou komen, zou ze haar meteen omver blazen met haar buitengewone schoonheid, dacht ze.



Buiten liep Marjolein het bordes af. Ze keek rond. Ze zag Lodewijk eerst niet, maar uiteindelijk kwam hij aangelopen. “Waar was je?” vroeg ze. Lodewijk glimlachte, “De limousine laten voorrijden. Olivier staat te wachten, kom je? Hij rijdt ons naar het hotel.”
In de auto zat Olivier zenuwachtig op het stuur te tikken. Hij bracht Lodewijk en Marjolein naar het hotel waar zijn baas op dat moment logeerde. Hij wilde Herman wel bellen, maar hij had zijn nummer nog niet gekregen en hij kon op dit moment Diana ook niet bereiken. Hij zag dat Lodewijk en Marjolein kwamen aangelopen en snel stapte hij uit om de deur te openen. Hoffelijk en zoals het een butler betaamd opende hij de deur van de auto en liet hij Marjolein en Lodewijk instappen. Hij ging weer achter het stuur zitten en reed naar het hotel.
“Dus je hebt nog niets geregeld?” vroeg Lodewijk kalm, achterin de zitruimte van de limousine. “Nee, ik heb gewacht tot vandaag, lieverd. Ik weet dat je graag meebeslist, of tenminste beslist dat ik alles mag regelen,” zei ze met een vleiende glimlach. Het hotel was in het centrum van het dorp, niet ver van het landgoed vandaan. Olivier opende de deur van de auto weer toen ze voor het hotel waren gestopt. “U belt mij als ik u op moet komen halen?” “Dat doe ik Olivier, tot strakjes.” Lodewijk begeleidde Marjolein naar binnen, waar ze een tafel hadden gereserveerd in het restaurant.



Even later zaten ze in het restaurant. “Dus,” begon Lodewijk, “Er is nog niets geregeld?” Marjolein schudde haar hoofd, “Maar ik ken al wel een goede partyplanner, een goede vriend van me. Romero is echt goed in bruiloften dus ik neem aan dat hij ook goed zal zijn in huwelijksfeesten. “ Lodewijk glimlachte alleen maar en knikte. Marjolein vervolgde automatisch. “Ik zal met hem contact op nemen en als je wilt zal ik alles met hem afhandelen. Ik weet wel wat ik wil.” Glimlachte. Lodewijk glimlachte ook, “Dat weet ik lieverd. Daarom neem ik ook aan dat je mij niet zoveel nodig hebt, de komende weken. Je kunt het goed alleen, nietwaar?” Marjolein knikte heftig, “Inderdaad, Romero en ik zitten helemaal op één lijn dus dat komt goed. Ik zie het al helemaal voor me. De Rozentuinen zijn er perfect voor” Lodewijk knikte instemmend, “Ik denk niet dat Augusta er iets om geeft. Ik denk dat ze het alleen maar leuk vind.”



Ze werden onderbroken toen de ober aan kwam lopen. Hij had de menukaarten in zijn handen. “Alstublieft,” en hij wilde de menukaarten aanreiken. Lodewijk schudde zijn hoofd, “We weten het al. De kreeftsalade, voor beide, en een fles van jullie beste champagne,” zei hij met een glimlach. “Natuurlijk meneer Groenewoud, mevrouw Groenewoud,” met een knikte liep de ober weg. Marjolein begon verder te praten over haar ideeën voor het huwelijksfeest, maar Lodewijk zag het niet. Hij zag iets anders, iets in de serre van het restaurant. Hij wist het niet zeker, maar aan de andere kant had hij zo’n sterk gevoel, zo’n overtuiging dat het waar was wat hij zag en dacht. Marjolein kuchte, maar kreeg geen reactie.



Toen de man uit de serre gelopen kwam, nadat hij zijn krant had opgevouwen en naast zijn bord had gelegd, waar hij zojuist van gegeten had, wist Lodewijk het zeker. Herman Groenewoud, zijn vader, leefde nog. Het was onvoorstelbaar, maar aan de andere kant kon Lodewijk het snel bevatten. Hij had zijn vader nooit gekend, gezien, in het echt dan. Overal in huis hingen wel herinneringen aan de man die het fortuin van de familie bij elkaar had geschraapt door zo lang en hard te werken en dat nog wel met die familie, die familie waar zijn familie nu zo’n hekel aan had. Herman leefde nog, weer, Lodewijk wist het niet. Wat hij wel wist, was dat hij zijn moeder, Augsuta, moest bellen. Ze moest weten dat hij nog leefde en dat hij hier was. Lodewijk stond op. Marjolein keek hem verrast aan.



“Wat ga je doen?” vroeg Marjolein, terwijl ze haar servet netjes op haar schoot vouwde. “Ik ga even een telefoontje plegen,” Lodewijk keek serieus en Marjolein gooide haar ogen op. “Ja ‘tuurlijk, we zitten in een belangrijk gesprek Lo, je kunt niet zomaar weg lopen! Jou mening is ook belangrijk.” Marjolein was zichtbaar verontwaardigd en geïrriteerd. Lodewijk keek haar verontschuldigd aan, “het spijt me lieverd,” zei hij, “Het is belangrijk.” Lodewijk liep naar buiten. Marjolen bleef alleen achter en keek rond, door het restaurant heen. Verschillende mensen zaten te lunchen, of wat te lezen. Gasten die hier verbleven, of mensen die ze herkenden en waarvan ze wist dat ze in het dorp woonden. Ze pakte haar telefoon en zocht het nummer op van Romero, om een afspraak met hem te maken. Hij zat altijd vol, maar ze wist zeker dat hij nog wel een plaats voor haar had.



Lodewijk liep door de serre naar buiten, de tuin in van het hotel. Het hotel had een prachtige tuin. Vol bloemen, bomen en er heerste een heerlijke rust. Er stonden veel beelden van Simini, een beeldhouwer van een jaar of honderd geleden, die in Zomeren woonde. Hij had prachtige werken gemaakt en het hotel had er enkele originele van, voornamelijk omdat Simini hier vroeger zijn atelier had. Lodewijk was al jaren bezig om een van de beeldhouwwerken over te kopen, maar zonder succes. Met zijn gedachte bij de kunstenaar, maar ook bij zijn vader, zocht hij het nummer van Augusta op. Hij twijfelde even en dacht na over wat hij ging zeggen, maar voor hij het wist nam zijn moeder de telefoon al op.



“Lodewijk? Is er iets? Hoor je niet met Marjolein in Kalmenbos te zitten?” vroeg Augusta meteen wantrouwig. Ze stond in de Rozenkamer van de villa, een prachtige kamer vol met rode rozen. Ze keek in de spiegel naar zichzelf, ze was zelfvoldaan. “Ja, ik sta in de tuin… Luister moeder, er is me net iets opgevallen. Hier in het hotel… ik weet niet zeker hoe ik moet zeggen, maar het leek me bezet dat u het zo snel mogelijk te horen kreeg. Herman, papa. Hij leeft… en hij is hier… Ik weet het zeker” Lodewijk begon al met bevestigen nog voor Augusta de kans had gehad. “Ik weet het, het kan niet, maar hij is het echt. Ik… hij lijkt precies op die foto in de gang. Ik weet het zeker moeder, vader leeft nog….” Augusta was stil en gebruikte de stilte om in de spiegel te kijken. Met een emotieloos gezicht, alsof Lodewijk nu voor haar stond, sprak ze bevestigende woorden. “Ik weet het Lodewijk. Herman leeft nog. Vanavond breng ik hem een bezoek. Hij moet een goed excuus hebben om nog te leven,” zei Augusta op een ijskoude toon.

Sweet(L)

Waw echt spannend!