Hoi.
Dit dagboek gaat over Ana, een *perfect* meisje die verschrikkelijk dun is, hét voorbeeld voor veel tieners. Ook voor de zestienjarige Hannah die het slachtoffer wordt van een vreselijk gevecht tegen Anorexia.

Ik heb zelf een eetstoornis dus kan makkelijker hierover schrijven.


Dit ben ik, Hannah Smith, een zestienjarige tiener die een normaal leven lijdt. Ik ga gewoon naar school, doe mijn huiswerk, heb vriendinnen en een vriendje Bram. Een perfect leven, toch?


Toch mis ik iets, iemand, een échte vriendin. Niet iemand die me na een maand glashard laat donderen maar een echte voor het leven. Nu heb ik deze eindelijk gevonden, haar naam is Ana, Anorexia Nervosa maar of dit echte mijn beste vriendin is..



Hopelijk goed genoeg om verder te gaan.
xxx

Mooie screens en mooi begin!

Spannend begin, ik ben benieuwd

Heel erg spannend inderdaad!


Ik ga het zeker lezen

erg leuk ben benieuwd!

Update.

Het overkwam me, doordat die enge man met die baard tijdens een turnwedstrijd zei dat ik een te dikke kont had terwijl ik superslank was. Achteraf gezien maakte hij maar een grapje maar als je kwetsbaar bent.. Ik ging vaker voor de spiegel poseren en dacht ja ik heb echt een te dik achterwerk. Ik besloot er wat aan te doen. Ik ging meer sporten, workouts via video’s thuis, hardlopen, veel fietsen en minder eten. Het eten werd minder en minder en op een gegeven moment kreeg ik een hekel aan het eten. Ik probeerde uit alle macht het eten over te slaan, moest tijdens de maaltijden door veel naar het toilet en op een gegeven moment spuugde ik mn eten weer uit na het een beetje gekauwd te hebben uit in een servetje.

'

Ik woog toen schoon aan de haak 55 kg, ik wilde naar de 52 kg toe. Binnen een week of 2 haalde ik dat moment en toen was dat moment eigelijk niet zo fantastisch meer. Dus ging ik verder naar de 50 kg. Toen ik onder de 50 kg woog was ik gelukkig. Eindelijk die rot 5 weg uit de weegschaal. Zo stelde ik iedere keer weer nieuwe doelen. Niemand had iets door. met gym deed ik niet meer mee want ik had last van iets en had altijd een briefje mee. Ik kon namelijk de handtekeningen van mn ouders precies namaken. Dus vrijstel van gym kreeg ik. Tot ik een vaste vriend kreeg, ik was toen vijftien jaar. Ik moest met mn ma naar de huisarts voor de pil. Ik werd gewogen. 44 kg schoon aan de haak. Ik geloof dat ik mn moeder nog nooit zo heb zien schrikken. Het fenomeen Anorexia was geboren. Ik was zo trots maar alleen voor mezelf. Voor de buitenwereld wilde ik het nog niet laten zien want ik was nog niet klaar daarvoor.



''It took me a long time not to judge myself through someone else's eyes.''

super leuke up!!!!
ben nu al benieuwd naar de volgende up!

Erg coole up!

Update
ik plaats elke schooldag 1 update en in het weekend 2.


Ik ging naar de psycholoog toe eigenlijk meer voor mn moeder. Het deed me weinig en ik ging door met waar ik mee bezig was, met zo min mogelijk eten. ik en Bram hadden een huisje en ik was onder t' zorgerlijk toezicht van mn ouders vandaan. Ik had rust, dacht ik. Ik was toen net 16, Bram deed me een aanzoek en natuurlijk zei ik ja! Een paar dagen later ging ik mijn trouwjurk passen. De kleinste maat die ze hadden was maat 36. Paste precies. Een week later weer passen, moest ingekort worden. Een week later weer passen, moest meer ingekort worden. De trouwjurk is in drie weken van maat 36 naar maat 32 ingekort.



Ik nam 450 calorieen maximaal per dag naar binnen en moest van mezelf elke dag minimaal 1500 calorieen verbranden. Dit ging elke dag door. Ik kreeg van mensen om me heen opmerkingen dat ik er goed uitzag, dit gaf me moed om door te gaan. Later kwamen de opmerkingen dat ik heel mager was geworden en vragen of ik ziek was. Zelf zag ik niet dat ik afgevallen was; mijn hele zelfbeeld was verstoord. Thuis ging het niet lekker, had een slechte band met mijn moeder. Met eten probeerde ik controle over mezelf te krijgen. Alles draaide om eten. Ik wist niet dat ik anorexia had, tot ik op een dag naar de huisarts ging. Ik kreeg namelijk last van mijn hart en was heel vaak duizelig. Ze zag ook dat ik veel magerder was ten opzichte van vroeger. Ze vertelde me dat ik anorexia kon hebben, maar ik geloofde het niet. Nadat ik me heb verdiept begon ik, hoe pijn het ook was, te geloven dat ik anorexia had.. Niemand mocht weten dat ik weinig at. Verjaardagen, feestjes, etentjes probeerde ik zoveel mogelijk te vermijden. Vriendinnen sprak ik niet meer en familie ook steeds minder. Ook maakte ik een verlate rauwverwerking van mijn vader mee. Ik stopte met school om elke dag te kunnen sporten en meer controle over mezelf te krijgen. Dit liep helemaal mis. Mensturatie is gestopt. Mijn concentratievermogen liep zoveel achteruit dat mensen tegen me spraken , maar ik niet reageerde. Ik raakte depressief en wilde alleen nog maar in een donkere kamer slapen. Ik wilde geen mensen om me heen en kon niks meer eten. Ik kreeg huilbuien tijdens het eten en begon helemaal te trillen. Ik dwong mezelf tot eten en als ik het eenmaal op at kreeg ik een schuldgevoel, waardoor ik in mijn armen begon te krassen. Ondanks dat ik weer naar een psycholoog ging, kreeg ik naast gesprekken geen hulp.



''You don't have to control your thoughts; you just have to stop letting them control you.''

Leuk! Blijf zo doorgaan!

echt een leuk dagboek en je schrijft ook erg goed!!!!
ben benieuwd wat ze er aan gaat doen!

Extra Update
Ik heb deze update omdat ik gewoon niet kan wachten tot morgen.


Uiteindelijk ben ik 2 weken opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ik ben hier een aantal kilo's aangekomen. Hierna kreeg ik weer problemen thuis met mijn moeder, waardoor ik steeds meer mijn vader ging missen. Ik dacht waarom dit mij was overkomen en waarom ik geen vader had. Door het piekeren ging het weer de slechte kant op. Uiteindelijk begon ik ook eetbuien te krijgen, waardoor ik na een aantal maanden weer 54 woog. Kort hierna kreeg ik weer stress met mijn moeder, waardoor mijn gewicht weer naar beneden ging. Op het moment dat ik 47 kg woog liep de ruzie thuis zo hoog op dat ik aangehouden ben. Heb een week gevangen gezeten. Heb allerlei psychologische onderzoeken gehad en het blijkt dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Uiteindelijk ben ik thuis weg gegaan en woon nu met mijn vriend. Met moeder spreek ik niet meer en de rest van de familie ook niet echt. Ik was getrouwd en woonde samen. eten ging weer goed en woog al snel weer 55 kg. Na twee maanden keerde mijn menstruatie ook terug!! Ik was zo blij.. Al snel besloot ik met mijn vriend samen te wonen. We woonden er nog geen maand en me vriend werd opgepakt. Hoelang hij vast moest zitten was nog niet bekend. Nu merkte ik, dat het eten op vaste tijdstippen weer wegneemt. Ook mag ik van mezelf weer dingen niet eten. Onlangs ben ik op de weegschaal geweest en weeg ik nu 49 kg. Hoe erg het ook klint; aan de ene kant ben ik blij dat ik Anorexia heb, maar aan de andere kant wil ik er zo graag van af.. Ik ben bang... Ik vraag me af of ik er ooit van af ga komen...

ik hoop dat het nog goed komt ben benieuwd naar de volgende up!!!

Echt mooi geschreven! jmmr dat mijn naam de afkorting van anorexia is