Heel leuk weer!

Erg leuk!

Erg leuke update!

Fijne vakantie toegewenst.

@Iedereen: Heel erg bedankt voor jullie reacties!

Dachten jullie soms dat jullie van mij af waren?
Dacht het niet...
Sorry voor de up van meer dan 2 maanden later. Altijd als ik een tijdje ergens niet op kan, vergeet ik erover. Excuseer me voor mijn niet-al-te-snuggerheid!
Dat brengt mij bij deze nogal... *kuchkuch* romantische up.

Hoofdstuk 11
Wat er vooraf ging...
Centia blijkt vreemd gelukkig te zijn, zelfs zonder de zomaar verdwenen Zac. Niet eens tijdens haar zoektocht naar een vader voor het vierde kind van haar 100 hummeltjes, heeft ze Kenji ontmoet. Zal hij de uitverkorene zijn, of blijkt dat een enorme overschatting?

Crystal en Diego waren ontzettend angstig geweest voordat ze naar school moesten, maar eigenlijk hadden ze er ook wel zin in, kon ik zien. Om acht uur werden ze met de schoolbus opgehaald en een excentrieke vrouw met de naam Lila Hoytema mompelde dat ze in moesten stappen. Ik zag nu al dat Diego haar niet mocht.

Ik was net bezig met het zorgen dat Alistairs behoeften bevredigd werden, toen mijn telefoon opeens ging. Het was Kenji en hij vermeldde dat hij een nieuw huis had gekocht. Drie keer raden welk huis! Zou ik ’s middags langs willen komen voor een housewarmingparty?

Ik antwoordde positief. En omdat Kenji geen kledingsvoorschriften had genoemd, maar ik dacht dat het een feestje was, had ik mijn avondjurk aangetrokken en wat make-up opgedaan. Zo gauw ik bij mijn vorige huisje aankwam, merkte ik al dat er iets niet klopte. Aan de buitenkant was het nog precies hetzelfde, terwijl Kenji had uitgelegd dat hij alles had laten verbouwen. Bovendien waren er helemaal geen andere gasten te bekennen.

Ik bleek wel op het juiste adres, want Kenji kwam het huis uitrennen en begroette me. ‘Centia! Wat zie je er prachtig uit! Kom gauw binnen.’ ‘Wacht even,’ zei ik. ‘Waarom ziet het er nog hetzelfde uit? Je zei dat alles veranderd was?’
‘Ah,’ lachte Kenji. ‘De buitenkant is nog gewoon hetzelfde, want die mocht ik van de gemeente niet veranderen. Mijn plannen pasten absoluut niet bij de buurt, vonden ze. Onzin natuurlijk. Als alles straks gemoderniseerd is, dan past mijn ontwerp juist perfect bij deze buurt! In ieder geval, de binnenkant is wel anders. Wil je het zien?’
‘Graag.’

‘Zoals je ziet heb ik alles erg modern gemaakt en geschikt voor een koppel, met een mogelijke toekomst met kinderen. Ik heb zwart en wit gebruikt en alles een koele, ontspannen look gegeven. Het huis is meer waard geworden door de kwaliteit die ik gebruikt heb.’

‘Ook de wc heeft de twee basiskleuren.’

‘En boven is het een genot om te slapen. Of om te eh…’

‘Wat vind je ervan? Is het een beetje mooi, naar jouw mening? Want ik vind jouw mening erg belangrijk, aangezien jij de vorige bewoner was!’ Terwijl ik alles nog aan het bekijken was, was Kenji op het bed gaan liggen. Aan zijn kant van het bed.

Uitnodigend klopte hij op wat vroeger mijn kant van het bed was. ‘Kom erbij,’ glimlachte hij lief, ‘ik bijt niet, hoor.’ Weifelend deed ik wat hij zei.

‘Ik vind het wel oké.’
Ik vond het afschuwelijk. Hij had de frisse, ontspannen sfeer van het huis weggegooid. Ik had nu niks meer om me aan Zac te herinneren. Zou zijn graf nog wel in de achtertuin staan, vroeg ik me opeens af.

‘Ik vind jou wel oké,’ zei Kenji en opeens sloeg hij een arm om me heen. Ik was te versteend om iets te kunnen doen en daarom liet ik het maar over me heen komen. Hij pakte ook maar mijn hand en achterdochtig keek ik hem aan. Ik wist waar dit naar toe ging.
Maar het vormde ook een glimlach op mijn gezicht. Ik wist waar dit naartoe ging.

‘Ik vind jou meer dan oké,’ fluisterde hij in mijn oor. Hij sloot zijn ogen en tuitte zijn lippen, terwijl hij langzamerhand dichterbij kwam. Het gaf me een beetje tijd om hem twijfelend te bekijken. Kenji was geen hunk. Hij was niet charmant, lief of grappig. Hij hield van werken, computeren en klussen. Zijn intelligentie viel ook best tegen.
Hij had mijn huis veranderd in een moderne doos. Hij had Zacs plaats willen inpikken door op zijn kant van het bed te gaan liggen. Er was maar één reden waarom hij me had uitgenodigd.

Toch kuste ik hem. Misschien was er een reden achter het feit dat ik me zo opgedoft had. Misschien had ik het voor hem gedaan. Per slot van rekening had ik geen kennis van mijn eigen gevoelens. Bij Zac kwam ik er ook te laat achter dat ik van hem hield. Ik wilde niet dat dit bij Kenji ook het geval zou zijn.

Hij kuste me te lang. Hij was geen geweldige zoener, maar het kon er mee door. Het zou zo maar eens zijn dat ik voor zijn eerste kus had gezorgd. Hij was veel te opgewonden om ervaring te hebben.

Hij ging bovenop me liggen. Een lichtgewicht zonder spieren. Ik voelde me goedkoop dat ik dit deed. Maar het moest. Er bleef toch die kans dat ik van hem hield, die kans die ik niet moest laten schieten. Dat was de enige reden waarom ik deed alsof ik me net zo erg aan hem overgaf als hij aan mij.

Ik dacht niet dat de anderen nog zouden komen.

Ik dacht ook niet dat ik daar nou zo verdrietig over was.

< Hoofdstuk 10
> Hoofdstuk 11

Erg leuk! Ben benieuwd of er een kindje aan komt

Haha, erg leuk weer!!

Erg leuke update!

Hopelijk krijgt ze een vierde kind.

Iedereen, bedankt voor jullie reacties! En als je 100 baby challenges een beetje kent, weet je dat er meestal (altijd) wel een baby van komt. Of ze het nu wilt of niet...

---
Hoofdstuk 12
Wat er vooraf ging...
Na de dood van haar geliefde Zac is Centia eindelijk een beetje over hem heen gekomen... En hoe! Kenji Midden is haar nieuwe vlam, al is ze er zelf niet helemaal zeker van in welk opzicht ze van hem houdt. Hoe zullen de drie kinderen die ze met Zac heeft gebaard op een nieuwe vader reageren?


Toen ik thuiskwam, zat de tweeling al ongeduldig te wachten op het avondeten. Het was namelijk al zes uur ’s avonds geweest. Ik had niet geweten dat ik alweer zo lang bij Kenji was gebleven, totdat de oppas belde dat ze naar huis moest en hoe laat ik weer thuis zou komen. Ik voelde me schuldig tegenover mijn kinderen, maar wist dat ik er ook niet veel aan kon doen. Kenji had erop gestaan dat ik zou blijven en wie was ik om te weigeren?

Ik haalde vlug wat kliekjes herfstsalade uit de koelkast, voelde me hier schuldig over en was opgelucht dat ze weer tegen me praatten. ‘Wauw, mama, wat heb jij een mooie jurk aan!’ zei Diego enthousiast, en Crystal zei, chagrijnig: ‘Waar was jij vanmiddag, mama. Iedereen werd opgehaald en wij stonden maar te wachten en de juf heeft ons toen maar thuisgebracht.’

‘Dankjewel, Diego,’ glimlachte ik, ‘en sorry, Crystal. Ik moest wat doen en ik ben de tijd helemaal vergeten.’ Het was niet gelogen, maar toch bleef ik me er ongemakkelijk bij voelen. ‘Hoe was jullie schooldag?’

Nu brak Crystal’ slechte humeur en opgewonden begon ze te vertellen over één of andere Cosmo met wie ze de hele dag had doorgebracht. ‘Cosmo?’ vroeg ik, ‘maar zo heette de pop ook die tante Francine voor je gemaakt had! Is dat even toevallig!’ ‘Hmm-hmm,’ knikte Crystal. ‘We zijn beste vriendjes. En er is ook een andere jongen, Ethan Parrot, hij is ook leuk! Hij heeft veel pokémonkaarten.’ ‘En jij, Diego?’ vroeg ik aan hem.

Zonder iets te zeggen, stond Diego op om zijn bord af te wassen en naar buiten te lopen om te gaan vissen. ‘Wat is er met hem?’ vroeg ik verbaasd aan Crystal. ‘Oh,’ zei die. ‘Hij heeft geen vriendjes gemaakt.’
(A/N: Lol, Diego kan borden door stoelen heen laten gaan )

Later die avond hielp ik de kids met hun huiswerk,

leerde ik Alistair lopen

en deed ik een wanhopige poging tot een goed gesprek met Diego.
Hopelijk zou ik het zo een beetje goed kunnen maken met mijn lichtelijk verwaarloosde kinderen.

Goede tijden volgden. Niet alleen werd Alistair zindelijk, maar ook kon hij essentiële woorden als ‘papa’, ‘mama’ en ‘auto’ zeggen. Zijn eerste volledige zinnetje was ‘sst, het journaal begint’, wat mij eraan deed herinneren dat ik een typische huisvrouw was geworden, een ras waar ik vroeger een hekel aan had gehad.
Omdat ik me alsnog schuldig voelde tegenover Crystal en Diego, besloot ik hen aan te melden voor naschoolse lessen, vooral omdat ze dit zelf erg graag wilden. Mijn eerste keuze was Crystal balletlessen te laten volgen en Diego scout te laten worden, maar uit navraag bleek dat precies het tegenovergestelde hun wens was. Helaas voor hen ging de eerste les al niet door, omdat ze de volgende dag naar het politiebureau zouden gaan.

Wat ze geweldig vonden, vooral omdat Crystal een agent in de cel had opgesloten en Diego aan alles had gezeten waarvan werd gezegd dat dat niet mocht. Toen ik later vroeg waarom ze dat deden, hadden ze gezegd: ‘We waren met zijn vieren, Ethan, de leraar en wij. We wilden wat spanning.’ Ondanks hun wangedrag, kregen ze toch een aandenken aan het schoolreisje en ze waren er zo trots op dat ze me opdroegen om hen naast mijn diploma te hangen.

Crystal werd enorm goede vrienden met Ethan Parrot, en ook met Cosmo, hoewel ze hem nooit mee naar huis nam.

Met Diego ging het minder goed: hij had geen vriendjes op school en hij had moeite met veel vakken, maar hij bleef er meestal vrolijk onder. Zijn hobby, vissen, maakte alles weer goed.
En zijn vriendinnetje Hopje was ook een echte steun, al was hij dan de enige die haar kon zien.

We begonnen eindelijk wat geld te verdienen, waardoor ik de baktafel kon kopen waar de kinderen al zo lang hadden gevraagd.

En ik kon eindelijk weer schilderen. Alles liep geweldig.
Maar toen…



Oeps? Hoe zal Centia dit aan Kenji moeten brengen? En wat als Zac opeens terugkomt, van waar hij ook maar heen is? Hoe moet ze het overleven met vier aandachtopeisende kinderen?
---

< Hoofdstuk 10
> Hoofdstuk 13

Weer erg leuk! Ik ben benieuwd hoe de kinderen het gaan vinden...

Haha, super leuk weer!

Leuk!
Ik ga het zeker verder volgen!

@ilovedesims<3, Bassie99: Bedankt voor het lezen en het reageren!
@Sakita: Evenzo bedankt! Altijd leuk om nieuwe lezers te zien

Sorry voor deze korte up. De volgende wordt langer!

---
Hoofdstuk 13
Wat er vooraf ging...
En meteen is het raak! Centia Centum is zwanger van haar nieuwe vlam Kenji Midden, al is ze niet zeker of ze daar blij mee is. Haar kinderen zijn het belangrijkst voor haar geworden - hoe zullen zij reageren? En zal ze het Kenji durven vertellen? Houdt ze echt van hem?



Ik was zwanger van Kenji, dat kon niet anders. Maar hoe… En waarom… Het was helemaal niet mijn bedoeling geweest om voor nog meer nageslacht te zorgen.



De zwangerschap ging snel voorbij. Ik schilderde de tijd er door heen.







Totdat de eerste weeën opkwamen. En dit keer was er niet een Li of een Zac om me te steunen.



Terwijl ik hijgend en puffend de deuren van het ziekenhuis doorliep, nam ik me voor om hem, zijn graf, na de bevalling op te zoeken.



En net als de zwangerschap, was deze voorbij voordat ik ‘Esmée’ kon zeggen. Haar naam.



De tweeling was ook door het dolle heen toen ze de kleine zagen. ‘We hebben een zusje!’ riep Crystal. ‘Baby!’ brabbelde Alistair. ‘Hiep hoi, mama heeft een baby!’ riep Diego. ‘Hoe zag de ooievaar eruit?’
Ik glimlachte. ‘Paars. Met twee oranje strepen van zijn snavel tot zijn poten.’
Diego floot bewonderend.



Opeens hoorde ik de wc doortrekken. Hoe kon dat nu? Mijn hele familie was toch hier?
‘Wie is dat?’ vroeg ik aan de kinderen. ‘Ik weet niet,’ zei Crystal. ‘Hij stond zomaar voor de deur.’



Ik wilde hen een preek geven over het binnenlaten van vreemden, maar daar kreeg ik de kans niet voor. De deur werd opengedaan en vol spanning staarde ik naar de ongenodigde gast.
‘Zac?’ fluisterde ik.



Ik zag een hand, ik zag een arm, ik zag een lichaam. Vol verbazing staarde ik hem aan. ‘Jij?’

Wie is de vreemde man? En wat komt hij doen?

---

< Hoofdstuk 12
> Hoofdstuk 14

Erg leuke updates!

Leuke update

Wat een leuke update!
En ze heeft een dochter gekregen echt heel erg leuk.

Erg leuk update weer!
En nog een baby!

Simsmeid, Rudy, Ray en Bassie99: Bedankt voor het lezen en de leuke reacties!
Alle stille/anonieme lezers (mochten die er zijn): Evenzo bedankt voor het lezen!
En bedankt degene die dit bij de uitgelichte dagboeken heeft gezet!

---
Hoofdstuk 10
Wat er vooraf ging...
Centia is alweer bevallen van haar vierde baby, die zij Esmée heeft genoemd. Net als ze thuis komt, blijkt er een vreemdeling het huis te zijn binnen gedrongen. Wie is dit? Misschien is die vraag niet heel moeilijk te beantwoorden, maar wat komt hij doen?


Kenji Midden had besloten de familie Centum een bezoekje te brengen.


‘Wat doe jij hier?!’ vroeg ik, verbaasd en walgend tegelijkertijd. Hij wist dat ik zwanger was geweest, ik had hem nog gebeld, maar hij had opgehangen. Hij was ook geen moment langsgekomen, terwijl ik hem duidelijk had gemaakt dat Esmée niemand anders dan zijn kind was.
‘Hoi, Centia,’ zei hij, ‘waarschijnlijk heb je liever dat ik nu wegga, maar ik moest gewoon even met je praten.’
‘Waarom?’ wilde ik weten.
‘Het spijt me,’ zei hij.
‘Waarvan?’
‘Nou… van die middag dat je langskwam en dat ik…’


‘Wacht even,’ onderbrak ik hem en ik draaide me om naar Diego en Crystal die afwachtend naar me zaten te kijken. ‘Ga maar vast slapen. Mama komt zo.’ Mopperend strompelden ze naar de slaapkamer, Crystal nam Esmée voorzichtig op haar arm en Diego zou Alistair in bed leggen. Ik wist dat ze met zijn tweeën zouden proberen me af te luisteren.


Daarna richtte ik me weer tot Kenji. ‘Het spijt me… Ze zijn nog een beetje te jong voor... dit soort dingen.’
Hij begreep het. ‘Zullen we een wandeling gaan maken?’


Met ferme passen liep hij mijn huis uit, ik volgde hem op de voet.


Maar buiten stond zijn auto ons op te wachten. We stapten in en reden de donkere nacht van Appaloosa Plains in. Ik vroeg me af waar hij me heen ging brengen.


We stapten uit bij het meest afgelegen meertje ooit en ik besefte dat ik in al die maanden nog nauwelijks iets van Appaloosa Plains had gezien. Ik moest de stad nodig eens verkennen met de kinderen.


Kenji loodste me naar een nog meer afgelegen plek en daar zei hij: ‘Zo. Daar staan we dan.’ Ik kon er niet om lachen. ‘Wat wil je?’ Ik was nog steeds boos dat hij me niet had gesteund. Hij had me erin getuind, me laten denken dat hij en ik een stel zouden kunnen worden.


‘Weet je, Centia. Ik weet dat het net zo goed tussen ons gaat en –’ Ik lachte bitter, maar hij merkte het niet. ‘– dat het er echt op leek dat we zouden trouwen, kindje, huisje, boompje, beestje, maar het spijt me. Ik kan het niet. Ik maak het uit.’
Was het ooit aan geweest dan?


‘Oké,’ zei ik simpelweg.


‘Maar dat is niet het enige… Ik… Het is misschien een grote vraag… Maar… zou ik Esmée mogen?’


Mijn mond viel open. ‘WAAAT?!’


‘Ik weet het. Het is veel gevraagd, maar… het is ook mijn kind. En ik heb altijd al een kind gewild, maar het gaat gewoon niet zo goed als ik het met jou doe. En ik kan haar toch gewoon adopteren en dan kun jij haar nog gewoon zien… Scheelt jou weer tijd en geld, want je hebt al drie kinderen en zo… Dat is toch een goed idee?’


Natuurlijk vond ik dat geen goed idee. Het was de druppel die de emmer deed overlopen! ‘Hoe durf je?! De hele zwangerschap heb jij mij alles alleen laten doen, en nu kom je aan lopen wandelen met de vraag of ik het kind aan jou wil geven! Volgens mij onderschat jij de liefde van een moeder voor haar kind – ik heb negen maanden met Esmée in mijn buik rond gelopen. Denk je dat ik gek ben of zo?!’


‘Weet je wat? Je kunt die relatie ergens in stoppen! Ik wil je nooit meer zien!’


Met deze woorden rende ik woest weg. De tranen zouden later nog komen.

Hoe het verder gaat...
Hoe zal de relatie tussen Kenji en Centia zich ontwikkelen? Zal Esmée bij haar moeder blijven wonen of kiest ze later voor haar vader? Zal het ooit nog goedkomen tussen haar ouders? En nu Centia weer single is én niet meer zwanger, wordt het weer eens tijd voor een nieuwe scharrel?
---

De volgende update is al weer hoofdstuk 15 en daarom ga ik me nu voorbereiden voor een speciale up, die niet veel met het verhaal te maken heeft, maar vooral het gezinsleven toont.

Bonus content
Don't you just hate it when you're having a relaxing chat and suddenly a (very long-bodied) unicorn comes by and the end of the world starts happening? >>







< Hoofdstuk 13
> Hoofdstuk 15

Leuke up, met mooie screens!

Leuke update. Die éénhoorn in de bonus content
Heel mooi gedaan weer

Dankjulliewel! Ik vind zelf mijn screens lelijk, aangezien ik alles op de laagste stand qua kwaliteit heb moeten zetten, maar blijkbaar valt het dus mee!
Nu dus die special up!

Hoofdstuk 15 - Special


We hadden wat te vieren, want Crystal en Diego stonden op de erelijst van hun school.


Bovendien zou Alistair binnenkort opgroeien tot kind en zou de lieve schat wat serieuzer moeten worden.


Tot slot had ik een baan genomen als zelfstandig schilder. Zo kon ik nog meer verdienen als ik schilderijen voltooide, waar ik de laatste tijd opvallend meer tijd voor vrij kon maken.


Daarom besloot ik mijn beloftes waar te maken en een familie-uitje te doen door Appaloosa Plains. Eerst had ik Esmée ook mee willen nemen, maar zij bleek toch nog een beetje te klein, zodat zij thuis moest blijven.
We vertrokken ’s ochtends vroeg, Crystal en Diego gingen fietsend en ik nam Alistair mee in de buggy.

























































En ten slotte: Een make-over!


Ik vond dat het tijd was om de wat meer uitdagende kant van mij te benadrukken.

Bonus Content


Volgens mij is er iets mis met haar lengte...? Of is het gewoon haar awesomeness die alles overheerst?


I'm wide awake... I'm wide awake...

< Hoofdstuk 14
> Hoofdstuk 16

De volgende up laat even op zich wachten... Ik ga voor twee weken op vakantie, dus de volgende up zal rond 17 augustus zijn!