Voor Eeuwig Gestoord
Geplaatst: do 25 feb 2010, 20:27
Hoi daar 
Leuk dat je op mijn dagboek klikt. Dit dagboek is niet nieuw, niet overal overigens. Ik houd dit dagboek op meerdere site's bij, waaronder mijn eigen. Maar omdat ik niet wil linken ga ik hier ook beginnen. Ik geef elke keer redelijk veel update's en de plaatjes zijn van redelijk hoge kwaliteit. Veel Plezier!
Hoofdstuk 1
Net verhuisd, je kent het wel. Voor de eerste keer op jezelf wonen, en dan dit. Het is niet te geloven wat er allemaal gebeurd is in die korte tijd. Maar lees het zelf maar.
Ik draai me om en kruip tegen Martijn aan, die zachtjes begint te lachen. Ons nieuwe huis is geweldig, voor een eerste huis hebben we oneindig veel luxe, denk aan een enorme badkamer, keuken en woonkamer. Toch voelde er iets niet goed, maar langzaam val ik toch in slaap. Zonder dat ik het merk sluipt er iemand het huis binnen. Ons stille alarm zend een signaal uit naar de politie. De persoon zet voorzichtig zijn voetstappen af in het kleed, terwijl er opeens een hels kabaal losbreekt.
“Rennen, Hup Hup, iedereen naar binnen!”. Ik en Martijn zitten gelijk rechtop in ons bed, terwijl ik een schaduw de badkamer in zie verdwijnen. Ik stap uit bed, net als Martijn. Ik zie opeens een man door de gang rennen. Het is raar wat er dan allemaal door je heengaat, ik besefte ook niet wat ik aan het doen was. Maar ik moest hem volgen, net als Martijn. Ik loop de badkamer binnen en zie een politieman een inbreker in de kraag nemen.
Het is raar om te zien hoe je man verstijfd terwijl hij normaal zo stoer is. Ikzelf was ook best bang. Op dat moment vliegt de dief los en rent het huis uit, zo snel dat ik de wind langs mij heen voel. Ik kijk snel rond, en er is wat gestolen, een paar kaarsen, shampoo en nog wat andere troep. Ik ben te moe om naar beneden te lopen. Dus ik slof weer naar mijn bed, een rare reactie in zo’n situatie, maar ik ben gewoon te moe. Mijn man staat nog wat te praten tegen de agent, en ik vang wel wat op, maar ik luister niet werkelijk, ik stap gewoon mijn bed in.
Het licht gaat uit, en alles sluit af. De politie agent rijd weg met zijn loeiende sirene’s en Martijn zegt dat er een onderzoek is ingesteld. Ik antwoord, maar zeg toch eigenlijk niks. Martijn staat nog naast mijn bed, een glimlach verschijnt op zijn gezicht en hij kust mijn wang. Daarna stapt hij ook in bed. “Je bent nu het vertrouwen in mij verloren niet?” en hij draait zich om. Die vraag dringt volledig tot mij door, zo erg, dat ik evengoed de hele nacht nog wakker lig.
Einde hoofdstuk / Reactie´s zou ik leuk vinden, als de plaatjes kleiner moeten hoor ik dat, dan is dat namelijk een foutje!
Leuk dat je op mijn dagboek klikt. Dit dagboek is niet nieuw, niet overal overigens. Ik houd dit dagboek op meerdere site's bij, waaronder mijn eigen. Maar omdat ik niet wil linken ga ik hier ook beginnen. Ik geef elke keer redelijk veel update's en de plaatjes zijn van redelijk hoge kwaliteit. Veel Plezier!
Hoofdstuk 1
Net verhuisd, je kent het wel. Voor de eerste keer op jezelf wonen, en dan dit. Het is niet te geloven wat er allemaal gebeurd is in die korte tijd. Maar lees het zelf maar.
Ik draai me om en kruip tegen Martijn aan, die zachtjes begint te lachen. Ons nieuwe huis is geweldig, voor een eerste huis hebben we oneindig veel luxe, denk aan een enorme badkamer, keuken en woonkamer. Toch voelde er iets niet goed, maar langzaam val ik toch in slaap. Zonder dat ik het merk sluipt er iemand het huis binnen. Ons stille alarm zend een signaal uit naar de politie. De persoon zet voorzichtig zijn voetstappen af in het kleed, terwijl er opeens een hels kabaal losbreekt.
“Rennen, Hup Hup, iedereen naar binnen!”. Ik en Martijn zitten gelijk rechtop in ons bed, terwijl ik een schaduw de badkamer in zie verdwijnen. Ik stap uit bed, net als Martijn. Ik zie opeens een man door de gang rennen. Het is raar wat er dan allemaal door je heengaat, ik besefte ook niet wat ik aan het doen was. Maar ik moest hem volgen, net als Martijn. Ik loop de badkamer binnen en zie een politieman een inbreker in de kraag nemen.
Het is raar om te zien hoe je man verstijfd terwijl hij normaal zo stoer is. Ikzelf was ook best bang. Op dat moment vliegt de dief los en rent het huis uit, zo snel dat ik de wind langs mij heen voel. Ik kijk snel rond, en er is wat gestolen, een paar kaarsen, shampoo en nog wat andere troep. Ik ben te moe om naar beneden te lopen. Dus ik slof weer naar mijn bed, een rare reactie in zo’n situatie, maar ik ben gewoon te moe. Mijn man staat nog wat te praten tegen de agent, en ik vang wel wat op, maar ik luister niet werkelijk, ik stap gewoon mijn bed in.
Het licht gaat uit, en alles sluit af. De politie agent rijd weg met zijn loeiende sirene’s en Martijn zegt dat er een onderzoek is ingesteld. Ik antwoord, maar zeg toch eigenlijk niks. Martijn staat nog naast mijn bed, een glimlach verschijnt op zijn gezicht en hij kust mijn wang. Daarna stapt hij ook in bed. “Je bent nu het vertrouwen in mij verloren niet?” en hij draait zich om. Die vraag dringt volledig tot mij door, zo erg, dat ik evengoed de hele nacht nog wakker lig.
Einde hoofdstuk / Reactie´s zou ik leuk vinden, als de plaatjes kleiner moeten hoor ik dat, dan is dat namelijk een foutje!
Iig bedankt 
.. die titel spreekt me wel aan.. 
