Woops, ik was net aan het uploaden toen mijn internetverbinding het zwaar kreeg. Daarom sorry dat het later is!
Dank jullie wel voor jullie leuke reacties! Ik hoop dat jullie het alsnog blijven lezen als ik het iets moeilijker ga maken met Simception
---
2.1
‘En toen? En toen?’ Nieuwsgierig zwaaide Melissa Ryder met haar benen. Haar broertje Felix stond in de buurt met de hond te spelen en was al net zo gespannen. ‘Ja, opa, wat gebeurde er toen?’ Beide kinderen luisterden aandachtig naar de oude man, die het groepje sloot.
‘Buddy en ik zochten naar haar in geheel Simland, maar zoals ik al zei, we hebben haar nooit kunnen vinden. Ze was spoorloos, van de aardbodem verdwenen.’
Melissa slaakte en diepe, verlangende zucht. ‘Opa, dat is het mooiste en ook het zieligste verhaal dat u ooit heeft verteld.’ Felix was het hier mee eens, maar vroeg zich ook iets af. ‘Maar deze rakker heet toch Calada, en niet Buddy?’
‘Dat komt,’ zei opa, ‘doordat Calada Buddy’s dochtertje is. De goeie ouwe Buddy is een aantal jaar geleden overleden.’
‘Ahhh,’ verzuchtte Melissa meelevend. ‘Wat zielig!’
Vanuit het niets stond Nelly Ryder, de vrouw van opa en de grootmoeder van Melissa en Felix, naast de bank. ‘Kinderen, laat vallen wat je doet, het is bedtijd.’ ‘Maar het is nog zo vroeg!’ verzuchtte Felix, en Melissa meende dat ze thuis veel later mochten slapen. Ook Calada jankte met hen mee. ‘Smoesjes!’ riep Nelly. ‘Allemaal smoesjes! Jullie vader komt jullie morgen vroeg ophalen, en dan moeten jullie er niet doods- of levensmoe uitzien.’
Melissa, die haar oma niet kon uitstaan, rende naar haar toe, trok een gekke bek en mompelde: ‘Zzzzzombie gaat jou pakken! ARRGH!’
Hierna rende ze weg, haar oma achterlatend, die zich hardop afvroeg waar de wereld heen ging met de jeugd van tegenwoordig.
‘Ik. Wil. Niet. Slapen!’ zei Felix rebels en hij stampte op de grond om zijn woorden kracht bij te zetten. ‘Opa moet zijn verhaaltje afmaken! Buddy moet nog eten! Ik ben nog niet moe!’ ‘Volgende keer verder,’ grijnsde opa vanaf de bank, ‘zo gauw jullie weer komen logeren, vertel ik verder. Ook al is er niet veel meer te vertellen. En ik zal Buddy te eten geven.’ ‘Jij gaat nu slapen,’ vond ook oma en Felix rende zijn zusje achterna.
Zuchtend ging oma naast haar man zitten. ‘Kinderen,’ zei ze, ‘Ik vraag me af waarom ik ze ooit heb gekregen. En waarom ik ze ooit heb toegestaan kinderen te krijgen.’ ‘Laat de koters toch,’ glimlachte opa. Meteen gooide oma het op een andere boeg. ‘Waarom blijf je hen die verhalen toch vertellen? Allemaal leugens. Zie toch wat er met hen gebeurt nu ze dit met de paplepel worden ingegooid. Je wilt toch niet dat ze net zo worden als Tomas?’ ‘Nee, nee,’ zei opa, ‘ze weten heus wel dat het niet waar is. Je hoeft je nergens druk om te maken, ik heb het allemaal verzonnen.’
‘Kom hier. En ontspan eens een keertje.’ Hij nam haar in een omhelzing en hield haar stevig vast. ‘Oh, Sem,’ giechelde ze. ‘Oh Nelly,’ deed hij mee en hij dacht er achteraan:
Als jij ooit eens zou weten dat mijn verhalen stuk voor stuk waar zijn.
Boven leek het er niet op dat de kinderen aan het slapen waren. Terwijl Felix zijn tanden aan het poetsen was geweest, had Melissa hem naar de slaapkamer van opa en oma gesleurd en een kussen tevoorschijn getoverd. Totaal onverwacht had ze hem ermee geslagen, wat leidde tot een enorm kussengevecht.
Maar het was niet van lange duur. Oma’s engeltje Roset, hun zus, zat daar in het leeshoekje, verdiept in een keukenromannetje – iets wat ze nooit zou toegeven – en was niet al te tevreden dat ze gestoord werd uit haar leesuurtje. ‘Kleuters!’ riep ze boos uit, zacht genoeg zodat hun knuffelende grootouders het niet zouden horen.
‘Zitten jullie mij weer te saboteren? Duo van pathetische, miserabele creaties.’ Ze torende hoog boven haar zusje uit, die haar moeilijk aankeek om haar woordkeuze, iets wat Roset altijd deed om haar broertje en zusje te kleineren. ‘Kunnen jullie mij dan ook nooit de voldoening van een geniaal psychologisch meesterwerk gunnen?’
Melissa wilde haar zus een mep verkopen, maar wist dat ze een bitchfight nooit zou winnen. Evenmin had ze de vocabulaire die vereist was om Roset te dissen, dus besloot ze zich buiten de discussie te houden en zich te verschuilen op opa’s en oma’s bed. Daar zouden monsters als Roset niet kunnen komen.
Felix nam zijn zus in vertrouwen. ‘Opa heeft een geheime jeugdliefde,’ zei hij. ‘We moeten haar vinden!’
‘Daarbij hebben we jou nodig!’ Hij wees naar haar alsof hij haar nodig had voor the US Army, maar zij was niet onder de indruk. ‘Ik? Moet? Met jullie, kleuters? Opa’s jeugdliefde? Vinden? Denk je dat ik gek ben of zo?’ Melissa vond van wel.
‘Je helpt ons nooit met iets,’ probeerde Felix nog enigszins. ‘Wij moeten altijd alles doen! Jij doet nooit iets voor ons, of voor anderen, überhaupt. Jij huilt altijd alleen maar! Dat is waarom papa en mama je altijd je zin geven: omdat ze willen dat je ophoudt met lelijk te huilen.’ Melissa, de beste vriend van haar broertje, juichte hard met hem mee. ‘Eindelijk vertelt iemand haar de waarheid,’ zei ze binnensmonds.
Geschrokken deinsde Roset achteruit. ‘Ik ga dit opa en oma vertellen,’ dreigde ze. ‘Hier ga je spijt van krijgen.’ Hierna liep ze snel de kamer uit, niemand zou ooit van haar tranen afweten.
Felix was niet bang. Hij ging naast zijn zus op het bed zitten en vond: ‘Nu moeten we haar ook vinden. Gewoon om dat kreng nog meer lastig te vallen.’ Voor deze ene keer riep Melissa niet hardop uit dat hij slechte woorden gebruikte. ‘Je hebt gelijk,’ grimaste ze enkel.
Roset ging niet naar opa en oma. Ze bezocht haar paard Lady, een prachtige, elegante zwarte Fries, die zo’n goede springer was, dat ze mee moest logeren om in vorm te blijven. Beste maatjes waren ze, en Roset vond dat haar paard de enige was die haar begreep. ‘Ze snappen er ook niks van,’ fluisterde ze, terwijl ze het paard zachtjes aaide. ‘Ze zullen het nooit snappen, ook niet als zij opgroeien.’
Ze zadelde het paard op en besteeg het. Zonder cap, zweep of paardrijkleding begeleidde ze Lady de stal uit en de nacht in. Het zou een bijzonder ritje worden.
---
Voilà, ben benieuwd wat jullie er van vinden!
Dan nog twee screens die niet in het verhaal pasten, maar die me wel leuk leken om te laten zien:
WAAROM komen er altijd bugs voor in mijn game? En ze wilde alleen maar naar boven gaan...
'Soon...'