1.1

“Ik ontmoette haar zes dagen voordat ik volwassen zou worden. Met mijn dalmatiër Buddy wandelde ik tot in het oneindige al spelende door het park, tot ik een meisje met haar hondje op een bankje zag zitten.

Erg sociaal was ik toen nog niet, maar Buddy was eigenwijs en sleurde me mee om daar met haar beagle Lucky te stoeien. Ik wist dat ik geen andere keuze had dan naast haar te gaan zitten en te staren naar hoe onze honden het naar hun zin hadden.

‘Onze honden mogen elkaar wel,’ grinnikte ze en ik keek haar bevestigend aan. ‘Dat zeker.’ Lucky en Buddy speelden blaffend en joelend met elkaar en leken geen besef te hebben van het ongemakkelijke gesprek van hun baasjes.

Ze was betoverend mooi. Lang, kastanjebruin haar in een paardenstaart, doordringend groene ogen. Ze leek wel een model uit een modeblaadje, maar dan zonder ladingen make-up of mooie kleding.

‘Ik ben Layla Aberdeen, trouwens,’ zei ze opeens, nadat we – naar mijn idee – drie uur naar de honden hadden gekeken. ‘Zit je ook op de middelbare school hier? Ik heb je nog nooit gezien.’

‘Sem Ryder,’ stelde ik me voor. ‘Nee, ik woon hier nog maar drie weken en mijn moeder geeft me thuis les.’

‘Oh, echt waar? Wat fijn! Mijn klasgenoten kunnen soms echt klootzakken zijn, weet je. Ik begon bijna te geloven dat heel Sunset Valley onuitstaanbaar was.’
‘Ik niet, hopelijk,’ zei ik en zij glimlachte mysterieus naar me: ‘Hopelijk niet, nee.’

We besloten samen met de honden wat te gaan wandelen bij het meer en ondertussen wat te praten over school, hobby’s, wat we later wilden worden.
‘Ik wil zangeres worden,’ zei Layla. ‘Ik weet het – het is zo’n tienerdroom, maar het is wat ik altijd al heb gewild.’

Ze pakte mijn handen en droomde weg. ‘Kun je het je voorstellen, Sem? Duizenden gillende fans, die uren hebben afgereisd, alleen om mij te zien? Meisjes die mij willen zijn, jongens die over mij dromen?’
‘Kun je goed zingen?’ wilde ik weten, ongemakkelijk over het feit dat ze mijn handen vasthield.
‘Daar ligt denk ik het grote probleem,’ giechelde ze. ‘En jij? Wat wil jij worden?’

Ik trok met mijn mond. ‘Geen idee. Waarschijnlijk het leger? Mijn vader was soldaat en mijn grootvader zelfs commandant. Iedereen ziet me graag in hun voetsporen treden.’
‘Maar dat is toch niet eerlijk?’ vond Layla. ‘Je moet toch doen wat je zelf wilt? Wat wil je zelf?’
Weer had ik geen flauw idee. ‘Acteur?’

Daar was zij tevreden mee. ‘Dan moet je dat worden. Punt uit. Wil je wat drinken? Zullen we ergens een tafel scoren?’

Vijf dagen later kusten we voor het eerst onder de stralende nachtelijke sterrenhemel van Sunset Valley. Zij had met me geflirt, ik was hierop ingegaan door haar een zoen op haar lippen te geven.

Ze duwde me niet walgend van me af, waaruit ik vond dat ik mijn conclusies kon trekken.

Ik wist dan niet wat ik wilde worden, maar wel met wie ik samen wilde zijn...

Het lijkt me een erg leuk dagboek!

^ Gelukkig maar, ik was al bang dat niemand het zou lezen.
Je moet wel weten dat ik de Sims vanaf mijn laptop speel en dus in een heel slechte kwaliteit moet spelen. Verwacht dus niet de allermooiste screens!

---

1.2

Zij was erbij toen ik opgroeide. Het was ’s avonds rond tienen op een zaterdag en we zaten bij mij thuis een film te kijken toen ik opeens mijn tenen voelde tintelen. ‘Het is zo ver, denk ik,’ fluisterde ik in haar oor, voordat ik haar een laatste kus gaf. Omdat zij drie dagen later pas op zou groeiden en het tegen de regels van Sunset Valley was dat een tiener iets met een volwassene had, zou het tergend lang duren voordat we zoiets weer konden doen.

‘Ik wil je niet zo lang missen,’ snikte ze en ik voelde een onbedwingbare drang om niet op te groeien en voor altijd tiener te blijven. Maar dat kon niet.

Ik was er ook bij toen zij opgroeide. Correctie, ik had haar mee uit genomen op een date, omdat ik wist dat het toen zou gebeuren. Op het moment dat we de bioscoop verlieten en haar lichaam begon te glinsteren, voelde ik in mijn rechterbroekzak. Geduldig wachtte ik, de minuten dat zij van een onzekere tiener in een prachtige jonge vrouw veranderde, duurden akelig lang.

Op het moment dat zij met beide benen op de grond stond en verzuchtte dat de tienerhel eindelijk voorbij was, ging ik op één knie en haalde ik mijn hand uit mijn zak. Het bevatte een klein doosje en behendig duwde ik het open. In haar ogen weerspiegelde een knots van een diamant, die verbonden was aan een gouden ring, waar de juwelier Layla ~ Sem ingegraveerd had.

‘Layla Aberdeen. Wil jij met me trouwen?’

Ze lachte trots en breed, toen verzwakte haar glimlach. Er vormden zich tranen in haar ogen. ‘Oh, Sem… Ik… Ik kan het niet. Het… spijt me zo, ik…’
Ik kwam teleurgesteld en totaal verbaasd overeind en deed een laatste poging de ring om haar vinger te doen. ‘Maar….’

‘Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij,’ deed Layla de grootste cliché die er bestond aanwakkeren. ‘Sorry, Sem.’

Ze draaide zich om en rende weg. ‘Layla!’ riep ik nog, maar ze reageerde niet. Ik heb haar daarna nooit meer gezien. Ze had Lucky meegenomen en kwam nooit meer terug.”

Erg leuk geschreven!

Mooi geschreven. Lijkt me een leuk verhaal. Ik ben benieuwd naar meer

Wat zielig.

Wat zielig idd!
Ben benieuwd wat er aan de hand is..!

wat zielig
Ga dit dagboek volgen

Woops, ik was net aan het uploaden toen mijn internetverbinding het zwaar kreeg. Daarom sorry dat het later is!
Dank jullie wel voor jullie leuke reacties! Ik hoop dat jullie het alsnog blijven lezen als ik het iets moeilijker ga maken met Simception

---
2.1

‘En toen? En toen?’ Nieuwsgierig zwaaide Melissa Ryder met haar benen. Haar broertje Felix stond in de buurt met de hond te spelen en was al net zo gespannen. ‘Ja, opa, wat gebeurde er toen?’ Beide kinderen luisterden aandachtig naar de oude man, die het groepje sloot.

‘Buddy en ik zochten naar haar in geheel Simland, maar zoals ik al zei, we hebben haar nooit kunnen vinden. Ze was spoorloos, van de aardbodem verdwenen.’
Melissa slaakte en diepe, verlangende zucht. ‘Opa, dat is het mooiste en ook het zieligste verhaal dat u ooit heeft verteld.’ Felix was het hier mee eens, maar vroeg zich ook iets af. ‘Maar deze rakker heet toch Calada, en niet Buddy?’
‘Dat komt,’ zei opa, ‘doordat Calada Buddy’s dochtertje is. De goeie ouwe Buddy is een aantal jaar geleden overleden.’
‘Ahhh,’ verzuchtte Melissa meelevend. ‘Wat zielig!’

Vanuit het niets stond Nelly Ryder, de vrouw van opa en de grootmoeder van Melissa en Felix, naast de bank. ‘Kinderen, laat vallen wat je doet, het is bedtijd.’ ‘Maar het is nog zo vroeg!’ verzuchtte Felix, en Melissa meende dat ze thuis veel later mochten slapen. Ook Calada jankte met hen mee. ‘Smoesjes!’ riep Nelly. ‘Allemaal smoesjes! Jullie vader komt jullie morgen vroeg ophalen, en dan moeten jullie er niet doods- of levensmoe uitzien.’

Melissa, die haar oma niet kon uitstaan, rende naar haar toe, trok een gekke bek en mompelde: ‘Zzzzzombie gaat jou pakken! ARRGH!’

Hierna rende ze weg, haar oma achterlatend, die zich hardop afvroeg waar de wereld heen ging met de jeugd van tegenwoordig.

‘Ik. Wil. Niet. Slapen!’ zei Felix rebels en hij stampte op de grond om zijn woorden kracht bij te zetten. ‘Opa moet zijn verhaaltje afmaken! Buddy moet nog eten! Ik ben nog niet moe!’ ‘Volgende keer verder,’ grijnsde opa vanaf de bank, ‘zo gauw jullie weer komen logeren, vertel ik verder. Ook al is er niet veel meer te vertellen. En ik zal Buddy te eten geven.’ ‘Jij gaat nu slapen,’ vond ook oma en Felix rende zijn zusje achterna.

Zuchtend ging oma naast haar man zitten. ‘Kinderen,’ zei ze, ‘Ik vraag me af waarom ik ze ooit heb gekregen. En waarom ik ze ooit heb toegestaan kinderen te krijgen.’ ‘Laat de koters toch,’ glimlachte opa. Meteen gooide oma het op een andere boeg. ‘Waarom blijf je hen die verhalen toch vertellen? Allemaal leugens. Zie toch wat er met hen gebeurt nu ze dit met de paplepel worden ingegooid. Je wilt toch niet dat ze net zo worden als Tomas?’ ‘Nee, nee,’ zei opa, ‘ze weten heus wel dat het niet waar is. Je hoeft je nergens druk om te maken, ik heb het allemaal verzonnen.’

‘Kom hier. En ontspan eens een keertje.’ Hij nam haar in een omhelzing en hield haar stevig vast. ‘Oh, Sem,’ giechelde ze. ‘Oh Nelly,’ deed hij mee en hij dacht er achteraan: Als jij ooit eens zou weten dat mijn verhalen stuk voor stuk waar zijn.

Boven leek het er niet op dat de kinderen aan het slapen waren. Terwijl Felix zijn tanden aan het poetsen was geweest, had Melissa hem naar de slaapkamer van opa en oma gesleurd en een kussen tevoorschijn getoverd. Totaal onverwacht had ze hem ermee geslagen, wat leidde tot een enorm kussengevecht.

Maar het was niet van lange duur. Oma’s engeltje Roset, hun zus, zat daar in het leeshoekje, verdiept in een keukenromannetje – iets wat ze nooit zou toegeven – en was niet al te tevreden dat ze gestoord werd uit haar leesuurtje. ‘Kleuters!’ riep ze boos uit, zacht genoeg zodat hun knuffelende grootouders het niet zouden horen.

‘Zitten jullie mij weer te saboteren? Duo van pathetische, miserabele creaties.’ Ze torende hoog boven haar zusje uit, die haar moeilijk aankeek om haar woordkeuze, iets wat Roset altijd deed om haar broertje en zusje te kleineren. ‘Kunnen jullie mij dan ook nooit de voldoening van een geniaal psychologisch meesterwerk gunnen?’

Melissa wilde haar zus een mep verkopen, maar wist dat ze een bitchfight nooit zou winnen. Evenmin had ze de vocabulaire die vereist was om Roset te dissen, dus besloot ze zich buiten de discussie te houden en zich te verschuilen op opa’s en oma’s bed. Daar zouden monsters als Roset niet kunnen komen.
Felix nam zijn zus in vertrouwen. ‘Opa heeft een geheime jeugdliefde,’ zei hij. ‘We moeten haar vinden!’

‘Daarbij hebben we jou nodig!’ Hij wees naar haar alsof hij haar nodig had voor the US Army, maar zij was niet onder de indruk. ‘Ik? Moet? Met jullie, kleuters? Opa’s jeugdliefde? Vinden? Denk je dat ik gek ben of zo?’ Melissa vond van wel.
‘Je helpt ons nooit met iets,’ probeerde Felix nog enigszins. ‘Wij moeten altijd alles doen! Jij doet nooit iets voor ons, of voor anderen, überhaupt. Jij huilt altijd alleen maar! Dat is waarom papa en mama je altijd je zin geven: omdat ze willen dat je ophoudt met lelijk te huilen.’ Melissa, de beste vriend van haar broertje, juichte hard met hem mee. ‘Eindelijk vertelt iemand haar de waarheid,’ zei ze binnensmonds.
Geschrokken deinsde Roset achteruit. ‘Ik ga dit opa en oma vertellen,’ dreigde ze. ‘Hier ga je spijt van krijgen.’ Hierna liep ze snel de kamer uit, niemand zou ooit van haar tranen afweten.

Felix was niet bang. Hij ging naast zijn zus op het bed zitten en vond: ‘Nu moeten we haar ook vinden. Gewoon om dat kreng nog meer lastig te vallen.’ Voor deze ene keer riep Melissa niet hardop uit dat hij slechte woorden gebruikte. ‘Je hebt gelijk,’ grimaste ze enkel.

Roset ging niet naar opa en oma. Ze bezocht haar paard Lady, een prachtige, elegante zwarte Fries, die zo’n goede springer was, dat ze mee moest logeren om in vorm te blijven. Beste maatjes waren ze, en Roset vond dat haar paard de enige was die haar begreep. ‘Ze snappen er ook niks van,’ fluisterde ze, terwijl ze het paard zachtjes aaide. ‘Ze zullen het nooit snappen, ook niet als zij opgroeien.’

Ze zadelde het paard op en besteeg het. Zonder cap, zweep of paardrijkleding begeleidde ze Lady de stal uit en de nacht in. Het zou een bijzonder ritje worden.
---

Voilà, ben benieuwd wat jullie er van vinden!
Dan nog twee screens die niet in het verhaal pasten, maar die me wel leuk leken om te laten zien:

WAAROM komen er altijd bugs voor in mijn game? En ze wilde alleen maar naar boven gaan...

'Soon...'

Heel mooi geschreven, ga zo door! Leuk verhaal ook!

Mooi geschreven, je houdt het goed spannend!

Idd heel mooi geschreven!
Erg leuk!

Dank jullie wel voor jullie reacties! Ze betekenen heel veel voor me
Ik heb vandaag geen tijd om een nieuwe up te plaatsen, maar ik probeer morgen met één te komen! Sorry!
Geniet ondertussen van deze geweldige poging om een aangereden persoon af te beelden
Ik heb trouwens geen idee waarom Rosets kruin zo grijs is.

Dit is een mooi geschreven dagboek! Het blijft ook spannend, je vertelt niet meteen alles. Ik zit nu al te smachten naar een nieuwe update
En wie wordt er aangereden? Of nou ja, doet een poging om er aangereden uit te zien

Ben benieuwd

@Ravia, ja, sorry als je op vragen meteen antwoord wilt, want ik vertel je nu al: not gonna happen! Ik wil een spanningsboog zo lang mogelijk houden en vind het soms erg jammer als er in verhalen dingen al erg snel verteld worden

---
2.2

Het was echt midden in de nacht toen Roset besloot weer naar huis te gaan. Oma zou doodsongerust zijn en dat gunde ze haar niet. De laatste tijd konden ze het erg goed met elkaar vinden en opa had gehint dat oma al aan het sparen was voor een auto voor haar kleindochter. Hopelijk zou die snel komen, want Roset was het enigszins zat om alle afstanden met Lady af te leggen. Het paard was niet goed in lange afstanden, ze hield van snelheid en hoogte. Misschien moest ze maar aan haar moeder vragen of ze nog een paard mocht, bedacht Roset, dat zou alles veel gemakkelijker maken. Tijd werd bespaard. Vrienden werden gemaakt. Nieuwe wedstrijden werden gewonnen. Waarschijnlijk zou mam, ook een fanatiek paardrijdster, dat misschien nog wel het belangrijkst vinden. Misschien dat…

Het ging erg snel. Een flits vloog voorbij, proberend om langs het tweetal te rennen, maar Lady schrok er zo van dat ze steigerde en de persoon onder de hoeven van het paard belandde.

Geschrokken sprong Roset van haar paard, rende naar de persoon toe en knielde bij hem. ‘Gaat het? Hallo?’ Ze voelde zijn pols, maar hij leefde nog wel… Waarom reageerde hij dan niet? Wat was er aan de hand? Hoe kon hij… Wat… Maar…

De persoon kreunde, maar kwam wel overeind. ‘Oh. Ja, hoor. Ik… Dat paard. Ik kan het denk ik niet zo goed met paarden vinden, haha.’ Roset giechelde zenuwachtig, maar was allang blij dat hem niks maakte. Dat ze niet naar de gevangenis zou gaan. Hij ging enkele minuten zwijgend naar de sterren staren en zij besloot naast hem te zitten. Heel plotseling pakte hij haar hand vast. ‘Oeps. Sorry. Mag ik?’ Natuurlijk mocht hij. Dat was ze hem nu wel verschuldigd.

Snikkend drukte oma zich tegen opa aan. ‘Die kinderen… Zij hebben haar… Zij hebben mijn liefste Roset pijn gedaan. Zij hebben haar gekidnapt… Het is hun schuld… Zij…’ Zachtjes suste opa in haar oor, grinnikend om de onzin die uit haar mond kwam. ‘Sst, lieverd. Het komt wel goed. Alles komt goed. Roset komt wel weer terecht.’

Hij kreeg gelijk. Toen de zon opkwam, zag oma in de verte een gestalte op een paard aan komen galopperen. Bezorgd rende ze het trapje af, naar Roset, die behalve haar missende schoenen, haar ontbrekende elastiekje en de vreemde rij roze bloemetjes in haar haren, er nog precies hetzelfde uitzag als altijd.

Huilend nam oma de tiener in haar armen, terwijl opa de kinderen, die sputterden dat hen weer alles beschuldigd werd, op hun gemak stelde. ‘Oh mijn kind, ik was zo ongerust!’ snikte ze. ‘Oh oma,’ lachte Roset. Toen kreeg oma weer de harde blik. ‘Waar was je heen? En mijn god, kind, wat is er met je schoenen gebeurd? En je haar?’
‘Ik ging gewoon een eindje rijden in het bos gisteren na het avondeten en ik ben verdwaald geraakt. Stom, hè?’
Behoorlijk stom vond oma het. Maar ze was allang blij dat haar kleindochter terecht was.

Nog geen uur later kwam Tomas Ryder zijn kinderen ophalen om ze mee terug naar Sunset Valley te nemen. Oma vertelde Felix voor de laatste keer dat hij braaf moest zijn, opa wist Melissa nog even in haar wang te knijpen en de puber Roset weigerde als altijd weer van haar paard af te klimmen, zodat haar vader haar moest overtuigen met vruchtengebak. ‘Wat zit je haar trouwens leuk,’ vond hij, nauwelijks geïnteresseerd, voordat hij de radio hard aanzette en de gasknop van de auto indrukte.

Melissa mocht naast haar vader voorin zitten en terwijl ze wat voor zich uitstaarde, besefte ze hoe belangrijk het was dat ze deze missie zou doen slagen. Haar opa moest koste wat het kost zijn Layla terug vinden. Al was het maar om oma dwars te zitten.
---

Nogmaals sorry dat het zo laat is! Gisteren had ik geen tijd meer om de tekst erbij te schrijven en vandaag deed Photobucket vervelend , waardoor ik gedwongen was Tinypic te gebruiken, die langzamer uploadde dan ik gewend was, dus dat liep ook een beetje uit. Ik loop nu iets voorop met mijn screens en daarom kan ik met "trots" deze laten zien:



Wie is deze zwartharige knaap die Roset begluurt?

Edit: Er staat een poll online! Hij verloopt op zaterdag. Ik ben van plan Sem de wereld te laten zien, hoewel ik dat waarschijnlijk nog niet meteen zo ga doen. Maar dan kan ik in ieder geval met de screens beginnen
Edit: En natuurlijk doet Photobucket het net weer als ik klaar ben met mijn screens uploaden!

Ik heb gestemd op Bridgeport, omdat hij daar kan "rondzwerven" door de grote stad.

Spannend!

Bedankt voor jullie reacties
@Raineyl: Je mag er trouwens op 3 stemmen. Op minder mag natuurlijk ook!

Et voilà, l'up! Sorry voor de zoveelste Simception Ik denk dat dit (voortaan ) de laatste is.
---
3.1

Voorzichtig sloeg David Newcastle de bladzijde om, om te ontdekken dat de volgende, op wat vochtvlekken na, helemaal wit was.
‘Heb je het uit?’ vroeg zijn moeder Ruth, die na minutenlang zenuwachtig heen en weer te hebben gelopen, toch maar was gaan zitten. ‘En? Wat vind je ervan?’ Haar stem klonk onzeker en twijfelachtig, en David wist dat hij moest oppassen met zijn woorden.

‘Het is mooi,’ zei hij. ‘Leuke personages. Vooral Melissa.’
‘Melissa,’ zei ze enkel. ‘Hmm. Ik dacht dat je Roset wel leuk zou vinden. Jij houdt toch van dat soort types?’

Verontwaardigd stond David op. ‘Wat bedoel je daar nou weer mee? Ik mag toch zelf kiezen met wie ik omga? Dat er in dit boerenhol niemand is die nog enigszins normaal is, betekent dat niet dat ik me net als hen moet gedragen. Per slot van rekening heb IK er niet voor gekozen om te verhuizen!’

‘Luister,’ zei moeder en ze stond ook op. ‘Ik weet dat je het er moeilijk mee hebt dat we nu in Riverview wonen, en ik weet dat je het vervelend vindt dat ik voortdurend achter mijn computer zit, maar daar moet je je overheen zetten. Het is niet leuk, maar het went wel. De mensen zijn ontzettend aardig en je maakt snel genoeg vrienden. En gun mij alsjeblieft die uurtjes. Het is belangrijk. Het geld raakt op en ik moet wat binnenbrengen.’
‘Ga dan werken,’ mopperde David.
‘Je weet dat ik dat niet kan. Schrijven is de enige manier.’
‘Je bent zó zielig.’

Net op dat moment begon de kleine Gary Newcastle te schreeuwen. Moeder slaakte een diepe zucht. ‘Weet je, David, ik ga naar Gary toe en schrijf wat nieuwe hoofdstukken. Ga jij dan naar het centrum? Kun je wat tomaten voor me halen? En probeer alsjeblieft aardig te doen tegen de mensen. We hebben het vanavond nog wel over dit gesprek.’ Daarmee was het onderwerp afgesloten. Moeder liep naar boven om de kleine te verschonen en David bleef eenzaam achter. Hij besloot met tegenzin dat hij dan net zo goed kon doen wat hem opgedragen werd.

Voor zijn zestiende verjaardag – nu al bijna een jaar geleden – had David van zijn moeder een brommer gekregen. In Bridgeport, toen ze daar nog woonden, was hij de populairste van zijn klas en was hij hierdoor nog meer bemind geweest. Maar de Riverviewers staken hun neus op als ze het ronkende ding zagen en ergens voelde David hier zich niet gemakkelijk bij. Zagen de dorpsbewoners hem liever op een roestende, oude fiets zitten? Maar dat was toch onlogisch? En kon het hem iets schelen?

Bij de winkel zaten enkele boertjes. Ze zaten te genieten van het zonnetje dat hier elke keer weer een wonder was of ze staarden wat voor zich uit. De asocialen deden in ieder geval alles behalve met elkaar praten.

Geïrriteerd liep David de winkel binnen. Want hoe graag hij het ook wilde, met de boeren viel niet te praten. Hij wist dat ze zouden snauwen dat hij door moest lopen, dat er niets te “kieken” viel. Maar er was genoeg te bekijken. Het dorpje was een schoonheid. Een diamant. En ook dat was moeilijk te bekennen. Het was gewoon gemakkelijker om zich voor te doen alsof het hem niks kon schelen. Liegen was simpel.
Wat zou hij op dat moment graag terug zijn in Bridgeport. Of één van hen zijn.

Voordat hij de stinkende supermarkt inliep, keek David Newcastle nog één keer om. En toen spotte hij haar.

Ze zat op het bankje een boek te lezen en was zich van geen kwaad bewust.
---

Beetje korte up, I know
Daarom hier nog een toevoeging:

'Iemand zin in een ijsje?' *creepy wenkbrauwwiebel*

Roset: 'Oh God, wie heeft er hier die scheet gelaten?'
David: 'Ik denk dat ik maar weer eens moet gaan.'

Leuk, is het nu een verhaal binnen een verhaal binnen een verhaal, waarvan de laatse twee als realiteit door elkaar lopen? Of zit ik nu helemaal mis?