Dinsdag ochtend, ik had heerlijk gedroomd. De ochtend begon voor de eerste keer sinds jaren vrolijk. Ik had even geen zorgen en nam een frisse douche. Ik koos weer een nieuw shirtje uit mijn ladekast en trok mijn broek aan. Ik had zin in een pizza, dat had ik al een lange tijd niet meer gehad. Who cares, ik belde de pizzeria en vroeg om een pizza Margherita. Een half uurtje later ging de bel. Ik deed de deur open en zag hem staan. Ik schrok. “Hey.” was het enige dat uit mijn mond kwam. Ik hoopte dat hij mij nog herkende. “Hoi.” reageerde hij cool. Een ongemakkelijke stilte volgde. “Dat word dan 12 euro en 95 cent.” “Oh wacht even, ik moet even mijn portemonnee pakken. Je mag wel even binnen komen hoor.” Ik zag dat hij even aarzelde, maar uiteindelijk liep hij toch naar binnen met de pizza in zijn hand.



“Mooi huisje.” “Dank je.” Ik vond mijn portemonnee uiteindelijk in het laatje van mijn bureau. “Sorry voor het lange wachten.” “Geeft niet joh.” Ik gaf hem het geld. De pizza had hij al neergelegd op het aanrecht. “Audrey was de naam toch?” Vroeg hij terwijl hij het geld in zijn zak stopte. “Ja, dat klopt.” Kreeg ik er zachtjes uit. “Mijn naam is Jimmy, leuk je te ontmoeten Audrey.” Vanaf toen ging het heel snel. Binnen no time stond ik tegen de muur aan en hing hij over mij heen. Wat er precies gebeurde weet ik niet, maar het voelde geweldig.



Hij zoende me tot dat hij zich ineens uit mijn handen, die om zijn nek hingen, los trok. “Sorry, dit had niet mogen gebeuren.” Hij liep naar de deur en trok hem zachtjes dicht. Ik zakte op de grond en begon te huilen net zo lang tot mijn tranen op waren.

Ik had amper geslapen die nacht. Ik had constant liggen woelen. De zoen was perfect geweest. Gewoon zoals je het je voorstelt, dit maakte het nog moeilijker om te beseffen dat hij was vertrokken met de zin “Dit had nooit mogen gebeuren.” Ik besloot naar het park te gaan waar ik vroeger heel erg vaak kwam om na te denken. Ik kwam hier al vanaf dat ik een paar dagen oud was. We hadden veel foto’s bij mijn vader van mij spelend in het park met andere kinderen, maar ook van dat ik nog heel erg klein was en bij mijn moeder in de armen lag terwijl zij voor zich uit staarde met een grote glimlach op haar gezicht. Ik liep naar het achterste bankje toe, het bankje waar mijn moeder altijd zat op de foto’s. Er is niks veranderd aan het parkje, het ziet er nog precies zo uit als vroeger.



Ik dacht na over Jimmy. Waarom zei hij dat het nooit had mogen gebeuren? Was dat omdat ik een klant ben van zijn vader of omdat hij misschien een vriendin heeft? Ik was diep in gedachten toen ik een stem hoorde. “Mag ik naast je komen zitten?” Ik keek achter me. Een knappe, lange jongen met sproetjes staarde me aan. “Ja hoor.” Reageerde ik misschien iets te kortaf. “Ik ben Kyle, leuk je te ontmoeten.” “Audrey.”



Ik keek hem recht in zijn ogen aan. Zijn ogen waren prachtig blauw en de kleine sproetjes op zijn wangen stonden hem erg schattig. “Waarom zit je hier zo alleen?” “Gewoon.” Wat dacht hij wel niet dat ik even mijn hele verhaal aan hem ging vertellen. Ik kende hem niet eens. “Sorry.” zei Kyle terwijl hij een beetje onderuit ging zitten en voor zich uit staarde. Ik probeerde mij weer te focussen op mijn gedachtes. Zou Jimmy mij groeten als ik hem maandag toevallig zou zien? Of zou hij mij negeren? Misschien was hij er niet eens. Misschien was hij bij zijn vriendin of met zijn vrienden. “Ben je hier nieuw?” vroeg Kyle plotseling uit het niets. “Nee, hoezo?” “Ik heb je hier nog nooit eerder gezien volgens mij.” Alsof Starlight Shores een klein dorpje is of zo. Ik ken meer dan de helft van de bevolking niet eens en als ze mij kennen dan kennen ze mij omdat ik dat meisje was met die vele problemen. Ik had helemaal geen zin in gezelschap en besloot naar huis te gaan. “Ik moet gaan, doei.” Ik stond op en liep snel naar de weg. “Leuk je gesproken te hebben Audrey, misschien tot ziens.” Riep hij me nog na terwijl ik een taxi aanhield.