Guppie schreef:Spannend! Zo snel mogelijk uppen asjeblieft!

Idd! Heel snel!

En het is een spannend stuk(je)!

Spanned! Ben benieuwd naar de update.

Wat vooraf ging: Connectie

Beslissing


Setra, 17 augustus 2008

Elke dag nemen we beslissingen. Hoewel ze meestal triviaal zijn, zijn er dagen dat onze beslissingen verstrekkende gevolgen hebben. Ik nam zo’n beslissing vandaag, maar ik ben niet de enige – Alexis
De bel ging. Verdorie,dacht Alexis. Ze had net Justin in zijn wiegje gelegd en hij sliep zo vredig. Er klonk geen geluid van boven, dat was een goed teken. Snel deed ze de voordeur open. “Goedemiddag, mevrouw Sims,” zei een voor haar onbekende man. “Wat kan ik voor u doen?” vroeg Alexis vriendelijk. “Ik ben een vriend van uw man, Jonathan. Hij zei dat ik vanmiddag wel op kraamvisite kon komen.” De man had een vriendelijke lach op zijn gezicht. “Zei Jonathan dat?” vroeg Alexis verbaasd. Jonathan was zelf gewoon werken.”Justin ligt net te slapen en Jonathan is niet thuis. Misschien is het beter om een andere keer terug te komen.” “Misschien niet,” zei de man indringend. “Mag ik even binnenkomen?”


Zomeren, 17 augustus 2008

Het was een blije dag. Nee, het was een trieste dag. Maar het moest een blije dag zijn. “Ik wil niet,” Ellens maag draaide zich voor de zoveelste keer om van spanning. “Ik wil echt niet,” herhaalde ze. Ze keek in de spiegel. Haar prachtige bruidsjurk, de juwelen, haar haar zo mooi gedaan. Niets vrolijkte haar op. Wat een verschrikkelijke dag was dit. “Ik kan echt niet met hem trouwen!” zei ze kwaad.



“Natuurlijk wel,” vanuit de hoek van een kamer stapte een vrouw naar voren. “Mama, ik kan het niet. Ik houd niet van die man!” Valerie, de moeder van Ellen, liep op haar dochter af. “Het is geen kwestie van houden van, Ellen. Denk je dat ik van jouw vader hield? Die man was altijd dronken! Het gaat niet om liefde. Liefde is een verzinsel, een leugen.” Er rolde een traan over Ellens wang. “Nee, nee. Ik ben niet zoals jij, mama. Ik kan me niet over mijn emoties heen zetten, dat kan ik gewoonweg niet!”



“Luister nu eens naar jezelf! We zijn al zo ver gekomen, we hebben al zo veel gedaan. Je kunt nu niet ineens opgeven, Ellen. Hier hebben we zo hard voor gewerkt, wij samen!” benadrukte Valerie. “Je hebt al zo veel moeten doorstaan om een plek in Thomas’ hart te veroveren, en nu zit je daar. Hij heeft je zelf ten huwelijk gevraagd! Het had niet mooier kunnen lopen. Zo snel is het allemaal gegaan. Je moet nu niet opgegeven. Een plek in de Sims familie, daar dromen we toch van, niet?”



Het schuldgevoel werd bij elk woord groter. Haar moeder had gelijk. De afgelopen jaren hadden ze zo hard gewerkt om een leven in de schijnwerpers te bemachtigen. Een rijke man te vinden, gelukkig te worden. Ellen hield niet van die man, maar ze kon haar moeder toch ook niet teleurstellen? “Kom op Ellen, je hoeft alleen maar ja te zeggen, en de verbintenis is gesloten. Alleen maar één ja.” Ellen haalde diep adem. “Je hebt gelijk, mama. We zijn al zo ver gekomen. Ik moet het doen,” besloot ze.



“Thomas William Sims, verklaar jij Ellen Helena Sixt aan te nemen tot echtgenote, en getrouw de plichten te zullen vervullen die door de wet aan het huwelijk worden verbonden; wat is daarop je antwoord?” sprak de trouwambtenaar plechtig. “Ja,” antwoordde Thomas volmonding. “Ellen Helena Sixt, verklaar jij Thomas William Sims aan te nemen tot echtgenoot, en getrouw de plichten te zullen vervullen die door de wet aan het huwelijk worden verbonden, wat is daarop je antwoord?” Even bleef het stil, maar toen verscheen er een gelukszalige glimlach op Ellens gezicht. “Ja, graag,”



“Dan verklaar ik, als ambtenaar van de Burgerlijke stand van de gemeente Zomeren, Thomas William Sims en Ellen Helena Sixt door het huwelijk met elkaar verbonden.” De trouwambtenaar sloeg zijn boekje dicht en keek Thomas aan. “Jullie mogen kussen, hoor!” zei hij vrolijk. Thomas stapte op Ellen af, zij stapte op hem af. Ze keken elkaar diep in de ogen aan, maar toen brak het moment aan. Onder luid applaus werd hun huwelijk bezegeld met een zoen.


Setra

“Prachtig huisje hebben jullie,” zei de man, terwijl hij iets te aandachtig rond keek. “Ik heb uw naam niet opgevangen,” zei Alexis. “Ah, het spijt me. Helemaal vergeten voor te stellen. De naam is Jack Smith,” hij bleef even staan in de boog naar de woonkamer. “Slaapt de kleine meid?” vroeg hij. Hij kon het mormel nergens ontdekken. “Het is een jongentje,” mompelde Alexis, “En hij slaapt, ja.” “Oh, oh pardon,” zei de man snel.



“Heeft Jonathan niet gezegd dat het een jongentje was?” vroeg ze, terwijl ze gingen zitten in de woonkamer. “Laat ik maar direct bekennen waarvoor ik hier ben,” de man ontweek de vraag. “Ik kom een boodschap brengen namens Jonathans schuldeisers, waaronder mijzelf.” Geen vriendelijkheid was meer te ontdekken in zijn stem. Hij was kil en zakelijk en het deed Alexis denken aan haar vader. “Schuldeisers?” Daar wist ze niets van af. “Ja, Jonathan gokt. Hij gokt veel. En als hij niet snel betaald, dan komen wij innen. Hij heeft nog een week om een ton bij elkaar te krijgen.”



“En dan?” vroeg Alexis, die moeite moest doen om zich niet bang te laten maken. Ze voelde een instinct dat ze voorzicht moest zijn en zich vooral nog niet gewonnen moest geven. “En dan,” herhaalde de man. Hij stond op. “Dan zullen we moeten volstaan met het verkopen van jullie mormel, hoe heet het. Justin of zoiets? Een illegale adoptie levert hopelijk net genoeg op, als het een mooi kindje is.” De man liep naar de hal toe, maar Alexis bleef zitten. “Een week,” benadrukte de man. Met een harde klap van de deur liet hij Alexis in dubio achter.


Zomeren

“Prachtige ceremonie, vond je niet?” vroeg Felix. Hij had nu al een lange tijd met Nick en voelde zich thuis in deze familie. Het waren niet altijd de makkelijkste tijden geweest, maar Felix was niet iemand die snel op gaf, zeker niet als hij verliefd was. “Wat bedoel je?” vroeg Nick. Hij vreesde dat dit gesprek weer eens richting hetzelfde riedeltje ging. “Niks, gewoon, dat het mooi was..” Felix kroop in zijn schulp. “Ik. Wil. Niet. Trouwen.” Beet Nick hem toe.



Felix zuchtte. “Dat zeg ik toch ook helemaal niet? Je hebt je standpunt duidelijk gemaakt hoor! Je wilt niet met me trouwen, en bedankt. Soms vraag ik me wel eens af wanneer je klaar bent voor een volgende stap, Nick.” “Wat nou volgende stap? Alles is toch prima zo.” Hij begon te sissen om niet te schreeuwen. “Nee, Nick, niet prima zo. Stap nu eens verdorie over die bindingsangst heen!” gromde Felix terug.



“Bindingsangst? Ik heb bindingsangst?” kaatste Nick verontwaardigd terug. “Ik heb heel erg veel moeite gedaan om jouw aandacht te krijgen, Felix, en dan heb ik ineens bindingsangst?” De woorden kwamen hard aan, maar Felix bedacht snel een plannetje. “We hebben nu al zo lang, Nick,” hij pakte zijn handen. “Goed, je hebt geen bindingsangst. Ik overdreef,” Felix keek diep in zijn ogen. Hij was serieus, dat merkte Nick ook. “Trouw met me.” Nick voelde de zenuwen opkomen. Het steeg hem naar zijn hoofd. “Hou daar nu eens mee op,” gromde hij. “Ik ga weg hier,”



“Waar gaat hij naar toe?” Sarah liep naar Felix toe, toen ze zag dat er problemen waren. Felix zuchtte verdrietig. “Nick, hij is zo koppig. Ik weet niet of hij wel écht verder met me wil.” “Natuurlijk wel!” verzekerde Sarah, “Hij houdt zielsveel van je, dat merk ik aan alles.” “Hij heeft bindingsangst, Sarah. Hij wil zich niet vast aan iemand binden. Alleen aan z’n werk, dat is het enige waar hij zich mee bezig wil houden.”



“Sarah?” Paul liep naar zijn knappe vrouw toe. “Sarah?” “Ja, lieverd?” Ze draaide zich half om. “Adam is moe, misschien moeten we maar naar huis gaan?” “Ach lieverd, we kunnen nu toch niet gaan? We moeten zo naar de receptie, Thomas verwacht dat ik daar ben. Dat snap je toch wel, Paul? Misschien kun jij beter met Adam naar huis?” Paul zuchtte. Hij had niet anders verwacht. Zoals altijd werd hij afgescheept, zodat Sarah haar plezier kon hebben. Dit keer was het geen discussie waard, besloot Paul. Dit keer niet, maar hij was zich ervan bewust dat hij dit niet eeuwig zou pikken.



“je hebt haar nog niet gevonden?” Het was een retorische vraag van Doortje’s kant. Natuurlijk had William Alexis nog niet gevonden, anders was ze wel hier. Sinds het ongeluk van Maartje, vorig jaar, en het gelijktijdige vertrek van Alexis, was haar gezin niet meer compleet. Als er iets was, waar Doortje alles voor deed, was het haar gezin. Haar perfecte vijf kinderen. Het perfecte, dat was er ondertussen wel vanaf. Alexis zat ergens in het buitenland, Maartje was weduwe. Alleen Sarah was gelukkig getrouwd, met een prachtig kind, maar met Ellen was ze een stuk minder blij. Die kwam toch uit een heel ander milieu, dat matchte toch niet met Thomas. En dan had ze nog Nick, maar wat ze van zijn leven moest vinden, dat wist ze ook niet.



“Nee, Doortje, ik heb haar niet gevonden. Het kan me niet veel schelen, dat ze weg is. Alexis was altijd maar met haar eigen dingen bezig, die trok haar eigen pad. Ze houdt zich alleen maar bezig met het organiseren van die flutfeestjes. Ze heeft niets bijgedragen aan het familiebedrijf en ik heb haar zoveel kansen gegeven.” Doortje zuchtte. “Het draait niet alleen maar om dat stomme bedrijf, William. En trouwens, Alexis is geweldig in het organiseren van feesten. Ik mis haar…”



“We zijn beter af zo, geloof mij.” Drukte William haar op het hart. “Valerie, wat kan ik voor je doen,” Doortje negeerde zijn woorden, toen ze zag dat de moeder van Ellen haar aandacht zocht. “Doortje, lieverd!” ze kwam aanlopen. “Ik was je net aan het zoeken.” William draaide met zijn ogen. Wat een verschrikkelijke vrouw was dat. Ze paste totaal niet in dit milieu. “Ik ben naar Thomas,” mompelde hij tegen Doortje en hij liep snel weg.



“Ik ben zo blij dat we nu familie zijn,” zei Valerie opgetogen. “En heb ik geen prachtig feest georganiseerd? De receptie wordt net zo! Dat beloof ik!” “Ik denk dat Alexis er wel beters ervan had kunnen maken, Valerie. Iets met wat meer stijl, bijvoorbeeld. Een betere gastenlijst. Maar al met al past het wel totaal bij jullie familie,” Doortje glimlachte, alsof ze niets beledigends zei, en ging verder. “Overigens, dat mijn zoon met jouw dochter is getrouwd, maakt ons nog geen familie.”



“Vanwaar die vijandigheid ineens!” zei Valerie, die dit niet had zien aankomen. Ze dacht helemaal in het plaatje te zijn geïntegreerd. “Luister, lieve Valerie, ik ken jouw soort. Denk je dat jullie origineel zijn? Dat Thomas voor jullie plannetjes is gevallen, betekent niet dat wij net zo naïef zijn. Denk maar niet dat jij en Ellen rijk worden van dit huwelijk. Daar zorgen William en ik wel voor.” Met een grote glimlach liep Doortje zelfvoldaan naar de andere kant van de zaal.


Setra

De beslissing was snel gemaakt. Vliegensvlug had Alexis zich omgekleed, om zo tegen de gure avond beschermd te zijn. De kraamhulp zou wel even oppassen, tot ze terug was van een boodschap. In de binnenkant van haar jas, onzichtbaar voor buitenstaanders, verborg ze haar wapen. Ze moest deze bedreiging voor haar en haar gezinnetje elimineren.


Zomeren, 18 augustus 2008, 01:00

Even een momentje van rust, dacht Ellen. Ze liet zich in het heerlijke warme bad glijden. Het was laat. De receptie was net voorbij en Thomas en zij hadden ingecheckt in het hotel. Morgen zouden ze op huwelijksreis gaan, maar vanavond wachtte hen hun huwelijksnacht in de duurste huwelijkssuite van Zomeren. Hier zag Ellen misschien wel het meeste tegen op. Nu begon het liegen en bedriegen pas echt. Nu moest ze een leven gaan leiden als Ellen Sims, de vrouw van. Een beangstigend gevoel bekroop haar.



Niks, geen berichtje. En het was al na één uur. Felix was alleen en hij had geen idee waar Nick was. Er lag thuis geen briefje. Hij was waarschijnlijk niet eens thuis geweest. Nick was weg en Felix was eenzaam. Hij moest de knoop dan maar doorhakken en hij nam een verdrietige beslissing. Geen berichtje van Nick, dan stuurde hij er maar één. ‘Ik slaap vanavond bij mijn ouders. Morgen kom ik de rest van mijn spullen halen. Het gaat zo niet langer. Ik hoop dat je nog een gelukkig leven hebt. X Felix’


Bridgeport, 18 augustus 2008, 01:30

Nick had zijn telefoon uit staan. Het boeide hem niet. Hij had al teveel drank op. Veel te veel. Hij was na de huwelijksceremonie naar Brigdeport gegaan, waar hij zijn kantoor had. Na wat te hebben gewerkt, besloot hij een fles whisky open te trekken. Of daar nog iets in zat, wist hij niet, maar al snel bevond hij zich in een bar in Brigdeport. De avond was nu pas écht begonnen.



“Ken ik jou niet ergens van?” vroeg hij. Hij, zo heette hij, dacht Nick. Maar Nick dacht niet meer helder. Hij voldeed voor vanavond. “Misschien. Maar jou herken ik niet.” “Jij bent toch die advocaat? Wat doe jij nou hier, alleen, ’s avonds in de bar?” vroeg hij aan Nick. “Wie zegt dat ik alleen ben?” Nick schoof zijn stoel wat dichterbij. “Maar wat zijn jouw motieven?” Er werden twee cocktails voor hen neergezet. “Dankje, barman. Zet maar op m’n rekening.” Zei Nick. “Wat vrijgevig van je, dank je.” “That’s me!” riep Nick. Hij wist het zeker, nu was de avond écht begonnen.



Het escaleerde snel. Eigenlijk deed Nick dit nooit. Zo, hier in een bar. Het was ordinair, zijn ouders zouden het beneden hen vinden. Maar vanavond maakte het niet uit. Hij had genoeg alcohol in zijn bloed, die ervoor zou zorgen dat hij zich deze avond niet meer zou herinneren. Toen hij de ochtend erna wakker werd in het bed van een vreemde met het sms’je van Felix op zijn telefoon, rouwde hij niet. Het kon hem allemaal niet schelen. Hij hoefde zich nu tenminste niet te binden.


Setra, 18 augustus

“Wat heb je gedaan! Alexis besef je wat je hebt gedaan?” klonk Jonathan dreigend. “Ik heb gedaan, wat jij niet kan, slappeling. Ik heb ons gezin beschermd.” “Weet jij wel wie je zojuist hebt vermoord? Die man, die man heeft alle macht in Setra. Er komt zo iemand anders achter ons aan. We zijn ten dode opgeschreven.” “Nee, Jonathan, jij bent ten dode opgeschreven. Een gokschuld van een ton?! Hoe kom je erbij, ik dacht dat jij zoveel moest overwerken. Waar ben jij mee bezig?” Boven klonk geluid. De kraamhulp was wakker geworden. Snel herstelden Alexis en Jonathan zich. In de angstige dagen erna bleek Jonathans geldschuld verdwenen te zijn. De affaire werd vergeten, behalve door Jonathan...

Wordt vervolgd: Beslissing

Oei, oei, oei, oei, oei! Waarom maak jij het altijd zo spannend!
Ik vind het echt geweldig dat dit dagboek terug is, want het is geweldig!

Wauw, superspannend weer!

Erg spannend!

Wat een drama! Weer heel erg spannend!
Hele mooie update

Wow, heel erg spannend

Leuk, om een stukje van het verleden te zien.

En wij maar denken dat we de familie al kennen via je vorige dagboek.

Je zit vol verassingen.

Dankjewel. Ik doe m'n best om zo goed mogelijk een verhaal te schrijven en daarbij ook een achtergrond te creeëren die past.

Ik denk dat ik over een paar dagen wel weer een 'teaser' online zet, en de dag erna een update plaats Wie weet, haha

Wauw! Erg leuk, heb even bijgelezen. Echt geweldig deze familie en hun drama-leven!

Wat vooraf ging: Beslissing

Sabotage


5 juli

“Leuk dat je even tijd voor me had, Adam. Jouw moeder en Thomas hebben het zo druk, en ik had de wijngaard nog helemaal niet gezien!” zei Jonathan joviaal, terwijl hij Adams hand schudde toen hij aan was gekomen op de wijngaard. “Ja, natuurlijk. Ik heb ’t werk al grotendeels gedaan, dus ik heb tijd zat,” zei Adam met een glimlach, maar eigenlijk was hij niet blij. Hij merkte dat hij steeds minder te doen kreeg hier op de wijngaard. “Kom, dan laat ik je de wijngaard zelf zien,”



“Hier staan zes soorten druiven, elk verdeeld in een blok. Daar,” Adam wees naar een huisje, “wordt de wijn gemaakt, als de druiven geoogst worden.” Hij ging door z’n knieën, “Kijk, hier zitten al wat druiven die we binnenkort gaan oogsten.” “Heb je een momentje,” brak Jonathan in. “Ik moet heel even een telefoontje plegen…” “Oh, ja natuurlijk. Ik kan hier nog wel even verder met wat kleine dingen. “Dankjewel, ik ben zo terug.”



Alsof hij het telefoontje in privé moest plegen, liep Jonathan naar het hoofdgebouw van de wijngaard. Het kantoor van Thomas en Sarah was gewoon toegankelijk, dat viel hem mee. Hij keek schichtig rond. Adam bleef geconcentreerd in de wijngaard bezig. ‘Mooi’, dacht Jonathan, ‘tijd voor sabotage’.



Hij sloop naar de computer van Thomas. Ze waren beide niet aanwezig, wist Jonathan, dus hij kon vrij zijn gang gaan. Jonathan zag dat er een mail openstond. Over een afspraak, vanmiddag in het centrum. Het koste Jonathan weinig moeite om het telefoonnummer te achterhalen van de afspraak. Hij toetste het in, in zijn eigen telefoon. Er werd snel opgenomen. “Goedemiddag, De Oude Wijngaard. Ik heb u geprobeerd eerder te bereiken, maar de afspraak van vanmiddag kan helaas niet doorgaan. Het spijt me als u al onderweg was, maar meneer Sims kon vanmiddag niet. Hij zal u bellen om een nieuwe afspraak te maken.”



Doortje reed naar de afgesproken plek. Frank had haar kort laten weten, dat het onderzoek was afgerond. Ze hadden afgesproken op een plein, vlak buiten het centrum. Normaal was het hier druk vanwege de markt, maar vandaag was er geen markt. Het was er rustig, en dat kwam goed uit. Ze zag Frank meteen staan en liep op hem af.



“Wat ben je te weten gekomen?” vroeg Doortje bedachtzaam. Frank bleef even stil. “Ik heb m’n best gedaan, maar het bericht is niet verstuurd vanaf een telefoon.” “Wat wil dat zeggen? Weet je niet wie hem heeft verstuurd?” Frank schudde zijn hoofd. “Nee. Het bericht is voorgeprogrammeerd om verstuurd te worden. Het is verstuurd via een laptop. Ik kan niet specifieker zijn dan dat de laptop in deze omgeving was, toen het bericht werd verstuurd. Geen naam, het spijt me.”



“Hebben we met een computerfreak te maken?” vroeg Doortje. “Nee, dat niet. De techniek is toegankelijk, dus iedereen zou het kunnen doen.” “Goed, dat valt me mee.” Even was ze stil. “Dan moet ik mijn focus verleggen. Ik heb opgevangen dat mijn Alexis’ man haar bedreigde. Hij had een geheim, dat hij openbaar zou maken als ze zich niet zou gedragen. Misschien is dit haar geheim.” Frank draaide zich om, maar keek Doortje niet aan. “Als je wilt, dan zoek ik uit of er wat te vinden is over een moord die te maken kan hebben met Alexis en haar man.” “Graag,” zei ze kort. “En Frank, bedankt. We spreken elkaar.”



Bij de pizzeria in het centrum van Monte Vista was het rustig. Ongeduldig zat Thomas te wachten op zijn afspraak. Het was een belangrijke afspraak, die de Wijngaard veel geld zou kunnen opleveren. “Verdorie,” mopperde hij binnensmonds. Elke auto die stopte, had een opleving van zijn hoop tot gevolg. Maar zijn afspraak was er niet. Na een kwartier begon hij te bellen.



“Hoe bedoelt u, afgezegd? Ik heb de afspraak niet afgezegd. Nee, nee ik heb geen onbetrouwbaar personeel. Nou wil ik een nieuwe afspraak! Hoezo, heeft hij geen tijd? Ach, ik zoek wel een andere afnemer!” Kwaad drukte Thomas het gesprek uit. Hij was in staat zijn telefoon kapot te gooien, maar gelukkig was hij slimmer dan dat. Even rustig ademhalen. Maar tot rust kwam hij niet. Wie had die afspraak afgezegd?



“Adam, met mij” bekte Thomas. “Thomas, hoi, is er iets?” vroeg Adam. “Ja, er is zeker iets,” snauwde Thomas, “Die afspraak, die ik heb vanmiddag, is afgezegd. Wat weet jij daar van?” Er begon wat te dagen bij Adam. Jonathan was nu al erg lang aan het bellen binnen. “Ik niets, maar misschien heeft Jonathan een telefoontje aangenomen? Hij is binnen aan het bellen.” “Jonathan? Wat doet hij op de wijngaard?!” riep Thomas kwaad. “Rustig, rustig. Ik ga even binnen kijken, een momentje.”



Adam zag dat Jonathan zijn telefoon wegstopte, net voor hij binnen was. Hij had Thomas nog steeds aan de lijn, zodat hij kon meeluisteren. “Jonathan, waarom duurde het zo lang.” Jonathan lachte, “Het was Anouk, over werk. Het was een iets belangrijker werkgesprek dan ik had voorzien, sorry.” “Heb je hier nog andere telefoon gehad? Van een afspraak van Thomas?” “Oh, ja, nu je het zegt!” begon Jonathan, “Ik heb een gesprek aangenomen, die heeft een afspraak afgezegd. Thomas is er toch niet, toch?” Adam zuchtte, “Die afspraak was in de stad.” Zijn telefoon maakte een piepgeluid. Thomas had opgehangen, hij had genoeg gehoord.



Thomas stopte met een trillende hand de sleutel in het slot van Huize Sims. Hij kookte van woede. Binnen in de hal was het stil. “ALEXIS!” schreeuwde hij, “Waar zit je?” Ongeduldig tikte hij met zijn voet op de marmeren vloer. Ondertussen gingen er gesprekken in zijn hoofd rond. Wat kon het excuus zijn dat Jonathan zo brutaal een afspraak, waar hij niets mee te maken had, afzegde. Dit was bewust. Hier was sprake van opzet. “ALEXIS!” bulderde hij weer.



Alexis had hem de eerste keer wel gehoord. Ze had aan de salon gezeten en wat plannen voor het Zomerfeest doorgenomen. “Thomas,” zei ze nuchter. Hij leek boos, maar Alexis had het idee dat hij weer gigantisch overdreef, zoals hij wel vaker deed. “Van welke mug heb je vandaag weer een olifant gemaakt?”



“Mug? Olifant? Waar heb je het over, Alexis! Je weet heel goed waarom ik hier ben.” Thomas was minder luidruchtig, maar des te bozer. “Nee, dat weet ik niet,” meende Alexis. “Jouw man heeft een hele belangrijke afspraak van mij gedwarsboomd! Hij heeft bewust en expres die afspraak afgezegd. Dat kost me hartstikke veel geld!” Alexis keek hem niet begrijpend aan. “Ik weet echt niet waar je het over hebt.” “Ohnee? Dus het was geen vooropgezet plan?!”



“Thomas! Natuurlijk niet,” zei ze verontwaardigd. “Ik weet echt niet wat Jonathan heeft gedaan, als hij het heeft gedaan, en al helemaal niets over een vooropgezet plan. Kalmeer…” “Kalmeer?! Alexis, weet jij waar jouw man mee bezig is? Dat het überhaupt je man is, dat snapt niemand! Herinner je je dat diner nog, vorige maand? Dit incident staat niet op zichzelf. Hij heeft Nick en Romeo hartstikke geschoffeerd. Wat doe jij nog met die man, Alexis?”



“Rustig, Thomas. Alsjeblieft zeg… Ik kan heel goed zelf beslissen of iemand goed voor me is of niet,” zei ze wankelend. Ze stapte achteruit, weg van Thomas’ agressiviteit. “Ik zal met Jonathan praten, goed. Ik weet zeker dat het een misverstand is en dat het allemaal weer rechtgezet kan worden.”
“De enige manier om dit recht te zetten is met een scheiding!” riep Thomas kwaad en hij verliet het huis. Hard liet hij de deur dichtklappen. Alexis bleef trillend en eenzaam achter. Waar was Jonathan mee bezig? Vroeg ze zich angstig af.



Het geruzie tussen Thomas en Alexis was volledig aan Sarah voorbij gegaan. Ze zat met haar hoofd ergens anders. Een sms’je, dat ze eerder vandaag had gekregen. Of ze vanmiddag tijd had. Natuurlijk had ze tijd voor Caesar. Als hij je dat vraagt, dan heb je dat. Althans, zo voelde dat op dit moment voor haar. Ze was dan ook verheugd toen ze de deurbel hoorde. “Mevrouw, Burgemeester di Firenze is hier.” “Dankjewel, Martha, wil je zo vriendelijk zijn de deuren te sluiten?” vroeg Sarah met een vriendelijke lach op haar gezicht.



Nadat Caesar binnen was gestapt en Martha de deuren achter hem dicht deed, zei hij pas iets. “Fijn dat je tijd voor me had, Sarah.” “Ik heb niet heel erg lang, Caesar,” speelde Sarah. Maar Caesar glimlachte niet. “Dat is precies waar ik het over wilde hebben. Ik wil dit niet langer, dit gespeel met elkaar.” “Oh, wat bedoel je?” vroeg Sarah, onaangenaam verrast. “Ik wil verder en ik wil weten of jij dat ook wilt. Anders is het over.”



Sarah stond langzaam op vanachter haar bureau. Ze liep eromheen en ging dicht voor Caesar staan. “Dus als ik je goed begrijp, Caesar, dan wil jij verder met mij?” “Ik wil jou op 10 juli naast mij op het podium, als ik het Zomerfeest open. Ik wil jou aan mijn zijde, niet alleen dan, maar voor de toekomst.” Sarah lachte. “Dan is dit mijn antwoord,” zei ze en ze begon hem te zoenen.



De avond was gevallen. Jonathan was nog niet thuis, want hij was nog gaan werken vanmiddag. Zenuwachtig stond Alexis nu voor de kast in haar slaapkamer. Ze was echter niet geïnteresseerd in kleding, maar zocht afleiding voor het gesprek dat ze vanavond moest voeren. Dat gedoe met Jonathan moest nu eens afgelopen zijn.



Jonathan was thuisgekomen. Hij had Alexis totaal genegeerd en was direct naar de badkamer gegaan. Hij was tevreden over zichzelf. Doortje wantrouwde al haar dochters, Thomas was woest, Nick en Romeo mochten hem niet meer. Binnenkort zou niemand meer begrijpen waarom Alexis nog bij hem was. En voor een zacht prijsje, een miljoen misschien, was ze dan eindelijk van hem verlost. Maar dat kwam nog wel. “We moeten praten,” zei ze opeens. “Oh,” antwoordde Jonathan, die dat niet had verwacht.



“Wat is er?” “Hoe je doet, wat je doet. Het moet ophouden,” “Pff,” antwoordde Jonathan arrogant. “Ik moet niets.” Alexis keek hem met betraande ogen aan. “Dan wil ik een scheiding.” Jonathan lachte schamper. “Ik denk niet dat wij gaan scheiden, Alexis. Wat denk jij dat Justin ervan zal denken? Overigens weet jij volgens mij heel goed dat je niet van me kunt scheiden.” “In hemelsnaam, Jonathan! Is het geld dat je wilt? We zijn op huwelijkse voorwaarden getrouwd, dus dat krijg je niet. Maar ik wil je best wat geven…”



“Een miljoen?” vroeg Jonathan direct. “Wat? Ben je gek?! Jonathan!” “Luister Alexis, wij gaan niet scheiden. Je wilt toch niet dat ze in Setra een moordzaak heropenen door nieuw bewijs? Ik weet zeker dat de advocaat van de ‘dader’ erg happig is naar nieuwe informatie.” Even was Alexis stil. Zijn woorden waren hard en koud. “Ik pik dit niet langer!” “Je moet wel!” schreeuwde hij terug. In een vlaag van verstandsverbijstering vloog ze hem aan.



Maar hij was voorbereid. In een handige manoeuvre had hij haar vast en in zijn macht. Stevig hield hij haar in zijn armen. Hij zei niets, hij deed niets. Hij keek haar alleen maar diep in haar ogen aan. Alexis wist niet wat haar overkwam. Zo viel ze woedend haar man aan en zo lag ze in zijn armen. Zijn ogen twinkelde, iets wat ze lang niet had gezien. “Het spijt me,” fluisterde hij zacht.



Het ging snel. Alexis wist niet hoe het kwam, maar ze was om. De liefde die ze miste, voelde ze nu weer. Hartstochtelijk raakte ze in een vrijpartij verwikkeld. Alexis voelde zich eindelijk weer gelukkig. Jonathan daarentegen, was verbaasd dat hij het zo ver had laten komen. Alexis wilde scheiden, maar dat was maar een onderdeel van het plan. Hij wilde haar arm achterlaten, maar ook liefdeloos en eenzaam. Deze liefde die hij fakete, zorgde ervoor dat de scheiding voorlopig werd uitgesteld. Eerst eenzaamheid, dan de scheiding.


9 juli 2013

Het feest naderde. De laatste voorbereidingen werden vandaag voltooid, zodat er morgen niet veel meer hoefde te gebeuren. Trots en stralend betrad Alexis het plein, dat zij had geregeld. Anouk stond daar al op haar te wachten. “Wat is het mooi geworden!” complimenteerde Anouk haar met een brede, gemaakte lach. “Dankjewel, dankjewel!” zei Alexis vrolijk. De laatste dagen voelde ze zich opgewekter dan ooit. Ze straalde helemaal.



“Dit overtreft mijn verwachtingen!” riep Caesar joviaal. Sarah had hem net op z’n kantoor opgehaald. Ze waren nu echt een stel en hij verheugde zich op het moment dat hij dat kon delen met de inwoners van Monte Vista. “Ja inderdaad. Alexis, geweldig gedaan. Je kunt wel zien dat je hier ervaring in heb,” zei Sarah. Ze zocht vanaf het moment dat ze Alexis zag naar een moment om met haar te praten. Dat was nodig.



“Burgemeester! Wat fijn dat u nog even de tijd kon vinden om te komen kijken,” zei Anouk en ze liep naar haar baas toe. “Natuurlijk, natuurlijk. Het Zomerfeest heeft aan populariteit ingeboet de laatste jaren. Het was weer tijd om de oude traditie weer op te pakken. Ik vind het geweldig dat jullie, met jouw hulp Anouk, er weer wat van hebben willen maken. Ik hoop dat het slaagt morgen.” “Natuurlijk slaagt het, burgemeester. Daar sta ik voor in!”



Sarah zag haar kans. Anouk liep met Caesar over het plein om hem de highlights te laten zien. Ze stapte op haar zusje af. “Alexis, heb je al gepraat met Jonathan?” vroeg ze. Geïrriteerd keek Alexis haar aan. “Wat bedoel je, Sarah? Dat maak ik zelf uit.” “Het gaat echt niet meer zo,” ging Sarah verder, “Eerst Nick en Romeo, nu Thomas. Waar houdt het op, lieverd? Hoe ver moet die man nog gaan, voor je inziet wat voor slechte invloed hij op je heeft.” “Dat kan ik heel goed zelf uitmaken, Sarah,” reageerde Alexis kribbig en ze liep weg.



“Dus, wat vind je?” vroeg Maartje. Het was later in de middag en Romeo had eindelijk tijd voor haar. Ze waren samen naar het strand gereden, ver buiten het centrum. Het was er stil, op het geluid van de golven en enkele meeuwen na. “Wat is het mooi hier,” zei Romeo. “Heel mooi.” Hij droomde weg.



“Ik heb al geïnformeerd. Het strand is van de gemeente. Nu Sarah met de burgemeester in bed ligt, denk ik niet dat het een probleem is om hier je huwelijk te kunnen houden,” zei Maartje. Romeo lachte, maar zij was serieus. “Je meent toch niet… ach laat maar. Hoe dan ook, als het mogelijk is, denk ik dat het een perfecte plek is om onze bruiloft te houden.”



Romeo draaide zich weer naar de zee. De golven maakte hem kalm. Wat een serene plek was dit. Het voelde bijzonder. Het voelde goed. Een sterk gevoel van geluk bekroop in. “Maartje, over anderhalve maand dan staan we hier. In onze mooiste kleren. Het gelukkigste moment van mijn leven. Ik ga gewoon trouwen…” “Ja,” Maartje glimlachte melancholiek. Zelf zou ze dolgraag zijn getrouwd. Haar verloofde kwam echter zes jaar geleden bij een ongeluk om het leven, vlak voor de bruiloft.



Eenzaam en alleen. Zo voelde Ellen zich. Morgenavond was het grote feest. Vanavond was Thomas weer werken. Hij moest genoeg flessen wijn klaar hebben staan voor morgen. De kinderen lagen net te slapen. Ellen zag haar moment. Ze wilde niet langer ongelukkig zijn. Het was tijd om het roer om te gooien. Ze trok haar lange blauwe jurk aan. Snel wat make-up, en daarna voor de spiegel. Ze keek naar zichzelf. “Ik wil weer gelukkig zijn,” fluisterde ze.



De nieuwe jurk stond haar goed, vond ze. Blauw was haar kleur. Ze zuchtte diep. Dit was de laatste keer dat ze zich zo voelde, besloot ze. Het was tijd om weer gelukkig te worden. Goed, ze was dan niet getrouwd met Thomas omdat ze van hem hield. Haar motieven waren destijds dubieus. Maar dat betekende niet dat het haar leven dan maar moest verpesten. Het was best een lieve man en haar relatie met de familie was nu stukken beter dan toen. Nee, het was tijd om zelf aan het roer te staan. Tijd om gelukkig te worden. Met Thomas, met de kinderen. Met zichzelf.

Wordt vervolgd: Verdenking

Erg leuke update!

Ik ben benieuwd wat Jonathan van plan is.

Leuke up! Ulgh, eerst vond ik Jonathan aardig, maar nu haat ik hem!

Erg leuke update

Oei, de spanning word steeds weer opgevoerd!
Het is echt een geweldig dagboek dit!

Heel erg leuk weer!

Ik geniet gewoon elke keer weer als ik die geweldige en lange update's van jou kan lezen!
En ik vind Jonathan nu ook een beetje erg worden, maar wel leuk!
Ik ben benieuwd wat er allemaal misgaat op het zomerfeest! /
Snel meer!

Leuke update, erg spannend

Zo leuk als jullie het vinden de update te lezen, zo leuk vind ik het om jullie reacties te lezen!

En over het Zomerfeest. Ik heb net foto's gemaakt. Ik zal jullie eens bedanken voor jullie reacties.