Geweldig! Erg leuk om het eens via Jonathan te zijn, ik was al erg benieuwd naar zijn kijk op de hele familie en zijn 'geheim', nu weten we nog niet alles, maar dat houdt het juist leuk. Ben erg benieuwd naar de rest!
Leuke reacties. Het was inderdaad even om orde op zaken te stellen. Ik wil nieuwe lezers niet meteen ontmoedigen door vaag in het verleden te blijven hangen. Is het zo duidelijk genoeg? Er staat natuurlijk nog veel meer in mijn oude dagboek Haha, maar dit is denk ik relevant voor de toekomst.
Ik hoef waarschijnlijk niet meer te typen dat je goed kan schrijven, dat weet je natuurlijk allang
Wel veel tekst, en veel plaatjes. Ik probeer het te lezen, heb het dit keer dus gedaan. Hopelijk loopt de bruiloft volgens plan
Maar bruiloft, bruiloft? Heb ik de indruk gewekt dat een bruiloft komt in de volgende update? Doortje geeft een feest, ter ere van hun komst in Monte Vista. De bruiloft van Romeo en Nick is 21 augustus. Ik zet onder sommige foto's de datum. Daaruit kunnen jullie afleiden wat er de dag voor de bruiloft gebeurt....
Soms, soms moeten we dingen. Dan moeten we vriendelijk lachen, ‘gezellig’ praten en doen alsof het ons interesseert. Maar als het is voor iemand van wie je ontzettend veel houd, dan doe je dat. Toch voelen al die verplichtingen de laatste tijd als dwang. “Ellen!” riep Thomas en hij zuchtte vervolgens diep. “Ellen we moeten gaan! Ze wachten op ons!”
Gedwongen om op te draven op alle familiefeestjes. Te moeten doen alsof het allemaal zo geweldig is een Sims te zijn. – Ellen.
Ze daalde de trap af. “Je ziet er prachtig uit.” Thomas keek haar dromerig aan. “Dankjewel,” Een gevoel van onbehagen bekroop haar. Onwillekeurig dacht ze aan een vorige keer dat Thomas haar dat compliment gaf. Dat was met de gouden bruiloft.
“Meneer di Firzene, een eer om u te mogen ontvangen!” Doortje stond in de hal haar prominente bezoekers te ontvangen. Enkele zeer bekende Monte Vista’ers waren gekomen. “Ach Dorothea, zeg maar Caesar.” “Goedenavond, mevrouw Sims.” Het vriendelijke gezicht van Anouk kwam achter Caesar op. “Wat hebben jullie hier een prachtig huis van gemaakt zeg! Wat een bouwval was dit, voor jullie hier introkken. Ik ben blij dat jullie hier nu gesetteld zijn!” riep Caesar opgewekt.
Alexis stond op de balustrade, maar de gasten konden haar niet boeien. Zij had besloten om niet te gaan. Jonathan was niet welkom. Ze draaide zich om en liep haar slaapkamer in. “Waar ben jij mee bezig?” vroeg ze aan Jonathan, die in pak voor de spiegel stond. “Me klaar maken voor zo. Moet jij niet eens wat aan jezelf gaan doen?” “Je bent niet welkom, dat weet je. Alsjeblieft, doe nu eens een keer iets waar je andere mensen niet mee kwetst,” verzuchtte Alexis.
“Lieve Alexis, dit is juist mijn kans alles goed te maken,” er verscheen een valse glimlach op Jonathans gezicht. Ze keek hem aan, twijfelend over zijn echte motieven. “Ik denk dat het beter is als we niet gaan. We moeten praten, lieverd,” probeerde ze, “Ik herken je niet meer.” Ze voelde de zenuwen haar maag bekruipen toen ze het zei. “Dan moet je beter kijken, Alexis. Trek iets moois aan, want wij gaan vanavond. Of wil je dat je moeder juist vanavond hoort wat voor verschrikkelijks jij op je kerfstok hebt?” Alexis sloot haar ogen. Had ze een keus?
“Wat een voortreffelijke avond. Wat een prachtige villa!” Een goedgehumeurde man liep op Doortje af. “Ik was verheugd toen ik je uitnodiging ontving. Ik zou graag een keer voor je koken!” Charmant lachte Doortje. “Dank u wel, dat lijkt me een uitstekend idee. Ik kende uw restaurant al, toen ik in Zomeren woonde,” vleide ze. De man was één van de bekendste chef-koks. Ze gloeide van trots. Nu al was dit een geweldige avond.
Toch hingen er wat donkere wolken aan de hemel. Thomas en Ellen waren er nog niet. Ze baalde er van. Gespannen keek ze uit het raam. “Mevrouw?” Victor stapte op haar af. “Ja, het is goed Victor. Zorg maar dat het in de keuken goed gaat. Ik wil dat die exquise hapjes zelfs onze bekende chef-kok overtuigen.” Ze draaide zich weer om en keek uit het raam. Waar bleef hij nou. Spanning bekroop haar.
Alexis haalde diep adem. Jonathan had haar in zijn macht, dus ze moest er maar het beste van maken. Als een echte Sims had ze geleerd haar emoties niet de overhand te laten nemen. Met waardigheid zou ze deze avond overleven. De dwang van Jonathan zou niemand opvallen. “Mam, je ziet er prachtig uit,” zei ze, terwijl ze langzaam de trap afdaalde. Geschrokken draaide Doortje zich om.
“Schoonheid!” riep de Casanova van Monte Vista. “Caesar, ik wist niet dat je zou komen.” Enigszins verbaasd keek Sarah hem aan. “Natuurlijk, natuurlijk kom ik. Een prachtige avond met jou, op uitnodiging van jouw moeder. Hoe staat het met de voorbereidingen voor het dorpsfeest?!”
“Geen zaken met plezier mengen, was een wijze les van mijn vader. Maar het gaat goed, meer zeg ik er niet over, goed?” Caesar lachte. “Je bent een vastberaden vrouw, Sarah. Onze samenwerking gaat ons ver brengen. Heb ik al gezegd dat je er prachtig uit ziet!” Blosjes verschenen op Sarahs wangen. “Caesar, ik voel me gevleid. Dit pak staat je fantastisch, mag ik dan wel zeggen.”
“Jonathan wil zijn best gaan doen,” loog Alexis, “Ik wil hem die kans geven.” Doortje keek haar dochter aan. Even moest ze moeite doen om geen tirade af te steken over haar slechte partnerkeuze. Nee, ze moest nu even de betere vrouw zijn vanavond. “Goed, dan doen we dat, lieverd. Als je hem en Nick maar uit elkaar houdt, goed?” “Dankjewel, mam” ze gaf haar een stevige knuffel.
“Dank u wel, wat hartelijk van u. Ik zal mijn best doen vanavond.” Jonathan had van boven alles meegekregen. Hij liep langzaam de trap af. “U zult zien dat ik mij ook uitstekend kan gedragen. We willen de avond niet verpesten, toch?” “Nee, dat willen we zeker niet,” zei Doortje. Ze zag een verandering in Alexis’ houding toen Jonathans stem klonk. Wat had er zich boven afgespeeld?
Nog voor Doortje zich naar het feest had begeven, klonk de deurbel weer. “Eindelijk,” verzuchtte ze. Snel deed ze open. Daar stonden Thomas en Ellen, die zich naar het feest gehaast hadden. “De oppas had wat extra instructies nodig,” was Thomas’ excuus. “Doortje, wat een drukte toch, al die auto’s” zei Ellen en ze gaf haar schoonmoeder drie zoenen. “Je ziet er prachtig uit, zusje!” Thomas begroette ondertussen Alexis.
“Is het hier warm, of ligt dat aan mij?” Maartje stond op van haar stoel. Romeo lachte, “Wat gedraag je je zenuwachtig. Is er iets ofzo?” “Nee, er is niets. Nou. Behalve dan dat mijn moeders feestjes altijd zo desastreus aflopen. De laatste keer werd papa vermoord.” Ze trilde even. Ze miste hem. “Die verloofde van jou, waar hangt hij uit?” Romeo keek opzij. “Nick is even aan het bellen.” Hij zuchtte diep. Heel diep. “Wacht maar…” zei Maartje en ze beende weg.
“Ja, ja prima! Ik stuur die papieren zo snel mogelijk op!” ving Maartje op. Ze stapte op hem af, maar kreeg niet de kans wat te zeggen. Nick liep weer weg, druk in gesprek. “Grrr…” gromde ze. “Nick!” siste ze naar hem. Hij hoorde haar en keek geïrriteerd opzij. “Ik ben in gesprek.” “Je bent op een feest! Je verloofde wacht!” ze pakte zijn telefoon af. “Hij belt u morgen terug.” Nadat ze de verbinding had verbroken gaf ze hem de telefoon terug.
Tevreden stond Doortje op het terras. Mooie muziek achter haar. Lekkere drankjes bij de bar. Af en toe kwam er een serveerster voorbij met heerlijke hapjes. Wat een geweldige avond, maar op een avond als deze miste ze hem toch. William, haar man, was altijd zo’n steun voor haar. Nu had ze niemand meer. Haar kinderen konden die steun niet bieden. Ze ademde de frisse lucht even in. Iedereen die hier was, was er voor haar, op haar uitnodiging. Dat voelde geweldig. Plots viel het haar op, dat Sarah er niet was.
Sarah voelde nu pas hoe erg ze dit had gemist. Caesar had haar weten te verleiden. Sarah was ervoor gevallen. Daar had ze nu geen seconden spijt van. Een hartstochtelijke zoenpartij was het gevolg. Sinds de vader van Adam en Noortje bij haar weg was, drie maanden na Noortjes geboorte, had ze geen andere man meer gehad. Haar werk stond daaraan in de weg. Maar nu kon ze voor zichzelf kiezen. En dat deed ze dan ook. Vol overgave ging ze in op Caesar’s zoen.
“Jullie moeten hier echt over praten, Romeo!” riep Maartje vol ontzetting, toen Nick weer eens weg was. “Hij is gewoon even naar de wc, Maartje, relax.” “Nee, niks relax. Dit is niet normaal. Het lijkt wel alsof hij ons ontwijkt, sinds we een datum hebben geprikt.” Het zette Romeo aan het denken. Misschien had ze wel gelijk. Hij deed afstandelijk sinds ze hier waren. Misschien moesten ze ook wel praten.
Maartje liep naar de bar, Romeo in twijfel achterlatend, ben bestelde een drankje. Alexis en Thomas praatte ondertussen over kinderen. Thomas leek niet echt geïnteresseerd in Alexis’ babyadvies, maar hij deed tenminste aardig. Dat was een aantal jaar geleden wel anders. “Lieverd, heb je al een leuke bewoner ontmoet?” vroeg Alexis aan haar jongste zusje, Maartje. “Nee, dat lijkt me niet zo’n goed idee. Ik vermaak me prima.” Thomas brak in: “Net als jij, hoorde ik van Sarah. Ga je haar helpen met organiseren?” Alexis knikte opgetogen, “Ja! Klopt.”
“Trouwens,” zei Maartje, “Volgens mij gaat het niet zo goed met Nick en Romeo. We moeten hem eens overtuigen dat er belangrijke dingen zijn dan werk..” “Niet goed? Zij waren juist altijd het gelukkigst samen. Ik bedoel, kijk naar mij en Jonathan, hij ontwijkt me al de hele avond,” Alexis zuchtte. “Ellen en ik zijn anders erg gelukkig met onze tweeling,” riep Thomas, en hij pakte nog een drankje. “Ga dan naar hem toe,” spoorde Maartje Alexis aan.
“Nou, dank u wel, ik doe het graag!” Doortje ontving het zoveelste compliment over deze avond. Het was ondertussen al na twaalven. Ze genoot van alle nieuwe mensen die ze ontmoette. Wat een geweldige omgeving was dit! “Marion!” riep een man vanaf de bar. De vrouw stond op en liet Ellen en Doortje alleen achter. “Lieverd, hoe gaat het tussen jou en Thomas?” vroeg Doortje en ze stak haar hand uit. Ellen bleef strak zitten. “Het gaat prima, dank je.” Ellen was kortaf. Hier had ze geen zin in. Niet weer zo’n preek.
“Waar slaat dit op!” met gebalde vuisten riep Alexis Jonathan tot de orde. Ze had hem de hele avond nog niet gezien en dat frustreerde haar. “Ik moet opdraven op dit feest voor jou, en jij staat de hele avond aan de andere kant van de tuin.” Jonathan stapte achteruit. Ik voelde een gevaarlijke spanning. Maar hij gaf zich niet zo snel gewonnen. “Ik heb gewoon gezellig gepraat met Anouk,” zei hij, “Wat is daar mis mee. Het is een aardige vrouw en ze helpt me.”
“Dus je schuift mij volledig aan de kant voor die blonde?!” vroeg Alexis achterdochtig. “Nee, lieve Alexis, je bent nog steeds mijn lieve vrouw en dat blijf je ook.” Zijn woorden waren doordrenkt met valsheid. Alexis liet haar armen zakken. “We moeten hieruit komen, Jonathan. We moeten praten.” “We moeten niks, laat mij nou maar mijn gang gaan. En je moet je beter leren beheersen, Alexis. Ik vraag me soms wel eens af of je denkt dat het loze dreigementen zijn. Misschien moet je eens een lesje leren.” De harde woorden van Jonathan dwongen Alexis zich weer in te houden.
“We moeten praten,” verwijdert van het feest zocht Romeo contact. Hij liep op zijn verloofde af, die zwijgzaam bij het zwembad stond. “Nick, wat is er aan de hand tussen ons? Waarom doe je zo afstandelijk?” Langzaam, stapje voor stapje, liep hij op hem af. “Nick, geef eens antwoord.”
Pas toen Romeo dicht bij Nick stond, begon hij te praten. “Ik heb het even druk met die overname. Dat snap je toch wel? Soms heb ik het drukker dan anders. Rond onze trouwdag komt dat wel goed. Dat is toch pas over twee maanden.” “Minder dan twee maanden, lieverd. We moeten volgende week locaties gaan bekijken, maar jij zegt maar niet wanneer je kunt. Wil je wel?” Romeo trilde zenuwachtig en wist niet of hij het antwoord wel wilde horen.
Nick draaide zich om. Hij keek Romeo niet aan. Het bleef lang stil. Nick wist het antwoord wel, maar hij kon het niet zeggen. Hij kon het gewoon niet. Er zat een blokkade, die het onmogelijk maakte om zijn gevoelens uit te spreken. “Als je niet wilt, dan doen we het niet. Ik kan je niet dwingen om met me te trouwen,” Romeo sprak steeds zachter. Nick antwoordde nog steeds niet. “Laat maar dan.” Romeo liep zonder nog iets te zeggen weg. Er rolde een traan over zijn wang.
Met een heerlijk gevoel sloot Doortje de deuren. Het feest was een succes. Alles was goed gegaan. Iedereen was weer naar huis, of op zijn kamer. Sarah kwam later op de avond weer naar buiten, samen met Caesar. Ze zei er niets over, maar ze had zo haar ideeën. Ze pakte haar telefoon, die op tafel lag. Eén bericht, een sms’je. Ze opende het.
Geschrokken liet Doortje haar telefoon op de bank vallen. Haar hele goede gevoel was in één klap weggevaagd. Angstig sloot ze haar ogen en vouwde ze haar handen. “Laat dit niet waar zijn, laat dit niet waar zijn,” fluisterde ze steeds maar weer. Met trillende handen bekeek ze het sms-bericht opnieuw. Een onbekende afzender. Het was maar één zinnetje: ‘Je dochter is een moordenaar’
Hoe kun je zoveel spanning in één up stoppen? Magisch!
Serieus, ik kan niét wachten tot de volgende up waarin alles weer wat duidelijker wordt
Nogmaals, magisch gedaan, deze up!
Je maakt het in één keer spannend. Ik ben benieuwd wat voor verhalen je deze keer voor je personages hebt verzonnen. Ik merk altijd dat je de achtergrond verhalen goed uitwerkt.
Ik heb hier nog nooit gereageerd (bij je vorige verhaal ook niet, maar die las ik ook!) maar ik lees het wel altijd. Je kunt echt geweldig schrijven en je screens zijn prachtig, evenals je sims. Kan niet wachten tot de volgende up.
Haha, maar dit is denk ik relevant voor de toekomst.
