Hoofdstuk 7, een nieuw start.
Daar lag ze dan. Ademloos. Hoe het geluk van het nieuwe leven in een klap kan worden weggevaagd door de dood van je toekomstige vrouw. De vrouw met wie ik nog een heel leven had willen delen. De vrouw met wie ik onze dochter had willen opvoeden, en misschien nog wel meer kinderen. Desnoods namen we er nog drie katten bij. Maar dat kan allemaal niet meer. Die relatie is voorbij, ik zou de opvoeding van Cynthia helemaal alleen moeten doen.
Ik werd de laatste continu in de gaten gehouden. En dit keer was het niet de paparazzi. Ik werd ook bedreigd; ze zouden me 's nachts gaan vermoorden. Waarom? Ik werd er daar van verdacht dat ik Carmen had vermoord. Belachelijk natuurlijk, maar Carmen was zo geliefd in Sunlit Tides dat ze het niet konden geloven. Ze wisten ook allemaal niet dat ze kanker had. Ik was hier niet meer veilig, en de veiligheid van kleine Cynthia stond voorop.
Ik had het plan om te vertrekken. En niemand mocht het weten. Niemand mocht me achtervolgen, niemand mocht mijn nieuwe 'schuilplaats' weten. Ik wilde niet dat ze me ook daar zouden bedreigen en bespieden. Ik besloot om een huis te kopen in een heel andere stad, aan de andere kant van de wereld. Ik had stiekem mijn spullen al gepakt, en heb om twee uur 's nachts een taxi gebeld. Heb Cynthia uit haar wiegje gehaald, ik ben toen de taxi ingestapt. En volgens mij heeft niemand het gezien.
En hier zijn we dan. Toch nog in een stad waar de zon veel schijnt. We zijn in Starlight Shores, de stad van de sterren en beroemdheden. Toch weet ik zeker dat ik hier niet herkend zal worden, want Carmen was maar een plaatselijke beroemdheid. Buiten Sunlit Tides had waarschijnlijk niemand van haar gehoord, en dat was maar goed ook! Hier kunnen Cynthia en ik een nieuwe start maken.
En die nieuwe start maken we in dit huisje. Het is echt een Spaans tropisch strandhuisje, maar met genoeg slaapkamers voor minstens twee kinderen. Want ik ben er zeker van dat ik hier wel een nieuwe liefde vind. Het is inmiddels al bijna drie jaar geleden sinds de dood van Carmen. Ik zal nooit zoveel liefde voelen voor een nieuwe vrouw, dan zoveel liefde ik voelde voor haar. Maar ik weet zeker dat ik snel weer verliefd zou worden.
Gelukkig zit ik hier niet alleen, en als ik verdriet heb, ga ik gewoon naar Cyntia. Zij lijkt sprekend op haar moeder, is het geen dotje? Ik leer haar al snel lopen, en leer haar snel praten. Ik wil dat ze gelukkig op groeit, en niet dat ze ongelukkig word. Ze heeft nog geen besef dat ze geen moeder heeft, en dat wil ik nog even zo houden. Maar ik weet wel dat er een moment zal komen dat ik het haar moet vertellen. Ik zie daar wel tegen op.
En toen opeens stond ze daar aan mijn deur: Samantha McIrish. Een Engelse vrouw die gevlucht is voor haar man naar Spanje. Haar man heeft haar vreselijk mishandeld, en ze vond het niet meer veilig voor haar kindje. Ze is mijn buurvrouw, en ze wilde me welkom heten in de buurt. Maar ik zag maar een ding; een bloed mooie vrouw. Ik mag dan wel een man zijn, maar vanuit het niets zoenden ik haar. Ze raakten gecharmeerd, nadat ze me raar had aangekeken. We zoenden nog wat verder.
En het ging verder in bed. Misschien zag ze me maar als een lustobject, een tussendoortje. En deed ze dit met elke man in de stad, en was ik een van de zovele. Maar ik zag haar wel als de moeder van mijn kinderen.
---------------------
Sorry voor het lange wachten, maar eigenlijk was ik er al mee gestopt
Totdat ik gisteravond er echt super veel zin in krijg om hieraan verder te schrijven, dus ga ik gewoon weer door!
Om het lange wachten een beetje te doorbreken, gaat het in deze up wat sneller...
(denk ik)
