Proloog


In deze stad heb ik mijn jeugd doorgebracht. Altijd zonnig, altijd gezellig. Als je bij wijze van spreken over de markt loopt, dat je dan een half uur verder bent, en nog niet eens één kraampje. Je wordt door iedereen aangesproken, over de kleinste dingetjes. Gezellig natuurlijk, maar van mij mag het ook wel wat minder. Niet dat ik me helemaal terug ga trekken hoor! Nee, ik blijf ook wel een gezelligheid mens.


En dit zijn mijn ouders, Georgio en Margarethe Familia. Ik ben in een rijk gezin opgegroeid. Ik kwam dus echt serieus niks te kort, nou ja niks. Ik had graag een broertje of zusje erbij gehad, maar je kan niet alles hebben. Mijn vader leidde een groot familiebedrijf, wat ik ook zou moeten over nemen. Maar ik zie niks in dat type kantoorbaantje. Nee, laat mij maar lekker creatief bezig zijn, lekker met mijn handen werken, en dan het liefst schilderen.



Ik was niet de makkelijkste puber, laten we dat voorop stellen. Misschien had het te maken dat ik rijk en enigskind was. Dat brengt ook wel een ego met je mee. M'n ouders hadden het niet altijd makkelijk met me. Al die dingen die ik heb gedaan, die toch echt ver buiten het boekje gaan. Tsja, die ga ik echt niet opnoemen, want dan breng ik andere mensen op ideeën.


Zoals ik al zei, Monte Vista is een top stad! Al had het natuurlijk ook minpunten, en het grootste min punt vind ik zelf, dat zijn de winters. De koudste periode van heel het jaar. Het erge is dat het in Monte Vista niet een beetje sneeuwt, maar zelfs zo veel dat werk en de scholen dicht gaan. Niet dat ik problemen had met het laatste, maar alsnog niet mijn favoriete tijd van het jaar. Dan verheug ik me altijd op de lente die er aan komt, en de zomer!


Maar jammer genoeg, is mijn moeder ook overleden. Margarethe stierf op 76-jarige leeftijd. Het kwam als een enorme klap voor mij, en natuurlijk ook voor mijn vader. Ik denk nog vaak terug aan m'n moeder en de leuke momenten die ik met haar heb gedeeld. Ik rouw nog vaak, alleen niet meer bij het graf. Ik heb een speciaal plekje in mijn huis, om alleen te zijn, met een foto van m'n moeder.


Na het overlijden van mijn moeder werd de sfeer in huis niet beter. Papa werd chagrijniger en chagrijniger en stond steeds later op. Na een week begon hij het ook al te hebben dat hij losse handjes kreeg. Het bleef niet alleen maar bij woordenwisselingen, maar zijn handen deelden klappen uit. Die klappen staan nog steeds in mijn geheugen geschrift, het zijn nog steeds wonden. Terrible!


Maar ik was het zat. Gewoon compleet zat. Ik tolereerde het niet meer dat m'n vader zich zo ging gedragen. Ik besloot om een huis te kopen, weg van deze stad waar mijn vader woont, maar wel waar het altijd warm is. En die plek is Sunlit Tides.


Zonder afscheid te nemen van m'n vrienden en overige familie ben ik maar vertrokken, vertrokken naar een beter leven. Ciao Monte Vista!

Hoofdstukken

Proloog
Hoofdstuk 1 & 2
Samenvatting hfdst. 3 & 4
Samenvatting hfdst. 5
Hoofdstuk 6
Hoofdstuk 7
Hoofdstuk 8

De uitdagingen

De sims & Biografieën


Dit is Valerio Familia. Hij is opgegroeid in een héél rijk gezin in Monte Vista. Hij voelde zich af en toe wel eenzaam, zo zonder broertje of zusje. Zijn vader had ook niet veel tijd voor hem, hij runde een familiebedrijf, en was bijna altijd op het werk. Als hij thuis was, was het negen van de tien keer omdat hij moest eten of slapen. Daarom was Valerio ook niet de makkelijkste puber. Hij heeft veel erge dingen gedaan, waar hij later wel spijt van kreeg. Toen zijn moeder op 76-jarige leeftijd overleed, kon zijn vader zijn emoties niet meer in bedwang houden. Zelfs zo erg dat Valerio is gevlucht naar Sunlit Tides. Daar ontmoette hij zijn eerste liefde, Carmen Rosalinde. Samen met haar kreeg hij een meisje; Cynthia. Maar net na de geboorte, toen Carmen Cynthia in het wiegje legde, overleed ze aan kanker. De mensen in Sunlit Tides dachten dat Valerio haar hadden vermoord, en gingen hem bedreigen. Hierdoor vluchtte hij alweer, dit keer naar Starlight Shores. Daar ontmoette hij zijn tweede vrouw, die bij de ontmoeting al zwanger was; Samantha McIrish.


Georgio is een echte type zakenman. Zijn vader zat al in de zaken, en hij heeft later dit bedrijf overgenomen. Hij hoopte zo erg dat zijn zoon Valerio het zal overnemen, maar hij zag al gauw dat dat niet ging gebeuren. Niet dat hij vaak met zijn zoon omging. Toen Georgio 73 was overleed zijn vrouw Margarethe. Hij kon zijn emoties niet in bedwang houden, en kreeg losse handjes naar Valerio toe. Toen is zijn zoon gevlucht, waar Georgio nou heel veel spijt van heeft.


Margarethe was een huismoeder in hart en nieren. Toen Valerio nog klein was smeerde zij het brood voor in de broodtrommel, en las ze elke avond voor. Margarethe wist niet wat ze moest doen, toen Valerio een opstandige tiener werd. Op 76-jarige leeftijd overleed Margarethe aan een hartstilstand.


Carmen is voor veel mensen op Sunlit Tides een beroemdheid. Ze brak door op 26-jarige leeftijd in de TV-serie; Sims geen bezwaar. Maar twee jaar later, toen ze 28 was, kwam er iets heftigs op haar pad. Ze had een zeldzame vorm van kanker. Toen ze op een dag na een chemokuur naar het park liep kwam ze Valerio tegen. Na wat gepraat te hebben, belandden ze als snel onder de dekens bij Valerio thuis. Carmen kon het niet langer geheim houden, en vertelde over haar nare ziekte. Gelukkig was Valerio nog even verliefd, en even later kregen ze samen een kind: Cynthia. Maar twee uur na de geboorte, toen Carmen Cynthia net in de wieg had gelegd, overleed ze in de kinderkamer. Veel mensen op Sunlit Tides denken dat ze vermoord is door Valerio.


Cynthia is de prachtige dochter van Valerio Familia en Carmen Rosalinde. Maar twee uur na haar geboorte overleed haar moeder aan een zeldzame vorm van kanker. Op drie jarige leeftijd verhuisde Cynthia en haar vader naar Starlight Shores, omdat ze bedreigd en verdacht waren van moord op haar moeder. Gelukkig heeft ze daar niet veel van mee gekregen, en beschouwt ze Samantha als haar echte moeder.

Foto Samantha McIrish
Samantha is gelukkig getrouwd met haar man Edwin Koertjes, totdat ze zwanger raakte van een andere man. Edwin was het hier niet mee eens en heeft toen zijn vrouw geslagen. Daar was Samantha niet zo blij mee, en besluit ze te verhuizen naar een andere buurt, samen met haar nog ongebore kindje. Na een halfjaar in Starlight Shores gewoond te hebben, ontving ze nieuwe buren. Ze kwam gezellig even kletsen, maar dat veranderde als gauw in het bed delen. Sindsdien komt Samantha dagelijks over de vloer bij Valerio en Cynthia. Nu ze al acht maanden zwanger is, speelt ze ontzettend veel met kleine Cynthia.

Foto Edwin Koertjes
Edwin en zijn vrouw Samantha waren gelukkig getrouwd, totdat hij erachter kwam dat ze vreemd gegaan was. Hij merkte het op dat de buik van zijn vrouw steeds voller werd, zonder dat ze iets aan het eetpatroon gedaan te hebben. En toen hij dacht dat ze zwanger was, kon het niet van hem zijn. Ze hebben het immers altijd veilig gedaan. Edwin raakte helemaal over de rooie, en in blinde paniek sloeg hij zijn vrouw. Dat had het gevolg dat ze bij hem weg ging.

Hey hoi! Buongiorno Familia gaat weer van start! Door door Simsnieuws eruit lag, en er een paar maanden zijn weg gevallen, moest dit dagboek ook overnieuw gepost worden. Ik had het allleen zelf nergens opgeslagen, dus als je het al een keer had gelezen, dan doe maar weer overnieuw Want de tekst is waarschijnlijk best wel anders.

Dit dagboek doe ik samen met Slimpie Hugo en Slimpie Roel!

Ik heb het net gelezen en ik ga zeker volgen! En leuk dat je het met Hugo en Roel gaat doen!

En daar ga je weer!
Wil je trouwens nu wel wat extra tijd? Aangezien eigenlijk de jouwe al ten einde begint te lopen

Haha, andere tekst

Ik weet nog niet of ik het wel weer ga lezen

Maar erg leuk dat je opnieuw begint...

Vond het eerst mooier

Was een grapje, snap je toch wel Deetui
Leuk dat je de eigenschappen bij de personages hebt gezet

Koen schreef:Vond het eerst mooier

Was een grapje, snap je toch wel Deetui
Leuk dat je de eigenschappen bij de personages hebt gezet

Haha, nou, je hebt humor


En dat van die eigenschappen is ook maar voor eventjes, hiervoor had ik al een heel verhaal geschreven, allemaal achtegrondinformatie, en raad eens, dat is weg Dus dat ga ik ook opnieuw schrijven Alleen had ik een tijdelijke oplossing om dat op te schrijven Misschien dat ik dadelijk al ga beginnen met schrijven

Ik was al een volger en dat ben ik nu weer.
Ziet er goed uit Deetui.

Hoofdstuk 1, een zonnig begin.


Het altijd zonnige Sunlit Tides. De plek waar de zon 365 dagen per jaar schijnt. En daar heb ik een geluk mee. Ik heb echt een hekel aan die helse kou! Vooral de winters vond ik nooit te verdragen, en lag ik altijd met een snotneus ziek op bed. Terrible. Nee, wat dat betreft zit ik hier wel goed.


Het huis is alleen wel zo groot voor in mijn eentje. En ik heb hier ook geen vrienden. Ik vraag me nu eigenlijk af waarom ik deze keuze heb gemaakt. Ik kon toch ook gewoon in Monte Vista blijven, maar dan aan de andere kant dan mijn vader. Maar nee, dit leek me een betere oplossing, hier zou ik hem nooit kunnen tegenkomen.


Tsja, en dan zit je daar dan. Solitario. Heel erg eenzaam, maar ik vrolijk me op met de gedachte dat ik mijn vader niet meer hoef te zijn. Eigenlijk best wel zielig voor hem. Diep in mijn hart hoop ik dat hij ooit over het verdriet van me moeder komt, en dan zijn excuses aan te bieden. Maar dat pas over tien jaar! Ik heb daar nu absoluut geen behoefte aan.


Ik verkrop mijn gevoelens niet, maar ik flans ze allemaal op het witte doek. Alle emoties komen los, en die gaan linea recta het doek op. Blauw voor verdriet, rood voor de liefde en groen en bruin voor alle pijn. Het schilderij is een groot kleurenspektakel. Ik hoop dat het doek veel geld op zal brengen, want ik heb hier geen inkomen, en ik zal toch aan geld moeten komen.


Vroeger. Vroeger had ik deze zorgen niet. Vroeger kon ik gewoon dingen vragen aan mijn moeder en ik had het meestal dezelfde dag nog. Maar nu moet ik er hard voor werken. Ik heb niet voor niets mijn schildersdiploma gehaald op de universiteit. En ik moet eerlijk toegeven, bij het theorie examen heb ik een klein beetje gespiekt.


En dat bracht me op ideeen. Ik ga hier de mensen een beetje leren kennen, en dan begin ik bij de mensen van mijn 'soort'. Ik ga naar het museum, en ga daar een beetje rondkijken. Natuurlijk niet alleen voor de mensen, maar ook voor de plaatselijke kunst.


Hoofdstuk 2, prille liefde


Ik ging naar het zwembad tot dat ik de goddelijkheid hetzelve had ontmoet. Daar liep de bellezza. Een echte Italiaanse schoonheid. In Monte Vista zouden er rijen met mannen om haar heen staan, maar dat was hier gelukkig niet. Ik besloot maar om een praatje met haar aan te knopen, want die kans kan ik niet laten lopen.


Langzaam verdwaalde ik in haar mooie, blauwe ogen. Carmen heette ze, Carmen Rosalinde. Wat een prachtige naam, maar Carmen Familia zou ook mooi klinken. Of draaf ik nu een beetje heel erg door? Stamelend bracht ik uit dat ik Valerio heette, en ze begon om me te lachen. Dat is een goed teken, toch?


We raakten in gesprek, en zo werd het uren later. De gesprekken begon eerst heel moeizaam, en dan ook echt het uiterste van het woord. Maar op een gegeven moment hadden we een klik, en de woorden vloeiden van onze tongen af. Het leek allemaal wel heel erg vertrouwd.


Maar niet alleen de woorden vloeiden van onze tongen af, onze tongen pasten ook nog eens hartstikke goed bij elkaar! Jaja, ik heb haar gezoend! En hoe?! Fantastico. Het leek net op zo'n sprookje, en dan kwam ik net van het witte paard af. En je weet hoe sprookjes eindigen: Ze leefden nog lang en gelukkig.


We gingen naar de sterren kijken. We zijn echt een gelukkig koppel, en dat hoop ik nog lang zo te blijven!

Hoofdstuk 3, De ziekte.


We hadden het geweldig na het naar de sterren kijken in het gras, maar we wilde toch wat intiemers. Ik bood aan om naar mijn huis te gaan, en na enige aarzeling ging ze met me mee. Gelukkig maar, want we waren nog maar net binnen en we zoenden al. De zevende hemel barstte open, zij is de vrouw waar ik mijn leven mee ga delen.



En m'n leven is niet het enige wat ik met haar deelde, ook het bed. We gingen zeg maar van het praten over de bloemetjes en over de bijtjes, naar het 'doen' van de bloemetjes en de bijtjes.



En daarna leek het me een perfect moment om deze perfecte dame op deze perfecte avond te vragen. Perfetto! Ik trok mijn badjas aan, en zij schoot in d'r nachthempje (wat eigenlijk een grande T-shirt van mij was). Ik liep naar haar kant van het bed, en ze stond op. 'Lieve Carmen. Ik ken je eigenlijk nog niet zo heel lang, maar je lijkt mij de bella signora il mondo.' (Mooiste dame van de wereld)



Haar ogen schoten in een lichte twijfel, leek het wel. Er kwam panico in mijn hoofd. Misschien zag zij het maar als een one-night stand! 'Uhm. Lieve Valerio, ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar ik doe het maar toch. Ik hoop dat dit je niet dwars gaat zitten, want veel mannen deden dat wel. Ik heb namelijk iets bijzonders.' En ze tilde haar hand op.



Haar hand ging richting haar haar, en ze begon aan haar haar te trekken. Was ze gestoord ofzo? Maar toen zag ik dat het geen echt haar was, maar een pruik. En onder die pruik zat een kale biljartbal. 'Ik heb een zeldzame vorm van kanker. Ik kan veel dingen wel, maar van binnen word ik langzamerhand opgegeten door een tumor. Van buiten af merk je het alleen aan dat ik geen haar heb, en ik ben vaak en snel moe. Vind je dit een probleem? Als dat zo is, dan snap ik dat.' En haar ogen staarden naar de grond.



'Of ik het een probleem vind?' antwoordde ik verontwaardigd. 'Nee, natuurlijk niet! Ik ken je nog maar net, en je lijkt me hartstikke leuk, molto. (Geweldig) Ik weet nu al dat ik mijn leven met jou ga delen, met of zonder ziekte.' En ik bevestigde het met een zoen.



Hoofdstuk 4
Carmen vond het grappig om steeds van pruik te wisselen, en dus deed ze dat ook steeds. Na een potje poolen kwamen ze met elkaar in gesprek over baby's. Valerio wilde ze graag, en Carmen ook, zeker nu het nog kon. Zonder veel gedoe stapte ze met elkaar het bed in.

Samenvatting hoofdstuk 5

Hoofdstuk 5
Carmen voelde zich de laatste tijd niet zo lekker. Ze had steeds opruimwoede's, en alles moest spik en span zijn. Ook kreeg het toilet vaak een bezoekje. Na een tijdje kreeg ze al een vermoeden, en kocht ze een zwangerschapstest. En het was raak. In de buik van Carmen groeide er een kindje van haar en Valerio. Valerio was erg blij met het goede nieuws.














----------------------
Misschien dat ik de hoofdstukken nog opnieuw schrijf, maar dat zie ik nog wel. Ik zal het melden als ze dan zijn geschreven

Leuk! Ik had het vorige niet gevolgd.
Maar ik weet nu wel ongeveer waar het over gaat

Nu kun je iig snel weer verder met nieuwe hoofdstukken.

Een dingetje: er staat in hoofdstuk 4 Dat Sophie graag van pruik wisselde, maar heet ze niet Carmen?

Leuk! Ik hoop dat je snel verder gaat waar je gebleven was

Leuk dat je opnieuw gestart bent met dit dagboek. Ik blijf volgen!

Leuk gedaan die samenvatting. Ben weer benieuwd naar de updates

Leuk, dagboek

Ik ga je volgen

Alleen begrijp ik niet hoe Rosalinda nog steeds niet ziek is. Kanker is toch een ernstige ziekte en je kan er aan dood gaan? Hoe kan het dat zij er alleen kaal van is en verder geen problemen heeft? Of is ze net hersteld van die kanker en is haar haar alleen nog niet aangegroeid