wat leuk dat ze gaan trouwen

Dat was een leuke vakantie.

Ik ben benieuwd naar de bruiloft.

Mooie screens van China!
Ben echt benieuwd naar de bruiloft!

Ze gaan touwen, wat leuk voor ze

Hoofdstuk 4 Wedding bliss


De maanden verstreken. We hadden het allebei druk met het plannen van onze trouwdag, maar ook met ons werk. In het begin maakte ik grote sprongen met mijn zangcarière, maar op dit moment blijf ik vastzitten. Ik word niet meer geboekt voor zangtelegrammen en het is lastig om een show te regelen. Met Micheal ging het zelfs zo goed dat hij bijna de top van zijn carière zou bereiken, maar net voordat hij die laatste promotie zou krijgen maakte hij een aantal slechte beslissingen en werd hij ontslagen. Gelukkig duurde het niet lang voordat hij een nieuwe baan had gevonden. Het was altijd al zijn droom geweest om bij de politie te gaan en nu is het hem ook daadwerkelijk gelukt. Ik weet niet precies wat het is, maar ik heb het gevoel dat zijn werk niet veel goeds zal brengen.


We hadden alles geregeld voor onze trouwdag. We hadden een prachtig kerkje in Starlight Shores gevonden en een vlucht geboekt voor mijn familie. Mijn moeder was dolgelukkig toen ze hoorde dat ze uitgenodigd was voor ons huwelijk. En al helemaal dat ze daarvoor naar onze stad mocht komen. Maar op het aller laatste moment moesten ze afzeggen. Mijn broertje ligt ziek op bed en mijn moeder wil hem niet alleen achter laten. En natuurlijk begrijp ik dat en ik heb respect voor haar, maar ik vind het toch jammer dat ze er niet bij kan zijn. Ik hoor mijn moeder aan de andere kant van de telefoon snikken. Ze zegt dat ze het echt jammer vind. Ik stel haar gerust en zeg dat ik de foto’s zo snel mogelijk naar haar zal sturen. Mijn moeder wenst mij succes en we nemen snel afscheid.


Ik kan maar niet stoppen met denken aan hoe deze dag had moeten zijn, maar nu mijn moeder er niet is weet ik dat ik geen zin heb in een uitgebreide trouwdag. Ik bespreek met Micheal wat we moeten doen en we komen op het idee om de trouwerij af te zeggen en het ergens op een stil plekje met z’n tweetjes te doen. En al snel is het geregeld. We hebben onze vrienden en de rest van de familie uitgelegd wat ons plan is en dat we iedereen de foto’s zullen laten zien. De meeste mensen begrijpen het wel, maar vinden het toch jammer.


En voor we het weten is het dan alweer zover. We zijn naar een prachtig plekje gegaan in Starlight Shores. Het duurt niet zo lang meer voordat de zon ondergaat als we onze beloftes uitspreken. Het komt er eigenlijk op neer dat we van elkaar zullen houden tot de dood ons scheid en dat we trouw aan elkaar zullen zijn. We geven elkaar onze ringen terwijl de zon langzaamaan onder de horizon verdwijnt. We kussen en omarmen elkaar. We zijn zo erg bezig geweest met elkaar dat we niet doorhadden dat het donker aan het worden was. Het was werkelijk waar een prachtige nacht en de rest van de nacht genoten we van elkaar en van de prachtige sterren in de hemel.


De weken na deze prachtige nacht vlogen voorbij. We hadden een prachtige huwelijksreis in Sunlit Tides waar we aan niets anders konden denken dan aan elkaar. Daar kwamen we bijvoorbeeld op het idee om een groot huis te bouwen ergens in een afgelegen bos. Daar kwamen we op het idee om zoveel mogelijk kinderen te krijgen als we maar konden. Sindsdien is ons leven in sneltreinvaart gegaan. We keken eerst of we er wel het geld voor hadden om zo’n grote stap te maken. Maar Micheal had bij zijn vorige baan zoveel overgewerkt en een erfenis gekregen dat we genoeg geld hadden om zo snel mogelijk een lap grond in Hidden Springs te kopen. En binnen een paar dagen daarna begonnen we al met het bouwen van ons droomhuis.

Zo jammer dat haar moeder niet aanwezig kon zijn.
Maar volgens mij hebben ze dat toch wel samen goed opgelost.

Ben heel erg benieuwd naar het huis dat ze gaan bouwen.
Superleuke en mooie screens.

Wauw mooie screens!
Ben ook erg benieuwd naar het droom huis!

erg jammer dat de moeder niet op de bruiloft kon komen
Ben benieuwd naar het huis!
Je kan erg mooie screens maken!!!

Hele leuke updates
Ik ben erg benieuwd naar hun huis

Erg leuk!

Subtiel, maar toch erg intiem.

Ik ben ook benieuwd naar hun nieuwe huis.

Hoofdstuk 5.1 Moving in


In de tijd dat ons huis gebouwd werd gebeurde er veel in ons leven. We gingen zo vaak als we konden langs het huis, maar meestal zaten er toch wel een paar weken tussen. De laatste keer dat ik naar het huis ben geweest was al een maandje geleden en de verandering was verbazingwekkend. Ik keek mijn ogen uit toen we richting het huis reden. De muren waren af en hadden hun kleuren al gekregen. De ramen zaten in de muren en waren al schoongemaakt. En een enorme verrassing was de tuin die al helemaal af was. Ik keek Micheal met een glimlach aan toen we de taxi uitstapten. “Hij is prachtig.” Fluisterde ik terwijl ik met open mond naar het huis keek. “En nu aan jou de taak om het huis in te richten.” Ik keek Micheal aan en gaf hem uit het niets een kus. Ik hield van hem.


De weken daarna had ik het erg druk met het inrichten van het huis, en ik had het nodig ook. De laatste tijd ging het namelijk steeds slechter met mijn zangcarrière. Een paar dagen geleden had ik dus ook besloten om te stoppen. Ik had nog geen idee wat ik in de plaats van zangeres wilde gaan doen. Misschien zou ik wel gewoon thuis blijven. Maar in de tussentijd stak ik mijn tijd in het inrichten van ons huis. En voor we het wisten konden we in ons nieuwe huis intrekken. Aan de binnenkant van het huis hadden we voor wat lichtere kleuren gekozen. Voornamelijk blauw en groen. Er moesten nog een paar kleine dingetjes geregeld worden, maar deze avond aten we al in ons nieuwe huis.


De volgende dag moest Micheal al vroeg naar zijn werk. Ik besloot dus maar het hele huis goed schoon te maken. Al snel was ik klaar met het schoonmaken van het huis. Toen ik de schildersezel in de woonkamer zag staan deed dat mij aan vroeger denken. En binnen een paar uurtjes keek ik vanaf een afstand naar mijn schilderij. Ik herinnerde mij weer hoe leuk ik het vroeger vond om te schilderen. En dat ik vroeger altijd gedacht had dat ik schilder zou worden. En eigenlijk had ik ook niet verwacht dat ik het nog steeds zo leuk zou vinden en dat het ook zo makkelijk was om deze hobby weer op te pakken. Ik pakte het doek van de ezel en legde het aan de zijkant. Ik zou vanzelf wel een plekje vinden om hem op te hangen.


De rest van de tijd, voordat Micheal thuis zou komen, maakte ik een rondje door het huis en om de tuin heen. Ik kon nog steeds niet geloven dat ik in dit prachtige huis woonde. Ik bewonderde de schilderijen die in ons huis hingen. En genoot van de geur die in onze kamer hing. Het begon herfst te worden en dat was te merken. Voor de laatste keer gooide ik alle ramen en deuren open en genoot van de frisse lucht die in het huis stroomde. Ik zakte op de bank neer om naar wat televisie te kijken toen de voordeur bel ging. Ik had werkelijk waar geen idee wie het zou kunnen zijn. Micheal was het niet want hij was gewoon naar binnen gelopen. Toen ik de gang in liep en door het raam een politieagent zag staan kon ik mij niet meer bewegen. Diep van binnen had ik geweten dat mijn geluk niet voor altijd zou blijven, maar zou het echt nu alweer voorbij zijn?

Leuke up!!

Ben benieuwd wat er is
erg mooi huis

Ben ook benieuwd wat er is!
Heel leuk huis!

Het huis is echt supermooi!
En ik ben benieuwd wat er is, ik ben bang dat het met Micheal te maken heeft

Leuk, huis.

Ik ben benieuwd wat er aan de hand is.

Hoofdstuk 5.2 Losing you


Ik sta nog steeds voor de deur. Het duurt een paar seconden voordat het mij lukt om te herstellen en naar de deur te lopen. In het begin gaat het makkelijk, maar na iedere stap, na iedere klop op de deur wordt het lastiger. De druk op mijn schouders wordt groter en mijn voeten lijken veranderd te zijn in lood. De agent die voor de deur staat kijkt mij recht in de ogen aan. De tranen wellen op in mijn ogen. Ik zet de laatste paar stappen naar de deur en doe hem open voor de agent. Er volgt een lange stilte we durven allebei niets te zeggen, maar ik zie in zijn ogen en zijn gelaatstrekken dat het mis is. “Waar zijn mijn manieren.” Zeg ik met een poeslieve stem terwijl ik een glimlach op mijn gezicht probeer te krijgen. Terwijl ik richting de keuken loop vraag ik aan hem of hij een kopje koffie wil. “Wacht.” De agent komt de kamer binnengelopen en pakt mijn arm vast. Ik blijf stilstaan en draai mij langzaam om. “Hij heeft niet lang meer. Het spijt me.” Ik bekijk zijn gezicht en het enige wat ik zie is medelijden. “Suiker?” vraag ik aan hem. “Hij, je man, heeft nog maar een paar uur. Hij zal doodgaan. Begrijp je dat?” Uit het niets besef ik wat er gaat gebeuren en ik barst in huilen uit.


“Zo had het niet moeten gaan.” Fluister ik zachtjes. De agent kijkt mij met medelijden aan en wilt een hand op mijn schouder leggen. Ik schud hem snel van mij af en kijk de agent boos aan. Hij kan dit niet doen. Hij mag geen medelijden hebben met mij. “Ik denk dat het tijd is voor jou om weg te gaan.” Zeg ik terwijl ik naar de grond staar. De agent probeert nog bezwaren te maken, maar ik wijs hem de deur. Ik probeer sterk te blijven. Ik wil niet meer in zijn aanwezigheid zwakte tonen. Ik staar de agent na als hij de straat uit loopt. Mijn schouders beginnen te schokken en ik kan niet meer stoppen met huilen. Ik wil naar de woonkamer lopen, maar na een paar stappen zak ik in elkaar op de grond. En zo blijf ik een aantal uren zitten. Doodstil met tranen die over mijn wangen rollen. Een paar minuten later hoor ik de telefoon gaan. Met moeite sta ik op uit mijn positie en loop naar de telefoon in de woonkamer. Als ik aan de andere kant Micheal’s moeder hoor glijden de tranen over mijn wangen. “Het is dus waar?” vraagt zijn moeder met een stem die aantoont dat ook zij ieder moment kan breken. “Ja.” Stamel ik zachtjes waarna de tranen weer hun vrije gang gaan.


Binnen een half uur staat Micheal’s moeder voor de deur. We hadden afgesproken dat zij mij op zou komen halen en dat we samen naar het ziekenhuis zouden gaan. In de auto naar het ziekenhuis heerste er een naar gevoel. De hele rit werd er niet gesproken. In het ziekenhuis moesten we eerst bij de balie wachten, maar ik kon er niet tegen. De politieagent had mij vertelt op welke zaal Micheal lag en voor ik het wist liep ik de trappen op. Niemand kon mij nog tegenhouden. De tranen gleden over mijn wangen toen ik op de afdeling kwam. Zusters keken mij vreemd aan en dokters liepen langs mij zonder naar mij om te kijken. “Waar is hij? Waar is Micheal?” vraag ik aan iedere zuster die langs loopt. Ze wijzen mij naar de kamer. Zonder erbij na te denken ren ik de kamer binnen. Hij ligt daar alsof er niets aan de hand is. Ik pak zijn hand vast en leun met mijn hoofd op zijn buik. Ik schrik als ik voetstappen in de deuropening hoor. Ik draai mijn hoofd om en zie dat het Micheal’s moeder is. “Hij is nog veel te jong.” Zeg ik terwijl ik Micheal aankijk.


Hier stond ik dan in mijn eigen gang. Ik strijk de tranen van mijn wangen terwijl ik terug denk aan Micheal’s crematie. Het was een prachtige dag ondanks dat het midden winter was. De tranen proberen weer naar boven te kruipen als ik eraan denk. Ik zucht en bekijk de urn die voor mij staat nog eens goed. Ik vraag mij af of hij wel op een handige plek staat. Bij binnenkomst wordt je blik meteen getrokken door de urn. Ik pak de urn op en loop er besluiteloos mee rond. Ik probeer een mooi plekje voor hem te vinden, maar ik kom telkens weer terug bij de gang. Ik kijk om mij heen en zet hem maar weer terug waar die eerst stond. Voor een paar uur blijf ik de urn aanstaren. Af en toe wordt mijn blik wazig van de tranen. In eerste instantie schrik ik als de telefoon hoor, maar na een paar seconden bedenk ik mij dat het maar goed is dat de telefoon ging anders had ik de hele dag naar de urn kunnen staren.


Als ik de telefoon weer ophang komt er een vlaag van misselijkheid naar boven. Ik ren naar de wc en gooi alles eruit. Ik haat de vreselijke smaak die in je mond blijft hangen dus ik pak snel een glas water en drink hem leeg. Ik bekijk mijzelf even in de spiegel en ik schrik van de wallen die met de tijd onder mijn ogen zijn verschenen. Een tweede vlaag van misselijkheid komt naar boven, maar ik weet het binnen te houden. Uit het niets komt er een beeld in mijn hoofd. Ik zie mijzelf met gekrulde mondhoeken en een schat van een baby in mijn armen. Voor een paar seconden geniet ik van het beeld. Ik aai over mijn buik en begin ertegen te praten. Ik weet dat het vreemd is. Waarschijnlijk ben ik niet eens zwanger en als ik zwanger ben dan kan de baby mij toch niet horen, maar het geeft mij een goed gevoel.


En een paar uur later sta ik in de badkamer met een zwangerschapstest in mijn handen. Ik ben zo snel als ik kon naar de winkelstraat gegaan. De verkoopster had mij met een glimlach aangekeken en mij succes gewenst. Ik had haar raar aangestaard en ben zo snel mogelijk naar huis gegaan. Eenmaal thuis duurde het niet lang voordat de zwangerschapstest aangaf dat ik zwanger was. Mijn eerste reactie was natuurlijk blijdschap, maar die blijdschap was in één seconde weg. Ik had naar Micheal willen bellen en hem willen vertellen dat ik in verwachting was, maar meteen daarna bedacht ik mij dat dit niet mogelijk zou zijn. Dat hij er niet meer was en dat hij ook niet meer terug zou komen. En daar stond ik dan huilend in de badkamer terwijl ik eigenlijk vol blijdschap zou moeten zitten.

Heel zielig!

Hopelijk pakt ze haar leven weer op als de baby er is. Misschien geeft dat troost.

erg zielig dat michael is gestorven
maar wel leuk dat er een kindje komt

Echt heel erg dat Michael dood is, maar ik hoop dat het kindje haar een beetje troost geeft en ze zo haar leven weer een beetje terug kan krijgen