hoofdstuk 5
we kwamen aan op de plaats waar Jason me naar toe wou nemen
ik had ook niet zo stom moeten zijn...
ik had al zoon vermoeden wat hij wou zeggen/vragen
moet ik het dan ook gelijk vertellen?...
hij zij hoe mooi hij me vond en ik lachte bleekjes
hij vroeg over er iets was, en natuurlijk zij ik nee
hij zij dat hij van me hield, zo iets ving ik dan op.. mijn gedachten waren bij dat ene ding
en ja mijn gedacht was goed, hij ging op zijn knieen...
ik deed of ik verast was, maar dat was nep
hij keek me aan met zijn mooie ogen...
hij vroeg of ik met hem wilde trouwen, eigenlijk vond ik het te vroeg
maar nu kon ik geen nee meer zeggen, niet na wat er gebeurt is..
ik deed of ik blij was maar eigenlijk was ik van binnen aan het huilen...
ik zij ja met tranen in mijn ogen, Jason zal wel denken van blijdschap maar dat was het zeker niet...
hij schoof de ring om mijn vinger en stand weer op met het aller gelukkigste gezicht van
de wereld, hij moest eens weten..
hij knuffelde me, ik had de neiging op hem van me af te duwen en weg te rennen
maar deed het niet, niet nu hij zo gelukkig was...
ik had me er al op voor berijd maar niet op die avond die ene avond die ons leven zal veranderen
zal hij wel blij zijn, ik weet het niet meer..
hij kuste me toen ook nog ik liet het toe maar deed zelf verder niets behalven mijn
armen om hem heen doen, omdat ik het koud had
koud van verdriet...
zo beetje zielige up, ik denk dat jullie wel snappen waar het over gaat wat haar probleem is
dankjullie voor het lezen!!! xxx