Rough Butterflies.
Geplaatst: vr 19 okt 2012, 19:01
Hello Hello, here i am again.
Okee sorry, dat moest even ;d Juist. Nouja, nu ik - eindelijk - BN heb, heb ik weer nieuwe ideetjes voor een eh.. verhaal. Nouja, het zal zichzelf wel uitwijzen, lol. Here we go. Ik begin meteen, want ik heb geen zin in een proloog x.x
Ik schrijf trouwens vanuit de ik-vorm, voor de mensen die het wilden weten.
Hoofdstuk 1
"ONGELOFELIJK." Bulderde mijn vader's stem door het huis heen. We stonden hier met zo'n 6 mensen, waarvan er 4 aan het ruziën waren. Ik zuchtte en wierp mijn handen de lucht in. "Mensen.. Mensen!" Hoorde ik mijn moeder zeggen. Eerst zacht, maar daarna steeds harder, waardoor haar toch al hoge stem nog hoger uitschoot en iedereen haar aankeek. "Kunnen we dit niet oplossen? Of er gewoon, ik weet niet, vrede mee hebben dat deze stomme fout is gemaakt?" vroeg ze en keek elk van ons één voor één hulpeloos aan. "Nee. Ik ga voor geen goud samenwonen met deze.. deze.. deze wezens!" zei mijn vader en keek de vreemde familie aan. We zijn net verhuisd naar Moonlight Falls, of het is alweer raak; onze makelaar heeft twee familie's hetzelfde huis gegeven. En geen van beide heeft genoeg geld om een nieuw huis te kopen. "Hoe durf je ons wezens te noemen? Wij zijn dan wel misschien niet echt mensen, maar we zijn gewoon netjes opgevoed." Hoorde ik een stem zeggen. Ik keek opzij, en zag een vrouw met een ietwat groene huid bijna exploderen van woede. Ik keek de kamer rond, en toen zag ik hem: perfectie. Nouja, bijna dan, op een paar littekens hier en een warrig kapsel na. Ik negeerde de rest van de mensen, glimlachte vriendelijk naar hem in het voorbijgaan, en liet mezelf op de bank vallen.
Iedereen was wat afgekoeld en had zich teruggetrokken in hun kamer om hun spulletjes uit te pakken, dus ik besloot om mijn feeënmagie maar eens te oefenen. Ik mompelde zachtjes een klein spreukje wat ik mijn moeder altijd zag doen, en het had direct effect: mijn aura veranderde. Zo was iedereen kalm, en konden we rust hebben in dit huis, ook al duurde het niet erg lang. Plotseling hoorde ik voetstappen achter me en ik draaide me om. Het was de jongen. "Wow. Hoe deed je dat?" vroeg hij vol bewondering en ik bloosde lichtjes. "Tsja, dat krijg je ervan als je moeder een fee is en jij ook, eh, dan leer je dat soort dingen.." Zei ik en keek hem aan. "Mooie vleugels." Zei hij en glimlachte. "Dankje. Ik geloof niet dat we elkaar kennen, en dat zou misschien wel handig zijn aangezien we in hetzelfde huis wonen enzo.." Shit. Ze ging weer te lang door. Herstellen. "Nouja, anyway, Ik ben Despina. Despina Sunshade. En jij bent.." Vroeg ze en stak haar hand uit. "Evan." zei hij kortaf en schudde hartelijk mijn hand. "Evan Willowgiver". Ik lachte naar hem en we praatten een beetje over koetjes en kalfjes totdat ik me bedacht dat ik misschien ook maar eens mijn spullen moest gaan uitpakken. "Eh, tot straks, ofzo." Zei ik en liep weg.
--
Ik wéét dat het nog niet veel is en dat het weinig screens zijn, maar ik moet nog een paar geschikte screens maken, goede poses vinden etc. etc.. maar wat vinden jullie tot nu toe? Doorgaan of schrappen? Hahaha.
En ja, ik weet dat er geen plafond is maar ik heb geen idee hoe ik het plafond zichtbaar krijg lol.
Okee sorry, dat moest even ;d Juist. Nouja, nu ik - eindelijk - BN heb, heb ik weer nieuwe ideetjes voor een eh.. verhaal. Nouja, het zal zichzelf wel uitwijzen, lol. Here we go. Ik begin meteen, want ik heb geen zin in een proloog x.x
Ik schrijf trouwens vanuit de ik-vorm, voor de mensen die het wilden weten.
Hoofdstuk 1
"ONGELOFELIJK." Bulderde mijn vader's stem door het huis heen. We stonden hier met zo'n 6 mensen, waarvan er 4 aan het ruziën waren. Ik zuchtte en wierp mijn handen de lucht in. "Mensen.. Mensen!" Hoorde ik mijn moeder zeggen. Eerst zacht, maar daarna steeds harder, waardoor haar toch al hoge stem nog hoger uitschoot en iedereen haar aankeek. "Kunnen we dit niet oplossen? Of er gewoon, ik weet niet, vrede mee hebben dat deze stomme fout is gemaakt?" vroeg ze en keek elk van ons één voor één hulpeloos aan. "Nee. Ik ga voor geen goud samenwonen met deze.. deze.. deze wezens!" zei mijn vader en keek de vreemde familie aan. We zijn net verhuisd naar Moonlight Falls, of het is alweer raak; onze makelaar heeft twee familie's hetzelfde huis gegeven. En geen van beide heeft genoeg geld om een nieuw huis te kopen. "Hoe durf je ons wezens te noemen? Wij zijn dan wel misschien niet echt mensen, maar we zijn gewoon netjes opgevoed." Hoorde ik een stem zeggen. Ik keek opzij, en zag een vrouw met een ietwat groene huid bijna exploderen van woede. Ik keek de kamer rond, en toen zag ik hem: perfectie. Nouja, bijna dan, op een paar littekens hier en een warrig kapsel na. Ik negeerde de rest van de mensen, glimlachte vriendelijk naar hem in het voorbijgaan, en liet mezelf op de bank vallen.
Iedereen was wat afgekoeld en had zich teruggetrokken in hun kamer om hun spulletjes uit te pakken, dus ik besloot om mijn feeënmagie maar eens te oefenen. Ik mompelde zachtjes een klein spreukje wat ik mijn moeder altijd zag doen, en het had direct effect: mijn aura veranderde. Zo was iedereen kalm, en konden we rust hebben in dit huis, ook al duurde het niet erg lang. Plotseling hoorde ik voetstappen achter me en ik draaide me om. Het was de jongen. "Wow. Hoe deed je dat?" vroeg hij vol bewondering en ik bloosde lichtjes. "Tsja, dat krijg je ervan als je moeder een fee is en jij ook, eh, dan leer je dat soort dingen.." Zei ik en keek hem aan. "Mooie vleugels." Zei hij en glimlachte. "Dankje. Ik geloof niet dat we elkaar kennen, en dat zou misschien wel handig zijn aangezien we in hetzelfde huis wonen enzo.." Shit. Ze ging weer te lang door. Herstellen. "Nouja, anyway, Ik ben Despina. Despina Sunshade. En jij bent.." Vroeg ze en stak haar hand uit. "Evan." zei hij kortaf en schudde hartelijk mijn hand. "Evan Willowgiver". Ik lachte naar hem en we praatten een beetje over koetjes en kalfjes totdat ik me bedacht dat ik misschien ook maar eens mijn spullen moest gaan uitpakken. "Eh, tot straks, ofzo." Zei ik en liep weg.
--
Ik wéét dat het nog niet veel is en dat het weinig screens zijn, maar ik moet nog een paar geschikte screens maken, goede poses vinden etc. etc.. maar wat vinden jullie tot nu toe? Doorgaan of schrappen? Hahaha.
En ja, ik weet dat er geen plafond is maar ik heb geen idee hoe ik het plafond zichtbaar krijg lol.