Hoofdstuk 1: Nooit meer!

Ik had maanden gedacht dat ik het me gewoon inbeeldde, maar uiteindelijk was het wel duidelijk.
Het is nu negen maanden na het incident met mijn vader en ik heb het nooit willen toegeven. Het was verschrikkelijk. Waarom ben ik ooit op zoek gegaan naar dat monster!?
Over wat ik nu ga doen heb ik lang nagedacht, maar ik ben het zeker nu. Ik zou toch nooit van haar kunnen houden, want hij is een deel van hem. Hij zal boeten voor wat hij me heeft aangedaan. Nooit zal hij nog gelukkig zijn. Nooit zal hij nog het leven van iemand kapot slaan.



“Dies irae, dies ilia, Solvet saectum in favilia! Quantus tremor est futurus, Quando judex est venturus, Cuncta stricte discussurus! Tuba mirum spargens sonum, Per sepuicra regionum , Coget omnes ante thronum! Mors stupebit et natura, Cum resurget creatura, Judicanti responsura! Liber scriptus proferetur, In quo totum continetur, Unde mundus judicetur…"



“Judex ergo cum sedebit, Quidquid latet apparebit, Nil inuitum remanebit!”
De laatste zin van de vloek sprak ik uit met zo’n verbolgenheid dat alle vogels in de buurt van de bungalow voor een paar minuten stopten met hun vrolijke deuntje te fluiten. Ik vermoed dat op dat moment de meest kwaadaardige heks in mij geboren was.



Ik had de vorige dagen wakker gelegen hoe ik het allemaal zou doen, het ergste was nu al voorbij. Ik hoefde enkel nog een giftige appel te toveren en dan kon ik het allemaal achter me laten. Nog 1 spreuk, de allerlaatste…



Ik was terug naar binnen gegaan omdat ik niet wilde dat een onverwachte voorbijganger me zou vinden en me op het nippertje nog zou kunnen redden. Ik sloot mijn ogen, zoog een grote hap lucht naar binnen en beet in de appel. Het zou nu niet lang meer duren. Het gevecht was bijna voorbij.



Mijn lichaam vocht hevig tegen het gif, ik gaf verschillende malen over, bloed.



Uiteindelijk gaf mijn lichaam zich gewonnen, ik liet me naar achter vallen tegen de muur. Mijn hart vertraagde en hield uiteindelijk op met kloppen. Ik liet nog 1 zucht ontsnappen. Het enige geluid dat daarna overbleef was het krijsen van het jonge kind in de kribbe. Het kind van een monster.

Je schrijft goed!
Erg spannend hoor!

Gelezen en goedgekeurd! Goed begonnen klasgenootje! Ga zo door!

Love this.

Interessant O:

Hoofdstuk 2: Anders dan de anderen...

Ik heb altijd geweten dat ik anders was, niet normaal. De kinderen in de buurt vonden me vreemd en wouden niet met me spelen. Ik werd ook jaren gepest. Wat ik ook deed, ze bleven me verwijten dat ik een heks ben.



Gelukkig had ik steeds mijn moeder om op terug te vallen, ze vertelde me steeds opnieuw dat een meisje met zo’n puur hart helemaal geen heks kon zijn. Ze is er altijd al voor mij geweest en daar ben ik erg dankbaar om.



Enkel als ik vraag naar mijn vader laat mijn moeder me in de steek. Het enige dat ik over hem weet is dat hij met de noorderzon is vertrokken toen ik in mijn moeder haar buik zat. Misschien kan ik het haar dan niet kwalijk nemen dat ze liever over hem zwijgt.



Toch heb ik het gevoel dat hij me nooit heeft verlaten, dat hij over me waakt. Bovendien wordt er ieder jaar op mijn verjaardag een pakketje –afzender onbekend- afgeleverd door het plaatselijke postorderbedrijf. Ik geloof diep van binnen dat deze geschenken van hem komen. Toen ik 10 werd kreeg ik het prachtigste poppenhuis. Enkele jaren later kreeg ik een prachtige antieken spiegel, elke keer als ik er mezelf in bekijk voelt het zo magisch. Het is alsof hij betoverd is met elfenmagie zoals in de sprookjes.



Vorig jaar kreeg ik het allermooiste geschenk, een prachtige zwarte kat. Voor de allereerste keer zat er een briefje bij.
“Je bent nu 15 Serena. Langzaamaan begint jouw avontuur. Ik geef je alvast een trouwe metgezel die je bij al deze onbekende avonturen trots zal bijstaan. Behandel haar met elegantie.”
Bij deze laatste woorden besliste ik direct hoe ik haar zou gaan noemen. Grace.



Dit jaar was echter een pak vreemder. De ochtend van mijn 16de verjaardag keek ik al uit naar het bestelbusje van het postorderbedrijf, aangezien het de voorbije jaren reeds een vaste waarde was geworden. Ik zat al weken te bedenken wat ik dit jaar zou gaan krijgen, maar toen ik het pakje opendeed wist ik niet wat ik er moest van denken. Het was een toverstaf gemaakt van het prachtigste materiaal dat je je maar kan inbeelden. Ik vermoed dat het diamant moet zijn.



Voor de 2de keer zat er een briefje bij.
“Dit is het meest waardevolle dat ik je kan geven, gebruik hem goed. Dit is het laatste dat je van me zal krijgen. Gegroet, de bewaker van de duisternis.”
Ik was gisteren jarig… Ik zit hier nu in de veranda, te denken. Niet wetend wat ik moet doen. Heksen bestaan niet, waarom krijg ik dit dan. Het is alsof alle zekerheden zijn weggevallen, maar heel dit gebeuren zet iets in gang. Het doet me denken, voelen, proberen begrijpen. Iemand, ik denk mijn vader, zit hierachter. Het betoverd me en ergens heb ik het gevoel dat het niet aan mezelf ligt…

Leuke up! Vooral het einde! en wat een mooie binnentuin

Creepyelf schreef:Leuke up! Vooral het einde! en wat een mooie binnentuin

Dankje Had bepaalde zaken niet gekund zonder je hulp

Je screens zijn echt leuk, ze passen goed bij het verhaal!

Mooi verhaal

Mooi verhaal

Wow, ik lees het nu pas! Echt heel mooi geschreven!

echt mooi inderdaad :')

Erg mooi verhaal c:
Ik ga dit wel volgen denk ik ^^

Erg mooi geschreven! c:
Wie is die man op het laatste plaatje? Die vent achter het raam

abctje schreef:Erg mooi geschreven! c:
Wie is die man op het laatste plaatje? Die vent achter het raam

Dankje!
Dat wordt later allemaal duidelijk
maar als ik een tip kan geven, het duidt een beetje op de laatste zin van het hoofdstuk

Leuk!

Hoodstuk 3: bovenal een doodgewone tiener

Ik mag me dan nog zoveel zorgen maken over wat er allemaal gebeurt omtrent mijn vader. Er zijn ook andere zaken waar ik ’s avonds niet van kan slapen. Aangezien iedereen me maar een rare vindt heb ik niet echt vrienden op school… Ik vind persoonlijk dat ik daar echt mijn tijd loop te verdoen en ik zou veel liever thuis les krijgen. Helaas zegt mijn moeder dat ik moet proberen vrienden te maken in plaats van te proberen vluchten, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan…



Vandaag kwam er echter toch een straaltje zonlicht door mijn donkere wolkendek. Toen ik wakker werd en even naar buiten keek zag ik de het ‘te koop’ bordje verdwenen was bij de buren. Ik liep mijn terras op om het allemaal wat beter te kunnen bekijken en wat ik zag beviel me al direct.



Blijkbaar was mijn gloednieuwe buurjongen zijn ochtend work-out aan het doen en hij mocht er best wel zijn! Ik hoop maar dat het niet opviel dat ik hem zo stond aan te gapen, oeps…



Toen ik terug naar binnen ging om me aan te kleden, te douchen, etc. hoorde ik een prachtige melodie door mijn open raam naar binnen komen. Ik keek door het raam om te weten waar deze muziek vandaan kwam en ik zag een meisje op een gitzwarte piano spelen. Ik had direct bewondering voor haar.



De dag ging voorbij en de avond begon aan te breken. Ik zat rustig een boek te lezen toen de bel ging. Het piano meisje stond aan de deur!
‘Hé,’ zei ze vrolijk,’ ik ben Yasmine, het nieuwe meisje van hiernaast! Ik dacht, laat ik maar eens hallo gaan zeggen aan mijn nieuwe buurvrouw!’



‘Terwijl ik hier nu toch ben,’ ratelde ze verder,’ heb jij mijn katje niet gezien? Ze is ongeveer zo groot en pikzwart… Ze is ontsnapt toen we aan het uitladen waren.’



Ik was blij dat we direct een gespreksonderwerp hadden want ik had inderdaad een katje gevonden die perfect aan haar beschrijving voldoet. ‘Kom snel binnen,’ zei ik,’ ze is met Grace aan het spelen!’ Toen ze zag dat haar katje veilig was bedankte ze me direct. ‘Ik zou me het niet willen voorstellen wat er gebeurt zou zijn moest jij ze niet hebben gevonden,’ zuchtte ze opgelucht.



Ik nodigde haar uit om mee te gaan naar de binnentuin om nog wat verder te praten. Ik vroeg haar waar ze had gewoond voor ze naar hier verhuist waren en hoe het daar was.
‘Ik denk dat je het niet echt aan me ziet,’ begon ze voorzichtjes,’ maar ik woonde eigenlijk in Parijs.’
‘La ville d’amour, zoals bij velen bekend, maar dat was het dus niet voor mij...,’ zei ze sipjes.



‘Iedereen vond daar dat ik gek was en vond dat ik niet genoeg binnen het perfecte Parijse plaatje paste… Ik ben maar wat blij dat we daar weg zijn,’ zei ze met een uitdrukking op haar gezicht die boekdelen sprak. Terwijl ze dat allemaal zei voelde ik me plots verbonden, ik herkende mezelf in haar.



De avond ging verder en we konden het steeds beter met elkaar vinden. Bepaalde momenten lagen we echt plat van het lachen toen Yasmine vertelde over wat de populaire meisjes in Parijs allemaal deden om er bij te horen.



Aangezien mijn moeder in de binnentuin nog even wou ontspannen gingen we terug in de leefruimte zitten. Daar vertelden we ronduit verder, maar er volgde daar ook een gênant momentje voor mij…
‘Mijn broer heet trouwen Daniel,’ zei Yasmine,’ ik heb je wel zien kijken deze morgen naar hem. Hij is trouwens vrijgezel hoor.’ Ik zat daar met verstomming geslagen en wist niet wat ik daar op moest antwoorden. ‘Je moet je niet gegeneerd voelen hoor, hij heeft niks gemerkt!’ voegde ze er nog snel aan toe.



Het was een dag die ik me lang zal blijven herinneren. Het was de dag dat een prachtige vriendschap startte. De dag waarop ik niet meer alleen was en voor de eerste keer kon ik direct de slaap vatten die avond.

Ik wil iedereen bedanken voor de positieve reacties op de vorige hoofdstukken,
ik post ieder hoofdstuk steeds met een klein hartje
en het doet echt goed om te lezen dat jullie mijn verhaal leuk vinden!
Super bedankt allemaal!

Ik zal woensdagnamiddag proberen om een update te posten!
De voorbije week was heel moeilijk ivm deadlines voor school en een schooluitstap vrijdag.
Vanaf woensdag is de drukte op school dus normaal terug een beetje voorbij en vlieg ik er terug stevig in ;D
Tot woensdag!