Zo te zien gaat ze dus ja zeggen
Leuke date en update

Bedankt Koen en Frozenland!
Jullie reacties maken me erg blij!
Vandaag komt er nog geen up, heb veel huiswerk...
Heb al de helft van de plaatjes, de andere moet ik nog maken.
Gelukkig heb ik bijna vakantie, dan komt er zeker een update!

Hahhahaha, volger lekker romantisch

Mooi gescreven!

@Freggel leuk dat je Ramon & friends nu volgt! ohja, mijn volgende up word ook lekker romantisch!
@Guppie bedankt! Ik heb er Erg mijn best op gedaan...
Sorry voor pp

Hoofdstuk 7

Terwijl we ’s avonds door het park liepen, dacht ik terug aan de afgelopen dagen. Ze waren super, maar gingen ook erg snel voorbij.

De avond na onze eerste date had ik een geweldig optreden gegeven, en ik ben zelfs een beetje beroemd geworden. Ook heb ik promotie gekregen, ik ben nu een populaire zanger. De ochtend na het optreden besloot ik dat mijn privéleven redelijk belangrijk voor me was, dus besloot ik een styliste in te schakelen. Ze heeft me een make-over gegeven en voortaan ben ik onherkenbaar als ik op het podium sta.

Zo is het geworden. Ik vind het niet perfect, en heb liever mijn haar gewoon. Maar ach, ik ben onherkenbaar en dat is goed genoeg. Deze styliste regelt voortaan voor iedere show mijn haar en make-up.

Mercedes en ik gingen bijna elke avond uit. Overdag had ze het vaak druk, maar ’s avonds was er tijd voor leuke dingen. Zo waren we gisteren in de karaokebar, waar we elkaar ook ontmoet hebben. Deze keer hebben we alleen niet gezongen, maar vooral aan de bar gezeten en gekke drankjes uitgeprobeerd. Ik moet toegeven dat ik nu nog steeds duizelig ben.

Ook ben ik begonnen met een nieuwe hobby: Tuinieren. Zo kan ik in mijn kleine huisje toch iets buiten doen. Ik moet zeggen dat ik het erg leuk vind. En ja, ik sta in mijn onderbroek de plantjes water te geven.

Ik heb ook een nieuwe vriend in de buurt. We doen veel leuke dingen samen. Zo zijn we naar de sporthal geweest, en hebben we bij een meertje een karaoke huisje gevonden. Ook heeft hij als eerste mijn album gekocht.

In een flits word ik wakker uit mijn dagdroom. We zijn gestopt met wandelen. Ik sta tegen over haar. Ik kijk in haar fonkelende ogen. Ik buig langzaam naar voren.

Ik kus haar. Déjà vu. In een flits denk ik terug aan onze eerste date, die voor mij zo perfect was. Ik weet nog goed dat ik haar hand vastpakte en haar verkering vroeg. Ik voel het kleine doosje in mijn zak zwaar worden. Het zweet breekt uit over mijn voorhoofd.

Ze begint me heftiger te zoenen, en ik beantwoord haar kus. Dan laten we elkaar langzaam los. Ik weet het zeker. Dit is het moment. Langzaam buig ik door mijn knieën. Mijn rechterhand verdwijnt in mijn zak en komt er samen met een zwart doosje weer uit. Dan vraag ik het:

‘ Lieve Mercedes. De afgelopen dagen met jou waren perfect. Ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld. Daarom vraag ik je: Mercedes, wil je met me trouwen?’ Haar mond zakte open en een traan rolde over haar wang. Mijn hart maakte een sprongetje. Toen legde ze haar hand op het kleine kistje en zei: ‘Ramon, de afgelopen weken met jou waren super, maar hier ben ik nog niet klaar voor’

Voordat ze ook nog maar iets kon zeggen rende ik naar huis. Ik struikelde over de vloer en viel hard op de grond. Het laatste wat ik hoorde was de deur die dichtsloeg.

aahh... wat sneu...

Ramon lijkt op die derde screen wel wat op michael jackson
Hopelijk vindt iemand hem na die val
Leuke update

Ah, zielig voor Ramon

sad :"(

Bedankt voor jullie reacties!
Het is inderdaad wel zielig...
Ik heb de tekst voor de volgende up al geschreven, ik moet alleen nog de plaatjes maken!

Hoofdstuk 8

Piep… piep… piep…

Ik doe mijn ogen langzaam open. Ik zie erg wazig, maar ik zit in een witte kamer. Terwijl mijn hart steeds sneller klopt blijf ik het irritante gepiep horen.
Piep… piep… piep…

Ik loop op een zonnige middag door het park. Naast me loopt een vrouw, met blond haar en oceaanblauwe ogen. We blijven staan. Dan pakt ze me vast en zoenen we, midden in het park. Vreemd genoeg is er verder helemaal niemand, alleen de vrouw en ik.

Dan wordt het opeens donker, en begint ze te schreeuwen. Ik wil nog het doosje uit mijn zak pakken, maar het is te laat, ze is weg.
Piep… piep… piep…
Het gepiep wordt steeds harder. Met een bonkend hart probeer ik recht op te gaan zitten. Dat lukt niet. Ik probeer het, maar ik zak meteen weer onderuit.
Piep… piep… piep…

Samen met mijn kleine zusje ben ik op het strand. Ik speel leuke spelletjes met haar, en ze moet steeds harder lachen. Dan weerklinkt de stem van mijn moeder in mijn hoofd. ‘Ik zal je vader steunen, wat zijn plannen ook zijn’

Dan is er weer de blonde, mooie vrouw. Ze zegt: ‘Je bent zo zielig, dat dit je overkomen is. Ik heb zo’n medelijden.’ Ik wil tegen haar zeggen dat het wel goed komt, maar er komt geen geluid uit mijn mond. Dan wordt alles weer zwart.
Piep… piep… piep…

Terwijl ik mijn ogen open doe besef ik dat ik erg moe ben. Aan mijn bed staan vier mensen. Een jongen met een rood jasje aan, een man in een lange witte jas, de blonde vrouw waarmee ik net heb gezoend, en een jonger meisje. Ik herken geen van deze mensen. Ik zie nog steeds erg vaag. Dan val ik weer flauw.

Daar is weer die prachtige vrouw. ‘Ik heb zo’n medelijden’ zegt ze elke keer. Het begint me nu echt te irriteren. Ik zou haar wel willen slaan, maar ik kan me niet bewegen. Dan wordt alles weer donker.
Piep… piep… piep…

Nu ben ik weer in de witte kamer, op het oncomfortabele bed. Er staan nu twee mensen bij het bed. De jongen in het rode vest was er weer, en ik kan hem langzaam weer herinneren… Wat was het ook al weer. Jamie? Jave? Jar… jar… Jared? Of was het Javed? Ook staat er weer een man in een witte jas aan het bed. Het gepiep blijft ondertussen doorgaan. Ik begin beter te beseffen waar ik ben. Witte kamers, witte jassen, eenpersoonsbedden… Ik ben in een ziekenhuis. Maar hoe kom ik hier? Mijn gedachtes vallen weer weg.

De blonde vrouw staat weer tegen over me. Waar ben ik? Zonet was ik nog in het ziekenhuis. Ze smeekt me, of ik met haar wil trouwen. Net wilde ze het nog niet, maar nu wel. Ik pak mijn kleine doosje en laat haar de ring zien.

Ze springt van blijheid op en neer. Dan bedenk ik me dat ze alleen met me wil trouwen vanwege medelijden. Dus klap ik mijn doosje met de ring dicht en ren weg. Tijdens het rennen struikel ik en alles wordt donker.
Piep… piep… piep…

Waar ben ik nu? In het ziekenhuis… Ik zie nog steeds wazig, maar Mercedes staat aan mijn bed. Ik begin opeens te schreeuwen: ‘Zij moet weg! IK WIL HAAR NIET HIER!’ Ze begint zachtjes te huilen en wordt door de dokters weggebracht. Wat heb ik nu gedaan? Ik ben zo in de war… Het gepiep wordt weer steeds harder.
Piep… piep… piep…

Mercedes staat met haar rug naar me toe. Ze huilt zachtjes. Ik had niet tegen haar moeten schreeuwen. Wat heb ik gedaan? Ik wil weg uit deze droom!

Nu is er alleen een dokter in mijn kamer. ’Ik wil haar terug! Dat meisje van net!’ De dokter lijkt het niet te snappen… ‘Je weet toch wel over wie ik het heb! Dat was net, een minuut of tien geleden!’ De dokter kijkt me met een bang gezicht aan en loopt de kamer uit. Dan komt hij terug met Mercedes.

Ze ziet er vreselijk moe uit. Hoelang zal ze al wakker zijn? Ik wil meteen mijn excuses aanbieden: ‘Oh Mercedes, het spijt me zo van net! Ik had het echt niet zo bedoeld!’ Ze lijkt niet te snappen waar ik het over heb. Hoe lang is het wel niet geleden dat ik tegen haar heb geschreeuwd? Ze gaat op de rand van mijn bed zitten en legt rustig uit wat er gebeurd is, vanaf het moment dat ik haar een aanzoek deed.

Leuke up

Was wel een hoofdstuk waar ik effe bij moest nadenken

wat mooi gezegt allemaal loop hier bijna te huilen!!! echt leuk weer en zielig natuurlijk!

Hoofdstuk 9
Het is ondertussen een week later, en ondertussen is er bijna helemaal helder wat er is gebeurd.
Er zijn nog twee onopgeloste mysteries. Dit is wat er gebeurde: Ik rende naar huis. Ik dacht dat ik struikelde, maar er stond iemand achter de deur die me neersloeg en toen wegvluchtte. Dat is meteen mysterie nummer 1: Wie heeft me neergeslagen?

Mercedes rende me achterna, alleen was ze een stuk minder snel, dus kwam ze een kwartier later aan. Daar zag ze me op de grond liggen, bloedend aan mijn achterhoofd. Ze belde meteen het ziekenhuis. Vijf minuten later kwam er een ambulance en artsen namen me mee.

Mercedes had haar auto niet bij en mocht niet mee in de ambulance dus rende in haar eentje naar het ziekenhuis toe. Aangekomen bleek dat als de artsen me een half uur later hadden opgehaald, ik dood was geweest. Mercedes heeft dus mijn leven gered. Die avond mocht Mercedes niet komen kijken, maar ze bleef in het ziekenhuis. De ochtend daarna belde ze Javed, dat ik in het ziekenhuis lag.

Toen ik wakker werd stonden Mercedes, Javed en nog een meisje aan mijn bed. Ik had haar niet herkend, en Mercedes wist niet wie het was. Mysterie nummer 2: Wie was het mysterieuze meisje aan mijn bed?

Die nacht bleven Mercedes en Javed allebei in het ziekenhuis. De volgende ochtend mocht er maar een iemand naar binnen, dus besloten ze dat Javed ging. Daarna ging hij naar huis. Maar Mercedes bleef.

Diezelfde middag werd ik weer wakker, en stond Mercedes naast mijn bed. Toen ben ik zonder reden heel hard tegen haar gaan schreeuwen, waarna ze huilend wegrende. Maar ze ging niet naar huis.

Ze bleef in het ziekenhuis, in de wachtkamer. Meer dan 24 uur later werd ik weer wakker en smeekte ik of Mercedes mocht komen. Toen heb ik mijn excuses aangeboden, maar ik was nog steeds erg in de war. Daarom legde ze alles wat er was gebeurd uit. Ik had een harde klap tegen mijn achterhoofd gekregen, waarbij een grote wond was ontstaan en ik bijna was doodgebloed. Twee dagen na de uitleg van Mercedes werd ik uit het ziekenhuis ontslagen. Mercedes bracht me naar huis en moest toen weer weg.

Thuis viel ik meteen in slaap op de bank. Het was na een lange tijd mijn eerste droomloze slaap. Geen nachtmerries, geen geschreeuw. Gewoon een moment van rust.

Toen ik wakker werd zat Mercedes naast me op een stoel. Blijkbaar had ze mijn sleutels. Ze fluisterde zachtjes: ‘Trouw met me, lieve Ramon’ Ik wilde heel erg graag ja zeggen en een ring tevoorschijn halen, maar in plaats daarvan zei ik: ‘Sorry, mooie Mercedes, maar als ik nu met je trouw, weet ik zeker dat je dat alleen wil uit medelijden’ Ik fluisterde er nog achteraan: ‘En bedankt voor het redden van mijn leven’

Ze keek strak voor haar uit. Ze probeerde haar emoties te verbergen. Er rolde een glimmende traan over haar wang. Ze glimlachte, maar achter die glimlach verborg ze verdriet. Toch wist ik zeker dat ze wist dat ik gelijk had.
Nu zat ik elke avond alleen thuis, naar de maan te staren en aan Mercedes te denken. Ik wist dat ik mijn enige kans verschoten had, maar het voelde op dat moment gewoon niet goed aan.

Hele mooie up Complimenten! Ik hoop dat het snel weer goed gaat met Ramon en hij met Mercedes verder gaat

Hoofdstuk 10

Op een avond, terwijl ik uit het raam keek, belde er iemand aan. Langzaam sjokte ik naar de deur toe. Mijn hand gleed over de deurklink. Langzaam duwde ik deze omlaag. Voor de deur stond iemand waarvan ik niet verwacht had ooit nog hier aan te bellen.

Het was Mercedes. Ze vroeg of ze binnenmocht komen. Voordat ik antwoord had gegeven liep ze langzaam mijn huisje binnen. Ze ging zitten op de bank. Ik twijfelde of ik wel naast haar wilde zitten, maar ik besloot het toch te doen.

Terwijl we op de bank zaten, vroeg ik me af waarom ze hier eigenlijk heen was gekomen. Dat was al duidelijk voordat ik iets kon vragen. ‘Ik ben zwanger’ fluisterde ze zacht. Mijn eerste reactie was verbaasd: ‘Wat? Van wie? Van mij?’

Een pijnlijke stilte brak aan. Die werd verbroken door Mercedes. ‘Ja,’ fluisterde ze nog zachter ‘het is van jou, en dat weet ik heel zeker’ ‘Maar we hebben nog niet eens…’ Voordat ik mijn zin kon afmaken fluisterde ze: ‘Jawel, één keer'

Ik wist dat ze loog… Dat kon niet! Hoe kan ik zoiets me niet herinneren? ‘Mercedes, volgens mij ben je heel erg in de war… We hebben echt niks gedaan…’ ‘Voordat ik verder vertel, moet je beloven niet boos te worden, oké?’ Ik knikte, totaal niet wetend wat ik moest verwachten.

‘Weet je nog dat ik je vertelde over hoe je in het ziekenhuis bent gekomen? Ik begin mijn verhaal de avond daarvoor. We waren samen in die karaoke bar, en we begonnen te zoenen. Toen renden we samen naar jouw huis, en we gingen verder op je bed’

Ik geloof haar niet. Wat ze nu verteld is onzin. De avond na onze date, ik weet zeker toen ging ik… Wat ging ik toen? Ik kan het me niet meer herinneren… Wat heb ik gedaan toen ik thuiskwam? Waarom weet ik dit niet meer? ‘Toen ik die avond naar huis ging, bedacht ik dat we het totaal niet veilig hadden gedaan. Ik kon de hele nacht niet slapen, bang dat ik zwanger was. De dag daarna vroeg jij me ten huwelijk in het park. Ik was zo moe, en bang voor een zwangerschap, dat ik weigerde’

Daarna rende je meteen weg. Ik rende je achterna, en bedacht me hoe stom ik had gedaan. Ik pakte mijn auto en ik racete naar je huis toe, zodat ik eerder zou zijn. Bij jou thuis verstopte ik me achter de deur, totdat jij binnenkwam.

Haar verhaal werd vreemder en vreemder. Had Mercedes me neergeslagen? Ik geloofde het niet. Ze vervolgde haar verhaal:

Ik hoopte dat je alles over mij zou vergeten, als ik je bewusteloos sloeg. Dat was voor een deel gelukt. Helaas kon je je het aanzoek nog wel herinneren. Maar de avond ervoor, die ben je totaal vergeten. Ik had zo’n spijt dat ik meteen het ziekenhuis belde. Daar werd je opgenomen. Ik voelde me zo rot, dat ik dagenlang in het ziekenhuis bij je bleef. Ik was vreselijk moe en sliep slecht. De rest heb ik je al verteld’

Mijn mond zakte open, en Mercedes begon zachtjes te snikken. Waarom? Waarom was het zo gelopen? Het was zo ongeloofwaardig, maar toch geloofde ik het.

Ik legde een arm om haar schouder heen en fluisterde troostende woordjes in haar oor. Ze draaide haar hoofd om en ze kuste me, terwijl we op de bank zaten.

Terwijl we kusten, kwam ik bij van alles wat ze had verteld. Het was te vreemd, maar waar. Haar hoofd boog langzaam naar achter en we lieten elkaar los. Toen vroeg ze: ‘Ramon, als ik de tijd terug kon draaien, dan zou die avond ja zeggen. Trouw met me, lieve Ramon, trouw met me’
Terwijl ze dat zei bedacht ik me dat ik waarschijnlijk droomde. Ik probeerde wakker te worden, maar het hielp niet. Dus zei ik: ‘Natuurlijk, Mercedes, we trouwen en we krijgen een prachtig kind’

Leuk! alleen die sokken op de 2de screen

Echt heel leuk dagboek ik heb zin in het volgende hoofdstuk.

Bedankt allebei!
Het is erg fijn om te horen wat jullie er van vinden!
De volgende update duurt nog wel even,
want ik heb bijna proefwerkweek en school gaat toch voor...