Ik wou al heel lang een sims versie van Wicked doen en nu Bovennatuurlijk uit is maakt het dat een stuk gemakkelijker (: Natuurlijk kan ik niet alles uit het verhaal nadoen dus het wordt grotendeels improviseren. Bovendien hou ik het verhaal van het boek aan, niet de musical. Of een beetje van beiden (: Er komen trouwens grote tijdsprongen in het verhaal voor.

Eerste up komt denk ik over een half uurtje online.
__________________________________________________________________________

*foto volgt *

Proloog

Quadland
Part 1

Wanneer er vandaag Geen update komt zal ik dit topic sluiten, je mag alleen dagboektopics openen als je daadwerkelijk gelijk een dagboek maakt en aankondigingen mogen niet.

Klinkt leuk!

Wicked is één van m'n favo musicals, dus vind het erg leuk dat je daar wat mee gaat doen:) (hoopt stiekem op aardig wat invloeden van de musical:p) Ben erg benieuwd wat je ervan gaat maken en zal het zeker volgen.

Melena lag peinzend op haar ligstoel, bibberend in een dun jurkje. Ze weigerde om toe te geven aan haar neiging om een wollen jurk aan te trekken, al was het alleen maar omdat ze dan naar binnen moest om haar man onder ogen te moeten komen. Ze hield van hem, maar momenteel had ze gewoon geen behoefte aan zijn preken. Het weer werkte op haar zenuwen. De dagen werden weer korter in Quadland, het weer killer. Ze hadden een vreselijke zomer gehad en gingen nu een barre herfst tegemoet. Melena zuchtte diep.


Ze wond een pluk felrood haar om haar vinger en keek hoe het een krullend effect gaf. Haar ogen gleden over het water. Ze zag de visnetten die Frex 's ochtends had uitgespannen, in de hoop een verdwaalde vis op te vangen. Om de één of andere reden wilde ze maar niet bijten en Melena wist zeker dat haar maaltijd vanavond zou bestaan uit niets anders dan bessen.
Er waren momenten dat ze naar haar thuis verlangde. Ze was nu een jaar met Frex getrouwd en haar leven leek niets op wat ze zich ooit had voorgesteld. Goed, haar ouders hadden haar gewaarschuwd voor een saai huwelijk maar dat was nu eenmaal zo als je met een prediker trouwde. Toch had ze op z'n minst verwacht dat ze in een drukke stad zouden wonen, in een groot huis met stenen muren.


Toen ze nog iets jonger was kon ze urenlang fantaseren over haar leven als Getrouwde. Ze zou bals geven en de vrolijke, mooie gastvrouw zijn. Ze zou dineren met de belangrijke families uit de stad. Ze zou een leven hebben.
En niet opgesloten in de verste uithoek van Quadland. Frex bleek te houden van het kluizenaarsbestaan. Op zondag trok hij naar de dichtstbijzijnde dorpen om te preken over de Naamloze God. Soms was hij maandenlang van huis om haar achter te laten. 'Nanny blijft bij je,' zei hij dan geruststellend, alsof het haar vrolijk zou maken. Nanny was het enige uit haar kindertijd wat ze achter zich had willen laten maar er maar niet vanaf kon komen.


Een nieuwe windvlaag streek over haar huid en gaf haar kippenvel. Ze stond op, beet op haar lip, en liep langzaam naar binnen. In de woonkamer vond ze haar man niet, in de keuken stond Nanny.
'Waar is Frex?' vroeg ze mokkend. Nanny grijnsde. 'Die is weer bezig met zijn meditatie, schat. Klaar maken voor de grote tocht morgen.' Ze grinnikte. Melena kon er niet om lachen.
'Waarom gaat hij toch altijd weg?' klaagde ze. Nanny morste een grote hoeveelheid melk en haar haalde haar schouders op. 'O schat, je hebt het zo zwaar. Gelukkig heb je Nanny nog.'
'Feeks,' snauwde Melena.


Er speelde nog steeds een grijns om Nanny's lippen tijdens het ontbijt. Melena probeerde er niet teveel op te letten. Ze nam een paar happen en voelde haar maag al in opstand komen. Koken was nooit Nanny's sterkste kant geweest, hoewel het deze keer niet de oorzaak was van haar misselijkheid. 'Ik ben die zwangerschap meer dan zat,' pruilde ze. Nanny lachte uitbundig en gaf een klopje op Melena's opgezwollen buik. 'Zoals ik al zei, je hebt zo'n zwaar leven.'
Melena sloeg geïrriteerd haar hand weg. 'Dat kind kan elk moment komen en mijn man gaat gewoon de hort op.'


Er klonken zware voetstappen op de trap. Melena verstijfde even en ontspande zich weer. Frex had haar geklaag vast gehoord. Ze keek hoe haar man in zijn predikerskostuum de trap af liep en haar kalm aan keek. 'Wat moet, dat moet, Melena,' zei hij ernstig, 'Ik kan niet blijven en de mensen de verloedering in laten gaan.'
Melena prikte doelloos op haar lege bord. 'Je mist je eerstgeboren zoon, Frex,' zei ze duister, 'Ik weet niet of het predikergenootschap je dat snel zal vergeven.' Frex haalde zijn schouders op.


De volgende ochtend stonden ze in de tuin.
'Het komt vandaag, ik weet het zeker,' fluisterde Melena. 'Je kan toch wel een dagje wachten? Een dagje maar.' Frex schudde zijn hoofd. 'Nanny is hier. Zij zal je verzorgen en ik kom zo snel mogelijk thuis.'
Ze wendde haar hoofd af terwijl hij haar gedag kuste.

Heel leuk!

Floralina Starling schreef:Wicked is één van m'n favo musicals, dus vind het erg leuk dat je daar wat mee gaat doen:) (hoopt stiekem op aardig wat invloeden van de musical:p) Ben erg benieuwd wat je ervan gaat maken en zal het zeker volgen.

Helemaal mee eens

leuk !

Part 1

2 jaar later


'Hoelang blijft die man van jou nog in de slaapkamer bidden?' vroeg Nanny nors. Melena haalde haar schouders op. Ze beet op haar lip, die rauw aanvoelde van alle andere keren dat ze erop had gebeten. 'Hij zoekt nog steeds raad bij de Naamloze God,' zuchtte ze, 'Alsof die ons kan helpen.'
Een week geleden was Frex eindelijk thuis gekomen van zijn lange reis door Quadland. Melena had hem niet met blijdschap ontvangen, zoals ze gebruikelijk deed. In plaats van een welkomstdiner had ze slechts een paar extra vissen apart gehouden om hem daarop te trakteren. Maar vooral had ze naar de grond gekeken toen hij kennis maakte met hun dochtertje. Dat was Frex eerste teleurstelling geweest. Een dochter, geen zoon.


De tweede teleurstelling kwam in de kleur van haar huid.
Eerst dacht Frex dat het een speling van het licht was, net zoals Melena dat had gedacht de eerste keer dat ze een blik op haar eerstgeborene wierp. Toen hij dichterbij was gekomen bleef hij minutenlang staan staren, om vervolgens zwijgend weg te benen. Inmiddels zat hij onafgebroken in de slaapkamer en was er alleen uitgekomen voor een kan vers water en een homp brood.
Na haar geboorte had Nanny hard gelachen. 'Kijk nou schat, wat een schattig groen monstertje! Zelfs een kind maken is al te moeilijk voor je!' Melena had haar dochter een maand gemeden en de zorg aan Nanny overgelaten.


'Heeft die lamzak van een man nou al een naam voor dat gebroed gevonden?' vroeg Nanny terwijl ze beiden toekeken hoe het kind met haar blokkendoos speelde.
'Elphaba,' fluisterde Melena. Nanny schaterde weer. 'Elphaba? Vernoemd naar de heilige Aelphaba van de Waterval?' Melena knikte, te uitgeput om een lelijke opmerking naar haar kindermeisje te bedenken. 'Dan is haar roepnaam Fabala, neem ik aan?' Nanny wachtte niet op een antwoord. 'Fabala,' zei ze tegen het meisje, 'Je bent werkelijk de lelijkste Elphaba die ik ooit heb gezien.' Melena zei niets en beet weer op haar lip.


Ze had het moeilijk gehad tijdens Frex afwezigheid. Eerst waren haar dagen gevuld met vragen. Waarom ze zo'n mismaakt kind op de wereld had gezet. Waarom ze haar dagen sleet in een dorp waar niemand ooit van gehoord had. Waarom ze niet gewoon haar spullen pakte en wegging, Nanny en Elphaba achterlatend. Wekenlang piekerde ze. Ze besteedde minder aandacht aan haar uiterlijk. Haar felrode krullen liet ze uitzakken. De dure jurkjes die ze van haar ouders had gekregen, ruilde ze in voor afschuwelijke vodden die Nanny in elkaar naaiden.
Maar toen kwam Schildpadhart.


Het was een nazomerse middag toen Melena de was probeerde op te hangen. Nanny was met Elphaba op zoektocht naar bessen en ze genoot van de stilte. Net toen ze een wit laken over de drooglijn had gehangen, zag ze in de verte een gestalte. Het was een man, breed gebouwd en een bleke huid. Een echte Quadlander. Verrukt om eindelijk sociaal contact te hebben, vloog ze bijna naar de man toe. Toen ze dichterbij kwam schrok ze.
De man had een ingevallen gezicht en vermoeide ogen. Zijn kleren waren gescheurd en hij strompelde een beetje. 'Kan ik u helpen?' vroeg ze. Zonder op antwoord te wachten wees ze naar haar huis.


'Sorry,' mompelde ze naar Nanny en sprong op. In snel tempo liep ze naar de plek waar ze Schildpathart altijd kon vinden. Er krulde een glimlach om haar lippen toen ze hem vond, nog altijd in dezelfde gescheurde lompen, ondanks Nanny's aanbod om nieuwe kleren te maken.
'Ik moest aan je denken,' zei ze zacht terwijl ze zich tegen hem aan vleide. Schildparthart keek ernstig. 'Jouw man boven. Ik geen ruzie willen,' zei hij zacht. Melena schudde haar hoofd. 'Frex is aan het bidden. Niemand haalt hem voorlopig uit zijn concentratie.'
Ze streek over zijn lichaam in de hoop dat hij haar zou zoenen maar in plaats daarvan keek hij nadenkend uit over het water.


'Erg religieus, jouw man,' zei hij. Melena zuchtte. 'Daar is hij prediker voor. Hij kan het niet hebben dat zijn eerste kind een groen meisje is dus bid hij dat er een meteoriet op haar hoofd valt.'
Schildpadhart schudde zijn hoofd. 'Erg slim meisje. Mooi meisje. In mijn stam, wij zouden haar vereren.' Melena streek met haar vingers over de blauwe tatoeages in zijn gezicht. 'Jouw stam misschien, maar ik had haar meteen bij haar geboorte moeten verdrinken. Misschien is het nog niet te laat.' Ze beet weer op haar lip, ergerde zich aan het feit dat het gesprek met haar minnaar over haar mislukte dochter moest gaan. Ze verlangde naar wat aandacht en genegenheid.


Schildpadhart wreef over haar hand en drukte een snelle kus op haar voorhoofd. Melena glimlachte. Ze was blij dat hij was gebleven, in plaats van door te gaan met zijn reis naar een onbekende bestemming. Ze wist niet waar hij vandaan kwam of waar hij naartoe ging en ze had het hem nooit gevraagd. In plaats daarvan maakte ze gebruik van zijn gezelschap. Ze aanbad Schildpadhart maar hield van Frex. De twee mannen vulden elkaar perfect aan. Met Schildpadhart kon ze uren praten of op bed liggen, met Frex hield ze het niet langer dan twee uur vol. Toch zou ze niet zonder haar man kunnen. Haar verraad lag haar niet dwars maar voelde als een bevrijding. Soms dacht ze dat dit haar leven had moeten zijn.
En het zou perfect zijn geweest zonder dat afschuwelijke groene monster.

Leuk! Alleen uh, niet vervelend bedoeld ofzo, maar Elphaba heeft toch bruin haar? 'T is wel een mooi kapsel