Sims Nieuws

Sims Nieuws Forum

Je kunt gewoon niet zonder!

Plaats reactie

143 berichten • Pagina 7 van 8

Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Never accepted.. update 7 november.

~update~

Ik kan wel boos zijn op die jongens maar wat is het nut? Ik kan nu wel gaan uithuilen bij mijn ouders of leraren maar dat maakt het alleen maar erger. Ik blijf gewoon op mijn oude manier overleven. Natuurlijk kan het niet meer helemaal normaal worden, maar voor zover het kan doe ik het. Ik sta buiten de kleedkamer maar ik weet niet wat ik moet doen. Dan slaat de paniek toe. Al mijn gedachtes gaan door elkaar heen en ik heb nergens meer controle over, ik sta te trillen en begin heel erg te zweten. Ik moet het terug. Mijn controle. Ik loop terug naar de kluisjes tot ik een fotolijst heb gevonden waar een diploma ofzo in zat. Op de grond liggen nog allemaal glasscherven en ik pak er eentje op. Zonder erbij na te denken zet ik het stuk glas op mijn onderarm en krijg kleine sneetjes. Na een paar seconden is het trillen gestopt en ik voel mezelf rustiger. Als ik mij omdraai zie ik pas dat mijn gymdocent achter mij staat.

"Ga zitten." Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil weg. Maar om een hoop drama te voorkomen ga ik maar gewoon zitten.
"Danny ik weet dat je een paar moeilijke dagen achter de rug heb, maar is dit nu echt dé manier om het op te lossen?" JA DAT IS HET! Wil ik zeggen, maar ik doe het niet.
"Nou ik weet niet ik raakte in paniek en.."
"Je bent aan het trillen hier neem maar." Het is een koekje. Ik denk aan de laatste keer dat ik een koekje nam, en dat liep niet al te best af.
"Nee dank u het gaat wel."
"Hier neem nou maar, dan stopt het misschien."
"NEE HAAL HET BIJ MIJ WEG!" Ik begin nog erger te trillen en mijn lichaam maakt nu ook rare schok bewegingen.
"Danny er is niks aan de hand. Doe nou rustig." Hij geeft me een glas thee.
"Waarom wou je geen koekje?"
"Omdat.. Ik niet dik wil worden, snapt u?" Hij kijkt alsof ik gek geworden ben.
"Maar eentje kan toch geen kwaad?"
"Je wordt van ALLES dik en ik wil niks."
"Ik denk dat ik maar eens me je ouders moet gaan bellen."
~RAWR~
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Never accepted.. update 7 november.

Preview

Ik heb mijn kniën tot mijn kin opgetrokken en zit in de auto. Mam en pap hebben met de huisarts overlegt en het lijkt iedereen het beste om mij in een anorexiakliniek te stoppen. Ik heb gesmeekt of ik alsjeblieft gewoon thuis mocht blijven maar niet hielp. Ze blijven maar volhouden dat dit het beste voor mij is, alsof ik zelf niet weet wat het beste is. Ik mocht geen telefoon of laptop mee, maar ik heb mijn ouders van weten te overtuigen om me mijn dagboek mee te laten nemen. Als we gestopt zijn staan we voor een gebouw. Als we zijn uitgestapt probeer ik nog één laatste vluchtpoging, maar het heeft geen zin. Mijn moeder pakt mij bij mijn mouw vast.
"Danny als je het niet voor jezelf doet, doe het dan alsjeblieft voor mij."
"Mam ik wil niet, ik kan ook wel stoppen zonder in zo stomme kliniek te zitten.."
"Ze gaan niet alleen maar helpen met je eetstoornis, ook met andere dingen."
"Jaa tuurlijk, het zal wel."
"Echt Danny, ze gaan met je praten over van alles en nog wat. Hele normale dingen, zoals het weer van vandaag bijvoorbeeld, maar ook over belangrijke dingen, zoals nouja je weet wel."
"Maar dat kan met jou en pap toch ook?"
"Niet zoals die mensen, kom je?" Ik sjok achter haar aan, alleen omdat het moet. Maar de eerste vluchtpoging die ik zie, grijp ik aan.

Als we het gebouw binnen lopen worden we opgewacht door een vrouw. Ze ziet er opzich wel aardig uit, maar omdat ik weet dat ze hier alleen maar zit om mij te veranderen vind ik haar niet aardig.
"Ben jij Danny?"
"Ja.."
"Kom je mee?"
We staan in een kamertje, ik wordt gewogen, gemeten en mijn hele lichaam wordt onderzocht. Als wAe klaar zijn is er een gesprek over de behandeling.

Uhm ik wou er een gewone update van maken, maar ik kom er achter dat ik nog een toets moet maken (stomme onduidelijke SE-week, echt dat hele roost klopt van geen kant -_-) maar ik zal de rest vanavond updaten.

Laatst gewijzigd door zoetje753 op vr 09 nov 2012, 22:04, 1 keer totaal gewijzigd.

~RAWR~
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Never accepted.. update 8 november.

~updatee~

Na het gesprek krijg ik een soort rondleiding van die vrouw. Eerst laat ze mijn eigen kamer zien die ik met iemand anders deel, en dan gaan we naar een soort woonkamer. Je kan er zitten, tv kijken of gewoon een boek lezen ofzo. We lopen er naar binnen en ik zie een paar mensen in een groepje praten. Ik begin te lachen als ik een gezicht herken. Ze ziet mij ook.
"OOOOH MIIIJN GOOOOOD DANNY!"
"Hey."
"Jongens dit is mijn gay-best friend, Danny. En zodra we uit dit klote huis zijn gaan we gezellig shoppen." Ze krijgt een boze blik toe geworpen van die vrouw, en ik denk zomaar dat dit niet de eerste keer dat ze zo'n soort opmerking maakt. Maar ik kan er wel om lachen.
"Kom we gaan verder." Ze klinkt zwaar geïriteerd, dus ik denk dat ik mezelf in moet houden.

-Writers note: Om eerlijk te zijn wil ik het hierbij laten over die kliniek, ik heb het daar zelf heel moeilijk gehad en ik vind het echt moeilijk om hier over te schrijven.

Na twee maanden in die kliniek gezeten te hebben mag ik naar huis. Ik ben al een paar keer eerder naar huis gegaan, maar dat was voor maar een paar uurtjes. Nu mag ik gewoon weer in mijn eigen bed slapen, gewoon naar school toe en ik hoef niet meer elke dag met een psycholoog te praten. Maar voor het zeker is dat echt weer "fulltime" naar school toe mag moet ik eerst met mijn ouders, de rector, mijn mentor en de psycholoog praten. Ik hoop zo dat dat gesprek gewoon goed gaat, en ik weer naar school toe kan. Niet dat ik echt naar school wíl, maar daar kan ik tenminste weer een beetje onder alles uit komen. Ik heb al uitgerekend, als ik gelijk na het ontbijt naar school toe ga ben ik binnen een half uur op school en kan ik mijn ontbijt uit braken. Ik wil de controle die ik eerst had weer terug. Ik kijk naar mijn polsen. Daar waar eerst nog diepe littekens zaten, zitten nu alleen nog maar een paar roze lijntjes. Het zakmes van mijn opa is afgepakt, maar ik vind vast wel een oplossing. Alles voor controle.
~RAWR~
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Never accepted.. update "De rest van de update" 9 novemb

~update~

Morgen is het gesprek en ik ben super zenuwachtig. Er is niemand met wie ik er over kan praten, ja m'n ouders, maar dat telt niet. Ik zit aan de keuken tafel maar wat te gamen achter mijn laptop.
"Wil je wat drinken?" Sinds ik weer terug ben werkt mam veel minder zodat ze meer thuis kan zijn.
"Ja doe maar cola." Ze pakt een groot glas en zet het naast mij neer. Ik kijk naar het bruine spul waar ik zo lang "bang" voor was.
"Mam is het light?"
"Ja." Haar gezicht vertrekt als ze het zegt. Ik loop naar de koelkast en kijk erin. Er is alleen een fles normale cola, geen light.
"Mam er is geen cola light."
"Klopt het komt uit een blikje." Dan loop ik naar de prullenbak, er zit geen blikje in.
"Uhm mam er ligt geen blikje in.." Ik pak mijn glas en gooi het leeg in de gootsteen.
"Danny wat doe je nou?" Haar stem klinkt verbaasd.
"Ik wil alleen cola light."
"Maar dat heb ik je gegeven."
"Laat zien dan. Laat maar zien dat je dat in het glas giet."
"Danny doe nou eens normaal."
"ARGH laat ook maar!" Ik stamp boos naar mijn kamer.

Het gesprek met school ging erg goed, ik mag vanaf morgen alweer beginnen! Vanaf volgende week begin ik met alles inhalen en kan ik weer normaal naar school gaan. Ik weet dat het misschien raar klinkt dat ik zin heb in school, maar ik mis de regelmaat die het met zich mee brengt. Als mijn ouders vragen of ik mee kom zeg ik dat ik lopend ga, ik moet nog wat dingen halen. Als ik bij de drogisterij ben loop ik naar de afdeling met scheerspullen. Dan zie ik de losse scheermesjes en neem ze mee. Ik weet maar nooit wanneer ik het nodig heb.

Het eerste uur is er mentorles gepland, het is de bedoeling dat ik dan aan mijn klas vertel wat er gebeurd is de laatste tijd. Ik heb mezelf hier goed op voorbereid en weet precies wat ik wil zeggen. Als ik het fietsenhok binnen loop zie ik die jongens weer. Zodra de bel is gegaan staan ze achter me, er zijn alleen maar jongens uit mijn klas.
"Hey Danny, lang niet gezien joh."
"Ik moet gaan."
"Wat dan? Moet je naar je les toe?"
"Ja.." Hij begint te lachen en wenkt één van de andere jongens naar zich toe. Hij heeft een tas vast en de jongen met zijn sigaret pakt er een groot mes uit. Mijn ogen worden groot van angst.
"Dus, ik hoorde dat jij meerdere keren over ons gepraat heb?" Hij zet het mes tegen mijn keel.
"Ik zal je is wat vertellen vies jongetje, als jij dat nog één keer doet snij ik zo je keel door."
"DOE HET DAN!" Schreeuw ik in zijn gezicht. Hij weet even niet wat hij moet doen.
"JE HEB HET LEF NIET!" Hij kijkt even om zich heen en dan grijp ik mijn kans. Ik trap hem hard tussen zijn benen en ren weg. Zodra ik bij de deur ben houden twee andere mij tegen.
~RAWR~
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Never accepted.. update 12 november.

Heei,,

Aangezien de site gecrasht was en een groot deel van het verhaal weg was post ik nu het hele verhaal in één keer. Dave had alles bewaard op zijn computer en naar mij doorgestuurd. ^^

Zoals sommige van jullie misschien weten heeft een goede vriend van mij onlangs zelfmoord gepleegd, ondanks dat ik er nog steeds heel verdrietig over ben ga ik zijn laatste wens in vervulling brengen; hij vroeg aan mij in zijn afscheids brief of ik een dagboek over zijn verhaal wou maken. Mijn eerste reactie was: NEE dat wil ik niet ik wil er nooit meer over nadenken. Maar na lang nadenken(en huilen) kan ik nu niet alleen aan mijn gevoelens denken, maar ook aan hem. Misschien zijn er hier op het forum ook mensen die met hun gevoellens in de knoop zitten en ik hoop dat dit dagboek misschien erbij kan helpen..

"Mam mag ik even met je praten?" Mijn stem trilt van opwinding, ik ga het ze nu echt vertellen.
"Tuurlijk wat is er?"
"Nou eh.. ik wil eigenlijk met jou praten over meisjes."
"Nou volgens mij kan je daar beter met je vader over praten." Zegt ze lachend, ze zou eens moeten weten.
"Ik wil het eerst aan jou vertellen.."
"Nou draai er verdomme niet zo om heen vertel het nou." Geïrriteerd, ik kan het beter later vertellen.
"Niks laatmaar het komt wel een andere keer." Zo gaat het nu al 9 maanden lang.
Boos loop ik weg naar mijn kamer.

Lief dagboek..
Ik kan er echt niet langer tegen al dat gepest op school, buiten school en op het internet. Altijd dat gezeik over mijn uiterlijk blablabla..
EN ik moet echt met iemand over mijn gevoellens praten maar ik weet niemand waar mee ik kan praten.. Echt alles hier ademt christendom, school, buiten school, thuis zelfs op het plein waarvan je zou denken dat ze daar niet over zouden praten.. Er moet toch wel iemand zijn? Jaa ik ken Serena via het internet, maar stel je voor dat ze hier in de buurt woont? Dan zou meteen het hele dorp roddelen...
Ik was zo besluitenloos over mijn gevoellens vandaag dat ik een slechte beslissing heb genomen.. Ik weet dat het een zonde is, ik weet dat ik er niet eens aan zou mogen denken maar heb ik het gedaan.. Ik heb eindelijk met een jongen gezoend, en het was GEWELDIG! Je zou denken, het is niet anders dan een meisje zoenen maar dat is het wel.. Dit heeft alleen maar voor mij bevestigd wat ik al heel lang wist. Ik ben homo. Ik moet uit de kast komen, maar hoe? Niemand hier zal het ooit accepteren..



Lief dagboek
Vandaag weer naar school, voor de meeste mensen betekent dat gewoon weer gezellig met vrienden rondhangen, spijbelen en lol maken in de klas. Voor mij; stil tijdens de pauze in de Mediatheek zitten, daar mijn huiswerk maken en dan nog even achter de pc om met mijn "echte" vrienden te praten. Zelfs nu ik dit schrijf zit ik hier in de medioatheek, ik weet niet waarom maar ik ben zo zenuwachtig.. Ik heb een afspraak gemaakt met de vertrouwingspersoon hier op school en ik ga zometeen met haar praten. Ik heb er gister in bed nog heel lang nagedacht over met wie ik kan praten, tuurlijk kan ik met mijn mentor praten maar straks verteld die het aan mijn ouders, of wil hij dat ik het aan de hele klas vertel..


"Dus Danny ik begreep dat jij met mij ergens over wou praten."
"Uhm ja maar dit blijft onder ons toch?"
"Ja,, daar wordt ik voor betaald toch?" Ze begint te lachen, ik weet dat ze me probeerd op me gemak te stellen maar het lukt niet echt.
"Mag u eerst wat vragen?" Draai er nou niet om heen sukkel..
"Ja natuurlijk mag dat."
"Nou bent u ook Christelijk?"
"Ja, maar niet iemand die elke zondag braaf naar de kerk gaat."
"Nou mijn ouders zijn ook Christelijk, en ik dus ook, maar ik ben bang dat ik een foute beslissing heb genomen.."
"Wat is er dan?"
"Nouja ik denk eerlijk gezegd dat ik homo ben.."
"Nou Danny weet je dat wel heel zeker?"
"Want?"
"Nou, voor het zelfde geval ben je bezeten door de duivel en dan ga je foute dingen denken."
Wacht wat? Ze was toch niet een braaf gelovig persoon zei ze net?
"Tsja dat zou kunnen, maar eerlijk gezegd denk ik dat niet.."
"Wat denk jij dan dat het is?"
"Ik denk dat ik gewoon niet verliefd ben op meisjes maar op jongens."
"Hoe weet je dat zo zeker dan?"
"Ik heb één keer gezoend met een jongen, en dat voelde veel beter dan met een meisje."
"Als je het zo zeker weet, waarom kom je dan hier om te praten?"
"Omdat ik niet weet wat ik moet doen! Moet het aan mijn ouders vertellen? Moet ik het op school vertellen?! Of moet ik maar gewoon doen alsof ik helemaal geen homo ben?"
"Als ik jou was zou ik een manier vinden om jezelf te kunnen uiten. Dan gaan die rare gedachtes vanzelf wel weer weg."
"Weet je wat, zoek het maar uit ik ga weg."
En dat deed ik.


Met tranen zit ik in mijn kamer.. Ik moet toch iets kunnen doen om al die pijn niet te kunnen voelen? Dan zie ik het liggen. Mijn oplossing. Toen opa naar Zwitserland ging had hij voor mij een zakmes mee genomen. Ik doe de lichten uit zodat ik helemaal niks zie en denk er verder niet bij na en maak snelle korte bewegingen met het mes. Het doet pijn, maar zo vergeet ik alles waar ik zo mee zit.. Op één of andere manier voelt dit goed, heel goed.


Zwijgend kijk ik naar mijn armen, waarom? Waarom heb ik dit gedaan? Oke laat ik eerlijk zijn, ik was er heus wel van bewust dat ik met dat mes in mijn arm sneed maar waarom? Die krassen moet ik verbergend, dat is een ding dat zeker is. JAMILLA! Zij heeft zoveel armbanden en andere troep, daar kan ze makkelijk wat van missen. Ze is nu nog bij viool les dus het is nu of nooit. Mam pap zullen wel raar op kijken.. Ik ga gewoon naar het park, bel naar mam en zeg dat ik tot vanavond laat met iemand aan een project voor school moet werken. Dan ga ik morgenochtend naar school voor mam wakker is. Zo hoef ik die krassen niet uit te leggen, ik hoef vanavond niet te eten en ik hoef morgen niet te ontbijten. Dit plan gaat werken ik weet het zeker. Ik pak een sweater uit mijn kast en ga naar het park.

Ik heb nu al spijt van die sweater, het is 26 graden en ik loop hier in die grote zwarte trui. Maarja vanavond zal het wel koud worden. Ik ga in het gras zitten en pak mijn telefoon. Ik hoop dat Serena online is, ik weet dat ze het zelf ook moeilijk heeft maar ik moet er met iemand over praten.
Danny zegt: Heei
Serena zegt: Haaai
Danny zegt: Alles goed?
Serena zegt: Mwa met jou?
Danny zegt: Kan veel beter..
Serena zegt: Wat is er dan?
Danny zegt: Beloof je niks door te vertellen?
Serena zegt: Aan wie zou ik het moeten vertellen dan?
Danny zegt: Ja weetikveel wie jij nog meer kent van die sites..
Serena zegt: Okee ik zegt niks.
Danny zegt: Nou ik denk dat ik homo ben.
Toen werd er niet gereageerd, heb ik het nu ook met haar verpest door dit te zeggen?
Serena zegt: OOOMG ECHT SERIEUS?? DAT IS ZÓ LEUK! (Writers note: ja zo was mijn reactie echt ) NU KUNNEN WE GEZELLIG SAMEN OVER VAN ALLES PRATEN ENZO EN BLABLABLABLABLABLABLA
Danny zegt: Nee nu even serieus..
Serena zegt: Nou ik vind het echt heel goed dat je zoiets gewoon tegen mij zegt. En ja ik vind het echt leuk, ik weet niet waarom. Niet als in grappig ofzo maar gewoon, ik vind het leuk.
Danny zegt: Dus je vind het niet raar? Als je bijvoorbeeld over straat loopt en je ziet twee mannen hand in hand lopen, dat vind je niet raar?
Serena zegt: Nee natuurlijk niet..
Danny zegt: Maar ik weet niet of ik het aan mijn ouders moet vertellen..
Serena zegt: Natuurlijk moet je het aan je ouders vertellen, het is best belangrijk dat ze dit weten..
Danny zegt: Maar ik ben zó anders opgegroeid dan jij, bij jou is het normaal om over homo's te praten. Maar hier in zo'n dorp waar iedereen al over je roddelt als je een kind heb zonder getrouwd te zijn, kan je na gaan hoe ze gaan reageren als ik zeg dat ik homo ben..
Serena zegt: Oja dat was ik vergeten..
Danny zegt: En ik weet echt niet wat ik moet doen, en nu heb ik iets stoms gedaan..
Serena zegt: Wat dan??
Danny zegt: Ik heb mezelf gesneden..
Oke misschien moet ik hier niet over praten met haar, omdat ze zelf al genoeg problemen daarmee heeft, maar toch weet ik niemand anders waar ik mee kan praten. Daan is nog online, maar ik denk niet dat hij me kan helpen.
Serena zegt: Ik ga nu heel eerlijk zijn; maar hier kan ik je niet bij helpen.
Danny zegt: Waarom niet??
Serena zegt: Omdat ik zelf niet eens weet hoe ik met dat om moet gaan, hoe moet ik jou dan helpen?
Danny zegt: Sorry daar heb je gelijk in.
Serena zegt: Maar ik moet gaan.. Succes met alles.
Danny zegt: Dankje..

Fijn aan haar heb ik dus ook niks. Als ik toch niks te doen heb kan ik net zo goed gaan hardlopen in het park. Ik begin te lopen en blijf over alles na denken. Ik kan de bandjes van Jamilla niet altijd houden dus ik zou zelf nieuwe moeten kopen, daar is niks mis mee natuurlijk. Maar ik kan het echt niet nog een keer doen. Het was gewoon een opwelling. Niet goed, dat weet ik ook wel. Het gebeurde gewoon punt. Het zal nooit weer gebeuren.
Terwijl ik aan het lopen ben zie ik de supermarkt. Wat drinken zal wel handig zijn.. Twee blikjes cola voor de hele avond, en een flesje water. Als ik de supermarkt uit loop zie ik weer die jongens staan die mij altijd moeten hebben. Eentje, met een sigaret in zijn mond, begint te lachen als hij me ziet.
"Hé kijk daar hebben we onze dorps flikker! Wat moet je hier?" Gewoon doorlopen zeg ik tegen mezelf.
"Ooh ben je je stem verloren?!" Niet reageren, dan laten ze met rust.
"IK VROEG JE WAT!" Hij begint me te prikken met z'n vinger.
"NOU GA JE NOG ANTWOORDEN?!" Ze blijven achter me aanlopen. Ga nou toch weg..


Ze lopen nu al zeker een half uur achter me aan, je zou toch denken dat de grootste eikels ter wereld ook een leven hebben? Nou blijkbaar niet dus.
"Antwoord nou eens een keertje, ben je je tong verloren?!" Het klinkt nog steeds dwingend maar wel anders..
"Laat me met rust." Weet ik krampachtig te zeggen.
"Horen jullie dat? -spottend lachje- hij wil dat we hem met rust laten. En waarom zouden we dat doen?"
"Hé hallo ik vroeg je alweer wat!" Bijna ben ik bij de boom..
Dan gebeurt het.
Ze pakken met z'n alle mijn tas af en duwen mij tegen een boom aan, die jongen met z'n sigaret pakt de sigaret uit zijn mond en drukt hem uit op mijn bovenarm.
"Zo en gaan we dan nu wel netjes antwoorden op mijn vragen?" Ik reageer nog steeds niet, ik weiger gewoon. Inplaats daarvan doe ik één van de stomste dingen die je in die situatie kan doen, ik spuug in zijn gezicht en probeer los te komen. Maar net als ik bijna los ben, pakt een andere jongen mijn hoofd vast en trekt mij naar achter en slaat mijn hoofd tegen de boom aan. Zodra ze een man zien aan komen houden ze op en lopen lachend weg.
"Ik krijg je nog wel." Sist de jongen met z'n sigaret.

Ik voel aan de achterkant van mijn hoofd en ik val bijna flauw als ik voel dat het warm en plakkerig is. Rustig ademhalen. Probeer om helder te denken. Ik heb een behoorlijke brandwond op mijn arm en een gat in mijn hoofd. Als ik nu nog naar huis toe ga kan ik snel de verbanddoos pakken.. Ik berg de blikjes cola en het flesje water op in mijn tas en ga naar huis toe. Onderweg wordt ik veel aangekeken op straat. Tsja met blond haar zie je al dat bloed nogal al snel.



Als ik thuis kom kijk ik eerst op de klok, nog minimaal een half uur voor mam thuis is en nog 3 kwartier voor pap thuis is. Dit moet lukken. Ik loop naar de keuken en zie in de spiegel op de gang dat mijn gezicht helemaal onder het bloed zit. Als ik eerlijk ben weet ik niet wat ik moet doen, dus ik doe wat alcohol in de wond en verbind het met verband. Dit moet het wel een tijdje uithouden zo. Net op het moment dat ik de deur uit wil gaan staat Jamilla daar.

"Waar ga jij naar toe, Danny?"
"Ik moet wat voor school doen, ga aan de kant."
"Wat is er met je hoofd gebeurd?"
"Niks ga aan de kant."
"Niet als je niet verteld wat er is."
"GA GEWOON AAN DE KANT JAMILLA!"
"NEE!! Als jij mij niet verteld wat er is vertel ik mama dat jij armbandjes van mij gejat heb!"
"Als je het echt "moet" weten, met gym kreeg ik een speer tegen mijn hoofd."
"En daar heb je een verband voor nodig?"
"Er zit een heel gat hoor."
"Ja dus.."
"GA NU AAN DE KANT!"
" OKEE JE HOEFT NIET ZO BOOS TE DOEN!"
En ze gaat weg. Als ik haar boos omhoog hoor stampen bedenk ik dat ik nog één ding moet pakken, mijn dagboek. Nu heb ik zeker alles bij me.

Als ik het park ben kan ik alleen maar denken; tijd om te hardlopen. Als ik ga hardlopen voel ik me helemaal bevrijd, en ik val er natuurlijk door af daar is ook niks mis mee. Ik weet dat ik niet gezond bezig ben zo, maar als ik me er niet mee bezig hou voel ik me niet goed ofzo. Ik ben de hele dag door met bijna niets anders bezig dan: calorieën tellen, stiekeme trucjes om te bewegen, mezelf vergelijken met anderen etc etc.. En als ik dan teveel eet.. Moet het er weer uit. Het is zó slecht dat weet ik zelf ook, maar als ik dat niet doe dan krijg ik het idee dat ik niet mezelf kan zijn.. Of dat ik dingen fout, gewoon niet goed bezig ben. Even rusten. Als ik om me heen kijk in het park zie ik allemaal stelletjes rond lopen en ik denk; zal ik ooit op een dag ook zo zijn? Met een vriendin? Of ben ik dan gewoon uit de kast gekomen en loop ik rond met een vriend? Áls ik ooit uit de kast durf te komen.. Serena klaagt soms wel eens over de stad, dat het zo druk is enzo, ik zou denk ik niets liever willen dan met haar ruilen. Daar wonen waar het normaal is om homo te zijn, daar waar ik gewoon uit de kast zou kunnen komen. Ik zou het natuurlijk gewoon kunnen doen, weglopen. Het is niet zo moeilijk om naar Serena toe te gaan, ik ben wel vaker naar haar toe gegaan als ik haar uitleg wat er aan de hand is, zou het dan gewoon kunnen? Ik kijk meteen op me telefoon om te kijken of ze online is, natuurlijk niet. Er zijn natuurlijk ook andere opties om van m'n problemen af te komen, je leest er van alles over in boeken en in kranten en op tv.. Zelfmoord. Maar dat is zoiets dat ik natuurlijk nooit zou doen.


Lief dagboek

Vandaag is papa alleen thuis dus nu is misschien wel de enige keer dat ik kan proberen het aan hem te vertellen.. Het is nu 3 uur s'nachts en ik blijf maar draaien en woelen in bed, ik blijf maar denken wat fout zou kúnnen gaan.
-Hij zou boos kunnen worden
-Hij zou teleurgesteld kunnen zijn
-Hij zou me een viezerik kunnen vinden
-Hij zou willen dat ik zijn zoon niet meer ben
-Hij zou verdrietig kunnen zijn
En zo kan ik het lijstje nog wel een stuk langer kunnen maken.. Er moeten toch ook wel positieve punten kunnen zijn?
-Hij zou blij voor me kunnen zijn dat ik eindelijk weet wie ik ben
-..
Het is zo raar; een hetero zegt toch ook niet tegen zijn ouders of mensen in zijn omgeving: ik ben hetero? Je hoort ook nooit iemand uitschelden voor "vuile hetero" ofzo.. Ik moet niet zoveel denken! Daar ga ik alleen maar nog meer door denken en door denken raak ik vanzelf in de war, zo rare gewoonte is dat.

"Pap??"
"Jaa??" Hij klinkt -alweer- dronken, 7 uur s'avonds, het lijkt wel een nieuw wereld record.. Als ik het nu vertel is hij het morgen waarschijnlijk weer vergeten, maar ik weet wel dát ik het gezegd heb..
"Kan ik even met je praten?"
"Tuurlijk jongen ga zitten."
"Nou eh, het gaat over meisjes.."
"HA je moeder zei laatst al zoiets tegen me, vertel wat is je probleem."
"Nou eh.."
"Heb ik jou al eens verteld hoe ik jou moeder heb ontmoet?" Jaa al een miljoen keer..
"Ja dat he-"
"Het is al twintig jaar geleden dat ik je moeder voor het eerst zag.." En daar gaan we weer..
"Weetje ik kom een andere keer wel met je praten."
"Oke sorry wat is er dan?"
"Nou ik denk eerlijk gezegd dat ik niet op meisjes val.."
"WAT?! MIJN ENIGE ZOON IS GEEN HOMO HOOR JE DAT?!" Ik geef het feit dat hij dronken is maar de schuld dat hij zo reageert.
Ik loop weg zonder hem aan te kijken.


Vandaag staat gym op het progamma en opzich heb ik geen problemen met gym. Behalve het omkleden dan. Wij hebben allemaal op school 2 kluisjes, eentje gewoon in school en eentje bij de sportzaal. Bij die op school wordt er heel erg op gelet dat niemand op de kluisjes gaat tekenen, maar bij die van de gymzaal wordt er totaal niet op gelet. De meeste kluisjes hebben gewoon wat grappige tekeningetjes, lieve teksten of grappige beledigingen van hun vrienden. Maar bij mij niet. Bij mij staan er allemaal scheldwoorden en beledigingen. Iedereen heeft bij ons op school dezelfde gym kleding dus een smoes dat je je kleding niet bij je heb werkt niet. Ze hebben altijd wel een vooraad van die kleding. Ik probeer altijd zo snel mogelijk te omkleden voor de andere jongens er zijn, zodat ze me niet lastig kunnen vallen. Vandaag, helaas, moest ik langer blijven bij Engels omdat ik m'n mondeling moest afmaken, dus nu ben laat bij gym en de kleedkamer staat vol.
"HÉ KIJK!! Onze fagg is toch nog op komen dagen."
"Niet gluren viezerik!!"
Ik reageer niet, ik trek rustig mijn schoenen uit en doe net alsof er niks is.
"JEZUS KUN JE DIE SCHOENEN ALSJEBLIEFT WEER AANDOEN?!"
Gewoon doorgaan, er is niets aan de hand. Als ik gewoon snel ben.. Voor ik het door heb, heeft één van die jongens snel mijn broek naar beneden getrokken en een andere heeft mijn boxer naar beneden getrokken.
"DOE NORMAAL!" Schreeuw ik naar ze. Mijn stem slaat helemaal over.
"Waarom, ik zou toch bijna denken dat je het wel lekker vind." Ik kijk niet, maar ik herken zijn stem. De jongen met de sigaret.
"BLIJF GEWOON VAN ME AF!!"
"Waarom zouden we? Jij bent hier de gluurder." Ze pakken mijn armen vast zodat ik ze niet meer kan slaan ofzo.
"En denk maar niet dat ik vergeten ben wat je de vorige keer gedaan heb." Fluistert hij dreigend in mijn oor.
"Ik zie dat je nog steeds last van je hoofd heb? Da's rottig voor je, niet?" Hij drukt met z'n vinger tegen de plek waar het gat zit.
"Laat me met rust." Grom ik.
"Wat zei je? Als je wat tegen me zegt kun je het maar beter hard op zeggen!"
"LAAT ME NU MET RUST!" Ik probeer te schreeuwen maar één van de andere jongens stopt zijn sok in mijn mond.
"Dat zou ik maar niet proberen als ik jou was."
Hij spuugt in mijn gezicht.
"EN DENK MAAR NIET DAT WE HET HIER BIJ LATEN!" En ze lopen lachend weg. Ik trek snel mijn kleren weer aan, ik wil weg. Niet naar de gymzaal. Niet naar school. Niet naar huis. Gewoon weg van alles hier. Snel check ik of ik alles bij mij heb, kleren, geld en mijn dagboek. Meer het ik eigenlijk niet nodig.

Ik zit net tien minuten in de trein als ik gebeld wordt.
"DANNY WAAR HANG JIJ UIT?" Mam.
"Ik eh.. Ik ben in de bieb."
"EN WAAROM NIET OP SCHOOL?"
"Mam rustig, ik heb gewoon geen zin in gym en dat was toch mijn laatste twee uur."
"Maar ik wordt net gebeld door school, gaat het wel goed met je?"
"Jahoor waarom zou het niet goed gaan?"
"Je bent de laatste tijd zo afwezig."
"Niks aan de hand hoor, mam je klinkt bezorgd wat is er?"
"Ehm nou ik werd dus gebeld door school en je gymdocent zei dat hij geschreeuw uit de kleedkamer hoorde. Wat was er aan de hand?"
"Ooh gewoon wat jongens die samen aan het kloten waren."
"Je eet vanavond trouwens alleen met je vader."
"Nou gezellig."
"Nou Danny doe is normaal."
"Ik eet vanavond niet thuis. Ik moet nog wat met een klasgenoot doen voor een project."
"Alweer?"
"Jaa maar mam ik moet gaan die mevrouw van de bibliotheek kijkt heel boos."
"Okee tot morgen."

Het is druk in de trein er komt een vrouw tegenover me zitten die al redelijk op leeftijd is. Ze ziet eruit alsof ze al een lange dag achter de rug heeft.
"Zeg jongeman, ik zie aan je dat je ergens mee zit." Hoe weet zij dat nou?
"Oh het is niets ergs hoor."
"Gaat het om een meisje?" Ik wordt knal rood, en de vrouw begint zachtjes te lachen.
"Ja dus, vertel deze vrouw is wat er is. Misschien kan ik je wel helpen."
"Nou om eerlijk te zijn heeft het wel daarmee te maken. -ik slik moeizaam- Kijk ziet u ik val niet op meisjes." Ik wacht haar reactie af, zij zal toch niet zo onredelijk reageren?
"En wat is je probleem nou?"
"Nou ik durf het niet te zeggen tegen mijn ouders.. Ik probeerde het wel tegen mijn vader, maar hij werd heel boos."
"En dus loop je nu weg van huis?" Ik knik alleen maar.
"Mag ik jou een verhaaltje vertellen?"
"Ja natuurlijk."
"Hier pak maar een koekje." Inplaats van het aanbod af te slaan neem ik het koekje aan, het is wel erg lullig nee te zeggen.
"Oke ik had vroeger een vriend, die vriend wist ook niet zeker of hij op jongens of op meisjes viel. Hij liep ook weg van huis. Hij belandde op het verkeerde pad; hij begon te stelen, gebruikte drugs, raakte verslaafd aan drank en zat uiteindelijk regelmatig in de gevangenis. Hij is overleden aan een overdosis XTC." Ik blijf even stil.
"Woow dat is wel een heftig verhaal." De vrouw krijgt tranen in haar ogen.
"En dat is toch niet hoe jij wilt eindigen toch?"
"Nee." Zeg ik zacht.
"Ik mis hem nog steeds elke dag, dat wil jij je vrienden toch zeker niet aan doen?"
"Ik heb niet zoveel vrienden, maar één goede vriendin waar ik nu naar onderweg ben."
"Vluchten is nooit de goede oplossing, dat weet je toch wel he?" De stem in de intercom verteld dat het volgende station er aan komt.
"Ik moet er hier uit. Succes verder, welke keuze je dan ook maakt."
"Mevrouw?"
"Ja?"
"Bedankt voor het vertellen van uw verhaal."
"Graaggedaan." Ze knipoogt en loopt weg.


Wat moet ik doen? Die vrouw leek oprecht bezorgd om mij, maar misschien was het maar wat wartaal omdat ze dementeerd ofzo. Maar aan de andere kant, ze had wel gelijk als het op weglopen aankomt. Hoe kom ik aan geld? Ik weet zeker als ik ergens ga werken en er een opsporingsbericht over mij komt, weten mijn ouders meteen waar ik ben. Misschien kan ik eerst maar beter naar huis toe gaan. Of ik ga gewoon even naar Serena toe zodat ik wat afleiding heb. Ik blijf maar twijfelen, hoe vaak ik ook zeg dat ik dat niet moet doen. Er zitten nog wat kruimels aan mijn hand van het koekje dat die vrouw gaf. HET KOEKJE! Het moet weg! Voor alle vetten enzo in mijn lichaam komen en er nooit meer uit kunnen. Ik begin lichtelijk in paniek te raken en ik voel dat ik aan het trillen ben. Hoelang is het geleden dat ik het heb gegeten? 10 misschien 15 minuten, hoe moet ik er hier in die stampvolle trein vanaf komen? Als ik opsta voel ik dat ik een licht gevoel in mijn hoofd krijg, ik voel aan de achterkant van mijn hoofd en voel allemaal bloed. Ik draai me om en zie dat de stoel waar ik op zat ook bloed heeft op de plek waar mijn hoofd was. Niks van aan trekken, daar kan je straks nog wel wat aan doen. Als ik bij de wc ben moet ik nog 5 minuten wachten voor ik er eindelijk op kan. Mensen kijken me raar aan in de trein en werpen bezorgde blikken naar mijn achterhoofd. Ik me over de wc en probeer te kotsen. Ik begin een kloppend gevoel te krijgen bij mijn slaap en ik wil overeind komen. Maar dat gaat niet, ik val voorover en alles wordt zwart.


Als ik mijn ogen open doe zie ik dat ik in een kleine kamer lig. Ik kijk om me heen en de enige andere persoon in de kamer is een dokter.
"Je bent wakker geworden zie ik?" Ik knik
"Nou je vriendin komt er zo aan." Vriendin? Wie dan?
Dan zie ik haar staan; Serena. Niet mijn moeder of mijn vader komt mij opzoeken in het ziekenhuis, maar mijn internet vriendin. Niet vriendin als in een relatie natuurlijk, maar dan nog.
"Wat is er gebeurd?" Vraagt ze bezorgd.
"Uhm ik was in de trein, op de wc en toen werd alles ineens zwart.." Dan beginnen we allebei te lachen, heel raar eigenlijk, maar we weten allebei wel wat er daar gebeurt is. Dat soort dingen zeg je gewoon niet hard op.
"Wat deed je trouwens in de trein?"
"Ik was onderweg naar jou toe..
"Ter ere van wat??"
"Ik wou gewoon even weg van huis."
"Om één of andere reden geloof ik jou niet helemaal, weet je dat?"
"Okee dan ik wou weglopen."
"Danny, je snapt toch dat dat helemaal niks oplost?"
"Moet jij nodig zeggen!"
"Wat bedoel je daar nou weer mee?!"
"Nou dat je drugs gebruikt enzo."
"Dat was maar twee keer ofzo hoor.." Lieg niet. Lieg tegen iedereen als je dat wil, maar niet tegen mij.
"Waarom ben jij trouwens hier en niet m'n ouders ofzo?"
"Ze namen niet op. Maar je moeder komt er zo aan. Gaat het nu wel weer goed met je?" De dokter komt binnen lopen en kijkt heel serieus.
"Zeg zou deze dame heel even weg willen gaan, ik moet even wat met hem bespreken." Laat me niet alleen denk ik, maar voor ik het kan zeggen is ze weg.

"Voel je je al wat beter?"
"Ja, maar waar ben ik precies?"
"In het ziekenhuis, je moeder komt zo en dan mag je weer naar huis."
"Maar??"
"Maar ik wil nu wel eerst met je praten. Hoe kom je aan dat gat in je hoofd?"
"Ooh dat, ik was gevallen meer niet." Stik tegen Jamilla had ik wat anders gezegd.
"Wat vervelend voor je. Hoe gaat het op school?" Huh dat is ook raar dat hij daarna gaat vragen.
"Uhm goed hoor, ik haal hoge cijfers en dit jaar doe ik vier gymnasium."
"Zo daar zullen je ouders wel trots op zijn."
"Nou ze zeggen altijd dat het wel beter kan, echt trots zijn ze niet."
"En heb je zelf niet iets waar je trots op bent?" Ik denk na, eigenlijk niet.
"Ik denk dat het dan iets met sport is ofzo."
"Oja wat voor sport doe je dan?" Ik wil hier weg, dit gesprek gaat denk ik zomaar de verkeerde kant op.
"Oh gewoon hardlopen en fitness meer niet, maar het is vooral met gym dat ik goed presteer met turnen ofzo."
"En hoe vaak loop je hard dan?" LIEG! Schreeuwt een stem in mijn hoofd, maar ik weet bijna zeker dat deze man dat meteen ziet als ik lieg.
"Pff denk 6keer per week ongeveer een uur of anderhalf uur, niet zo lang."
"Nou dat is best lang en dat fitness dan?"
"Uhm 4 keer.."
"En dan heb je ook nog school, vrienden, misschien een baantje en andere dingen waar je mee bezig bent, dat is wel lastig te combineren."
"Nou veel vrienden heb ik niet, school kan ik gewoon voor het grootste deel daar maken en ik heb geen baantje."
"Maar eet je wel gezond?" Zie je, daar gaan we.
"Ja gewoon drie maaltijden per dag." Nou eigenlijk niet dus, s'ochtends kan ik er meestal niet onderuit komen maar s'middags en s'avonds eet ik meestal niet.
"Maar je bent zo mager.."
"Tsja misschien gewoon mijn bouw?" *kuch* Mijn ouders hebben allebei zwaar overgewicht.
"Hoe is jullie relatie trouwens, die van jou en je ouders." Ik haal me schouders op.
"Goed hoor, intereseert mij eigenlijk niet zoveel wat ze doen."
"Want?"
"Mijn vader drinkt veel en mijn moeder werkt veel, dus wat mij betreft kunnen ze het wel een beetje uitzoeken."
"Maar je heb geen vriendin ofzo?" Die man gaat echt van het ene onderwerp naar het andere.
"Nee."
"Als ik jou dit formulier mee geef, wil je die dan zo eerlijk mogelijk invullen?"
"Okee.."
"Kan je dan over twee weken weer terug komen?"
"Ik denk het wel.."
"Dan zie ik je dan wel weer." Hij geeft me een hand en ik mag weg.


Zodra ik de deur uitstap staan Serena en mijn moeder er al.
"Oh liefje wat is er toch gebeurd?"
"Ik was gewoon niet zo lekker, niets aan de hand. Maar waarom was Serena hier eerder dan jij?"
"Mijn telefoon stond uit omdat ik aan het rijden was en toen ik thuis kwam zag ik dat je heel vaak gebeld heb.."
"MAAR WAAR IS PAP DAN?!"
"Woow rustig Danny, je vader is gaan kaarten met wat vrienden."
"Je bedoeld vast dat pap weer dronken is.."
"Serena wil je even weg gaan, ik wil even alleen met m'n zoon praten."
"Tuurlijk."
"Danny ik wil niet meer dat je zo over je vader praat.."
"ZIE JE HET NOU ECHT NIET?! HET GAAT GEWOON NIET GOED MET MIJ EN HET ENIGE WAT JIJ DOET IS EEN BEETJE LOPEN ZEGGEN DAT IK DIE LUL VAN EEN VADER MOET BLIJVEN RESPECTEREN?! DENK NOU TOCH EENS NA!" Ik schrik zelf van mijn reactie dus mam moet zich wel lam geschrokken zijn. En dat is ze. Ik zie de tranen in haar ogen staan.
"Danny alsjeblieft, je weet niet wat er is.."
"NEE PRECIES DAT IS HET FUCKING PROBLEEM HIER!"
"Rustig nou ja! Ik probeer je alleen te beschermen!"
"STIK ER OOK MAAR IN!" Ik loop in de richting waar Serena ook naar toe ging en ga opzoek naar haar. Ik ben er helemaal klaar mee.

Ik loop naar buiten toe en daar staat ze: helemaal te bibberen. Ik vraag me af of het komt omdat het koud is, wat het niet is, ze misschien net drugs gebruikt heeft of omdat ze geschrokken is.. Zal wel een soort combinatie zijn.
"Hoe ging het bij je moeder?"
"Kut. Kan ik misschien bij jou slapen vannacht?" Ik kijk haar smekend aan, als ik vannacht thuis ben weet ik zeker dat er een hoop gezeik komt.
"Uhm, alleen vanavond dan, dan ga je morgen met je ouders praten oke?"
"Jaja okee dan.. Je heb het koud, pak m'n jas maar."
"Haha nee man, hoe kouder hoe beter weet je wel."
"Hé Serena kan ik je wat vragen?"
"Tuurlijk.."
"Hoe denk je dat het zou zijn als ik er niet meer was?" Ze begint te lachen.
"Wat dan je bent toch helemaal niet ziek ofzo?" Dan kijkt ze ineens heel ernstig. "Of wel?"
"Nee ik ben niet ziek, vroeg het me gewoon af."


Pfft met m'n ouders praten, wat los ik daarmee op? Mijn ouders willen niet praten, ze willen alleen maar naar zichzelf luisteren. Dus het maakt niet uit wat er gezegd wordt, ze zullen mijn toch nooit begrijpen of accepteren. Ik doe het nooit goed voor ze, dus waarom zou ik iets proberen uit te leggen. Het is nu 6 uur s'ochtends en ik heb bijna de hele nacht niet geslapen. Ik weet eigenlijk wel zeker dat ik niet onder dat gesprek uit kan komen, Serena zei dat ze er wel bij zou blijven om me te steunen ofzo. Maar als ik zorg dat ik weg ben vóór ze met mij mee kan gaan, hoef ik helemaal niet te praten. Ik moet snel beslissen de wekker gaat om half 7, dus ik moet nu beslissen. Als ik weg ga scheelt het een hoop gezeur, dat is zeker. Maar waar moet ik heen? Ik heb m'n tas vol met kleding enzo, dus ik kan eventueel een tijdje vooruit. Dan maar gewoon rondlopen en vanzelf zien waar ik uit kom. Ik pak m'n tas en sluip het huis uit.

Het is buiten kouder dan ik had verwacht, dus ik trek m'n jas aan. Ik kijk om me heen er staan hier allemaal dure huizen die waarschijnlijk worden beveiligd met videocamera's dus ik moet goed opletten dat ik niet herkend kan worden. Ik ben net ongeveer een kwartier aan het lopen als Serena mij belt. Opnemen of negeren? Als ik opneem weet ik vrij wel zeker dat ze wil dat ik terug kom. Maar als ik niet opneem, zal ze me dan missen? Of zou ze denken; Zoek het ook maar uit, ik vond je nooit echt aardig ofzo. Ik besluit maar gewoon te negeren. Dan moet ik terug komen en praten. Ik zet mijn telefoon uit zodat ik zeker weet dat ik niet zou reageren. Ik heb gewoon geen zin in gedoe, en ik weet zeker als ik vertel wat er is komt er een hoop gedoe. Ik zie een parkje en loop er naar toe. Eerst loop ik gewoon rustig rond maar dan kan ik niet langer rustig lopen, ik begin te rennen en ik begin te denken dat ik nu letterlijk aan het weg rennen ben voor mijn problemen. Waarom doe ik dit? Ik wil toch hulp? Of zeg ik dat alleen maar om andere mensen een plezier te doen? Ruim een uur later stop ik en ik voel me gek genoeg opgelucht. Ik ga zitten op een bankje en dan zie ik Serena fietsen. NEE NEE NEE! Wat moet ik doen!? Hoe kan dit nou gebeuren? Wat doet ze hier? Ik ga onder het bankje zitten en probeer niet naar Serena te kijken. Te laat ze ziet me al.
"Danny ik heb me helemaal gek gezocht, waarom ben je weg gegaan?"
"Waar heb je het over? Ik werd wakker en je was weg.." Ik probeer me er maar een beetje uit te praten.
"Kom op Danny je weet dat dat niet waar is. Kom dan gaan we weer naar mijn huis."
"Nee, ik blijf hier."
"En wat wil je nou hier bereiken?"
"Weet ik veel, ik wil gewoon niet meer naar huis toe." Ze begint aan mijn arm te trekken.
"Danny kom nou gewoon, doe niet zo moeilijk." Ik zie twee mensen lopen, ze lopen hand in hand en hun blik is bezorgd. Ze komen me vaag bekend voor maar ik zie ze niet goed genoeg om te zien wie het zijn.
"Blijf van me af!" Mijn armen zitten nog onder de krassen en het doet pijn.
"DANNY VERDOMME WAT DENK JE WEL WAT JE NIET?! ZOMAAR WEG BLIJVEN? JIJ ZIT ECHT FLINK IN DE PROBLEMEN JONGEMAN! JIJ GAAT NU MET ONS MEE!" Daarom herkende ik ze dus. Het zijn mam en pap.
"NEE IK GA NIET MEE!"
"Kom op Danny blijf nou rustig." Serena lijkt op dit moment de enige volwassene hier.
"WEES TOCH EENS EEN MAN EN LOOP NIET STEEDS WEG VOOR JE "PROBLEMEN" DAT SLAAT ECHT HELEMAAL NERGENS OP! JE HEB HELEMAAL GEEN PROBLEMEN!"
"HEB IK WEL! JULLIE TWEE DUS! JULLIE KUNNEN HET GEWOON NIET ACCEPETEREN! JULLIE LUISTEREN TOCH NOOIT!"
"WAT ZOUDEN WE NIET ACCEPTEREN DAN?"
"IK BEN HOMO! MAAR JULLIE WILLEN MAAR NIET NAAR MIJ LUISTEREN." En dan kijken ze me aan alsof ze zojuist water zien branden.


Het lijkt wel alsof mijn woorden in de lucht blijven hangen en de daadwerkelijke betekenis nog bij mijn ouders moet aankomen. Geloven ze het of niet? Mijn vader kijkt mij met een vernietigende blik aan, en mijn moeder kijkt niet eens geschrokken.
"Danny ga je alsjeblieft even mee naar huis? Dan kunnen we erover praten."
"Maar mam ik snap niet wat er over te praten valt.."
"Nou misschien denk je het alleen maar.."
"Nee ik weet het echt zeker."
"Hoe weet je het zo zeker dan?"
"Nou eh.." Hoe moet ik ze nou vertellen dat ik een jongen gekust heb?
"DANNY DOE NIET ZO MOEILIJK!" Pff pap kan echt nergens redelijk op reageren.
"Als jij nou eens met Serena mee naar huis gaat, dan praat ik wel met Danny goed?" Haar stem klinkt lief en dringend tegelijkertijd.
"Hmpf goed dan."
"Mam ik wil er echt niet over praten.."
"Nou Danny doe niet zo moeilijk. Ik wil gewoon weten waarom je dat zo zeker weet." Ik wacht tot pap buiten gehoor afstand is.
"Ik heb met een jongen gezoend.." Ze kijkt geschrokken natuurlijk.
"O-ooh uhm.. En daarom weet je het zo zeker?" Ik begin het warm te krijgen en te zweten.
"Ja.."
"Trek je jas uit joh, je heb het hartstikke warm." Om nog meer gezeur te voorkomen trek ik mijn jas maar uit. Ik denk er niet bij na dat ik hieronder alleen maar een t-shirt aan heb.
"Mam wees eens eerlijk, vind je het erg?"
"Nou om eerlijk te zijn had ik echt geen idee da- Wat is er met je arm gebeurd?" Dit is zo moment dat ik een keuze moet maken die eigenlijk mijn hele leven kan veranderen; liegen of de waarheid vertellen?
"Uhm de kat van Serena die had mij aangevallen."
"Ooh oke. Trouwens nog wat anders er zijn wat leraren die zich zorgen maken."
"Volgens mij hebben we het hier al eerder over gehad."
"Niet helemaal, je zei alleen maar dat er niets aan de hand was maar nu ik dit gehoord heb denk ik dat er wel wat is gebeurd. En als je het wil weten je gymdocent was niet de enige."
"Oh dat zijn maar gewoon wat grapjes."
"Zullen we dan nu maar naar huis toe gaan?"
"Oke.."


Zodra we thuis zijn wil ik meteen naar boven gaan maar mijn moeder houd mij tegen.
"Kom even zitten." Ik hou mijn jas aan, als het moet kan ik zo weer weg.
"Wat is er?"
"Nou toen jij er niet was heb ik even je laptop gebruikt en eh.."
"Waar gebruik je niet gewoon je eigen laptop?"
"Die lag nog op mijn werk.. Maar het was niet de bedoeling om het allemaal te lezen maar je msn stond nog open.." De laatste keer dat ik met iemand over msn praatte ging het over de krassen op mijn arm.
"Dus?" Mijn vader komt de kamer binnen lopen.
"Nouja ik kreeg van je gymdocent te horen dat het niet zo goed met je gaat ofzo.. En eh.. nouja.."
"Draai er nou niet zo omheen."
"Danny doe je mouw is omhoog.." Ze fluistert, ze is bang om achter de waarheid te komen. Als ik niet reageer staat ze op en trekt zelf mijn mouw omhoog. Ik probeer mijn arm nog weg te trekken maar het is te laat. Mijn moeder krijgt tranen in haar ogen en mijn vader wordt rood. Hij staat nu naast me. Zijn arm gaat langzaam omhoog en komt dan in mijn gezicht.


Ik kijk hem aan. Waarom? Waarom is hij zo boos? Ik begrijp dat hij het erg vind maar dan nog, je eigen kind slaan? Mijn moeder zit in een soort shock houding; ze heeft haar knieën tot haar kin opgetrokken en staart alleen maar vooruit. Ze heeft tranen in haar ogen. Ik heb haar wel vaker in die houding gezien, bijvoorbeeld toen ze erachter kwam dat haar zus was overleden. Ik weet niet goed hoe ik me zou voelen als Jamilla dood zou gaan, maar ik zou zeker niet in zo erge shock raken. En zij bij mij? Zou zij mij wel missen? Vast niet.
"Danny kom is bij mij?" Ik zie nu pas dat mijn moeder uit haar houding is gekomen. Mijn vader staat er nog steeds bij alsof hij mij elk moment kan aanvallen. Ik schud mijn hoofd en blijf zitten.
"Ga even weg." Mijn vader loopt loopt de kamer uit en gaat naar buiten. Zodra hij weg is ga gelijk naast mijn moeder zitten.
"Danny waarom heb je dat gedaan?" Ze wrijft met haar vinger zachtjes over te littekens. Toen ik 6 of 7 was deed ze dat ook altijd als ik me bezeerd had. Toen vertelde ze me altijd dat daardoor de pijn minder werd, en op een of andere manier werkt het kalmerend. Dan houd ze op. Ik kijk haar aan en zie dat ze aan het huilen is.
"Mam.."
"Ja?" En dan begin ik te huilen. Ik heb nog nooit eerder om die dingen gehuild, en nu stroomt het er allemaal uit. We zeggen niets tegen elkaar, we houden elkaar vast en zijn samen aan het huilen. Waar zou zij nu aan denken? Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om daarover na te denken. De beelden van de laatste weken flitsen voorbij. Ik voel mijn wang en mijn oog opzwellen, maar dat is niet belangrijk voor nu. Het enige wat nu belangrijk is, is hoe erg ik het vind dat ze zich zo zorgen om mij maakt.
"Nou vertel is, wat is er nou allemaal?" Ik vertel haar alleen over de ruzie in het park, maar maak het minder erg.
"Nou ik was op weg naar een iemand uit mijn klas en ik ging door het park. Er liepen een paar jongens van school achter mij aan die me al een tijdje aan het treiteren en na een tijdje trokken ze mij van mijn fiets af. En vanaf toen zijn ze er mee door gegaan.."
"Dat wist ik helemaal niet.. Wat doen ze nog meer dan?"
"Nouja ze schelden me wel eens uit.. Maar na een tijdje ging het me echt irriteren en ik wou er niet over praten dus ik.."
"Laatmaar ik begrijp je al." Ik hoor het gerinkel van drankflessen en dat kan maar één ding betekenen: pap is thuis.
"Mam wil je alsjeblieft niks tegen pap zeggen?"
"Tuurlijk. Maar als er weer zoiets is kom je dan naar me toe?"
"Ja." Als ik naar de trap toe loop staat mijn vader in de gang. Ik loop voorbij zonder hem aan te kijken.

Lief dagboek..
Ik weet niet meer wat ik moet doen. Alles wat ik doe lijkt op een of andere manier altijd iemand pijn te doen. Zelfs als ik denk dat ik alleen mezelf ermee pijn doe, doe ik er nog andere mensen mee pijn. Ik kijk naar mijn armen. Wat bedoelde ze met "Ik begrijp het." Ik zou bijna denken dat mam vroeger ook depressief was, maar daar geloof ik weinig van. Iedere keer als ik nadenk over een oplossing kom ik op hetzelfde uit; ik wil dit nooit meer mee maken. Het enige wat ik daarvoor kan doen is dood gaan.



Ik kijk in de spiegel, is dit dezelfde jongen die drie jaar geleden nog gelukkig was? Dezelfde jongen die geen problemen had, goede cijfers haalde, oké hij had misschien niet zoveel vrienden, maar hij was wel gelukkig. Waar is hij gebleven? Ergens weet ik wel hoe het komt dat hij zo veranderd is. Drie jaar geleden was hij nog altijd eerlijk tegen zichzelf en andere. En hij voelde zich altijd en overal veilig, nu niet meer. Hij is bang dat hij op school gepest wordt. Hij is bang dat hij thuis een boze vader heeft. Hij is altijd bang iemand pijn te doen, zelfs als hij denkt alleen zichzelf ermee pijn te doen. Ik probeer me te focussen op andere dingen maar mijn gedachtes blijven maar afdwalen naar hetzelfde onderwerp; de dood. Hoe zou het zijn? Zouden mensen mij missen? Zouden mensen spijt hebben van wat ze tegen mij gezegd hebben? Of zouden ze alleen maar denken: weer een homo minder? Ik ben op school nog niet eens uit de kast gekomen en ik wordt al zo erg gepest, hoe zouden ze reageren als ik dat wel zou doen? Zouden ze gewoon respect hebben? Wat denk ik nou.. Tuurlijk niet, het zou alleen maar erger worden. Ik zou willen dat ik nooit meer hoef te liegen tegen wie dan ook, maar terwijl ik dit denk weet ik dat het nooit echt zou gebeuren. Ik zou eerst uit de kast moeten komen voor ik dat bereik.

Laatst gewijzigd door zoetje753 op za 09 feb 2013, 16:08, 1 keer totaal gewijzigd.

~RAWR~
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Never accepted.. update 12 november.

En hier de rest :sweatdrop sorry voor de pp maar het kon niet allemaal in één bericht ><

Ik loop naar de badkamer, naar het medicijn kastje. Als het goed is staan hier ergens de slaappillen van pap. Ik pak het potje en loop terug naar mijn eigen kamer. In mijn kamer schrijf ik een brief.

Lieve mam en pap,

Ik heb het de laatste paar jaar zó verschrikkelijk moeilijk gehad, ik kan niet meer. Ik wil niet meer vechten voor mijn identieteit. Ik wil helemaal niks meer. Ik ben homo. Ik zal altijd homo blijven, daar zou niks aan veranderen. Ik zal altijd het buitenbeentje zijn. Ik zal nooit écht gelukkig zijn omdat ik weet dat papa het niet accepteert. Ik weet niet goed hoe ik dit moet schrijven, het liefst zou ik het gewoon willen zeggen want dan zien jullie de echte emotie, maar tegen de tijd dat jullie dit lezen, ben ik dood. Ik bedoel wat is het doel van het leven als ik nooit gelukkig zal zijn? Ik weet dat ik nu alles door elkaar vertel maar ik wil zo veel mogelijk vertellen. Meer weet ik eigenlijk niet te vertellen. Alleen dat ik van jullie hou, ook van Jamilla. Zeg alsjeblieft tegen haar dat ik van haar hou. Het mag dan niet altijd zo overkomen maar het is wel zo.
Danny
-note: Dit komt uit de echte brief, dit is niet de hele brief.-
Ik leg de brief neer open het potje en neem een hand vol pillen. Ik haal en glas water uit de badkamer en slik de pillen naar binnen. Dan wordt alles zwart en weet ik dat ik nu van alles af ben.


Als ik mijn ogen open doe kijk ik om mij heen. Waarom ben ik niet dood? Hoe kan dit? Mijn moeder zit in een hoek van de kamer te slapen. Ik probeer recht overeind te komen maar mijn spieren zijn stijf. Mam wordt wakker.
"Ooh Danny.." Fluistert ze zacht.
"Je leeft nog. Ik zal de dokter even roepen." Ik wil zeggen dat ik dat niet wil, dat ik hier gewoon wil blijven liggen maar er komt alleen maar een schor gepiep uit mijn stem. Als de dokter binnen komt wordt er van alles getest. Mijn hartslag, bloeddruk en ze proberen erachter te komen of ik geen hersenschudding heb ofzo. Ze gaan hun gang maar. Ik ben alleen boos dat ik nog leef.
"Je wil vast wel weten waarom je hier bent?" De dokter trekt vragend zijn wenkbrauwen op. Ik knik, ik moet het weten.
"Je heb echt mazzel gehad jongeman, je zusje hoorde een harde klap op je kamer en kwam meteen kijken. Je ouders hebben je hier heen gebracht en we konden je maag nog leeg pompen." Dan komt Jamilla de kamer binnen, ze heeft tranen in haar ogen.
"Danny besef je wel hoe blij je moet zijn met je zusje?" Nee. Ik ben niet blij met haar.
"Nadat we je maag hadden leeg gepompt heb je bijna 4 dagen in coma gelegen, veel mensen hadden je al dood verklaard. En hier ben je dan. Tijd voor een nieuw begin, vind je ook niet?" Dan zegt Jamilla wat.
"Ik was zo bang dat je dood was.. Wil je alsjeblieft wat tegen ons zeggen?" Ik reageer nog steeds niet. Ik wil helemaal niks nu. Dan gaan ze allemaal weg en blijf ik alleen achter.

Ik ben al een paar uur bij bewustzijn maar ik reageer nog steeds niet. Op niemand. Dan komt Serena binnen lopen.
"Woow Danny, dat flik je me nooit meer." Dan begin ik te glimlachen. Zo raar maar als zij zoiets zegt, weet ik dat ze het meent en echt boos op me is maar ze geen ruzie wilt ofzo.
"Sorry."
"Weet je hoeveel drama ik heb moeten doorstaan om hier te komen?" Ze verteld het moet zo levendig gezicht dat ik weet dat ze me op wil vrolijken.
"Vertel."
"Nou ten eerste: Ik zat midden in mijn SE voor geschiedenis, belt jouw moeder. Je bent weer bij gekomen. Ten tweede: Ik heb ruzie staan maken met dat mens, omdat ik naar jou toe wou. Maar ze wou mij niet laten gaan. Toen ben ik gewoon weg gegaan, en je raad het waarschijnlijk al, de trein had vertraging. Was ik halverwege, bellen mijn ouders op. Ik moest DIRECT! naar huis toe komen en weer naar school toe gaan. Nou je begrijpt: Nog meer ruzie. Toen ik ein-de-lijk uit de trein kwam was het nog hard aan het regenen ook. Dus voor ik daadwerkelijk hier was moest ik op de wc's mijn make-up wéér bijwerken." Ik kan niet anders dan lachen.
"Je bent de enige die me probeert op te vrolijken en niet blijft door zeiken over hoe blij ik moet zijn." Dan wordt haar gezicht serieus.
"Weetje Danny ik kan hier nu wel vrolijk gaan doen, maar het is wel waar. Je moet blij zijn dat je nog een heel leven voor je h-"
"Jij heb anders ook heel vaak gezegd hoe graag je hier niet meer zou willen zijn."
"Dat was voor ik me realiseerde dat er zoveel mensen van onze leeftijd ziek zijn en geen kans hebben om een gezond leven te hebben. Jij en ik wel. Het leven is niet altijd makkelijk, dat weet ik ook, maar soms moet je gewoon door de zure appel heen bijten.."
"Je weet niet hoe het is om door NIEMAND geaccepteert te worden."
"Danny ik accepteer je toch? Je moeder accepteert jou. En als je er zo over in zit wie jou wel en niet accepteren moet je gewoon de juiste mensen om je heen verzamelen."
"Ja dat is wel lekker makkelijk om te zeggen he."
"Danny er is nog iets dat ik je moet vertellen.."
"Wat dan?"
"Nou Anna is gister overleden. Je weet wel waaraan." Anna, ze was een goede vriendin voor Serena. Ik kende haar ook wel, we waren ook vrienden, maar niet zo heel close. Toch is het erg.
"Oh gecondoleerd.." Dan krijgt ze tranen in haar ogen.
"Danny ik wil niet dat ik ook zo eindig.. Ik ga morgen hulp zoeken.." Ergens vind ik het wel verstandig dat ze hulp gaat zoeken, aan de andere kant zou ik het zelf niet willen.
"Succes ermee dan." Maar ik ben wel trots dat zij gewoon het lef heeft om te genezen van alles.
"Dankje. En jij ook succes met alles." En dan gaat ze weg.

Na een paar dagen mag ik naar huis. Ik moet naar een psyscholoog om over mijn problemen te praten. Daar kan ik wel mee leven. Beter dan de hele dag in bed blijven liggen en niets doen. Ik ben zo blij als ik thuis kom, gewoon weer het dagelijkse leven oppakken. Maar de sfeer is veranderd thuis. Ik mag alleen nog maar beneden op mijn laptop en ik moet mijn telefoon inleveren. Heb ik ook geen problemen mee. Maar het feit dat er zo gespannen sfeer in huis is, dat irriteert me. Ik wordt overal op gecontroleerd en ik moet direct uit school thuis komen. Morgen weer voor het eerst naar school. Ik heb er verbazend genoeg best wel veel zin in. Er is maar één nadeel, we hebben gym.
Ik had eerlijk gezegd wel gedacht dat ik wat meer respect zou krijgen op school, maar dat valt bitter tegen. Iedereen wijst me na of vraagt hoe ik het geprobeerd heb. Maar in de kleedkamer gebeurt het ergste. De jongen met de sigaret komt dreigend op me afstappen.
"Weetje.." Hij fluistert dreigend in mijn oor. Ik kijk niet.
"Ik had gedacht dat je wel geleerd had niks door te lullen? Raad is wie er nu diep in de problemen zit? JA IK! En dat komt door jou!" Hij geeft me een harde trap tegen mijn heup.
"En weetje wat, de volgende keer als je je leven zat bent kan je mij best om hulp vragen hoor. Ik doe het met genoegen." Dan schreeuwt een andere jongen in de kamer:
"Jammer dat het mislukt is, het zou een stuk rustiger zijn hier op school!" Ik pak mijn tas en loop weg.


Ik kan wel boos zijn op die jongens maar wat is het nut? Ik kan nu wel gaan uithuilen bij mijn ouders of leraren maar dat maakt het alleen maar erger. Ik blijf gewoon op mijn oude manier overleven. Natuurlijk kan het niet meer helemaal normaal worden, maar voor zover het kan doe ik het. Ik sta buiten de kleedkamer maar ik weet niet wat ik moet doen. Dan slaat de paniek toe. Al mijn gedachtes gaan door elkaar heen en ik heb nergens meer controle over, ik sta te trillen en begin heel erg te zweten. Ik moet het terug. Mijn controle. Ik loop terug naar de kluisjes tot ik een fotolijst heb gevonden waar een diploma ofzo in zat. Op de grond liggen nog allemaal glasscherven en ik pak er eentje op. Zonder erbij na te denken zet ik het stuk glas op mijn onderarm en krijg kleine sneetjes. Na een paar seconden is het trillen gestopt en ik voel mezelf rustiger. Als ik mij omdraai zie ik pas dat mijn gymdocent achter mij staat.

"Ga zitten." Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil weg. Maar om een hoop drama te voorkomen ga ik maar gewoon zitten.
"Danny ik weet dat je een paar moeilijke dagen achter de rug heb, maar is dit nu echt dé manier om het op te lossen?" JA DAT IS HET! Wil ik zeggen, maar ik doe het niet.
"Nou ik weet niet ik raakte in paniek en.."
"Je bent aan het trillen hier neem maar." Het is een koekje. Ik denk aan de laatste keer dat ik een koekje nam, en dat liep niet al te best af.
"Nee dank u het gaat wel."
"Hier neem nou maar, dan stopt het misschien."
"NEE HAAL HET BIJ MIJ WEG!" Ik begin nog erger te trillen en mijn lichaam maakt nu ook rare schok bewegingen.
"Danny er is niks aan de hand. Doe nou rustig." Hij geeft me een glas thee.
"Waarom wou je geen koekje?"
"Omdat.. Ik niet dik wil worden, snapt u?" Hij kijkt alsof ik gek geworden ben.
"Maar eentje kan toch geen kwaad?"
"Je wordt van ALLES dik en ik wil niks."
"Ik denk dat ik maar eens me je ouders moet gaan bellen."


Ik heb mijn knieën tot mijn kin opgetrokken en zit in de auto. Mam en pap hebben met de huisarts overlegt en het lijkt iedereen het beste om mij in een anorexiakliniek te stoppen. Ik heb gesmeekt of ik alsjeblieft gewoon thuis mocht blijven maar niet hielp. Ze blijven maar volhouden dat dit het beste voor mij is, alsof ik zelf niet weet wat het beste is. Ik mocht geen telefoon of laptop mee, maar ik heb mijn ouders van weten te overtuigen om me mijn dagboek mee te laten nemen. Als we gestopt zijn staan we voor een gebouw. Als we zijn uitgestapt probeer ik nog één laatste vluchtpoging, maar het heeft geen zin. Mijn moeder pakt mij bij mijn mouw vast.
"Danny als je het niet voor jezelf doet, doe het dan alsjeblieft voor mij."
"Mam ik wil niet, ik kan ook wel stoppen zonder in zo stomme kliniek te zitten.."
"Ze gaan niet alleen maar helpen met je eetstoornis, ook met andere dingen."
"Jaa tuurlijk, het zal wel."
"Echt Danny, ze gaan met je praten over van alles en nog wat. Hele normale dingen, zoals het weer van vandaag bijvoorbeeld, maar ook over belangrijke dingen, zoals nouja je weet wel."
"Maar dat kan met jou en pap toch ook?"
"Niet zoals die mensen, kom je?" Ik sjok achter haar aan, alleen omdat het moet. Maar de eerste vluchtpoging die ik zie, grijp ik aan.

Als we het gebouw binnen lopen worden we opgewacht door een vrouw. Ze ziet er opzich wel aardig uit, maar omdat ik weet dat ze hier alleen maar zit om mij te veranderen vind ik haar niet aardig.
"Ben jij Danny?"
"Ja.."
"Kom je mee?"
We staan in een kamertje, ik wordt gewogen, gemeten en mijn hele lichaam wordt onderzocht. Als wAe klaar zijn is er een gesprek over de behandeling.


Na het gesprek krijg ik een soort rondleiding van die vrouw. Eerst laat ze mijn eigen kamer zien die ik met iemand anders deel, en dan gaan we naar een soort woonkamer. Je kan er zitten, tv kijken of gewoon een boek lezen ofzo. We lopen er naar binnen en ik zie een paar mensen in een groepje praten. Ik begin te lachen als ik een gezicht herken. Ze ziet mij ook.
"OOOOH MIIIJN GOOOOOD DANNY!"
"Hey."
"Jongens dit is mijn gay-best friend, Danny. En zodra we uit dit klote huis zijn gaan we gezellig shoppen." Ze krijgt een boze blik toe geworpen van die vrouw, en ik denk zomaar dat dit niet de eerste keer dat ze zo'n soort opmerking maakt. Maar ik kan er wel om lachen.
"Kom we gaan verder." Ze klinkt zwaar geïriteerd, dus ik denk dat ik mezelf in moet houden.

-Writers note: Om eerlijk te zijn wil ik het hierbij laten over die kliniek, ik heb het daar zelf heel moeilijk gehad en ik vind het echt moeilijk om hier over te schrijven.

Na twee maanden in die kliniek gezeten te hebben mag ik naar huis. Ik ben al een paar keer eerder naar huis gegaan, maar dat was voor maar een paar uurtjes. Nu mag ik gewoon weer in mijn eigen bed slapen, gewoon naar school toe en ik hoef niet meer elke dag met een psycholoog te praten. Maar voor het zeker is dat echt weer "fulltime" naar school toe mag moet ik eerst met mijn ouders, de rector, mijn mentor en de psycholoog praten. Ik hoop zo dat dat gesprek gewoon goed gaat, en ik weer naar school toe kan. Niet dat ik echt naar school wíl, maar daar kan ik tenminste weer een beetje onder alles uit komen. Ik heb al uitgerekend, als ik gelijk na het ontbijt naar school toe ga ben ik binnen een half uur op school en kan ik mijn ontbijt uit braken. Ik wil de controle die ik eerst had weer terug. Ik kijk naar mijn polsen. Daar waar eerst nog diepe littekens zaten, zitten nu alleen nog maar een paar roze lijntjes. Het zakmes van mijn opa is afgepakt, maar ik vind vast wel een oplossing. Alles voor controle.


Morgen is het gesprek en ik ben super zenuwachtig. Er is niemand met wie ik er over kan praten, ja m'n ouders, maar dat telt niet. Ik zit aan de keuken tafel maar wat te gamen achter mijn laptop.
"Wil je wat drinken?" Sinds ik weer terug ben werkt mam veel minder zodat ze meer thuis kan zijn.
"Ja doe maar cola." Ze pakt een groot glas en zet het naast mij neer. Ik kijk naar het bruine spul waar ik zo lang "bang" voor was.
"Mam is het light?"
"Ja." Haar gezicht vertrekt als ze het zegt. Ik loop naar de koelkast en kijk erin. Er is alleen een fles normale cola, geen light.
"Mam er is geen cola light."
"Klopt het komt uit een blikje." Dan loop ik naar de prullenbak, er zit geen blikje in.
"Uhm mam er ligt geen blikje in.." Ik pak mijn glas en gooi het leeg in de gootsteen.
"Danny wat doe je nou?" Haar stem klinkt verbaasd.
"Ik wil alleen cola light."
"Maar dat heb ik je gegeven."
"Laat zien dan. Laat maar zien dat je dat in het glas giet."
"Danny doe nou eens normaal."
"ARGH laat ook maar!" Ik stamp boos naar mijn kamer.

Het gesprek met school ging erg goed, ik mag vanaf morgen alweer beginnen! Vanaf volgende week begin ik met alles inhalen en kan ik weer normaal naar school gaan. Ik weet dat het misschien raar klinkt dat ik zin heb in school, maar ik mis de regelmaat die het met zich mee brengt. Als mijn ouders vragen of ik mee kom zeg ik dat ik lopend ga, ik moet nog wat dingen halen. Als ik bij de drogisterij ben loop ik naar de afdeling met scheerspullen. Dan zie ik de losse scheermesjes en neem ze mee. Ik weet maar nooit wanneer ik het nodig heb.

Het eerste uur is er mentorles gepland, het is de bedoeling dat ik dan aan mijn klas vertel wat er gebeurd is de laatste tijd. Ik heb mezelf hier goed op voorbereid en weet precies wat ik wil zeggen. Als ik het fietsenhok binnen loop zie ik die jongens weer. Zodra de bel is gegaan staan ze achter me, er zijn alleen maar jongens uit mijn klas.
"Hey Danny, lang niet gezien joh."
"Ik moet gaan."
"Wat dan? Moet je naar je les toe?"
"Ja.." Hij begint te lachen en wenkt één van de andere jongens naar zich toe. Hij heeft een tas vast en de jongen met zijn sigaret pakt er een groot mes uit. Mijn ogen worden groot van angst.
"Dus, ik hoorde dat jij meerdere keren over ons gepraat heb?" Hij zet het mes tegen mijn keel.
"Ik zal je is wat vertellen vies jongetje, als jij dat nog één keer doet snij ik zo je keel door."
"DOE HET DAN!" Schreeuw ik in zijn gezicht. Hij weet even niet wat hij moet doen.
"JE HEB HET LEF NIET!" Hij kijkt even om zich heen en dan grijp ik mijn kans. Ik trap hem hard tussen zijn benen en ren weg. Zodra ik bij de deur ben houden twee andere mij tegen.


De jongen met het mes zet de punt van het mes op mijn bovenbeen.
"Laat me los." Grom ik zacht.
"Waarom zou ik dat doen?" Hij begint spottend te lachen. Ik kijk om me heen, maar ik zie echt geen oplossing. Hij duwt nog wat harder met het mes in mijn been.
"Dacht je nou echt dat je onder je actie van net onderuit kon komen?" Twee andere jongens trekken mijn broek naar beneden.
"BLIJF VAN ME AF!" Ik begin weer te trillen en mijn lichaam maakt weer van die schokbewegingen.
"Wat is er nou? Vind je dit niet fijn?" Hij maakt met het mes een paar snelle bewegingen en ik voel iets warms langs mijn been glijden.
"LAAT ME LOS!" Ik probeer met mijn benen te trappen maar het helpt niet.
"Wat dacht je nou? Luister laten we een deal maken, wij laten jou voor nu gaan, en jij houd je mond voortaan over ons."
"Oké." Zeg ik zacht.
"Oké dat is mooi."
Ze lopen lachend weg.

Ik loop als eerste de klas in en de andere komen achter mij aan.
"Wat zijn jullie laat?" De leraar klinkt best verbaasd.
"Ja we wouden zeker weten dat Danny goed opgevangen zou worden." De manier waarop ze naar mij lachen is zó fout.


Ik zit rustig in de mediatheek te lezen als Amira naar mij toe komt lopen. Ik ken haar als sinds de eerste, maar ik spreek haar niet zo vaak. Haar ouders zijn moslim, dus ik vraag mezelf af of ik wel met haar mag praten.
"Hey Danny mag ik je wat vragen?"
"Tuurlijk mag dat.."
"Zou je met jij een keer naar een film ofzo willen?" Huh, ik dacht dat het wel redelijk duidelijk was dat ik homo ben. Zou ze daarom gewoon tegen mij praten?
"Ja is goed."
"Oké zie ik je morgen om 9uur bij de bioscoop?"
"Ja."
"Maar aan niemand vertellen he, mijn ouders gaan dat nooit goed vinden."
"Ik zeg niets."

Ik sta bij de bioscoop en ik zie Amira staan. Ze staat bij een donker steegje, beetje raar, maar als ik haar roep komt ze niet naar mij toe. Dus ga ik maar naar haar toe.
"Hey, waarom kwam je niet toen ik je riep?"
"Nou eh.."
"Hé Danny, dacht je gezellig op een date te gaan?" Het is die jongen weer.
"Amira, waarom is hij hier?"
"H-hij is mijn broer.."
"Dacht jij nou echt met mijn kleine zusje uit te kunnen gaan?"
"A-amira, hoe weet hij dit?"
"Ik-k ik had niks gezegd, tegen niemand, maar.."
"Jammer voor jou jongentje, zat één van mijn vrienden in de mediatheek toen Amira bij jou was. Maar goed, wat was je van plan met mijn zusje? Hoe was je van plan misbruik van haar te maken? OOH NEE WACHT! Stom van mij, je bent een vieze vuile KUT homo!" Ik kijk naar de grond. Ik ben bang dat hij een soort dier is dat je niet in de ogen moet aan kijken, omdat ze dat opvatten als een aanvallend iets.
"Nou ga je nog antwoord geven?" Hij begint tegen mijn schouder te drukken. Ik weet dat negeren niet helpt. Helemaal niets gewoon. Ik duw hem hard tegen zij borstkast aan en hij valt op de grond. Ik ren weg, maar ik hoor dat hij al achter mij aan rent. Amira staat maar te schreeuwen dat hij moet stoppen, maar hij luistert niet. Ik ben bijna aan de andere kant van de steeg als hij mij in zijn handen krijgt. Hij pakt mij bij mijn hals en knijpt erin. Ik probeer te schreeuwen maar er komt alleen een raar gepiep uit mijn keel.
"En wat dacht je nou? Dat je zo makkelijk van mij af zou komen? De andere jongens zijn dan misschien watjes en laten je nu met rust, maar ik niet. Ik zal alles doen om je leven een hel te maken. Begrepen?" Ik reageer niet.
"BEGREPEN?!" Ik knik. Hij laat me nu los en gaat er dan snel van door. Amira die staat te huilen. Ik loop naar haar toe en sla mijn arm om haar heen.
"Gaat het?" Wat een stomme vraag, natuurlijk gaat het niet met haar.
"Het spijt me zo.."
"Ga nou maar naar huis toe, dat scheelt een hoop gedoe."
"Dankje." Fluistert ze.


Lief dagboek

Ik heb het gevoel dat de laatste tijd alles té goed gaat. Misschien is het echt maar een gevoel, maar het lijkt zo. Het gaat goed op school, ik begin mijn cijfers weer op te halen. De jongens laten me over het algemeen met rust, behalve Ahmed dan. Hij blijft maar vervelende opmerkingen maken, maar ik merk wel dat de andere echt voor mij opkomen. Ik begin zelfs een soort vriendengroepje te krijgen! Maar ik blijf voorzichtig met wat ik zeg. Ik vertel niks in vertrouwen, ik zeg niets over mensen die ik aardig vind, we praten gewoon over school en andere standaard dingen. Er zijn nog steeds dagen op school dat ik me ontzettend down voel, het enige waar ik dan aan denk is de belofte dat ik er thuis wat aan kan doen. JA je leest het goed, en ik weet dat het fout is, maar ik snij mezelf weer. Om heel eerlijk te zijn vind ik het niet zo heel erg probleem, ik bedoel als ik me zo gewoon "goed" voel waarom ook niet?
Ik ben de hele dag al een beetje duizelig en juist vandaag gaan we met gym ringzwaaien. Ik heb mijn gewone trainings broek aan, maar ik draag een vest over mijn t-shirt. Het vest is iets te lang en als ik aan de ringen hangt zakken de mouwen naar beneden. Ik maak rare bewegingen om er voor te zorgen dat hij gewoon omhoog blijft.
"Danny, doe je vest anders even uit. Wat je nu doet is gevaarlijk." Zonder er bij na te denken trek ik mijn vest uit en loop weer terug naar de ringen. Zodra ik mijn armen omhoog doe, zie ik de ogen van de leraar groot worden. Ik doe net alsof ik het niet zo en doe gewoon wat ik moet doen, en zodra ik klaar ben trek ik gewoon mijn vest aan. Ik ga op de bank zitten en Casper stoot me aan.
"Wat is er?" Vraag ik zacht.
"Wat heb je aan je armen?"
"Dat is van de kat van Serena."
"Die kat kan dan wel mooi recht krabben he.." Ik sta op en loop weg. Dat bedoel ik dus, ik wil hier niet met hun over praten.
Als ik wil weg lopen naar de kleedkamer houd de gym docent mij tegen.
"Heb je even tijd om te praten?"
"Nee, ik heb zo nog les.."
"Ik loop zo wel met je mee."
"Waarom wilt u eigenlijk met mij praten."
"Nou Danny, moet je luisteren. De meeste leraren, en ik zelf ook, dachten dat het nu weer goed met je gaat. Ik bedoel je bent een stuk socialer geworden en cijfers gaan ook weer vooruit."
"Ja dat klopt het gaat echt een stuk beter met mij."
"Maar waarom die krassen dan?" Ik kijk hem aan en zeg helemaal niets.
"Je kan me vertrouwen hoor."
"Niet."
"Waarom denk je van niet?"
"Omdat ik zeker weet dat u of naar mijn mentor gaat of naar mijn ouders."
"Danny, ik wil gewoon dat jij nu eerlijk tegen mij bent, en ja, anders ga ik naar je ouders toe."
"En wat nou als ik u vertel dat het u niks aan gaat? Misschien is het maar een eenmalig iets?"
"Danny geloof je het zelf? Wij weten allebei dat het niet zo is. Trouwens, je bent weer afgevallen.."
"Dat gaat heus niet express hoor, wat denkt u wel niet. Ik heb dat achter mij gelaten." Dat is niet waar, maar dat hoeft hij niet te weten.
"Oh en die krassen, komen van de kat van een vriendin van mij. Maar als u dat ook niet wil geloven, prima niet mijn probleem."


Ik wacht af tot hij iets gaat zeggen maar het enige wat hij zegt:
"Als jij denkt dat dat echt is wat er is gebeurd, dan mag je nu gaan. Maar als jij weet dat het niet waar is, en je dus tegen mij liegt, zal ik er achter komen als je nu weg gaat. De keuze is aan jou." Als ik op sta zegt hij nog snel.
"Maar Danny, besef wel dat ik er altijd voor je ben." Ik knik en draai me om. Er staan tranen in mijn ogen en ik ben bang dat hij ze ziet. Hij legt zijn hand op mijn schouder.
"Weet je het zeker?"
"Ja meneer.."
"Ga dan maar snel naar je les toe."

Als ik na school thuis kom, is mijn vader voor de verandering is thuis inplaats van mijn moeder.
"Waarom ben je al zo vroeg thuis?" Ik weet niet waarom, maar op de één of andere manier vind ik het maar niks.
"Nou ik kreeg op kantoor een telefoontje van school." Fuck.
"Ooh wat was er dan?"
"Nou Danny, eh, er zijn spullen gevonden in jouw tas."
"Waarom is er in mijn tas gekeken?"
"Dat maakt verder niet uit, een klasgenoot van jou was het. Maar er is een potje gevonden met pillen erin? Ik ben niet boos maar ik wil gewoon weten wat voor pillen het zijn." Gatver, het is 3uur in de middag en zijn adem ruikt nu al naar drank.
"Ik heb geen idee waar je het over heb.." Ik weet het wel. Het zijn verschillende pillen die er allemaal voor zorgen dat mijn lichaam niet instort. Vitamine pillen enzo.
"Nouja het is heus niet zo dat iemand ze erin gelegd heeft ofzo. Vertel het gewoon."
"Nou ik voel me de laatste tijd niet zo lekker dus ik heb wat vitaminepillen bij me.."
"Oke, maar wil je dat soort dingen voortaan met mij en je moeder overleggen?"
"Tuurlijk.."
"Er staat nog een stuk taart in de koelkast voor je."
"Ik hoef niet." Zodra ik boven ben doe ik het licht uit. Ik wil het niet zien, maar ik weet dat ik het doe. Ik voel mijn warme plakkerige bloed langs mijn arm glijden. Het klopt niet, ik weet het. Maar op dit soort momenten om niet in paniek te raken, kan ik niet anders.


Vanmiddag na school heb ik met een jongen afgesproken. Voor de zekerheid gaan we ergens aan de andere kant van het dorp afspreken zodat niemand ons zou kunnen zien. Ik weet niet waarom, maar vreemd genoeg heb ik er super veel zin in. Mijn gedachtes gaan allemaal door elkaar heen en ik kan het voor mezelf niet goed op een rijtje zetten. Ik ga niet meer zoveel met de jongens uit mijn klas om. Ik weet niet waarom maar ik krijg het idee dat ik ze niet echt kan vertrouwen, en ik ben bang dat ik iets zeg waardoor ze erachter zouden kunnen waar ik mee bezig ben. Ik begin langzaam aan in mijn oude wereld terug te rollen, ik heb er geen probleem mee, maar ik weet dat als andere mensen het zouden weten ik grote problemen zou krijgen. Ik heb net sinds 2 weken weer mijn laptop op mijn kamer en mijn telefoon weer terug. Dat wil ik natuurlijk niet zomaar weg gooien.
Writers note: Ik ga niet schrijven over het stukje dat Danny en die andere jongen hebben afgesproken.

Als ik thuis kom zit weer alleen mijn vader thuis. Ik vraag me af waarom mam bijna niet meer thuis is als ik thuis kom.
"Hoi pap." Het is nu 6uur s'avonds en voor zo ver ik het kan zien, is hij niet dronken.
"Hey Danny hoe was het op school vandaag?"
"Leuk hoor."
"Waarom ben je zo laat?"
"Ik was met een klasgenoot mee naar huis."
"Danny ik wil niet dat je tegen mij liegt."
"Ik lieg niet tegen je."
"Hoe kun je mij recht in mijn ogen aan kijken en zeggen dat je niet liegt?"
"Ik weet niet waar je het over heb.."
"Ik heb je vanmiddag gezien Danny! Ik zag je met die andere jongen!"
"M-maar.."
"IK DACHT DAT HET OVER WAS! IK DACHT DAT JE NIET MEER ZIEK WAS, MAAR DAT BEN JE NOG WEL!" Zijn hoofd begint helemaal rood te worden.
"Pap doe rustig. Het is niet wat je denkt.."
"SPREEK MIJ NIET TEGEN!" Hij staat op en kijkt mij dreigend aan.
"ZEG DE WAARHEID!"
"I-ik heb met die jongen afgesproken. We hebben alleen maar gepraat meer niet." Ik hoop dat hij ons alleen maar heeft zien praten, we hebben ook gezoend.
"Danny ik ben zo teleurgesteld in je." Hij klinkt wat rustiger, maar ik hoor nog steeds de boosheid in zijn stem.
"Luister nou, er is verder niets gebeurd."
"Vieze vuile leugenaar die je bent! Ik heb jullie toch gezien?!" Hij pakt het glas dat op het bijzet tafeltje staat en gooit het naar mijn hoofd. Ik weet het net niet te ontwijken.
"EN NÚ VERTEL JE MIJ DE WAARHEID!"
"Nee want meer is er niet!" Hij pakt een boek uit de boeken kast en slaat ermee op mijn hoofd.
"BLIJF VAN ME AF!" Ik begin nu terug te trappen maar mijn vader is veel groter en sterker dan mij. Er word aangebeld maar we reageren er allebei niet op. Hij pakt mij bij mijn haar vast en slaat mijn hoofd tegen de tafel aan.
"DACHT JE NOU ECHT DAT JE MIJ AAN KAN?!" Jamilla komt van de trap af rennen en begint te schreeuwen. Als dat niet helpt probeert ze mijn vader van mij af te trekken maar het helpt niet. Hij duwt haar aan de kant en ze begint te huilen.
"NOU VERTEL HET ME, VUILE HOMO, WIE WAS DIE JONGEN?! EN WAT MOEST HIJ VAN JE?!" Dan, Godzijdank, hoor ik de voordeur dicht slaan en komt mijn moeder binnen. Maar ze is niet alleen. Amira staat naast haar, zij is degene geweest die aanbelde. Mijn vader ziet mijn moeder ook en laat mij meteen los en ik ren zo snel ik kan naar haar toe.
"Danny, wil je Jamilla en je vriendin even mee naar boven nemen. Ik moet met je vader praten." Ze zegt het op een rustige maar dwingende toon. Ze weet dat ze zometeen ook ruzie krijgt.
"Tuurlijk." Fluister ik zacht, bang om mijn vader weer boos te maken. Als ik in de gang sta kan ik het niet laten om in een boodschappen tas te kijken. Ik zie er allemaal drankflessen in liggen. Vlug kijk ik of de deur goed dicht is en Jamilla en Amira echt boven zijn. Dan begin ik ze te tellen. 19 flessen drank in, wat zou het zijn, 3 á 4 dagen tijd.

Jamilla is zo aardig om Amira mee te nemen en laat mij verder met rust. Ik maak de onderste lade van mijn kleding kast open en pak een zak chips. Ik heb de laatste tijd zoveel momenten dat ik denk;als ik nu niet eet wordt ik gek. Daarom heb ik maar een soort vooraad in mijn kast, voor wanneer het nodig is. Ik hoor mam en pap tegen elkaar schreeuwen, en ik weet niet het zeker maar volgens mij worden er ook klappen uitgedeeld. Ik doe mijn koptelefoon op, zet het geluid op zijn hardst en sluit de rest van de wereld af. Ik pak mijn dagboek erbij en ik begin te schrijven. Eigenlijk ben ik heel inspiratie loos en na 3 kwartier heb ik alleen maar:

Lief dagboek

Ik doe nooit iets goed, ik wil dood.


En het is ook zo, zo voel ik me. Ongeveer een half uur later heb ik acht zakken chips en twee flessen cola gegeten en gedronken. Mam roept dat we gaan eten, mooi want ik sterf van de honger.

De volgende twee dagen ga ik niet naar school toe, ik ben bang dat Amira nu een heel verkeerd beeld van mij krijgt. Maar na twee dagen vind mam het wel weer tijd om naar school te gaan. Het lukt mij min of meer om Amira de hele dag te ontwijken, we hebben wel samen les maar zeggen verder niets tegen elkaar. Jamilla heeft aan haar verteld wat er gebeurde voor dat zij binnen kwam lopen, aan de ene kant ben ik super boos op Jamilla, maar aan de andere kant is het wel beter dat Amira een beetje weet hoe het er thuis aan toe gaat. Zo weet ze zeker dat ze nooit meer langs wilt komen. Er zit op mijn achterhoofd een grote kale plek en in mijn nek heb ik blauwe plekken. Op mijn voorhoofd zit een grote bult van het glas dat hij naar mijn hoofd gooide en ook op mijn armen zitten behoorlijk grote blauwe plekken. Ik loop net na school naar mijn kluis toe als ik m'n mentor aan zie komen lopen. Ik heb zo het idee dat hij voor mij komt, en dan ben ik bang dat ik ook al weet waar het over gaat.




Ik probeer mezelf nog net om te draaien, voor hij me ziet, maar het is al te laat. Hij heeft mij gezien en loopt recht op mij af. Ik zelf loop in een tegenovergestelde richting naar de deur, ik ben er bijna als hij mij bij mijn schouder vast pakt.
“Danny, jou zocht ik loop je even mee?” Ik hoor het “slechte” stemmetje in mijn hoofd zeggen dat ik moet liegen. Dat is hetzelfde stemmetje dat tegen mij zegt dat ik mezelf moet krassen als ik iets fout doe, en aangezien het daar altijd gelijk in had, luister ik er nu ook naar.
“Eigenlijk heb ik geen tijd, ik heb heel veel huiswerk enzo.”
“Het duurt niet lang, ik wil gewoon even vragen hoe het nu met je gaat. Want daar hadden we een afspraak over als het goed is.” Dat is waar, ik zou een paar keer per maand bij hem langs komen en met hem praten over hoe het op school gaat. Dat heb ik tot nu toch nog niet gedaan.
“Dus kom je?” Ik loop achter hem aan, maar het stemmetje beloofd mij te helpen met liegen. Met bedenken hoe ik zo snel mogelijk weer weg kan. We gaan naar zijn lokaal toe en ik neem plaats aan de andere kant van het bureau .
“Ik heb je eigenlijk nog niet uitgenodigd voor een gesprek omdat ik dacht dat het wel goed met je ging, maar ik krijg sinds een paar weken te horen dat een paar leerlingen en leraren zich zorgen om jou maken.”
“Oh..” Dat is alles wat ik weet uit te brengen.
“En gister kwam Amira naar mij toe met een verhaal, en eerlijk gezegd geloofde ik het eerst niet, waar ik erg van geschrokken ben. Is dat echt gebeurd?” Ik kijk hem recht in zijn ogen aan. Het stemmetje laat mij nu gelukkig niet in de steek. Ineens voel ik me heel zelfverzekerd en zeg ik:
“Dat is niet waar, Amira heeft dat gezegd omdat ze dat dacht, omdat mijn zusje dat tegen haar gezegd heeft, maar het is niet waar.”
“Hoe weet je zo snel waar ik het over heb?” Fuck, daar heb ik niet over nagedacht.
“Ik ehm..”
“Ik ben niet de enige die zich zorgen maakt, anders zaten we hier nu niet. Dus vertel, wat is er allemaal aan de hand?”
“Er is niets! Ik wil gewoon weg, van hier, van alles!”
“Maar waarom dan?” Dan begin ik te huilen.
“W-weet u wat mijn vader zei? Hij zei dat ik ziek ben, maar dat is niet zo!”
“En waarom zei hij dan dat je ziek bent?” Ik durf het niet hard op te zeggen.
“Omdat ik homo ben.” Fluister ik. Ik ziet het gezicht van mij leraar verkrampen.
“Danny, je bent niet ziek, echt niet.”
“Hoe weet ik dat zo zeker dan? Het is toch een zonde?”
“Natuurlijk niet, God wil dat iedereen van elkaar houd maakt niet uit op welk geslacht je valt. Ik bedoel kijk naar mij!” Ik kijk hem niet begrijpend aan.
“Ik ben ook homo.”
“Maar u zei dat u gelukkig getrouwd bent en dat u kinderen heeft..”
“Ja dat klopt, ik ben getrouwd met mijn man en wij hebben samen twee kinderen geadopteerd. Maar daar gaat het nu niet over, iedereen ziet het Danny, het gaat niet goed met je. Hoe hard je het ook blijft ontkennen. En als er niet snel wat veranderd, kom je weer terug in je oude slechte gewoontes.”
“HET ZIJN GEEN SLECHTE GEWOONTES!” Hij mag van mij van alles zeggen, maar hier moet hij vanaf blijven.
“Denk je dat nou echt? Was je gelukkig voordat je opgenomen werd?”
“Ja, ik was heel gelukkig.”
“Vandaar dat je een einde aan je leven wou maken.”
“U weet helemaal niet wat er aan de hand is.”
“Dat weet ik wel, ik heb verhalen gehoord Danny, niet alleen van Amira. Ook van je vrienden, die zich echt zorgen om je maken.”
“Dat is niet nodig..”
“Ik heb vanmiddag een gesprek met je ouders, en ik wil nog één ding tegen je zeggen.”
“Wat dan?”
“Het is niet normaal dat je vader je mishandeld.”
“Hoe weet u dat?” Ik heb er nooit iemand over verteld, er is maar één iemand en dat is Amira. Ik weet dat ze naar hem toe is gegaan, en dat ze de waarheid heeft gezegd, maar omdat het één keer is gebeurd betekent niet meteen dat het vaker gebeurd.
“Iedereen ziet de blauwe plekken, dat je praktisch altijd verdriet in je ogen heb staan, dat je gewoon niet gelukkig bent. En we zijn allemaal bang dat je nog een keer een eind wil maken, maar dan op een foute manier.”
“Mag ik nu gaan?”
“Ja, is goed.”

Ik wil alles nog voor één laatste keer doen. Voor de laatste keer ruzie met mijn vader, de laatste keer praten met Serena, voor de laatste keer in mijn dagboek schrijven, laatste keer een knuffel aan Jamilla geven en voor de laatste keer naar het stemmetje in mijn hoofd luisteren.

Lief dagboek

Ik ga afscheid van jou nemen, ik zal jou ontzettend missen en ik hoop dat je mij ook een beetje zal missen. Jij bent de enige aan wie ik al mijn geheimen heb verteld, jij bent de enige die alles van mij weet. Als ik dood ben zullen veel mensen in jou willen lezen, maar er is maar één iemand die dat mag. Zij gaat beslissen of andere het ook mogen. Ik hoop dat iedereen mij wil vergeven voor de slechte dingen die ik in mijn leven heb gedaan. Voor de foute keuzes die ik heb gemaakt, het verdriet dat ik veel mensen ga doen. Maar ik ga nu eens aan mezelf denken. En niet alleen aan mezelf, er zijn genoeg mensen die het met mij eens zijn dat ik het niet verdien om op deze planeet rond te lopen.

Ik hoop dat mensen mijn beslissing kunnen accepteren, voor deze ene keer wil ik geaccepteerd worden. Ik ga nog brieven schrijven, eentje voor Serena, eentje voor mijn ouders en eentje voor mijn vrienden, klasgenoten en Amira. Lief dagboek ik zal je nooit vergeten. En ik zal altijd van je blijven houden.

Danny

Ik had met mezelf afgesproken alles voor de laatste keer te doen. Als ik wakker wordt is dat het eerste waar ik aan denk. Alles voor de laatste keer. Ik loop naar de weegschaal en ik wacht voor de laatste keer op één van de langste secondes in mijn leven. Als ik het piepje hoor kijk ik naar beneden. 38.8 kilo! Nog niet het gewicht wat ik wil, maar ik zal nu in ieder geval niet als een dik iemand sterven. Voor het laatst start ik mijn laptop op. Er is niemand online, jammer ik had graag nog met een paar mensen voor het laatst willen praten. Ik open de kledingkast doe mijn mooiste kleding, doe de onderste la open en pak één zak chips. Ik scheur de zak open en pak één van de brieven en lees die voor de laatste keer door. Het is de brief voor mijn klas.
Writers note: Alle brieven zijn de echte brieven die Danny geschreven heeft.

Lieve allemaal

Jullie zullen het waarschijnlijk wel gewoon laf vinden dat ik het niet voor de klas zelf kom vertellen, maar ik wil niet langer meer vechten tegen alles. Ik ben homo, en niemand kan het accepteren en als niemand mij kan accepteren, kan ik net zo goed niet blijven leven. Ik ben het zat om altijd bang te moeten zijn om in elkaar geslagen te worden, mezelf bedreigd te voelen of gewoon altijd het gevoel te hebben dat ik er niet bij hoor. Ik weet dat ik jullie wel zou missen, maar ik weet vrijwel zeker dat jullie mij niet zullen missen. Ik heb het gevoel dat mensen niet oprecht aardig tegen mij zijn, ik ben altijd bang dat er wat achter zit. Ik weet eerlijk gezegd niets meer tegen jullie te zeggen, behalve dat ik alleen maar opgelucht ben dat ik overal van af ben.

Liefs Danny

Oké laten we eerlijk zijn, deze brief stelt niet erg veel voor. Maar er zijn nog steeds twee andere brieven. De volgende die ik pak is voor mijn ouders en Jamilla.

Lieve mam, pap en Jamilla

Ik weet dat jullie dachten dat alles goed met mij ging, ik weet dat jullie denken dat ik gelukkig ben. Maar dat ben ik niet. Ik ben al weer heel lang met mijn oude gewoontes bezig en op school gaat het echt niet goed meer. Ik kan het met bijna niemand vinden en ik wil het ook met niemand vinden.
Ik wil tegen jullie allemaal wat zeggen, maar ik weet niet hoe. Daarom schrijf ik het in een brief.
Lieve Jamilla: Ookal vond ik je vaak heel irritant, of vervelend of zei ik dat je van mij part dood kon vallen, ik hou van je. We weten allebei dat het niet altijd even goed gaat thuis en dan konden we altijd bij elkaar terecht. Ik hoop dat je nog iemand anders zult vinden bij wie je kan terecht kan. Ik weet dat je in het begin boos op mij zal zijn, omdat ik je in de steek gelaten heb. En dat kan ik begrijpen, ik zou namelijk precies hetzelfde reageren. Maar ik hoop dat je mijn keuze wel kan accepteren ik ben gewoon niet gelukkig. Deze woorden zullen nooit goed overkomen dat weet ik zeker. Ik zou het tegen je willen zeggen en je een knuffel willen geven, maar dat kan niet. Ik zal je missen en ik hoop jij mij ook.
Lieve mam: Het zal voor altijd een raadsel blijven waarom je bij pap gebleven bent. Het zal me een nog groter raadsel blijven dat je ondanks zijn protesten, mij gewoon geaccepteerd heb. Ik weet dat ik van alle personen jou het meeste verdriet zal doen, en het spijt mij enorm. Maar jij bent atlijd degene geweest de zei dat ik moest doen waar ik gelukkig van werd. En ik kan gewoon niet gelukkig worden. Maakt niet uit of ik uit de kast kom of wat dan ook. Ik heb van alles geprobeerd, dat weet je zelf ook wel, maar op de een of andere manier wordt ik altijd weer ergens ongelukkig van. Ook bij jou zullen de woorden niet goed aan komen, ik wil je kunnen knuffelen en veilig in jou armen blijven en misschien zelfs wel huilen. Maar dat kan niet. Want ook dan, zal ik uiteindelijk niet gelukkig worden. Ook aan jou vraag ik mijn keuze te accepteren, zo niet hoop ik in ieder geval dat je ermee leert leven.
Pap: Zoek hulp, anders zullen mam en Jamilla niet lang bij je blijven dat weet ik zeker. Dat is het enige wat ik aan jou vraag, meer niet. Ik hoef jouw acceptatie niet meer, ik wil helemaal niets meer van je. Maar dan nog, dit zal ik nooit tegen je kunnen zeggen want dan zou je me weer slaan.

Veel liefs
Danny
Liefs, Danny

Ik begin tranen in mijn ogen te krijgen maar ook van de laatste brief moet ik zeker weten of alles er in staat dat ik wou zeggen.

Lieve Serena,

Ik kom meteen tot het punt, waar je van houdt, niet eromheen draaien maar gewoon zeggen. Jij bent één van de weinige mensen die weet hoe ik mij de laatste tijd voelde. Ik hoef je niet zoveel te vertellen, maar ik wil je wel wat vragen. Ik heb op dat forum waar je veel komt altijd je dagboek gevolgd, en daarom wil ik wat vragen. Ik zou je willen vragen of je mijn verhaal ook wil vertellen. Ik geef je mijn dagboek en je weet zelf ook over heel veel wat er is gebeurd. Ik vond het heel mooi om te lezen vanuit jouw oogpunt over jouw problemen, want zoveel heb jij mij er nooit over verteld. Nou draai ik er even goed nog omheen maar wil je mijn verhaal alsjeblieft ook vertellen, zodat mensen zoals ik, of mensen die ook problemen hebben, hier misschien wat aan hebben? Ik wil alleen nog tegen je zeggen dat van alle mensen die ik achterla ga ik jou het meeste missen.

Liefs Danny

Ik stop de brieven terug in de enveloppen en pak één van mijn scheermesjes. Alles moet een laatste keer hebben.

Zorgvuldig leg ik de brieven op mijn kussen. Ik ga naar beneden en pak mijn fiets, zodra ik de wijk uit ben ga ik rechts in plaats van links. Het is ongeveer een half uur fietsen naar de dichtsbijzijnde spoorwegovergang, maar na een kwartier gaat mijn telefoon af. Zonder te kijken wie het is neem ik op, het is mam. Ze begint hysterisch te schreeuwen en huilen en zegt dat ik naar huis moet komen, zodat we er over kunnen praten en misschien een oplossing kunnen vinden. Ik hang op. Ze blijft maar bellen en ik blijf maar negeren. Ik sta voor het spoor en ik leg mijn fiets in het gras. Ik blijf staan voor de spoorweg overgang en ik probeer over van alles na te denken, maar ik kan aan niets denken. Ik kan alleen maar denken aan het moment dat ik geen pijn meer voel, helemaal niets meer voel. Geen blijdschap, geen verdriet, geen geluk helemaal niets. Ik hoor de trein aan komen en als de slagbomen naar beneden zijn, neem ik een kleine sprint en duik eronder door. Ik voel hoe de trein over mij heen komt. En dan weet ik het zeker, ik ben dood.


Verder wil ik iedereen bedanken voor de super lieve reacties die ik heb gekregen Het heeft mij echt geholpen om door te gaan, en het heeft mij ook gesteund om dit allemaal te kunnen verwerken. Natuurlijk mis ik hem nog steeds, maar door zo dit verhaal te schrijven en de reacties te lezen heb ik er wel meer vrede mee gekregen.
Nogmaal super bedankt allemaal.
~RAWR~

Weergave- en sorteeropties

Plaats reactie