Sims Nieuws

Sims Nieuws Forum

Je kunt gewoon niet zonder!

Plaats reactie

143 berichten • Pagina 5 van 8

Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Never accepted.. 10 oktober.

Update.

Ik wil eerst even wat dingen uitleggen. Ik voel me de laatste tijd niet zo lekker en dat in combinatie met stress van school, maakt me nogal prikkelbaar. En ik weet dat het misschien raar klinkt maar ik heb weer heel erg last van een negatief zelfbeeld, ik vind mezelf niet waard lelijk dik etc etc. Ik weet dat ik dat soort dingen niet moet denken, maar die gedachtes blijven maar in mijn hoofd komen. En als ik nu toch al even heel eerlijk ben tegen iedereen (en mezelf) ben ik voor de derde keer (misschien onbewust omdat ik me zo rot voel) weer bezig ben met afvallen. Ik weet dat het helemaal niet gezond is (1.71 en 49 kilo) maar ik blijf maar een negatief beeld van mezelf hebben. Ik wil het echt niet maar het lijkt soms net alsof ik geen controle meer heb overmezelf. En ik heb nu een afspraak met mij zelf; als ik over 2 weken niet tenminste 2 kilo ben aangekomen ga ik naar de dokter zodat ik weer hulp kan krijgen. Daarom denk ik dat dit voorlopig de laatste update is tot ik mezelf weer gewoon goed voel en het op school ook weer een beetje normaal gaat.

Anyways, ik zou niet zoveel over mezelf moeten praten :sweatdrop En dan nu de update :sweatdrop

Het lijkt wel alsof mijn woorden in de lucht blijven hangen en de daadwerkelijke betekenis nog bij mijn ouders moet aankomen. Geloven ze het of niet? Mijn vader kijkt mij met een vernietigende blik aan, en mijn moeder kijkt niet eens geschrokken.
"Danny ga je alsjeblieft even mee naar huis? Dan kunnen we erover praten."
"Maar mam ik snap niet wat er over te praten valt.."
"Nou misschien denk je het alleen maar.."
"Nee ik weet het echt zeker."
"Hoe weet je het zo zeker dan?"
"Nou eh.." Hoe moet ik ze nou vertellen dat ik een jongen gekust heb?
"DANNY DOE NIET ZO MOEILIJK!" Pff pap kan echt nergens redelijk op reageren.
"Als jij nou eens met Serena mee naar huis gaat, dan praat ik wel met Danny goed?" Haar stem klinkt lief en dringend tegelijkertijd.
"Hmpf goed dan."
"Mam ik wil er echt niet over praten.."
"Nou Danny doe niet zo moeilijk. Ik wil gewoon weten waarom je dat zo zeker weet." Ik wacht tot pap buiten gehoor afstand is.
"Ik heb met een jongen gezoend.." Ze kijkt geschrokken natuurlijk.
"O-ooh uhm.. En daarom weet je het zo zeker?" Ik begin het warm te krijgen en te zweten.
"Ja.."
"Trek je jas uit joh, je heb het hartstikke warm." Om nog meer gezeur te voorkomen trek ik mijn jas maar uit. Ik denk er niet bij na dat ik hieronder alleen maar een t-shirt aan heb.
"Mam wees eens eerlijk, vind je het erg?"
"Nou om eerlijk te zijn had ik echt geen idee da- Wat is er met je arm gebeurd?" Dit is zo moment dat ik een keuze moet maken die eigenlijk mijn hele leven kan veranderen; liegen of de waarheid vertellen?
"Uhm de kat van Serena die had mij aangevallen."
"Ooh oke. Trouwens nog wat anders er zijn wat leraren die zich zorgen maken."
"Volgens mij hebben we het hier al eerder over gehad."
"Niet helemaal, je zei alleen maar dat er niets aan de hand was maar nu ik dit gehoord heb denk ik dat er wel wat is gebeurd. En als je het wil weten je gymdocent was niet de enige."
"Oh dat zijn maar gewoon wat grapjes."
"Zullen we dan nu maar naar huis toe gaan?"
"Oke.."
~RAWR~
Gebruikersavatar
Guppie
Gentherapeut Gentherapeut
Berichten:
1944
Lid geworden op:
ma 09 jul 2012, 16:54

Re: Never accepted.. update 17 oktober.

Aww... Waarom vertelde hij niet gewoon de waarheid aan zijn moeder... :cry

Maar je zorgt toch wel goed voor jezelf? Misschien is het inderdaad goed als je anders even met de dokter praat, die kan je er wel bij helpen. Misschien moet je sowieso even een paar vrije dagen nemen (geen school).
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Never accepted.. update 17 oktober.

~preview~

Zodra we thuis zijn wil ik meteen naar boven gaan maar mijn moeder houd mij tegen.
"Kom even zitten." Ik hou mijn jas aan, als het moet kan ik zo weer weg.
"Wat is er?"
"Nou toen jij er niet was heb ik even je laptop gebruikt en eh.."
"Waar gebruik je niet gewoon je eigen laptop?"
"Die lag nog op mijn werk.. Maar het was niet de bedoeling om het allemaal te lezen maar je msn stond nog open.." De laatste keer dat ik met iemand over msn praatte ging het over de krassen op mijn arm.
"Dus?" Mijn vader komt de kamer binnen lopen.
"Nouja ik kreeg van je gymdocent te horen dat het niet zo goed met je gaat ofzo.. En eh.. nouja.."
"Draai er nou niet zo omheen."
"Danny doe je mouw is omhoog.." Ze fluistert, ze is bang om achter de waarheid te komen. Als ik niet reageer staat ze op en trekt zelf mijn mouw omhoog. Ik probeer mijn arm nog weg te trekken maar het is te laat. Mijn moeder krijgt tranen in haar ogen en mijn vader wordt rood. Hij staat nu naast me. Zijn arm gaat langzaam omhoog en komt dan in mijn gezicht.
~RAWR~
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Never accepted.. update 3 november.

~dus nu de echte update~

Ik kijk hem aan. Waarom? Waarom is hij zo boos? Ik begrijp dat hij het erg vind maar dan nog, je eigen kind slaan? Mijn moeder zit in een soort shock houding; ze heeft haar knieën tot haar kin opgetrokken en staart alleen maar vooruit. Ze heeft tranen in haar ogen. Ik heb haar wel vaker in die houding gezien, bijvoorbeeld toen ze erachter kwam dat haar zus was overleden. Ik weet niet goed hoe ik me zou voelen als Jamilla dood zou gaan, maar ik zou zeker niet in zo erge shock raken. En zij bij mij? Zou zij mij wel missen? Vast niet.
"Danny kom is bij mij?" Ik zie nu pas dat mijn moeder uit haar houding is gekomen. Mijn vader staat er nog steeds bij alsof hij mij elk moment kan aanvallen. Ik schud mijn hoofd en blijf zitten.
"Ga even weg." Mijn vader loopt loopt de kamer uit en gaat naar buiten. Zodra hij weg is ga gelijk naast mijn moeder zitten.
"Danny waarom heb je dat gedaan?" Ze wrijft met haar vinger zachtjes over te littekens. Toen ik 6 of 7 was deed ze dat ook altijd als ik me bezeerd had. Toen vertelde ze me altijd dat daardoor de pijn minder werd, en op een of andere manier werkt het kalmerend. Dan houd ze op. Ik kijk haar aan en zie dat ze aan het huilen is.
"Mam.."
"Ja?" En dan begin ik te huilen. Ik heb nog nooit eerder om die dingen gehuild, en nu stroomt het er allemaal uit. We zeggen niets tegen elkaar, we houden elkaar vast en zijn samen aan het huilen. Waar zou zij nu aan denken? Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om daarover na te denken. De beelden van de laatste weken flitsen voorbij. Ik voel mijn wang en mijn oog opzwellen, maar dat is niet belangrijk voor nu. Het enige wat nu belangrijk is, is hoe erg ik het vind dat ze zich zo zorgen om mij maakt.
"Nou vertel is, wat is er nou allemaal?" Ik vertel haar alleen over de ruzie in het park, maar maak het minder erg.
"Nou ik was op weg naar een iemand uit mijn klas en ik ging door het park. Er liepen een paar jongens van school achter mij aan die me al een tijdje aan het treiteren en na een tijdje trokken ze mij van mijn fiets af. En vanaf toen zijn ze er mee door gegaan.."
"Dat wist ik helemaal niet.. Wat doen ze nog meer dan?"
"Nouja ze schelden me wel eens uit.. Maar na een tijdje ging het me echt irriteren en ik wou er niet over praten dus ik.."
"Laatmaar ik begrijp je al." Ik hoor het gerinkel van drankflessen en dat kan maar één ding betekenen: pap is thuis.
"Mam wil je alsjeblieft niks tegen pap zeggen?"
"Tuurlijk. Maar als er weer zoiets is kom je dan naar me toe?"
"Ja." Als ik naar de trap toe loop staat mijn vader in de gang. Ik loop voorbij zonder hem aan te kijken.

Lief dagboek..
Ik weet niet meer wat ik moet doen. Alles wat ik doe lijkt op een of andere manier altijd iemand pijn te doen. Zelfs als ik denk dat ik alleen mezelf ermee pijn doe, doe ik er nog andere mensen mee pijn.
Ik kijk naar mijn armen. Wat bedoelde ze met "Ik begrijp het." Ik zou bijna denken dat mam vroeger ook depressief was, maar daar geloof ik weinig van. Iedere keer als ik nadenk over een oplossing kom ik op hetzelfde uit; ik wil dit nooit meer mee maken. Het enige wat ik daarvoor kan doen is dood gaan.
~RAWR~

Weergave- en sorteeropties

Plaats reactie