Sims Nieuws

Sims Nieuws Forum

Je kunt gewoon niet zonder!

Plaats reactie

143 berichten • Pagina 6 van 8

Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Never accepted.. normale update 4 november.

Guppie schreef:Nu hij er niet meer is, bedoel ik.
Nou zijn ouders hebben het er nog steeds heel moeilijk mee. Ze willen eigenlijk nog steeds niet accepteren dat hij deze beslissing heeft genomen. Ergens begrijp ik wel dat ze zich zo voelen, maar aan de andere kant als hij echt dacht dat hij zo gelukkiger zou zijn, dan geloof ik dat.
Je zou het misschien niet zeggen maar zijn vader heeft het er het moeilijkst mee, hij heeft mij verteld dat hij er soms 'snachts nog steeds nachtmerrie's van krijgt. Hij heeft het dagboek als eerste het dagboek van Danny gelezen en is zich rot geschrokken. Hij wist niet dat het zo erg met hem ging en ook niet dat hij het zo vervelend vond dat zijn vader zoveel dronk. Zijn vader is nu wel gestopt met drinken.

Zijn moeder heeft verteld dat ze het ergens wel zag aankomen dat hij uiteindelijk zo'n dieptepunt zou krijgen. Maar ze had nooit gedacht dat hij zelfmoord zou plegen. Toen Danny net dood was deed ze net alsof er niks aan de hand was want ze was er heilig van overtuigd dat hij elk moment weer door de deur kon komen wandelen. Maar zodra ze besefte dat dat niet ging gebeuren en hij dus nooit meer terug zou komen, belandde ze in een soort zwart gat waar je haar met geen mogelijkheid uit kon krijgen. Ze zit nog steeds heel diep in de put maar het gaat wel al een stuk beter met haar.

Ik hoop dat het zo een beetje duidelijk is allemaal :sweatdrop
~RAWR~
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Never accepted.. normale update 4 november.

~Alweer een update~

Ik kijk in de spiegel, is dit dezelfde jongen die drie jaar geleden nog gelukkig was? Dezelfde jongen die geen problemen had, goede cijfers haalde, oké hij had misschien niet zoveel vrienden, maar hij was wel gelukkig. Waar is hij gebleven? Ergens weet ik wel hoe het komt dat hij zo veranderd is. Drie jaar geleden was hij nog altijd eerlijk tegen zichzelf en andere. En hij voelde zich altijd en overal veilig, nu niet meer. Hij is bang dat hij op school gepest wordt. Hij is bang dat hij thuis een boze vader heeft. Hij is altijd bang iemand pijn te doen, zelfs als hij denkt alleen zichzelf ermee pijn te doen. Ik probeer me te focussen op andere dingen maar mijn gedachtes blijven maar afdwalen naar hetzelfde onderwerp; de dood. Hoe zou het zijn? Zouden mensen mij missen? Zouden mensen spijt hebben van wat ze tegen mij gezegd hebben? Of zouden ze alleen maar denken: weer een homo minder? Ik ben op school nog niet eens uit de kast gekomen en ik wordt al zo erg gepest, hoe zouden ze reageren als ik dat wel zou doen? Zouden ze gewoon respect hebben? Wat denk ik nou.. Tuurlijk niet, het zou alleen maar erger worden. Ik zou willen dat ik nooit meer hoef te liegen tegen wie dan ook, maar terwijl ik dit denk weet ik dat het nooit echt zou gebeuren. Ik zou eerst uit de kast moeten komen voor ik dat bereik.

Ik loop naar de badkamer, naar het medicijn kastje. Als het goed is staan hier ergens de slaappillen van pap. Ik pak het potje en loop terug naar mijn eigen kamer. In mijn kamer schrijf ik een brief.
Lieve mam en pap,

Ik heb het de laatste paar jaar zó verschrikkelijk moeilijk gehad, ik kan niet meer. Ik wil niet meer vechten voor mijn identieteit. Ik wil helemaal niks meer. Ik ben homo. Ik zal altijd homo blijven, daar zou niks aan veranderen. Ik zal altijd het buitenbeentje zijn. Ik zal nooit écht gelukkig zijn omdat ik weet dat papa het niet accepteert. Ik weet niet goed hoe ik dit moet schrijven, het liefst zou ik het gewoon willen zeggen want dan zien jullie de echte emotie, maar tegen de tijd dat jullie dit lezen, ben ik dood. Ik bedoel wat is het doel van het leven als ik nooit gelukkig zal zijn? Ik weet dat ik nu alles door elkaar vertel maar ik wil zo veel mogelijk vertellen. Meer weet ik eigenlijk niet te vertellen. Alleen dat ik van jullie hou, ook van Jamilla. Zeg alsjeblieft tegen haar dat ik van haar hou. Het mag dan niet altijd zo overkomen maar het is wel zo.

Danny

-note: Dit komt uit de echte brief, dit is niet de hele brief.-
Ik leg de brief neer open het potje en neem een hand vol pillen. Ik haal en glas water uit de badkamer en slik de pillen naar binnen. Dan wordt alles zwart en weet ik dat ik nu van alles af ben.

Ik wil iedereen bedanken voor alle steun die ik van iedereen krijg :knuffel :knuffel

Laatst gewijzigd door zoetje753 op ma 05 nov 2012, 22:33, 1 keer totaal gewijzigd.

~RAWR~
Gebruikersavatar
Matthieu
Meesterdief Meesterdief
Berichten:
8289
Lid geworden op:
wo 23 feb 2011, 21:02

Re: Never accepted.. update "het einde?" 5 november.

Ik moest echt bijna huilen toen ik dit las. :cry Ik blijf het nog steeds verschrikkelijk vinden dat iemand zelfmoord pleegt omdat diegene gepest wordt.

En respect voor jou Serena, dat je dit durfde te schrijven. Het was toch zijn wens om jou er een verhaal over te maken? Ik ben echt blij dat je dat hebt gedaan.

Tja, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen...
Just be kind.
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Never accepted.. update "het einde?" 5 november.

~update~

Als ik mijn ogen open doe kijk ik om mij heen. Waarom ben ik niet dood? Hoe kan dit? Mijn moeder zit in een hoek van de kamer te slapen. Ik probeer recht overeind te komen maar mijn spieren zijn stijf. Mam wordt wakker.
"Ooh Danny.." Fluistert ze zacht.
"Je leeft nog. Ik zal de dokter even roepen." Ik wil zeggen dat ik dat niet wil, dat ik hier gewoon wil blijven liggen maar er komt alleen maar een schor gepiep uit mijn stem. Als de dokter binnen komt wordt er van alles getest. Mijn hartslag, bloeddruk en ze proberen erachter te komen of ik geen hersenschudding heb ofzo. Ze gaan hun gang maar. Ik ben alleen boos dat ik nog leef.
"Je wil vast wel weten waarom je hier bent?" De dokter trekt vragend zijn wenkbrauwen op. Ik knik, ik moet het weten.
"Je heb echt mazzel gehad jongeman, je zusje hoorde een harde klap op je kamer en kwam meteen kijken. Je ouders hebben je hier heen gebracht en we konden je maag nog leeg pompen." Dan komt Jamilla de kamer binnen, ze heeft tranen in haar ogen.
"Danny besef je wel hoe blij je moet zijn met je zusje?" Nee. Ik ben niet blij met haar.
"Nadat we je maag hadden leeg gepompt heb je bijna 4 dagen in coma gelegen, veel mensen hadden je al dood verklaard. En hier ben je dan. Tijd voor een nieuw begin, vind je ook niet?" Dan zegt Jamilla wat.
"Ik was zo bang dat je dood was.. Wil je alsjeblieft wat tegen ons zeggen?" Ik reageer nog steeds niet. Ik wil helemaal niks nu. Dan gaan ze allemaal weg en blijf ik alleen achter.

Ik ben al een paar uur bij bewustzijn maar ik reageer nog steeds niet. Op niemand. Dan komt Serena binnen lopen.
"Woow Danny, dat flik je me nooit meer." Dan begin ik te glimlachen. Zo raar maar als zij zoiets zegt, weet ik dat ze het meent en echt boos op me is maar ze geen ruzie wilt ofzo.
"Sorry."
"Weet je hoeveel drama ik heb moeten doorstaan om hier te komen?" Ze verteld het moet zo levendig gezicht dat ik weet dat ze me op wil vrolijken.
"Vertel."
"Nou ten eerste: Ik zat midden in mijn SE voor geschiedenis, belt jouw moeder. Je bent weer bij gekomen. Ten tweede: Ik heb ruzie staan maken met dat mens, omdat ik naar jou toe wou. Maar ze wou mij niet laten gaan. Toen ben ik gewoon weg gegaan, en je raad het waarschijnlijk al, de trein had vertraging. Was ik halverwege, bellen mijn ouders op. Ik moest DIRECT! naar huis toe komen en weer naar school toe gaan. Nou je begrijpt: Nog meer ruzie. Toen ik ein-de-lijk uit de trein kwam was het nog hard aan het regenen ook. Dus voor ik daadwerkelijk hier was moest ik op de wc's mijn make-up wéér bijwerken." Ik kan niet anders dan lachen.
"Je bent de enige die me probeert op te vrolijken en niet blijft door zeiken over hoe blij ik moet zijn." Dan wordt haar gezicht serieus.
"Weetje Danny ik kan hier nu wel vrolijk gaan doen, maar het is wel waar. Je moet blij zijn dat je nog een heel leven voor je h-"
"Jij heb anders ook heel vaak gezegd hoe graag je hier niet meer zou willen zijn."
"Dat was voor ik me realiseerde dat er zoveel mensen van onze leeftijd ziek zijn en geen kans hebben om een gezond leven te hebben. Jij en ik wel. Het leven is niet altijd makkelijk, dat weet ik ook, maar soms moet je gewoon door de zure appel heen bijten.."
"Je weet niet hoe het is om door NIEMAND geaccepteert te worden."
"Danny ik accepteer je toch? Je moeder accepteert jou. En als je er zo over in zit wie jou wel en niet accepteren moet je gewoon de juiste mensen om je heen verzamelen."
"Ja dat is wel lekker makkelijk om te zeggen he."
"Danny er is nog iets dat ik je moet vertellen.."
"Wat dan?"
"Nou Anna is gister overleden. Je weet wel waaraan." Anna, ze was een goede vriendin voor Serena. Ik kende haar ook wel, we waren ook vrienden, maar niet zo heel close. Toch is het erg.
"Oh gecondoleerd.." Dan krijgt ze tranen in haar ogen.
"Danny ik wil niet dat ik ook zo eindig.. Ik ga morgen hulp zoeken.." Ergens vind ik het wel verstandig dat ze hulp gaat zoeken, aan de andere kant zou ik het zelf niet willen.
"Succes ermee dan." Maar ik ben wel trots dat zij gewoon het lef heeft om te genezen van alles.
"Dankje. En jij ook succes met alles." En dan gaat ze weg.

Na een paar dagen mag ik naar huis. Ik moet naar een psyscholoog om over mijn problemen te praten. Daar kan ik wel mee leven. Beter dan de hele dag in bed blijven liggen en niets doen. Ik ben zo blij als ik thuis kom, gewoon weer het dagelijkse leven oppakken. Maar de sfeer is veranderd thuis. Ik mag alleen nog maar beneden op mijn laptop en ik moet mijn telefoon inleveren. Heb ik ook geen problemen mee. Maar het feit dat er zo gespannen sfeer in huis is, dat irriteert me. Ik wordt overal op gecontroleerd en ik moet direct uit school thuis komen. Morgen weer voor het eerst naar school. Ik heb er verbazend genoeg best wel veel zin in. Er is maar één nadeel, we hebben gym.
Ik had eerlijk gezegd wel gedacht dat ik wat meer respect zou krijgen op school, maar dat valt bitter tegen. Iedereen wijst me na of vraagt hoe ik het geprobeerd heb. Maar in de kleedkamer gebeurt het ergste. De jongen met de sigaret komt dreigend op me afstappen.
"Weetje.." Hij fluistert dreigend in mijn oor. Ik kijk niet.
"Ik had gedacht dat je wel geleerd had niks door te lullen? Raad is wie er nu diep in de problemen zit? JA IK! En dat komt door jou!" Hij geeft me een harde trap tegen mijn heup.
"En weetje wat, de volgende keer als je je leven zat bent kan je mij best om hulp vragen hoor. Ik doe het met genoegen." Dan schreeuwt een andere jongen in de kamer:
"Jammer dat het mislukt is, het zou een stuk rustiger zijn hier op school!" Ik pak mijn tas en loop weg.
~RAWR~
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Never accepted.. update "het einde?" 5 november.

Matthieu schreef:Ik moest echt bijna huilen toen ik dit las. :cry Ik blijf het nog steeds verschrikkelijk vinden dat iemand zelfmoord pleegt omdat diegene gepest wordt.

En respect voor jou Serena, dat je dit durfde te schrijven. Het was toch zijn wens om jou er een verhaal over te maken? Ik ben echt blij dat je dat hebt gedaan.

Tja, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen...
Ja klopt, ik dacht in eerste instantie dat ik het nooit zou willen doen maar later besefte ik dat ik het niet alleen voor mezelf doen. Ik zou het ook voor Danny doen, en misschien zelfs wel meerdere mensen die hier zo me zitten en dit verhaal ze misschien zou kunnen weerhouden om om wat voor reden dan ook zelfmoord te plegen. Ik zal heel eerlijk zijn: ik heb tot de dag voor ik hoorde dat hij zelfmoord had gepleegd ook heel veel eraan gedacht om overal een einde aan te maken. Maar nu ik heb gevoeld hoe het is om iemand op die manier te verliezen.. Dat wil ik niemand aan doen.
~RAWR~

Weergave- en sorteeropties

Plaats reactie