Scifine
Bella was zo als iedereen, ze at, ze dronk, ze sliep zelfs, en ze ging gewoon naar school.
Bella had een gewone jeugd en vrienden zo als iedereen, en familie had ze zat, ze kon het met iedereen vinden vooral met haar zus Donna.
Donna was haar tweeling zus, maar ze leken niet op elkaar Bella en Donna waren een namelijk een twee-eiige tweeling.
Ons verhaal begint in Verona-dorp , waar Bella en Donna van der Kerkhof wonen.

“Wat lees je daar?” vraagt Donna aan Bella, “Nederlands, morgen een SO” zegt Bella.
“Ah, dat moet ik ook nog doen, jemig je moet echt veel doen op het Wenswijk College”.
“Nou Donna, neem nou van mij aan het wordt alleen maar meer”zei Jack, Donna’s en Bella’s broer die met een stapel boeken de trap af liep.
Donna rent naar de deur van hun kamer “Wat ga jij doen met die boeken Jack”.
“Terug naar de bieb brengen” roept Jack die bijna de deur uit is.
Donna loopt terug naar Bella, “Is het moeilijk?”, “Heum” murmelt Bella “Niet echt”
“Nou wat moet ik nog doen” zegt Donna tegen haar zelf die met een stapel boeken voor haar neus zit “Wiskunde en Engels kan ik door strepen, dan alleen nog geschiedenis en Frans.”
Ondertussen heeft Jack zijn boeken naar de bibliotheek gesleept.
“Dat zijn er veel” zegt de bibliothecaresse “heb je ook je pasje bij je?”.
“Even zoeken, ah hier” en Jack geeft zijn pasje aan de bibliothecaresse.
Jack loopt naar de deur maar dan loopt er iemand tegen hem aan “Hey, kijk eens even uit! Ah, Ada, wat doe jij hier nou?”.
“Wat ik hier doe, Jack van der Kerkhof in een Bibliotheek? Droom ik of zo?!” zegt Ada, die nog eens in haar ogen wrijft.
“Nou het is echt waar hoor, ik dacht laat ik eens een 1 halen met een 0 er achter” zei Jack
“Slim idee dan” zegt Ada “Hey ik denk dat ik maar eens even mijn boeken ga halen, doe de groetjes aan je zusjes” en Ada zwaait nog eens.
Jack springt op zijn fiets en fiets onwijs hard naar huis.
“Donna, ga nou eens door” zeg Bella die in eens achter Donna staat “Ik ben al klaar hoor”
“Ja ja”
Jack doe de deur open en zonder 1 seconde te hebben springt Bella al op hem af, “heb je je werk al af Bella? Ja, nou dan mag je wel op mijn computer”.
“Yes!” roept Bella.
Als ik nou eens door werk dan mag ik ook zo, denkt Donna, kom op Donna geschiedenis en Frans zijn zo klaar.
Zoals Jack had gezegd mocht Bella op de Computer, even msnen en hyven en dan de Sims3 spelen.
“Zo en dat was Frans, nu alleen nog dat stuk lezen voor Nederlands en dan lekker gamen!” zegt Jack met een piep stemmetje tegen Donna, Jack leunt tegen de deurpost.
“Echt?” zeg Donna verbaast “maar Bella is toch al”.
“Waarom denk je dat ik werk?”zegt Jack “je denkt toch niet dat ik het alleen bij een computer hou, ik wil ook een laptop hoor, als je nederlands af is gaan we samen een laptop kopen voor mij en mag jij hem even testen”
“echt?” Jack knikt naar Donna “Jippy!” en Donna begint als een gek te werken, Jack loopt beneden, beneden treft hij zijn moeder.
“Ow, mam?” zegt Jack.
“Ow, Jack, zeg het eens” zegt zijn moeder
“ik ga zo even een laptop kopen, is het goed als ik die laatste uitbreiding koop voor mijn kleine meisjes?”
“prima, het is jou geld, niet het mijne”
En Jack loopt naar zijn kamer boven de garage, en hij pakt zijn portemonnee en zijn sleutels van zijn brommer.
“Ow, vergeet ik bijna de tweede helm, stom van mij” murmelt jack in zich zelf.
“zo Donna ben je klaar?” roept Jack onderaan de trap.
“Ja” hoort hij ergens van boven.
Donna komt aan gelopen met schoenen in haar hand.
“ik ben er klaar voor hoor” zegt Donna als ze haar schoenen aan heeft.
Samen met Jack loopt Donna naar Jack zijn brommer, ze rijden weg.
Een straat links eentje rechts en dan rechtdoor, Jack mindert vaart en remt, “afstappen” zegt Jack onder zijn helm vandaan.
“laten we eerst even naar de muziek winkel gaan” zegt Jack.
“Waarom, hier zo is de computer winkel hoor” zegt Donna.
“Wie weet, loop nou maar mee Donna” zegt Jack.
En samen lopen Donna en Jack naar de muziek winkel.
“goedendag meneer, heeft u misschien nog de laatste uitbreiding van de sims3?”
Zegt Jack die de mond van zijn zusje probeert dicht te doen.
“maar natuurlijk, kijk eens alsjeblieft” zegt de verkoper “dat wordt dan €30 euro”
“mag ik hier pinnen?”
“natuurlijk, start u maar”
“ u heeft betaald, nou das mooi, fijne dag verder”
“tot ziens, meneer” zegt Donna voor de deur uit gaan.
“zo nu gaan we een laptop halen, is dat goed”
Zegt Jack, maar Donna zegt al niets meer.
“Één goedendag” zegt Jack “ik wou graag een laptop kopen, kan dat hier?”
“Ja zeker” zegt de verkoper “wat voor een zou u willen?”
“Uhm, eentje waar op kan gamen en werken.”
“nou, dan zou ik de Hp XQ9000 aanraden”
“zou ik even mogen zien?”
“natuurlijk”
Jack kreeg een dun laptopje in zijn handen gedrukt.
“mooi, mooi” zegt Jack “wat is de prijs?”
“€200, meneer” zegt de verkoper
“ik neem hem”
“goede keuze, meneer”
De verkoper loopt naar de kassa en slaat 200 euro aan.
“dat word dan 200 euro”
“kan ik hier pinnen?”
Ondertussen speelt Bella de sims3.
“Bella Bella Bella” roept een stem.
“Mam?” roept Bella “mama?!”
“Ik ben niet je moeder” zegt een zware stem “Mee komen!”
“Nee! Nee! NEE!” zegt Bella die zich probeert los te wurmen uit de handen van het ding, maar het ding denkt er niet aan om haar los te laten.






































15 jaar later



























“Pap, Mam, Donna, Ada vandaag is het precies 15 jaar geleden dat mijn zusje Bella verdween” zegt Jack die met zijn ouders, zusje en zijn vrouw aan tafel zat “daarom heb ik vandaag dit diner gehouden, ter herdenking van mijn zusje, Bella” en Jack heft zijn glas.

“OUH, mijn hoofd, waar ben ik?”zegt Bella verwart, die in een grasveldje lag.
Bella kijkt in het rond, hoe laat zou het zijn , denkt Bella, ze kijkt nog eens in het rond.
“Dit lijkt mijn huis wel?” Bella loopt naar de deur en belt aan, een grote man van ongeveer 35 doet de deur open.
“Goedendag, woont hier misschien de familie van der kerkhof ?” zegt Bella, met een zacht stemmetje.
“Nee meisie, die wonen hier al 5 jaar niet meer, die wonen nu in een appartement in de stad, kan ik iets voor jou betekenen?”
“nee dank u dan weet ik genoeg, tot ziens”
die wonen al 5 jaar hier niet meer?, denkt Bella, hoe lang ben ik wel niet weg geweest dan? En waar ben ik geweest?! Bella valt neer in het gras.
Een auto stopt, er stapt een jongeman van rond de 28 uit, “ gaat het? Ik zag je op de grond liggen dus ik dacht misschien is er iets mis?” zegt de jongen, en hij reikt zijn hand naar Bella, Bella pakt zijn hand en staat op.
“zou u me misschien naar de stad kunnen brengen” vraagt Bella.
“U, noem me alsjeblieft geen ‘u’, ik schat je even oud dan jij hoor”
“hoe bedoeld u, ik ben …” nu ziet Bella het pas,ze is zeker 15 jaar ouder, “ welk jaar is het?”
“2023, zal ik je naar de stad brengen?”
“graag” en Bella stapt in de auto, en samen rijden ze naar de stad, “ken je misschien de familie van der kerkhof?” vraagt Bella als ze de stad naderen
“ Ah, de familie van der kerkhof, dat is mijn schoonfamilie, het is vandaag precies 15 jaar gelden dat hun dochter verdween, heel zielig, ik ben toevallig naar hun op weg” zegt de jongen “ik heet Sander, wat wil je weten van hun dan?”
“Niets, niets maar zou jij me misschien mee kunnen nemen naar hun appartement? Dat zou ik erg opprijs stellen, ik ben namelijk familie van hun”
“ah, dat zouden ze zeer op prijs stellen denk ik, zeker nu het 15 jaar geleden is dat hun dochter verdween, wat voor familie ben je eigenlijk een nichtje?”
“Nee, ik ben hun dochter” zegt Bella die een beetje bloost “dat had ik nooit gedacht, dat Donna een vent zou krijgen, Hahaha”
Sander is nu erg stil nu hij weet dat hij met de vermiste dochter van de van der kerkhofjes in één auto zit, “Dus, dus, dus, dan ben jij Bella!” roept Sander in eens “OH, wat zal Donna blij zijn als ze jou ziet!” en Sander geeft vol gas.
Na 10 minuten, komen ze aan in Verona-city , samen stappen ze uit, Sander loopt naar de deur en opent hem met zijn sleutel, “Komt u veder”.
Langzaam loopt Bella de trap op, “derde verdieping en dan het 4de huis van rechts, ik kom zo met de boodschappen”.
Bella staat nu voor de deur, ze belt aan, een man van rond de 30 doet de deur open, “Bella? Bella ben jij het echt?” roept de man “Jongens, het is Bella, Bella staat voor de deur!”
Donna komt als een gek naar de deur gesprint, “Oh, Bella! Wat is er allemaal gebeurd, kom maar eerst even binnen, dat zouden mam en pap ook wel fijn vinden” zegt Donna en ze neemt Bella mee naar binnen “wacht, moeten we niet wachten op Sander?” zegt Bella voor dat Donna de deur dicht gooit “Hoe weet jij van Sander?” vraagt Donna verbaast, “nou hij heeft mij hier heen gereden” zegt Bella, “nou, die heeft een wel een sleutel, hup lopen jij!” zegt Donna die Bella vooruit duwt.
“Kijk eens wie er op de stoep stond!” zegt Donna die achter Bella staat.
“Bella?” zegt hun moeder die verbaast achterom “Bella! Oh, Bella waar ben je in gods naam geweest! 15 hele jaren! We hebben gewacht, en eindelijk ben je hier!”
“waar is papa?” vraagt Bella, ze horen een toilet doortrekken “Pap!” en Bella rent op haar vader af.
“help” horen ze in eens van buiten “ha, daar zal je Sander hebben” zegt Donna en ze loopt naar de deur.
“Hey sander” zegt Bella “is het heel erg als ik vannacht hier op de bank slaap?”
“Nee, geen enkel probleem” zegt Jack “welterusten dan”
“trusten, ik vertel morgen meer” zegt Bella, die bijna de keuken uit is.
Bella gaat op de bank liggen, eindelijk rust, denkt Bella en ze valt in slaap.
De volgende morgen staat Donna al naast Bella voor dat ze haar ogen open doet, als Bella wakker wordt roept ze “ik schrik me een hoedje! Jemig Donna hoe laat is het?”
“pas 9:00, is er iets?”
“nou ja, ik had een vage droom, iets over een stem, het riep mijn naam, het was echt eng”
“ik quote Marco Borsato, de meeste dromen zijn bedrog”
“maar ken jij de rest wel, als ik naast jou wakker wordt naast jou dan droom ik nog!, moet je voor stellen dat ik naast een engerd wakker wordt!”
Bella staat op, “heb je je dagboek nog? Van vroeger?”
“Ja, ligt in mijn kamer, onder mijn bed”
Bella loopt naar Donna’s kamer, ze bukt en kijkt onder Donna’s bed en ze pakt het dagboek van Donna.
“ mag ik lezen?” roept Bella, Donna antwoord niet, “gewoon doen” zegt Jack die net zo als vroeger tegen de deurpost leunt.
“Oh”