Haha Nou het weekend zit er weer aan te komen, 1 weekend dag voor mij maargoed. Er staan nog 2 stukjes in de planning, ik verwacht ze deze week nog de uploaden.
En echt leuk te lezen dat je het iedere keer leuk vind, Klaas Jammer dat je niet met het jouwe bent verder gegaan trouwens
DIT PERSOONMENSSIMSFREAK IS ZO GOED ECHT NIET NORMAAL MEER MENSEN!!
dat is wel weer duidelijk hoop ik.
dit is een late reactie dat heeft redenen:
- Ik had 3 proefwerken
- 3 so's
- 2 verslagen
- maakhuiswerk
- ik heb NIET gecomputerd dezel heeeeeleeee week.
Ik hoop dat dit genoeg redenen waren om hier zo laat pas op te reageren .
Na een heerlijke lunch bij de Bistro, een gezellig gesprek in het park en romantisch gegiechel in de winkels nam Kenji Babette mee naar een zeer speciale plek. “Waar neem je me mee naar toe?” vroeg Babette zacht, geïmponeerd zijnde door de kalme stilte om haar heen en de magische sfeer die zo sterk aanwezig was, dat ze hem bijna kon aanraken. “Ik neem je mee,” zei Kenji alleen maar. “Maar waar naar toe?” vroeg Babette nieuwsgierig en ze giechelde. “Het is niet zo ver meer, daar, over die heuvel.” Zei Kenji, en toen was hij weer stil. “Kenji! Waar neem je me nu mee naar toe? Ik ken het hier helemaal niet!” Kenji lachte “Je woont je hele leven al in Sunset Valley, en je kent het hier niet? Dat ligt niet aan mij.”
“Ooooh,” zei Babette ademloos, toen ze bovenaan de heuvel stonden. “Het is, het is prachtig…” mompelde ze en ze wilde het liefste naar het water toe rennen. Kenji lachte kort. “Ja het is mooi hé. Ik kwam hier vroeger altijd, als ik door mijn ouders mee werd gesleurd naar saaie besprekingen met de familie Landgraaf. Heerlijk, geen druk van het zakenleven, van m’n moeder Morgan. Gewoon lekker mezelf zijn.”
“Dat ik je toen eigenlijk nooit ben tegengekomen, in het dorp.” Babette bleef stil staan en keek naar Kenji’s rug. “Ik kwam veel in het centrum, en ik weet zeker dat ik jou daar nooit heb gezien, vroeger.” Ze dacht diep na, of er iets in haar geheugen zat. “Denk je echt dat ze me naar het centrum zouden laten gaan? Ik moest veel moeite doen om te ontsnappen uit dat kasteel van een huis. En dan via allerlei geheime paadjes en weggetjes naar hier beneden vluchten. Die spanning,” Kenji grinnikte, “was totaal nieuw voor me. In het dorp waar ik vandaan kwam, was er geen mogelijkheid uit de burcht van mijn vader te ontsnappen, om bijvoorbeeld op onderzoek uit te gaan in de groten van de bergen.” Babette glimlachte en gaf hem vlug een kusje op zijn wang, “Kom, laten we naar de zonsondergang gaan.”
“We gaan bij het strand zitten,” zei Babette vastbesloten. De zon hing al half boven het water. “Ik heb een kleed meegenomen.” Zei Kenji. Waar hij het vandaan haalde zag Babette niet, maar even later lagen ze met z’n tweeën, dicht bij de branding van de zee, op het kleed. Ze lagen dicht tegen elkaar aan en keken in stilte naar de ondergaande zon en een klein vissersbootje aan het einde van de horizon. Babette moest zomaar denken aan vroeger. Zij en haar zusje hadden veel gespeeld op het strand dat onder hun huis lag. Het waar fijne dagen geweest, ze merkten nooit wat van crisissen in het bedrijf, haar vader en moeder waren gelukkig. Oom Maxwell die altijd langskwam en de vreemdste en bijzonderste cadeautjes meebracht. De hele familie om haar heen tijdens kerstmis, gezellig in de woonkamer met een enorme kerstboom. Ze lachte en Kenji keek opzij. “Is er wat?” vroeg hij, in de stilte van het moment. Het werd langzaam steeds donkerder, nu de zon verdween onder de waterrand. “Ik moest denken aan vroeger, aan kerst.” Kenji drukte haar tegen hem aan. “Dit jaar vieren we kerst met z’n twee, in China, samen.
En zo praatte ze verder, tot de zon helemaal verdwenen was in de zee, en de sterren en de maan fonkelende aan de hemel. Of het toeval was of niet, maar een hele volle maan stond aan een door duizenden sterren verlichtte hemel. Kenji stond op, “Het is bijna 12 uur, dan zijn we 11 uur samen geweest.” Fluisterde hij. Het was niet nodig hard te spreken, in deze stilte van het omslaan van de golven. Babette bleef op het kleed zitten. “Laten we blijven, nog een uurtje. Zodat we twaalf uur van elkaar hebben genoten. Kom nog even tegen me aan liggen.” Ze keek hem liefjes aan. Kenji glimlachte “Nee, je moet morgen weer werken en ik, ik moet nog naar binnen kunnen glippen voordat m’n moeder of iemand anders beveiliging op de deuren zet. Dan moet ik Asuka weer lastig vallen en,” hij grinnikte, “die heeft het volgens mij al druk genoeg met andere dingen.” Babette keek hem aan, maar hij ging er niet over verder.
Babette stond tegenover Kenji, Kenji stond tegenover Babette. En zo stonden ze daar. Wat maar heel kort leek te duren, dat moment van eenwording. Kenji voelde zich zo, zo verwant aan Babette, hij voelde haar ziel, bij zijn ziel passen. Langzaam boog hij naar voren. Babette had haar ogen dicht, ze genoot van de zeewind en het alleen zijn met Kenji. Plots rook ze zijn adem dicht bij haar, ze voelde zijn warmte dichter op haar armen, op haar huid, komen. Toen opende ze haar ogen en stapte ze geschrokken achteruit. “Wat doe je!?” vroeg ze geschrokken, haar hart ging snel op en neer. “Ik… ik…” Kenji bloosde, “ik wilde je zoenen…” bracht hij met veel moeite uit. “Ik…wat?” Babette bleef even staan, keek hem vreemd aan. Haar gedachten schoten alle kanten op, hij ging zo snel. Alles ging zo snel. “Waarom reageer je zo raar, is er wat?” vroeg Kenji en hij wilde dichterbij stappen. “Nee, blijf van me af!” zei Babette en ze draaide zich om. Kenji bleef staan en keek naar zijn vriendin, of was het zijn vriendin niet meer? Ze rende weg, over het pad, waar ze drie uur geleden samen overheen liepen om naar dit prachtige, magische strand te gaan. Voor hen was de avond voorbij.
Ik ben er verliefd op.
Ik vind deze scenes met deze personen het leukst. Er zit spanning, liefde, vriendschap maar ook haat in. Vooral de teksten bij de twee laatste foto's waren zo mooi uitgedrukt. Het was .. , ik kan de zinnen niet meer afmaken omdat ik met mijn gedachten nog steeds bij het verhaal zit en aan het denken ben hoe het verder gaat omdat het een heel onverwacht verhaal is. Je kan gewoon niet weken, ik bedoel weten, wat er gaat gebeuren. Ik ga steeds meer denken van dit ga ik ook doen, maar als ik jou zou moeten overtreffen of dat kan niet eens gewoon een beetje een goed verhaal willen maken moet ik daar zo veel tijd in steken, maar die tijd heb ik niet dus dat zal moeilijk gaan.
Echt top. Jij hebt geen grotere lettertype nodig om uit te drukken dat ik dit geweldig vind want je weet het zelf ook en iedereen weet en en iedereen vind dit leuk en spannend en dit en dat, maar alles behalve slecht. dit is zooooo geweldig!!
Ik ga nou maar eens dag zeggen.
Good bye,
en veel liefs,
bodil.
gewoon geweldig mensen komop!
er moet gewoon een prijs komen voor de beste schrijver en ik weet zeker dat jij hem wint. En daar mag je trots op zijn!
en dan wil ik hem wel uitrijken natuurlijk.. slijmslijmslijm
Dankjewel Bodil Er komen nog veel onverwachtte wendingen aan zelfs wendingen die ik niet had verwacht. Het verhaal is onvoorspelbaar voor nu. En voor die prijs, nog meer dankjwel tof
"Jean! Asuka! Mirelle! Jacques! Yasmijn!" riep Morgan, die onderaan de trap in de hal haar familieleden bijeen riep. Het was een belangrijke avond. Ze hadden de bistro afgeheurd om er een feest te houden voor de aandeelhouders die gingen investeren in het nieuwe museum, tenminste, dat hoopten ze. Jean en zij hadden alles tot in de puntjes georganiseerd, het werd een topavond, als het aan Morgan lag. "JEAN! MIRELLE!" riep ze nogmaals, nu een stuk harder. Ongeduldig tikte ze met haar hak op de marmeren vloer van de hal. De limousine stond voor al te wachten en ze moesten nu weg, wilden ze niet schandalig laat op hun eigen feest aankomen. "IK VERTREK ALLEEN HOOR!" ze sloeg haar armen over elkaar. "Doe maar rustig hoor..." mompelde Yasmijn, die uit de eetkamer kwam gelopen. "Mirelle is boven, ze is zich nog aan het omkleden en Jean was op zijn kantoor, die komen er zo echt wel aan." ze zuchtte, vermoeid om haar dwingende zus. Morgan keek boos naar Yasmijn, "En je dochter? En haar man?" vroeg ze. Yasmijn zuchtte weer, "Dat weet ik niet, ik denk op hun kamer." zei Yasmijn, die daarna naar een stoel liep en daarin neerzakte.
"Lieverd, heb je je jurk al uitgekozen?" riep Jacques vanuit de badkamer, waar hij de laatste finishing touch aan zichzelf bracht. Asuka was, volgens hem, in de slaapkamer een jurk voor de avond aan het uitzoeken. En ze waren al laat, enkele minuten geleden had hij Morgan nog horen roepen. "Asuka?" vroeg hij, omdat hij haar niet hoorde antwoorden. Hij liep de slaapkamer in. "En? Te sexy?" vroeg Asuka met een zwoele stem, terwijl ze van de bank overeind kwam. Ze bleef bij de bank staan en keek hem uitdagend aan. Jacques kreeg het er warm van, hij deed zijn stropdas een stukje losser. "Asuka... we.. we moeten gaan." Ze glimlachte "Ik heb niet zo'n zin, ik denk dat ik liever andere dingen doe, vanavond." zei ze, en ze kwam naar hem toegelopen. Jaqcues verroerde zich niet en bleef in de prachtige ogen van zijn prachtige vrouw kijken. Die sloeg haar armen om hem heen en zoende hem. Jacques avond had plotseling een hele andere bestemming gekregen.
"Je ziet er prachtig uit!" zei Morgan met een enorm zoete stem. Ze keek glunderend naar Mirelle, die de trap afdaalde als een moderne Assepoester op het bal. Yasmijn keek van achter Morgan naar Yasmijn, ze zag er inderdaad bijzonder uit. "Waar is de rest?" vroeg Morgan, Yasmijns gedachten werden er door verstoord. "Ik ben er" Jean kwam de bibliotheek uitgelopen. "Prachtig, prachtig..." zei hij, terwijl hij bewonderend naar Morgan en Mirelle keek. Yasmijn negeerde hij subtiel. "Je ziet er zo volwassen uit, m'n dochter, waarom heb je nog geen vriend?" vroeg hij aan Mirelle, terwijl hij haar een zoen op haar wang gaf. Mirelle lachte, "Pap, doe normaal." ze stapte weg. "Waar wachten we nu nog op?" vroeg ze. Ze keek naar Morgan. Ze knikte richting de salon. "Die twee, dat stel moet nog komen." zei ze afkeurend. "Misschien moet zo iemand even gaan kijken." Morgan hief haar hoofd op, "Nee, als ze niet komen, dan gaan we. ASUKA, JACQUES!" riep ze nogmaals.
In de slaapkamer spatten de vonken er vanaf. De liefde tussen Asuka en Jacques was zo hecht als op hun huwelijksreis in Frankrijk. De kleren van Jacques lagen op verschillende plaatsen in de kamer en de avondjurk die Asuka had uitgezocht lag nog netjes opgevouwen over de stoel. Hoewel het niet de intenties van Asuka, en misschien ook van Jacques, waren om het puur romantisch te beleven, was het dat wel. Het ging vooral om het eindresultaat, een baby, nageslacht. Het levende bewijs van de liefde van Asuka en Jacques. "ASUKA, JACQUES" klonk het hard door de villa. Asuka stopte even en keek Jacques twijfelend aan, "Moeten we toch gaan?" vroeg ze. Jacques antwoorde niet met woorden, maar zoende haar. Het was duideilijk. Geen stoffige formaliteiten op een saai 'feestje', maar romantisch thuis, samen in bed. Asuka sloeg haar armen om Jacques heen, en trok hem op bed
"Zijn ze er nog steeds niet." Morgan kwam ongeduldig uit de eetkamer gelopen, waar ze net een paar minuten in was geweest. "Nee, ik denk niet dat ze nog komen." zei Jean, die afwachtend naar de slaapkamerdeur in de salon keek. "Zal ik gaan kijken?" Mirelle liep vooruit, terwijl Yasmijn opstond en naar het raam liep. "Nee, hoeft niet." zei Morgan, beslist en op een toon die geen tegenspraak dulde. "Oke." zei Mirelle en ze draaide zich weer op. "Goed, wat doen we?" vroeg Jean, die zijn aandacht van de deur afzette. "We gaan, nu meteen. Pak jullie jassen, anders komen we te laat." zei Morgan, die haar stola van de kaptok haalde en omsloeg. "Dan komen ze maar niet." Morgan was de eerste die de deur uit liep. Mirelle en Jean volgde snel, Yasmijn bleef even staan en zuchtte, ze vouwde haar handen ineen, "Laat het goedkomen," fluisterde ze, voordat ze het huis verliet en de deur achter zich sloot.
Het was laat, nacht. Asuka wist niet hoe laat, zeker na middennacht. Ze gleed uit bed, zonder Jacques wakker te maken. Beide hadden ze de vier overige familieleden weg horen gaan, en uren later ook weer thuis horen komen. Ze had Kenji nog niet gehoord, ze wist dat hij al de hele dag uit huis was. Zachtjes, op haar tenen, liep ze naar de badkamer. Daar deed ze het licht pas aan, toen de deur weer veilig dicht zat. Het was een fantastische avond geweest, vol romantiek met Jacques. Ze hoopte dat het was gelukt, dat ze zwanger zou zijn. Het zou zo mooi zijn, misschien zouden Jacques en zij samen een huisje vinden. Weg van de hektiek van deze villa. Ze schonk een glaasje water in en dronk het in een keer op. Ze hing op de wasbak, en rustte uit. Het was eigenlijk allemaal zo chaotisch, ze moest tot rust komen. Ze dacht aan Kenji, het werd steeds riskanter hem hier te houden. En dan haar tante en Jacques vader, die waren zo dwingend aanwezig. Asuka zuchtte en keek in de spiegel. Ze zag een vermoeid gezicht, maar gelukkig. Haar man lag in de kamer naast deze te slapen, ze glimlachte. Ze mocht zich gelukkig prijzen met hem, ondanks alles.
Laatst gewijzigd door Adoror op ma 09 nov 2009, 22:53, 1 keer totaal gewijzigd.
Okee dan, ik zal deze dagen wel kijken! Ik ben benieuwd naar de toekomst en de nieuwe "verbeterde" verhaallijnen, want het is al zo goed daarom verbeterde tussen "
En dat was het dan voor eventjes. De komende week neem ik tijd om, zoals ik al zei, mijn verhaallijnen te verfijnen. De volgende dagen beter uit te stippelen om zo naar een eind toe te werken. Maar ben niet bang, hoofdstuk 1 zal nog zeker tot eind dit jaar duren
Ondertussen hoor ik graag jullie feedback en wensen. Als je me verteld wat je leuk lijkt, wie weet zie je het wel terug
Binnenkort begin ik met schrijven aan de laastste dag van hoofdstuk 1. Het beloofd een spannende dag te worden. Verontrustende ontdekkingen, ruzies en angst word niemand bespaard. We naderen het schokkende einde van hoofdstuk 1 met veel en grote updates.
Ik heb 51 foto's voor 7 updates klaarliggen. Er moeten voor 6 updates nog foto's gemaakt worden. Als die zijn gemaakt, ga ik beginnen met schrijven. Zodra ik alles heb geschreven, begin ik met het plaatsen van de nieuwe updates. Ik hoop volgende week zondag te kunnen beginnen met de laatste dag dus dat wordt wachten. Maar ik zal jullie niet teleur stellen.
Nou het weekend zit er weer aan te komen, 1 weekend dag voor mij maargoed. Er staan nog 2 stukjes in de planning, ik verwacht ze deze week nog de uploaden.
En echt leuk te lezen dat je het iedere keer leuk vind, Klaas 
.
