~~~~~~

Hoofdstuk 14

Door Lucky



'Dag Stefani!', roep ik naar de jongen in de auto. Stefani steekt zijn hand op en duwt zijn zonnebril omlaag en kijkt me aan met zijn prachtige gloeiende ogen. Mijn hart maakt een sprongetje. Ik bloos en zwaai schaapachtig. Stefani laat de motor van zijn auto grommen en rijdt keihard weg.
Met mijn linkerarm leun ik tegen de ruit van de deur. Ik haal diep adem en tik met de vuist van mijn andere hand tegen de deur. 'Maaa!', schreeuw ik. 'Doe eens open!'.



Na een paar seconden is er nog geen reactie binnen, en ik zweer dat ik mijn ouders zie zitten. Daarzo, bij de tv... Woest bonk ik met mijn vuist op de deur. 'Maa! Paa!', krijs ik boos. Eindelijk een reactie. Mama's ogen staren me aan, ze kijkt verdrietig. Ik houd mijn adem ik, waarom keek ze zo?



Als mijn moeder eindelijk heeft open gedaan gebaard ze me te gaan zitten op de stoel waar net mijn vader gezeten had te gaan zitten. Papa werpt me een sombere glimlach toe en gaat het eten klaarmaken. Ik voel het bloed wegtrekken uit mijn gezicht als ik mijn moeder aankijkt. 'Wat.. Wat is er?', mijn stem rilt ernstig.



Mama draait zich om en gaat vermoeid op de bank liggen, ze knijpt haar ogen stijf dicht. 'Lieverd', fluistert ze zachtjes. 'Kevin is dood gegaan'.
Mijn hersens gaan uit, nee, het kan gewoon niet. Niet mijn Kevin. Nee, mijn Kevin zal nu wel in de tuin aan het spelen zijn en stiekem een kuil graven in de bosjes. Ik werp angstig een blik naar de tuin. Geen Kevin, ja, toch wel. Nee... Nee het was een pluisje. Niet het puntje van zijn staart.



Ik spring op van de stoel en barst in huilen uit. 'Kevin!', piep ik en probeer het snikken te laten stoppen,het helpt niet. Het wordt juist erger. Hoe meer ik probeer te praten, hoe groter de brok in mijn keel wordt en hoe moeilijker het wordt mijn ademhaling rustig te houden en de tranen te laten stelpen.



Terwijl de tranen over mijn wangen strijken spring ik op en ren naar boven, naar mijn kamer. Ik ga slapen, en.. En als ik wakker wordt. Kevin... Nee.. Hij..
Het werd me plots zo duidelijk, alsof ik even Kevins gedachte heb, voordat hij doodging. Hij.. Hij is aangereden, door iets.. Door iemand..

Einde door Lucky



Nadat ik het Lucky verteld had wachtte ik een tijdje. 'Hoe lang duurt het nog voordat het eten klaar is?', vraag ik aan Kane. Kane maakt gebaren met zijn handen. 10, nee 20 minuten en dan is het klaar. Ik haal diep adem en loop de trap op, richting Luckys kamer. Als ik de deur open ligt er een verslagen meisje op het bed, met haar ogen dicht en wangen die glimmen van de tranen.



Dit was mijn dochter niet, Lucky heeft problemen gehad, maar met de therapie is ze er van afgekomen. Ze is toch weer Lucky? Toch?
Maar het meisje op het bed verteld me wat anders.



'Kane!', roep ik. Kane verschijnt en kijkt me vragend aan, maar lang duurde die blik niet als hij Lucky ziet. Hij slikt en bijt op zijn lip.
'Lucky?', fluister ik zachtjes, het meisje opent haar ogen. 'Dit zal wel ongepast komen, maar ik wilde erachter aan zeggen dat je de nieuwe stamhoudster bent, van generatie 6'.

~~~~~~

Sorry dat het zo lang duurt... En sorry dat hij nogal snel is, ik wil gewoon graag verder met de nieuwe generatie

Leuke update

Nee, niet leuke update

^Idd, maar wel een mooie. En een goede! En ook een leuke. Alleen niet leuk voor de personen in je verhaal.

Bedankt alledrie

Ben al bezig met de volgende update =D

~~~~~~

Preview



~~~~~~

EXPRES WAZIG
Voor het geval iemand komt met, "het is een wazige foto", ofzo, want dat doe ik expres.

O.o vampier ?

Spannend.... denk dat Luc gelijk kan hebben

Lijkt idd verdacht veel op een vampier
Mooie screen, ben benieuwd

Lijkt idd op een vampier. Ben benieuwd

Leuke updates ♥♥

wha lang niet meer gereageerd, oeps
snel alles bijgelezen

idd volgensmij is die jongen een vampier

Sorry dat de update zo lang duurt jongens!
Ik wil namelijk voorlopen op de updates, dus dat ik nu bijvoorbeeld update en dat ik in mijn spel veel verder ben. Ik ben het nu ook wat meer aan het ordenen. In mapjes dus, iig echt sorry!

Ik vind dit zo'n mooi dagboek! ;o
Ben benieuwd naar de volgende update ^^

Z'n mooi dagboek!! Sorry dat ik nu pas reageer, heb het dagboek nog maar van vandaag gevonden.

Bedankt beide.

Wanneer de volgende update komt weet ik niet, ik wil gewoon alles qua updates enzo op mijn gemakje doen, ik zal zo even kijken hoeveel foto's ik heb en de tekst gaan schrijven

Vampier! D:

Ben benieuwd! <3

~~~~~~

Hoofdstuk 1



Ja, dit ben ik. Samen met mijn vriendje Jonas. We zijn nog niet zo lang samen, hoogstens een paar maanden, maar ik ben tot over mijn oren verliefd op hem geworden. Hij heeft iets.. Iets aantrekkelijks waardoor ik voor hem gevallen ben... Alleen is hij echt apart, en met apart bedoel ik ook heel apart. Jonas draait alleen maar avonddiensten en als de zon opkomt verdwijnt hij in de slaapkamer en komt eruit precies nadat de zon is ondergegaan.



Vaak kijk ik naar hem als hij slaapt, hij ligt dan doodstil en ademt haast onhoorbaar. Maar ik heb zo mijn twijfels over hem. Het is niks persoonlijks ofzo, maar gewoon.. Ja.. Gewoon dat ik me zo raar voel. Soms kijkt hij me aan met van die gloeiende ogen, en als ik ga slapen heb ik altijd een soort nachtmerrie gehad en als ik wakker ben voel ik me echt moe, alsof ik bloedarmoede heb ofzo.



Maar mijn liefde voor hem is niet gelogen, we hebben weleens.. gezellige dingen gedaan, zo gezegd, hij maakt me blij, laat me voelen dat ik echt iets waard ben. Soms murmelt hij iets over de mensheid of iets dergelijks, ik kijk hem dan aan en dan kussen we weer. Soms eindigen ze gewoon normaal en soms ook ergens anders. Al lijkt Jonas zich wel altijd in te houden, en dat is zorgwekkend. Houdt hij wel van me zoals ik van hem houd? Of ben ik gewoon een speeltje van hem en word ik gewoon daarna gedumpt als grof vuil? Ik weet het niet, en ik ben bang dat ik het nooit te weten ga komen ook. Jonas is zo terughoudend. Als ik ernaar vraag zegt hij gewoon dat hij zich niet lekker voelt, en dan verdwijnt hij meestal, naar buiten. En dan komt hij 's ochtends vroeg als het nog donker is thuis. Met een zelfvoldane blik in zijn ogen, en precies die blik vertrouw ik niet.



Verder gaat het leven gewoon voort, al ben ik de laatste tijd 's avonds veel meer op als over dag, en dat praat ik met Pappie, onze papegaai. Hij kraait soms of herhaalt wat ik zeg, maar ik kan mijn problemen bij hem kwijt en diep vanbinnen hoop ik dat hij ze doo rlult tegen .... dan weet hij ook eens hoe ik me voel in onze relatie. Ik voel me een stuk vuil, verwaarloosd, niet nodig. En toch, toch is er iets met ... waardoor ik niet weg bij hem te slaan ben, hij kan zoveel andere meisjes krijgen, en toch, toch kiest hij voor mij. De eenvoudige persoon.. Die een 10G doet, of in ieder geval stamhouder is van de 6de generatie. En ik wil dolgraag kinderen met ... maar hij lijkt het niet te willen, en hij kijkt me soms aan met een blik, die wel duizenden eeuwen oud lijkt.



Zuchtend zit ik naast het bed van Jonas, wachtend tot hij wakker wordt. Het dekbed gaat langzaam op en neer op het ritme van zijn ademhaling. Ik werp een blik naar hem. Zijn ogen zijn gesloten en zijn huid lijkt nog bleker als anders. Alsof hij een lijk is.

~~~~~~

Jeej, een update Erg leuk Sanne!

Super leuk!