SUPER!!!!!!!<3

Waar heb je eigenlijk die ogen vandaan ;$

Geweldig

Dankjulliewel allemaal Jullie weten niet hoeveel die lieve reacties me doen

@Sanne: Als ik me niet vergis komen ze van Ladyfrontbum.

EDIT: Ze zijn van pralinesims

Super update!

We want moarr

bedankt allen

Er is een polletje online gekomen, eigenlijk meer voor de fun ;p

^ Shanti :3

Shanti <3

Gaaf!
Kan niet wachten tot de volgende update

Leuk verhaal!
Ik blijf dit zeker volgen!

egt suuuuper leuk! ben egt heel benieuwd naar vervolg! wel snel maken he ! anders moeten we zo lang wachten...

xxx

Je schrijft echt heerlijk <3

Geweldig! Orgineel ook! EN WAT ZIJN JE SIMS MOOI!

dankjulliewel allemaal

de update zal waarschijnlijk pas begin volgende week komen. Sorry mensen...
School is killing me. Ik heb het erg druk en als ik even vrije tijd heb, wil ik vaak even iets anders doen dan hieraan werken.
Ik zal dit weekend aan de volgende up beginnen, dus dan weten jullie dat het ipv rond het weekend iets na het weekend zal komen.
Verder heb ik binnenkort de o-zo-gevreesde toetsweek. Ook dan zal er waarschijnlijk geen update komen, maar dat zal ik dan ook nog even zeggen.
Het spijt me, jongens.

je schrijft echt super mooi Hopelijk komt er binnenkort weer een update

btw ik ging de ogen van Audrey en Adam bekijken en volgens mij hebben ze dezelfde oogkleur

Lieve allemaal,

het spijt me ontzettend om te vermelden dat het niet gaat lukken om snel te uppen. Op dit moment ben ik superdruk, en ik probeer echt in de vrije tijd die ik heb te werken aan de update. Helaas is die vrije tijd de komende weken erg schaars. Om het goed te maken gaat de volgende update extra lang worden.

Maakt niet uit, heb weer bij gelezen, pretty dagboek <3

Hoofdstuk 4 - Adam

Het is al laat in de avond. Adams warme handpalmen gloeien tegen mijn oogkassen. Alleen de ring om zijn rechterringvinger biedt mijn gezicht enigszins verkoeling. Mijn maag is samengeknepen van de zenuwen. Nu kan ik het eindelijk zien. Bij die gedachte strekken mijn lippen zich uit tot een brede glimlach.
“Is het amuserend?” vraagt Adam. Zijn lach is in zijn stem te horen. Hij moet de plotselinge diepe groeven rond mijn ogen hebben gevoeld. Ik geef geen antwoord, dat weet hij zelf wel. Integendeel: Ik stel hem een heel andere vraag.
“Wanneer mag ik nou kijken?” vraag ik. Mijn vraag wordt, in tegenstelling tot de zijne, meteen beantwoord. Onze lichamen schieten naar voren door het abrupte remmen van de taxi. Adams hand verschuift echter geen centimeter.
“Hmmm… Zal ik het doen?” vraagt hij plagerig. Ondertussen hoor ik de taxichauffeuse ongeduldig tikken op het stuur. Haar spitse nagels maken een hard geluid.
“Ik geloof dat we maar op moeten schieten.”
“Vooruit dan maar.” De warmte verdwijnt uit mijn gezicht. Een koude lucht verspreidt zich over mijn huid. Met een paar keer knipperen open ik mijn ogen, maar ze blijven naar de grond wijzen.
“Moet je niet uit het raampje kijken?”
“Nee, eerst uitstappen,” antwoord ik.
Het portier wordt voor mij geopend. Als mijn benen stevig op de stoep staan, heft mijn hoofd.





Voor mij staat een gezellig en ruim huis, in mediterrane stijl. Ruisende fonteintjes sieren de voortuin en op de oprit staat een zwarte, glanzende motor. Een warm licht schijnt uit de raampjes. Een zwoele zomerbries strijkt door mijn haren. De donkere hemel is bezaaid met sterren. Mijn vingers haken in die van Adam.
“Zullen we maar naar binnen gaan?” vraagt hij na een poosje zo gestaan te hebben. Ik knik. Dan haalt Adam een rinkelend sleutelbos tevoorschijn en maakt de deur open.
Binnen, omringd door een superhip interieur, zit er iemand op de bank naar een breedbeeldscherm te staren. Niemand anders dan…





“Duke?! Wat doe jij hier?” Het is er al uit voordat ik het zelf door heb. Met zijn bekende ijzige blik draait hij zijn hoofd naar me toe. Er volgt een diepe zucht. Hij probeert duidelijk zijn woede in toom te houden.
“Jij ook welkom, Audrey.” Hij staat op van zijn zitplaats en loopt met langzame passen naar me toe.
“Sorry, zo bedoelde ik het niet.” Voor de tweede keer deze avond zakt mijn gezichtsveld naar de grond.
“Je liegt.” Hij heft zijn hand op om mij te slaan, maar als zijn ogen op Adam vallen laat hij zijn hand weer naast zijn lichaam vallen.



“Jullie hebben vast honger. Ik maak wel wat lekkers klaar.” Adam voelt zich duidelijk niet op zijn gemak, en hij is niet de enige. Waarom reageert Duke zo bot? En waarom wilde hij me slaan, ik heb hem toch niets misdaan?
“Laat maar zitten. Ik ga wel weg hier. Ik heb wel meer te doen. Staat de taxi er nog?” Hij loopt al weg.
“Als je snel bent staat ze er…” Nu vind ik het wel tijd om het even van Adam over te nemen. Dit loopt flink uit de hand.
“Duke, blijf alsjeblieft!” Aarzelend reikt mijn hand naar zijn schouder en raakt even zijn ruwe vest aan. Meteen slaat Duke hem weg.



“Blijf van me af. Ik bepaal zelf wel waar ik heen ga.” Met die woorden slaat hij met een klap de deur achter zich dicht.
Een klein traantje blinkt in mijn oog. Ik begrijp het niet. Misschien wil ik het niet eens begrijpen. De arm van Adam schuift om mijn schouder.
“Trek je je er niks van aan. Hij meent er niets van. Hij heeft gedronken.” Maar ik luister al niet meer. Mijn lichaam heeft zich al op de bank genesteld, precies dezelfde plek als waar Duke net zat.
Ik word gelijk weer bij mijn oksels omhoog getild.



“Ga maar naar bed. Je bent doodop, je zult je rust hard nodig hebben.” Gehoorzaam loop ik de trap op, op de voet gevolgd door Adam. Yes, hij gaat mee!
“Fris je je morgenochtend maar op. Je bent al zo schoon na dat smetvreestehuis.” Met smetvreestehuis bedoelde hij natuurlijk het ziekenhuis. Ik kan me wel wat bij zijn ergernis voorstellen. Ik moest van Shanti altijd ontzettend vaak mijn handen wassen. Anders zou ik in een mum van tijd weer op de intensive care liggen, had ze onverbiddelijk gezegd. Natuurlijk overdreef ze wat, maar achteraf ben ik wel blij dat ik haar keurig gehoorzaamd heb.
Behulpzaam legt Adam de dekens voor me aan de kant, zodat ik zo in bed kan stappen. Beleefd draait hij zijn rug naar me om, zodat ik me kan omkleden. Ik schuif de lade van mijn kast zachtjes open, gris er de eerste de beste T-shirt uit en hou het met gestrekte armen voor me, zodat het met een vluchtige, fladderende beweging uitvouwt. Het is net een mintgroene waterval. Voor me hangt, bungelend aan mijn duimen en wijsvingers, een lichtgroene satijnen nachtjapon met spaghettibandjes. Superkort, natuurlijk. Ik werp even een vluchtige blik naar Adam. Alsof hij mijn ogen in zijn rug voelt prikken, begint hij wat benauwd met zijn voet te schuifelen.
“Ben je al bijna klaar?”
Ik knipper even met mijn ogen om mijn blik van zijn rug los te maken.
“Eh, ja, bijna klaar!” Om hem de extra wachttijd te besparen, maak ik gauw mijn broek los, schop mijn pantykousjes uit, leg mijn jasje met een iets te ruw gebaar op de commode, gevolgd door mijn hemdje. Zo snel als ik kan trek ik het japonnetje over mijn hoofd. Het valt net over mijn billen. In een wanhopige poging probeer ik het iets naar beneden te trekken, maar dan verschijnt mijn BH vanboven. Mijn wangen beginnen te gloeien. Weer werp ik een blik op Adam, die nu ongeduldig met zijn voet op de grond begint te tikken. Oke, dan maar zo. Ik heb onderhand wel gemerkt dat we wat met elkaar hebben, dus waarschijnlijk heeft hij me wel vaker zo gezien. Ik duw de lade met een zachte bonk dicht en ga in bed liggen. Adam probeert duidelijk niet naar mijn kledij, voor zover je dat zo kunt noemen, te kijken. Ik trek de deken gauw over me heen en kijk hem lief aan.



“Welterusten. Bel me zodra je wakker bent. Dan kunnen we een wandelingetje maken en misschien ergens lunchen.” Hij kust me op mijn glanzende voorhoofd.
“Geweldig idee. Jij ook welterusten.”
-----------------------------------------------------------------------------------------------

Vrolijk sta ik onder de douche. Het water stort, als een hevige regenbui, naar beneden. Grote druppels glijden van mijn kleffe haarslierten en druppen op mijn tenen. De geur van de lavendelzeep hangt om me heen. Mijn valse noten galmen door de badkamer.



Na een half uur vind ik het wel genoeg geweest. Ik draai de kraan uit, gris mijn handdoek van het tafeltje en sla het om mijn natte lichaam. Op mijn tenen, om zo weinig mogelijk watersporen op de houten vloer achter te laten, ga ik naar mijn kamer. Ik draai Adams nummer, zet mijn mobieltje op de luidspreker en laat het op mijn bed vallen. De telefoon gaat een keer over. Twee keer. Drie keer.
“Hallo, dit is de voicemail van Adam Wright. Op dit moment kan ik niet opnemen. Laat u alstublieft een boodschap achter na de pieptoon.” Er volgt een hoge, korte piep, precies zoals Adam had aangekondigd.
“He, Adam. Ik ben wakker, dus ik heb je gebeld. Precies zoals je zei. Bel je me gauw terug?” zeg ik aarzelend. Nee, dat klinkt niet. Toch laat ik het maar zitten. Er heeft zich tijdens het “gesprek” een klein doorzichtig plasje rond mijn voeten gevormd. Gauw droog ik de rest van mijn lichaam af, stap in een onderbroek en veeg met de handdoek de vloer. Die gaat toch in de was. Een schattig jurkje sluit om mijn lichaam. De kam klauwt door mijn haar, waarna mijn gouden haarspeld de boel bijeenhoudt. Mijn wimpers staan inmiddels stijf van de mascara. Vlug strijkt mijn wijsvinger een donkere haar uit mijn gezicht. Adam mag komen.
----------------------------------------------------------------------------------------------



Inmiddels is het alweer een uur later. Van Adam is geen spoor te bekennen. Geen glimp. Niet eens zijn geur. Voor de zoveelste keer draait mijn gezicht in de richting van de neongroene cijfers op de dvd-speler. Er is pas een minuut meer voorbij. Zuchtend sta ik op en controleer mijn mobiel. Geen berichten of gemiste oproepen. Wat heeft dit te betekenen? Adam zou toch altijd voor me klaarstaan?
Ik duw mijn telefoon terug in mijn zak als ik het eindelijk voel trillen.

“Hallo?”
“Audrey! Het spijt me zo! Je hebt me vast gebeld!” Adams stem klinkt gespannen, een beetje hijgend. Alsof hij iemand achternagezeten heeft.
Ik bevestig hem met een knikje, maar besef dan dat hij het niet kan zien. “Ja, dat is zo. Al bijna twee uur geleden.” Tot mijn verbazing klink ik een beetje stroperig, in plaats van sarcastisch.
“Het spijt me verschrikkelijk! Je hebt vast staan wachten.”
Ik aarzel even of ik hem hierin ook gelijk ga geven. Natuurlijk was ik erg ongerust, een beetje teleurgesteld zelfs. Maar nu hij me belt is het hem alles vergeven.
“Ach, dat valt wel mee,” antwoord ik dan.
“Ik ken je wel langer dan vandaag. Moet je horen: Ik was de hele ochtend op het politiebureau. Terwijl ik naar mijn werk liep is mijn laptoptas gestolen. Mijn mobiel, belangrijke documenten, notebook, alles zat erin! Daarom wist ik dus niet of je had gebeld.”
Ik trek de hand van mijn mond weg.
“Wat… erg voor je. Waar ben je nu?”
“Nog op het politiebureau.”
“Moet ik naar je toe komen?”
“Nee, ik kom wel naar jou toe. Ze kunnen hier toch niets voor me doen.”
“En je werk dan?”
“Dat is allemaal al geregeld.”
“Goed, tot zo dan. Wanneer ben je er?”
“Over twintig minuten. Is het goed als ik een iemand meeneem? Hij heeft hier de hele ochtend met me zitten wachten. ”
“Natuurlijk kan dat. Dag scha…” ik kan mijn zin niet afmaken; hij heeft al opgehangen.



Ik laat me achterover op de bank vallen. Eindelijk, na al dat wachten, komt hij. Wel met een vriend, of collega, of wie het ook mag zijn. Die zal niet zo lang blijven. Misschien dat hij meeluncht, maar daarna zal hij vast wel weer naar huis gaan. Dan hebben Adam en ik eens tijd voor ons tweetjes… Ik smelt al bij de gedachte.
Om de tijd sneller te laten verlopen scharrel ik wat door de woonkamer. Mijn blik valt op de ladekast in de hoek van de ruimte, net zo een als in de slaapkamer.



Voordat ik het zelf door heb, hebben mijn vingers de bovenste lade al opengeschoven. Allerlei dossiers, op alfabetische volgorde gesorteerd, lachen mij toe. Als een brede glimlach met ongelooflijk veel tanden. Mijn ogen glijden over de namen. Bankafschriften, Contracten, Diploma’s… Niks bijzonders. Ik wil de boel weer dichtdoen, maar dan valt iets interessants me op. “STAMBOOM”, staat er met koeienletters. Het handschrift is afwijkend van het andere, zwieriger. Heel anders dan die ronde blokletters. Een beetje een basisschoolhandschriftje. Dan schiet me wat te binnen: Het is hetzelfde handschrift als op de kaart van Adam! Wild gris ik het zandkleurige mapje tussen de andere vandaan, een beetje als een jonge puppy die ik van de moederhond weghaal. Ik negeer het scheurende geluid en graai de papieren eruit. Een smal strookje fladdert op de grond, met de heupbeweging als van een Oosterse buikdanseres. Mijn hand verstijft in zijn reis naar het papier. Mijn ogen staan wijd open. Voor mijn voeten, staat zwart op wit, hoe hopeloos ik wel niet ben.





-----------------------------------------------------------------------------------------------
Terug naar index

Goed verhaal zeg! Je hebt hier nóg een fan

Wauwie

Snel uppen, this super leuk!