Ik vind het leuk dat jullie het leuk blijven vinden. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik erg veel moeite moest doen om het laatste stuk eruit te halen, het was veel werk
Tof dat het je inspireert, bodil, ik heb ook een heleboel sims 2 pogingen gedaan zo'n soort serie te beginnen en het duurde pas sinds nu voor ik eerst echt de durf had eraan te beginnen. Ik hoop dat ik hier nog lang mee door kan gaan, ik heb plannen om er echt een groots its van te maken
Het is je vergeten Kyta De komende dagen update ik waarschijnlijk niet. Vanaf vrijdag pas weer, waarschijnlijk
Hoofdstuk 1
Familie la Chase
Romantiek bij de Bistro
Zenuwachtig parkeerde Babette haar auto op de parkeerplaats bij de Bistro. Kenji had haar gebeld en gevraagd of ze vanmiddag zin had bij de Bistro een hapje te eten. Natuurlijk had ze ja gezegd, dit was de eerste keer dat ze afspraken in een openbare plaats. Kenji wist goed dat hij gezien kon worden door zijn familie en Babette was doodzenuwachtig dat iemand van haar kant haar zag met een van la Chase. Als dit maar goed ging… “Hey!” Kenji zwaaide toen hij Babette aan de andere kant van de weg zag lopen. Als een verliefd pubermeisje kwam ze naar hem toe gerent en omhelsde ze hem, er volgde een bescheiden kusje. “Wat leuk dat je me hebt uitgenodigd” zei Babette, met blozende wangen.
“Ja…” zei Kenji, die verlegen tegenover haar stond. “En leuk bij de Bistro” vervolgde Babette na een korte stilte, “Ze hebben hier heel lekker eten, veel lekkerder dan bij dat andere fastfood-geval.” Kenji glimlachte naar haar, terwijl ze als verlegen schoolkinderen tegenover elkaar stonden, alsof dit hun aller eerste date was. “Zullen… zullen we een tafeltje zoeken en wat te eten bestellen?” vroeg Kenji, nadat ze daar een paar minuten zwijgzaam hadden gestaan. “Je moet het binnen halen…” gaf Babette als antwoord. “Oh… zullen we het binnen halen dan?” Kenji schaamde zich een beetje. Babette giechelde, “Kom” ze pakte zijn hand vast en nam hem mee naar binnen.
Nadat ze lekker eten hadden gekozen en weer stil hadden gewacht tot het klaar was, waren ze naar buiten gegaan om een plekje te zoeken om het op te eten. “Daar?” vroeg Babette, terwijl ze naar een leeg tafeltje wees. “Dat is goed,” zei Kenji, die zich al meer op z’n gemak voelde. Het was toch raar, zo’n eerste date buitens huis. Hij was niet bang dat iemand van zijn familie langs zou komen, aangezien hij dubbel had gecheckt wat hun plannen waren van deze middag, en Asuka kon de rest thuis houden, aangezien zij wist dat hij uit huis was vandaag. “Is het lekker?” vroeg Kenji, toen ze een tijdje aan het eten waren. “Ja hoor,” Babette glimlachte “Hoe is het eigenlijk in je thuisland? Waarom ben je daar weg gegaan?” Babette wilde dolgraag over China horen, het leek haar zo interessant en ze wilde er dolgraag een keer.
“China is echt helemaal anders dan hier. Overal moet je oppassen dat je niet wordt gevolgd door agressieve mensen, daarom hoor en zie je ook maar vrij weinig over China hier, de vechtkunst die ze gebruiken is erg agressief, vooral tegenover buitensims. Maar ik heb gehoord dat ze in de bergen van Shang Simla het rustiger aan willen doen en hun inkomsten willen uitbereiden met toerisme.” Babette glimlachte “Je weet er vast veel vanaf, van Shang Simla… Wat zou je ervan denken als wij samen een keertje… Nou, je weet wel, daar heen gaan?” ze knipperde verleidelijk met haar ogen. Kenji glimlachte “Misschien, misschien doen we dat ooit wel,” zei hij, “Maar nu nog niet, mijn oom zit in China en die wil je niet tegenkomen. Bovendien…” Hij nam een hap van zijn eten en besefte dat hij teveel zei. Nu moest hij snel met iets anders op de proppen komen. “Wil ik Sunset Valley nog beter leren kennen, de ins & outs, de geheime plekken en grotten… In China heb je er duizenden, en allemaal nog onontdekt.”
Met interesse luisterde Babette naar de rest van het verhaal over China. Kenji wist veel van de geschiedenis en van het huidige China. Ze kon niet wachten een keer op avontuur te gaan, maar dat zou nog wel even duren. Tegen de tijd dat er een vliegtuig naar China zou gaan, omdat een bergdorpje wat minder agressief is geworden, nou dan zouden zij en Kenji vast al getrouwd zijn. Misschien konden ze er wel naar op huwelijksreis. Ze droomde weg in haar fantasie, tot Kenji glimlachend op haar in praatte. “Babette? Hallo?” “Oh, oh sorry” ze bloosde “Ik was heel even weggedroomd naar China, je verteld er zo levendig over.” Ze stopte even toen een ober de lege borden kwam ophalen en ging daarna verder. “Ik vond het leuk, om met je te lunchen” zei ze met een stralende glimlach. Kenji stond op. “Ik ook, we moeten het gauw nog eens doen!” Babette omhelsde hem en Kenji drukte haar tegen hem aan. “Maar er is nog iets wat ik je wil laten zien” fluisterde hij in haar oor.
TOP!
Weer een goed stuk! U/Je hebt de informatie over China goed gebruikt. Ik kan alvast op de mooie verhalen in China zelf wachten want ik weet ZEKER dat U/jij doorgaat en deze verhalen in de landen van WA laat afspelen! Echt geweldig mooi, ik heb wel een vraagje; had U/je er al rekening mee gehouden dat Kenji Chinees was en dat er in het WA uitbereidingspaket China was?
Ik kan wel hele verhalen gaan schrijven over hoe goed U/jij Uw/jouw verhalen maakt! Je mag er trots op zijn! Altijd als ik weer een nieuw verhaal lees heb ik weer zin om te gaan simsen en ook zo'n verhaal te laten afspelen met mijn families. Ik probeer dat en het gaat al aardig goed, ik ga er alleen geen dagboek over maken want ik wil het liever voor mezelf houden. En het hoeft ook niet want U/jij zult beter zijn en iedereen kan van uw/jouw verhalen genieten en dat doe ik ook! Ik wordt helemaal gelukkig van Uw/jouw verhalen .
De familie la Chase, Sukara en Fey zijn gemaakt op WA ja. Eerst was het de bedoeling om een chinese/japanse familie te creeëren, maar dat is uiteindelijk een Frans/Chinese familie geworden. Ik kan alvast zeggen dat dit jaar geen buitenlandse tripjes in het verhaal zitten, maar in het vervolg van de serie zullen we zeker afreizen naar China, Egypte en misschien zelfs wel Frankrijk.
Een telefoongesprekje
“Wil je naar het park komen? Ik moet iets met je bespreken.”
“Nee, het spijt me. Er is vanmiddag een vergadering waar… moet jij daar trouwens ook niet bij zijn?”
“Nee, Dian wil de plannen definitief maken vandaag, ze weet wat ik wil, want dat is hetzelfde als zij. Je kunt maar beter wel komen trouwens. Anders dan is dit je laatste vergadering geweest.”
“James… dat kun je niet maken! Het is meer mijn bedrijf dan dat van jou en…”
“Niets mee te maken, Arnoud, het is het bedrijf van Dian en Babette en ik ben toevallig met een daarvan getrouwd. Je doet wat ik zeg, anders doe je niets meer.”
“Goed, ik kom”
En dus stapte Arnoud in de taxi en ging hij naar het park. Met een enorme tegenzin stapte hij uit, James was dwingend geweest en had hem geen keus gelaten, dat kon niet veel goeds betekenen. Waarschijnlijk was het weer een of ander klusje dat hij op moest knappen. Met tegenzin liep hij het park in.
Met de gedachte dat hij eerst nog een half uur zou rondlopen voor hij James zou vinden, liep hij over het pad. Dat viel echter reuze mee, toen hij rond keek, zag hij James al meteen zitten. Hij liep er heen, wist dat James hem had gezien. Bij hem aangekomen, viel er een ijzige stilte. James stond op, hij had Arnoud nog niet aangekeken. “Je wilde me spreken?” vroeg Arnoud op een manier of hij niet zeker was, terwijl James erg duidelijk was aan de telefoon. “Ja, ik wilde je spreken.” Antwoordde James. Er viel weer een stilte, maar Arnoud nam zich voor deze niet te verbreken. James wilde hem spreken, dus hij kon maar beter praten anders zou hij zich meteen weer omdraaien en vertrekken. Dan kon hij de vergadering nog net op tijd halen. Arnoud wachtte nog even voor hij de knoop doorhakte. Maar net op dat moment, op het moment dat hij zich wilde omdraaien en zich niets meer van James wilde aantrekken, begon hij te spreken. “Ik heb nieuws.” En dat was het, hij had nieuws. En nu was het zijn, Arnouds, beurt om te vragen wat dat nieuws was.
Arnoud deed wat er van hem werd verwacht. “Wat is dat nieuws?” vroeg hij als een mak schaap. James draaide een kwartslag en stond nu tegenover Arnoud, wat positief was. Het gesprek kon eindelijk beginnen. “Het museum wordt binnenkort overgedragen aan Jean la Chase.” zei James kalm. Arnoud keek hem schattend aan. “Wat bedoel je? Hij was toch al verkocht? Ze hebben het al helemaal verbouwd. Het museum is al maanden niet meer open.” Het was even stil, James nam de situatie in zich op, net als Arnoud. “Het word binnenkort overgedragen, de koop wordt dan pas besloten. Als het goed is zullen de juwelen zich snel genoeg naar het museum verplaatsen.” Arnoud glimlachte, “Dus toch, ik wist dat het niet zo lang meer kon duren. Dat betekent dat we aan de slag kunnen!” Hij werd er een beetje enthousiast van, eindelijk gebeurde er weer iets spannends in zijn leven. “Kalmeer, en loop mee” was James kille reactie op zijn enthousiasme.
“Dit is het museum, zoals het nu is en blijft. Alleen de vleugels en de tuin moeten nog gemaakt worden, maar de rest is zoals het blijft. Zo ook de beveiliging…” Terwijl James aan het praten was over het museum keek Arnoud zijn ogen uit. Hij kende het museum als een plek van moderne kunst, nu leek het meer de richting op te gaan van een oud gebouw met saaie, ouderwetse schilderijen. Arnoud zette zijn gedachten weer naar het hier en nu en luisterde naar de rest van James gepraat. “...tisch thema, maar eerst dus kunstschatten uit de omgeving en dus ook de juwelen. Maar hij zal ze eerst opslaan in de kluis hier en daar moet jij bij gaan komen. Ik houd me wel bezig met de juwelen die wij in ons bezit hebben.” James stopte. “Prachtig gebouw, niet? Kijk er maar goed na en luister nog beter, dan vertel ik je wat je moet gaan doen.
“Ik wil, dat jij naar de achterkant van het gebouw gaat. Bestudeer de ramen, deuren, de muren. Alles! Vind een manier om binnen te komen, een manier die je onthoud en gaat gebruiken. Als het kan, dan moet je ook nog even naar binnen gaan. Misschien vind je nog wel een leuk souvenirtje daar,” James lachte kort en arrogant. “Ik ga ondertussen naar de bistro, een hapje eten. Laat me het weten als je iets hebt gevonden…” James stapte opzij. “En o ja, als je het verpest, verpest je het voor jezelf en niet voor mij, begrepen?” Hij stak de straat over en liet Arnoud aan zijn lot over. Hij zuchtte, zijn enthousiasme was volledig verdwenen en hij voelde zich weer een hond die gebruikt werd om het vuile werk op te knappen. Met een zucht betrad hij het terrein van het museum. Het was er stil en kalm, zelfs vogels hadden de nieuw geplante bomen nog niet gevonden. Het was gelukkig een opdracht zonder grote gevaren.
“Ik heb alles doorzocht, ik kan geen manier vinden om binnen te komen.”
Met veel tegenzin had hij James opgebeld. Na een half uur bezig te zijn geweest met het onderzoeken van het gebouw, had hij niets gevonden. James zou niet blij zijn.
“Wat bedoel je? Er moet een manier zijn, Arnoud, anders maak je die”
“James… ik kan niet…”
“Je kunt het wel, en anders wil ik je niet meer zien, begrepen!”
James had opgehangen, Arnoud bleef alleen achter, aan de achterkant van het imposante gebouw. “Goed,” zuchtte hij, “Als James het wil, kan hij het krijgen.” En hij pakte van de grond een grote, vreemd uitziende steen. Hij keek er even naar, en gooide hem toen met al zijn kracht tegen de ruit. Geen resultaat…
Geweldig stuk. Jou dagboek heeft me trouwens geinspireert om zelf ook de beginnen! Mijn dank daarvoor. Natuurlijk blijf ik jou Dagboek als aller eerste lezen!
Over mijn dagboek. Ik kan melden dat ik voor 5 stukken foto's heb gemaakt en ik verwacht dat elke dag, met uitzondering van donderdag en zaterdag, de komende week een update zal zijn.
Hoofdstuk 1
Familie van de Kerkhof
Een frisse opknapbeurt
“Zo, ik ben er klaar voor!” Claire stond op van de ontbijttafel. Alex keek haar glimlachend aan, “Dus je wilt het doorzetten? Je wilt echt alles opnieuw inrichten?” “Nou, niet alles, nog niet. Ik wil eerst beginnen met de rommelkamer, al die oude troep van het andere huis eruit gooien en dan hem opnieuw inrichten. Dan heeft Chester ook een eigen kamer en hoeft hij niet bij mij op de kamer.” Claire liep naar de deur. “En als het kan wil ik vanmiddag nog even een bezoek brengen aan het landgoed, eens kijken hoe ver ze zijn met de renovatie, ik ben benieuwd.” Zei ze vol enthousiasme. Ze liep de gang op en direct door naar de rommelkamer. “Kun je helpen Alex?” riep ze. Er kwam geen antwoord. “ALEX?” riep ze nog eens. Ze hoorde gelach uit de woonkamer en liep terug. “Sorry Claire, ik moet naar het dorp voor zaken, de bank.” Ze zette haar handen in haar zij en keek hem aan. “Echt waar, anders zou ik je echt helpen. Tot later Claire!” en Alex verliet het huis. Pas toen de deur dicht was gevallen liep Claire terug naar de kamer. “Goed, aan de slag dan maar!”
In een uur, dat enorm snel voorbij vloog, had Claire de hele kamer geleegd. Alles stond nu buiten de kamer, allemaal tegen elkaar gezet in de eetkamer en woonkamer. Ze lachte in zichzelf, nu zou Alex het wel op moeten ruimen als hij terug kwam. “CLAIRE!” Hoorde ze, precies zoals ze had verwacht. Ze was druk bezig met schoonmaken, de kamer was gelukkig niet te vies, omdat hij redelijk was schoongemaakt door de huishoudster. “CLAIRE WAAR ZIT JE!” lachend stond ze op en gooide ze de doek in de emmer met sop. “Wat is er, lief broertje?” zei ze toen ze de eetkamer in liep. “Wat is dit?” vroeg Alex, die aan de andere kant van de grote meubels stond. “Dit zijn meubels, weet je wel? Deze komen uit de kamer, die ik aan het opruimen ben.” Ze lachte nog steeds. “Claire…” klonk het van Alex klagend.
Boos kon Alex echter niet zijn. Hij werd aangestoken door Claires vrolijke en energieke uitstraling. Hij lachte. “Claire, ruim je het wel op?” vroeg hij, terwijl hij de krant op tafel legde. Claire antwoordde eerst niet, maar lachte toen. “Er komen zo mannen van een dumpstore uit Riverview, ze halen de meubels op en verkopen ze weer aan armere mensen. De nieuwe meubels zijn ook al geleverd. Ik ga hem zo inrichten. Maar ik denk niet dat je meehelpt?” Alex bleef even staan. “Nee, nee ik help niet mee want dat kun je goed genoeg zelf, nietwaar? En bovendien heb ik strakjes een afspraak met Lorena.” “Ah, Lorena” Claire knipoogde, Alex wuifde het weg. Toen ging de bel. “Dat zullen ze zijn, help jij ze even, dan ga ik verder.” En lachend verdween Claire weer de kamer in.
Het duurde niet meer dan twee uur voor Claire ook weer klaar was met het inrichten van de kamer. Ze bruiste nog steeds van energie. “Chester zal het fantastisch vinden, denk ik! Z’n eigen kamer!” riep ze naar Alex, die in de woonkamer de krant las, waar hij zich niet op kon concentreren. Door zijn hoofd spookte de korte en onbelangrijke opmerking van Claire over Lorena. Hij kon het gewoon niet met rust laten, terwijl er eigenlijk totaal niets was. “He wat?” riep hij, hij verstond niet wat Claire erna zei. “IK ZEI” riep ze en ze liep de eetkamer in. “Ik zei dat ik Chester zo even bel om te komen kijken. En dan ga ik een andere kamer doen! Ik ben helemaal in de mood om in te richten!” en ze liep terug naar de kamer, waar ze trots rondkeek naar het eindresultaat. “Weet je wat, bel jij Chester maar even! Zijn nummer staat in de telefoon!” riep ze.
“Hey Chester” zei Alex, “Je moeder heeft een verrassing voor je” Claire hoorde een stilte, Chester zei dus was. Zenuwachtig wachtte ze af in de gang, terwijl ze zacht luisterde naar wat Alex ging zeggen. “Oké, tot vanavond dan, wel op tijd zijn voor het eten hé.” Er klonk kort en gemaakt gelach. “En? Wat zei hij?” vroeg Claire, ze was meteen nadat Alex had opgehangen de kamer ingevlogen. “Hij komt vanavond thuis, hij zit nu in Riverview. Hij eet mee.” Zei Alex, die zich weer op zijn krant concentreerde. “Goed!” zei Claire en ze sprong op en neer. “Ik ga nu verder, eens kijken welke kamer nog meer een opknapbeurt kan gebruiken!” en ze rende richting de andere vleugel van het huis. “Hey! Ga niet te veel geld uit geven hé! Dat kunnen we beter voor andere, normale dingen gebruiken!” riep Alex. Toen de deur dichtviel stond hij op. Ze mocht niet de kamer in gaan, die zich in die vleugel bevond.
Claire liep door de gang en glimlachte. Het leek net een scene uit een of andere slechte film. Ze was hier namelijk nog nooit geweest en haar fantasie speelde nu op. Wat nou als hier een of andere geheime kamer zou zijn waar ze niet mocht komen. Een of andere geheime plek waar Alex en Suzie bijzondere dingen beleefden toen ze met z’n tweeën zich hier verstopten voor de buitenwereld. Of een plek met de grootste geheimen van de familie van de Kerkhof. Terwijl haar gedachten haar in fantasierijke situaties plaatse botste ze op een dubbele deur. “Ja, hier moet iets zijn waar ik vast wel wat aan kan doen!” zei ze opgewekt tegen zichzelf. Ze pakte de deurknop vast en duwde de deur open, maar het lukte niet. “Hé…” ze pakte haar sleutel, van de voordeur, en stak die in het sleutelgat. Geen effect, de sleutel paste niet. “Dat is raar…” mompelde ze, alle sloten in het huis hadden dezelfde sleutel. Was ze daadwerkelijk op een geheime kamer gestuit?
“Wat doe je daar?” klonk het zeer plotseling achter haar. Ze hoefde zich niet om te draaien om te weten dat het Alex was. “De sleutel past niet… is er iets met die deur mis of zo?” vroeg Claire, terwijl ze nogmaals probeerde hem open te maken. “Nee, de sleutel ben ik kwijt.” Zei Alex gauw. Claire luisterde met argwaan. Vooral door haar wilde fantasie was ze ervan overtuigd dat er iets belangrijks was in die kamer. “Dan bel ik wel een slotenmaker! Misschien kan hij hem openen!” zei Claire, die zich door niets wilde laten tegenhouden. Haar drang om iets te verbouwen was eigenlijk al verdwenen, nu wilde ze het grote geheim ontrafelen van haar familie. “Er is niets in die kamer hoor, hij staat leeg. Je kunt misschien al denken wat je er mee zou willen doen? Dan zorg ik wel dat hij open word gemaakt, oké?” Claire deed even alsof ze nadacht en knikte toen. “Goed, zorg jij maar dat hij open gemaakt wordt. Ik ga even naar het dorp.” Ze glimlachte en liep weg. Alex bleef even achter en legde zijn hand op de deur. Een vreemde sfeer ontstond in de kleine gang.
Er heerste een heerlijke stilte in het huis. Een van de dingen die Mirelle heerlijk vond was als ze eens een keer geen bemoeizuchtige familie, drukke schoonmaaksters en belangrijke zakenrelaties om haar heen had. En vandaag was het zo’n middag. Nu kon ze eens lekker wegkruipen in een goed boek op de bank op de veranda. Maar dan moest ze wel eerst een boek uitzoeken. Glimlachend gleed haar hand over de titels. Ze hield van deze plek. Het was er zo rustig en kalm. Een van de weinige plekken in huis die de oude sfeer had, die er vroeger hing, toen alles nog niet zo vijandig was. Nu was dat totaal weg, niet dat ze dat erg vond. Mirelle hield wel van een beetje strijd. Ze keek naar de boeken, gerangschikt op alfabetische volgorde op achternaam van de schrijver. Ze vond niet wat ze zocht, dus moest ze verder.
Terwijl ze de korte gang vol boeken door liep naar het einde, waar ze de letter S zou vinden. Haar kleine hakjes maakte een tikkend geluid op de vloer, wat iemand anders in de bibliotheek waarschuwde. De man legde zijn boek weg, op de tafel naast hem. Hij zweeg en luisterde. Mirelle neuriede een deuntje dat ze vanmorgen op de radio hoorde, terwijl ze met haar vinger langs elke titel en schrijver ging om het juiste boek te vinden. Een boek dat ze al vele malen had gelezen, geschreven door Suzie Sukara. Ze hield van het boek, het bracht haar naar zulke mooie fantastische plekken. Ooit, ooit zou ze er ook heen gaan, dacht ze in zichzelf en ze gniffelde. Haar vinger stopte bij de juiste titel en ze haalde het in een zwarte kaft gehulde boek eruit en bekeek de gouden letters die de naam van haar overleden schoonzusje vormden. “Daar ben je,” fluisterde ze.
“Ook goedemiddag.” Klonk het plotseling aan de andere kant van de boekenkast. Mirelle schrok en liet het boek nog net niet vallen, met haar vingertoppen hield ze het vast. “Je laat me schrikken!” zei ze, terwijl ze haar hand op haar hart legde om het te kalmeren. Het boek legde ze even terug, maar liet het iets uit de boekenkast steken zodat ze het zo nog kon pakken. “Wat doe je hier? Moet je niet werken?” vroeg ze, terwijl ze naar het einde van de gang liep. “Dat zie je toch, of tenminste, hoor je toch?” vroeg de man spottend. “Ja, ik hoor je ja. Maar ik snap niet wat je hier doet! Zijn er geen belangrijke zaken te regelen? Geen mensen af te persen? Geen levens te verwoesten?” vroeg Mirelle fel, ze vond het echt niet leuk dat hij haar had laten schrikken. “Ho ho, mijn liefste Mirelle, je hebt een totaal verkeerd beeld van me…”
Ze stapte de hoek om en keek haar vader aan. “O, is dat zo?” vroeg ze, met genoeg cynisme om hem te laten merken dat ze hem totaal niet geloofde. “Ja, dat is zo ja.” Zei Jean, die haar toon niet aangenaam vond. “Ik ben een serieus zakenman, Mirelle. De koop van het museum is nog even verplaatst, de tuinen zijn nog niet klaar en ook op de boven verdieping moeten nog wat stukken worden ingericht. Er staan museums te popelen om hun collectie naar Sunset Valley te brengen,” hij grijnsde, “Maar we hebben zelf genoeg schatten. Wist jij dat Dian Koopman mij heeft benaderd. Ze wil ons hun deel van de diamanten verkopen.” Mirelle moest glimlachen, “En heb je nog meer goed nieuws? Ik wel namelijk…” Jean wachtte even, maar knikte toen “Ga zitten.” Zei hij kort.
Mirelle deed zoals van haar werd verwacht en ze nam plaats in de stoel naast Jean. “Asuka… zat samen met Jacques om 11 uur aan het ontbijt… En je weet wat dat te betekenen heeft.” Mirelle glimlachte veelbetekenend. Jean knikte kort. “Goed, dat is positief nieuws. Het wordt eens tijd dat ik een kleinkind krijg en dat we verzekerd zijn van een jonge erfgenaam.” “Maar vertel, wat doe jij hier eigenlijk?” vroeg Mirelle, die na een stilte van enkele minuten de overpeinzende Jean met de vraag overviel. “Oh euh…” stamelde hij, maar hij wist zich snel te herstellen zodat hij een fatsoenlijke zin kon formuleren. Hij glimlachte kalm, “Dat gaat je niets aan, lieve dochter. Ik ben gewoon een dagje thuis voor andere zaken en, zoals ik al zei, heb ik mijn werk in het museum er al op zitten, vandaag.” Hij glimlachte sinister. “Maar over die erfgenaam gesproken…”
“Ja?” vroeg Mirelle, die haar oren al spitste. Jean ging haar wat belangrijks vertellen, zag ze in de ogen van haar vader. “Ik vind Jacques een slechte vader,” zei hij vol afkeer, “en ook over Asuka niets goed. Morgan en ik hebben het al besproken en ons lijkt het het beste als we een eventueel kind zouden opvoeden zonder dat het te maken krijgt met… met die twee.” Dat laatste sprak hij met zo veel walging uit, dat Mirelle ervan moest glimlachen. Ze mocht haar broer niet, en ze mocht die schoonfamilie die hij had uitgekozen nog minder. “Hoe wil je dat doen? Ik denk niet dat je hun kind zomaar van ze af kunt nemen, lijkt je dat wel?” vroeg Mirelle geïnteresseerd. “Nee, er zijn plannen.” Zei Jean alleen kort. Mirelle wilde verder vragen, maar Jean zei haar dat ze haar mond moest sluiten. “Morgan en ik regelen het, we laten jou het horen, als jou rol is aangebroken. De familie la Chase krijgt een meester erfgenaam, en daar gaan wij met z’n drie voor zorgen.” Hij grijnsde en stond op. “Nog een prettige middag, lieverd.” En hij verliet de bibliotheek, Mirelle in spanning achterlatend.
Hoofdstuk 1
Familie Koopman
Een namiddag in het tuinhuis.
“Als de helft van de Raad van Bestuur niet aanwezig is, kunnen we geen vergadering voeren!” Dian had boos een stapel mappen op de tafel gesmeten en was de vergaderzaal uitgelopen, waar slechts enkele leden van de Raad van Bestuur aanwezig waren. Ze was direct naar haar auto gegaan en naar huis gereden. Met een geïrriteerd en chagrijnig humeur had ze de deur van haar auto dichtgeslagen, nadat die was geparkeerd op het landgoed, en liep ze over het pad naar het huis. Ze moest eens een hartig woordje met Dian, Arnoud en James praten, dacht ze kwaad. En eerst moest ze haar moeder ook eens vinden, hoe had ze het lef om niet te komen opdagen, het was het bedrijf van haar man geweest!
Het enige effect dat de boze gedachtegang had was dat Dian alleen maar bozer werd. Dat gevoel verdween echter als sneeuw voor de zon, toen ze bij de waterkant haar moeder zag staan en een zacht gesnik hoorde. “Moeder?” fluisterde Dian, terwijl ze uiterst voorzichtig in de richting van Mary Ann liep. Ze wilde haar niet laten schrikken, omdat ze gevaarlijk dicht bij het water stond. Dian liep dichterbij en haar moeder reageerde. Maar niet op haar. Ze stapte weg bij het water, het gehuil hield op. In plaats daarvan knielde ze neer bij de mooie witte bloempjes aan de waterkant. “Mama?” vroeg Dian, die daarmee de kwetsbaarheid van de situatie aantoonde. Wat er volgde was een stilte, enkel het geluid van de vogels en van de zwemmende vissen klonken in de fragiele situatie.
Plotseling, bijna als een geest zwevend boven het tuinpad, draaide Mary Ann zich om. Het was zichtbaar dat ze had gehuild en Dian wilde het liefste naar haar moeder rennen en haar troosten. Maar die tijd was voorbij. De relatie tussen haar en haar moeder was bekoelt en er was al tijden geen liefde meer geweest, van beide kanten. Voor iedereen was het duidelijk, Dian hield niet van haar moeder, en Mary Ann niet van haar dochter. Voor buitenstaanders was dat makkelijk te zeggen, maar Dian voelde echt pijn als ze eraan dacht. "Moeder?" vroeg Dian, zo zacht da haar woorden door de wind konden worden meegenomen. Ze bereikte Mary Ann wel, maar ze gaf geen reactie. "Moeder..." Dian stapte voorzichtig dichterbij. Bij de eerste beweging draaide Mary Ann zich om, en vluchtte ze naar het tuinhuisje. Dian bleef heel even beduust staan, en rende haar moeder toen achterna.
De hele situatie was bekoeld, de spanning was weg. Mary Ann was gaan zitten en Dian liep voorzichtig, zich stevig vasthoudend aan de leuning, het trappetje op. "Moeder, waarom rende u weg?" vroeg ze. Haar problemen was ze helemaal vergeten. Mary Ann keek haar kort aan, maar keek snel weer weg. Ze zei nog steeds niet, iets wat Dian enorm irriteerde. Ze bleef bij de stoel staan, die aan het hoofd van de tafel stond. "Moeder, waarom doet u zo? Is er iets gebeurt? En waar is Geralda, hoort ze niet voor u te zorgen? Misschien moeten we ze maar ontslaan als ze er niet is voor u, want zo hebben..." "Houd je mond, alsof jij iets om geeft wat er aan de hand is of waarom ik hier zo zit." klonk het erg kil van Mary Ann. Dian keek haar geschrokken aan. "Moeder, ik..." ze stond met een mond vol tanden. Normaal wist ze overal en altijd een scherp antwoord op te hebben, maar ze voelde zich net weer het kleine meisje, dat stiekem een cd had gejat van Babettes kamer en betrapt was. "Ga zitten, als je er iets om geeft, en vertrek anders alsjeblieft uit mijn ogen."
Dian aarzelde even, heel even maar. Ze schoof de stoel naar achter en ging zitten. Het was even stil. "Wat is er met u aan de hand, moeder? Het gaat zo slecht met u en u vergeet steeds meer." vroeg Dian, ze praatte zacht, alsof ze liever niet had dat Mary Ann haar zou horen. Mary Ann zuchtte diep, "Ik weet het niet meer, lieverd." er klonk iets anders in haar stem, iets hols. Als een echo uit het verleden. "Arnoud kost ons zoveel energie en je vader, hij besteed zoveel tijd aan zijn bedrijf. Ik weet wel dat dat goed is, maar hij betrekt Babette er zo veel in, ze is dan wel je oudere zus maar..." een korte stilte en een zucht veroorzaakte de onderbreking, "Jij bent veel beter en bekwamer dan zij. En bovendien zijn jullie allebei nog te jong om zo erg in het bedrijf te worden getrokken. Het is dan wel enorm succesvol en het is dankzij dat succes dat we de villa weer hebben kunnen restaureren," ze lachte kort, "Anders was hij nog wel ingestort." Dian schrok zichtbaar, maar Mary Ann merkte het niet. Zij dacht altijd dat haar moeder Babette zo bevoordeelde, dat zij altijd werd achtergesteld. Maar, het werd haar nu steeds duidelijker. Haar moeder had Babette meer aandacht gegeven, omdat ze minder was, minder goed dan zij. Dian voelde zich opgelucht, en merkte plots dat haar moeder nog aan het praten was. Ze onderbrak haar. "Moeder, stop" zei ze en ze legde een hand op haar arm. "We zijn al weer een aantal jaar verder, moeder." fluisterde ze.
Mary Ann keek Dian aan, met grote ogen. Ze was stil, Dian was stil. De vogeltjes fluitte vrolijk door. "Mama..." fluisterde Dian. Mary Ann glimlachte, "Ik weet het lieverd, maar het komt goed. Ooit komt alles goed en dan zul jij plaats nemen aan het hoofd van de familie. Maar je moet oppassen, oppassen voor je man en andere mensen met duistere voornemens, er zijn kapers op de kust. Ja lieverd, kapers die ons, jou, geluk willen afnemen, jou rijkdom. Maar jij moet onze familie beschermen, onze familienaam. Beloof je me dat je dat zult doen?" Mary Ann keek haar dochter met een strenge blik aan. Dian was verward, "Wat bedoel je?" vroeg ze aan haar moeder. Over de weg kwam een auto aangereden, waardoor ze werd afgeleid. De auto parkeerde op de oprijlaan. "James is er, mama, ik moet gaan." ze stond op, keek heel even vol medelijden naar haar moeder, die met een vredige blik terug keek. Daarna liep ze weg, verward en bang.
echt tof dagboek
. 
.
