Ik hoop dat het een meisje wordt! ik weet niet dat vind ik wel gepast
mooi geschreven!!

Leukr up
ik hoop dat het een jongen en een meisje wordt

Ik hoop dat het een meisje word vind ik ook meestal leuker om te spelen en ook leuker om over te lezen. Maar wat het ook wordt ik blijf het volgen!

Waarom zie ik dit verhaal nu pas? Ik vind het echt geweldig, heb net alles gelezen en ik wil meeeer <33 Het is zo origineel, ik zou dat dus echt niet kunnen bedenken ;o En die kleine spellingsfoutjes of heden-verleden foutjes zijn er dan misschien wel, maar daar lees je makkelijk overheen. (;

Edit: 2222 berichten :3

Dit verhaal is echt super. Zo anders dan de rest, echt waaaaauw.
ik hoop dat het een jongen wordt

Net de laatste 2 delen gelezen en ik vind het echt super mooi.De screens zijn mooi,het verhaal is goed en het blijft origineel.Dat gedeelte met die kristallen en het bidden,echt origineel,hoe kom je erop.En oja een tweeling lijkt mij leuk ookal is dat natuurlijk meer werk.

Dat bidden doet mij denken aan Avatar 0:
In elk geval prachtige plaatjes, en ook super leuk dat het over aliëns gaat, een keer wat anders dan berry's of gewone sims, al zijn het natuurlijk wel een soort van berry's, maar toch (:

Woah, wat veel reacties!
Word er elke dag weer blij van.
Jullie zijn de tofste mensen op de planeet.

Nu even wat anders!
Het geboorte van het kind moet nog even op zich laten wachten, want..
Ach wat, Lees het maar!


------------------------------------------
Hoofdstuk 1.
- Oneerlijkheid duurt het langst.



Pas als ik in de buurt van het huis aankom, dringt het tot me door hoelang het wel niet lopen is vanaf de vallei. De hele weg ben ik aan het dromen geweest, over werkelijk alles. Ik zag het beeld van mijn gezinnetje al helemaal voor me. Het leek een nieuwe start van onze beschaving. Ik voelde me als een soort van Sarah. Het euforische gevoel nam mij over en geen moment verloor ik mijn glimlach. Door deze dagdromen had de weg naar huis heel kort geleken. Als ik thuis aankom, zie ik dat alle lichten nog uit waren. Is Kallu niet thuis? Ik ga gauw naar binnen en ga op ontdekking. Ik moet Kallu vertellen dat hij vader word.



Zodra ik binnen ben doorzoek ik gelijk elke kamer van het huis op zoek naar Kallu. Hij was nergens te bekennen, tot ik in de slaapkamer kwam. Hij lag nog steeds in bed. Heeft hij de hele dag geslapen? Ik bekijk hem nog eens goed en zie dat zijn huid bleker is dan normaal. Nietsvermoedend ga ik naast hem op bed zitten. Zachtjes streel met mijn hand over zijn wang. "Kallu, liefje?" Geen antwoord. "Kallu..? Word wakker, lieverd." Geen reactie. Ik schrik en leg mijn hand op zijn voorhoofd. Hij voelt warm aan, heel erg warm. Dit kon niet goed zijn. Ik trek de dekens van hem af en probeer hem rechtop te krijgen in het bed. Zijn lichaam is slap en zwaar, maar ik wil hem niet loslaten. Even schud ik hem door elkaar, “Kallu!?” Hij bleef stil en ik werd bang dat hij misschien.. Nee. Dat mag niet! Ik kijk hem aan met pijn in mijn hart. Ik twijfel even voordat ik naar zijn pols grijp. Hij leeft nog, maar wat is er dan? In paniek barst ik in tranen uit. Radeloos begin ik tegen hem te schreeuwen en hem heen en weer te bewegen. Hij doet zijn ogen maar niet open..



Na een vermoeiende uitbarsting en veel dingen geprobeerd te hebben, ga ik moedeloos op bed zitten. Met mijn hoofd genesteld in mijn handen probeer ik na te denken wat het kan zijn, terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen rollen. Het kindje in mijn buik was ik allang vergeten. Mijn hart had weer plaats gemaakt voor andere emoties. Ineens krijg ik een ingeving; Kon het het lab zijn? De experimenten? Zonder enige terughouding haast ik mij naar de stad. Ik zou niet nog eens iemand van mij af laten nemen door de mens. Niet nog een keer. Wanneer ik daar aankom, ren ik bijna naar de deur. Hysterisch en overstuur begin ik erop te bonzen met allebei me vuisten. Niemand doet open en de deuren zijn op slot. Ik ga nog eens wild te keer, maar nog steeds geen spoor van iemand te bekennen. Ik doe een stap achteruit en sta te trillen op mijn benen. Mijn gezicht plakt van de tranen, maar dit interesseerde me niet zo. Ik moest Kallu helpen. Ik kijk omhoog; op sommige plekken in het gigantische gebouw brand het licht. Waarom doet er niemand open?



Opeens hoor ik iemand geërgerd achter mij kuchen. Ik draai me om en zie gelijk dat het wel iemand uit het lab moést zijn. "U moet mij helpen!" snik ik luid. Ik kan me emoties niet bedwingen en ik kan maar niet ophouden met huilen. De man bekijkt me even en kijkt me dan aan, helemaal uit de hoogte. "En, waarmee dan wel niet?" klonk het arrogant."Kallu, mijn geliefde.. Er is iets m-mis met hem. Hi-Hij word niet wakker." Mijn stem slaat iedere keer over. "Kallu? Ha." klonk de man, totaal niet verbaast of behulpzaam. "U kent hem? Help me dan toch!" roep ik overstuur. "Er is niks wat wij kunnen doen voor jou. De enige reden waarom dat walgelijke wezen is vrijgelaten, is juist omdát hij ziek zou worden. Ons experiment om te klonen pakte anders uit dan verwacht. Hij was niet meer bruikbaar." reageert de man koeltjes, al kon ik zweren alsof het lijkt dat hij hiervan geniet.



Ik word kwaad en de man maakt me alleen maar nog meer overstuur. "Hij is geen walgelijk wezen! U moet hem helpen! Hij gaat dood op deze manier!" Ik strek me armen naar de man uit en smeek hem praktisch om hulp. "Waarom zou ik één van jullie soort redden? Jullie zijn niks en zullen toch nooit meer hier normaal kunnen leven!" begint de man te schreeuwen. De woede begint mij deels te overheersen en ik begint op de man in te slaan. Mijn gezicht is overspoeld door tranen en ik huil luid, maar het schijnt de man niks te doen. Ik ben vermoeid, verslagen en ik kan niet meer. Ik stort naar de grond. Met mijn hoofd gebogen staar ik naar de betonnen vloer. Ik bal mijn vuisten en voel alle emotionele pijn door mijn lichaam heen stromen. “Alstublieft..” smeek ik nog zachtjes naar de man.



De man wijst naar mij en verheft zijn stem weer; “Verlaat onmiddellijk dit terrein! Ik wil je hier nooit meer zien. Zo niet, dan zorg ik er persoonlijk voor dat JIJ het daglicht ook nooit meer ziet!” Hij schopte tegen me zij aan, “Waardeloos wezen.” en hij liep weg. Ik val neer op de grond, na de schop konden zelfs mijn handen mij niet meer ondersteunen. Ik kruip ineen en doe mijn armen om mij heen. Het is niet eerlijk. Niet eerlijk tegenover Kallu, niet tegenover mij, maar vooral niet voor ons kindje. Ik besef me dat ik zo snel mogelijk weg moet hier, maar opstaan lukte me niet. Ik begin me kruipend voort te slepen naar de overkant van het gebouw. Het park waar Kallu mij aansprak in mensvorm. Door mijn waterige ogen heen probeer ik een bankje te vinden en dit lukt me ook nog wel. Met mijn zwakke armen probeer ik mezelf op te hijsen aan het bankje, maar het wil niet baten. Voor ik het weet, word mijn wereld zwart. Ik viel flauw.

Wow mooie up, nu maar hopen dat kallu blijft leven en n dat het goed gaat met haar

Is ze eindelijk niet meer alleen gaat Kallu misschien dood..
Ik duim voor haar!

Neee Kallu mag niet dood D:

O.O maak Kallu alsjeblieft niet dood

Ik kwam op de laatste pagina zeiden mensen Kallu mag neit dood ga ik een pagin terug lees ik het verhaal. Domper. Maar hij mag inderdaad neit dood!

Ah nee, Kallu mag niet dood 0;

Aaah, zielig.

Ben weer helemaal bijgelezen =D
Wat zielig, Kallu mag niet dood Ze zijn zo lief samen

Awesome =0
Kallu moet levend blijven =(

Let ik even niet op gaat Kallu misschien dood,nou ja zeg. Hele goeie up,by the way.

Leuk en origineel verhaal. En Kallu inderdaad niet dood

Originele 10G =D

Als Kallu dood gaat, ga ik huilen