Hijgend haalde ik het meisje in, die stopte en omkeek. Ze keek me recht aan en ik zag haar grote ogen glinsteren. Ik voelde me blij worden. Blijer dan dat ik me in lange tijd had gevoeld. Blijer dan toen Melanie zei dat onze ruzie niet erg was, blijer dan toen we klaar waren met ons huisje. Ik was blij! ''Hoi.'' hijgde ik. ''Ik ben Mike. Mike Tiamo.'' Ik probeerde zo mooi mogelijk te glimlachen en stak mijn hand uit. ''Hoi.'' antwoordde het meisje. ''Ik ben Jennifer.'' Ook op Jennifer's gezicht verscheen een glimlach.
''Hoe gaat het?'' ging ik verder. ''Goed hoor. Hoe gaat het met jou?'' Ik zag dat Jennifer een beetje ongemakkelijk keek. Dat was ook eigenlijk best wel logisch. Ik bedacht hoe ik zou kijken als er een wildvreemde hijgend achter me aan kwam hollen, om vervolgens een gesprek te beginnen. ''Ook goed.'' zei ik terug. ''Ik heb je hier nog nooit gezien. Woon je hier al lang?'' vroeg ik benieuwd. ''Nee, ik woon hier nu een week. Ik kom uit Twinbrook. Jij?'' Ze kwam dus uit Twinbrook... Ikzelf kwam uit Bridgeport. Ik dacht weer eventjes aan mijn oude apartementje. ''Ik woon hier ook nog niet zo lang...''
De volgende dag werd ik met vlinders in mijn buik wakker. Ik moest haar nog eens spreken. Na een beetje research kwam ik erachter dat Jennifer de dochter van een rijke familie in Twinbrook was. Uiteindelijk vond ik haar nummer. Nerveus pakte ik de telefoon en belde ik het nummer.
De beltoon ging over en even verloor ik de hoop. Totdat een warme stem zei: ''Hallo? Met Jennifer.'' Ik vertelde met wie ze sprak en we raakten aan de praat. Uiteindelijk vroeg ik haar of ze zin had om op een afspraakje met me te gaan. Zenuwachtig wachtte ik af, tot Jennifer antwoordde dat ze dat erg leuk zou vinden. Ik slaakte een zucht van opluchting en ging me klaar maken voor mijn date.
Jennifer wilde graag naar het museum gaan, en dat vond ik een goed idee. Ik kwam aan bij het museum, waar Jennifer nog niet was. Ik wist het. Waarom zou een mooi meisje zoals Jennifer eigenlijk op een afspraakje willen met mij, een of andere stumper? Ik had de hoop opgegeven toen ik naar buiten liep en tegen Jennifer opbotste. ''Sorry dat ik zo laat ben. Ik was bijna vergeten mijn goudvis eten te geven.'' Ik glimlachte en samen liepen we naar binnen.
In het museum stond van alles. Eenmaal bij een wc-pot op een blok aangekomen wilde ik in lachen uitbarsten, tot ik zag dat Jennifer heel geboeid naar het stuk ''kunst'' keek. ''Interessant he?'' zei ze vol verwachting. ''Ehm... ja...''
In de volgende zaal stonden alleen maar banken, omringd door gele muren. Blijkbaar was dit heel artistiek, maar ik zag het niet. Tot nu toe was het afspraakje redelijk saai en hadden we alleen maar naar standbeelden gestaard. Ik probeerde het ijs te breken. ''Zo... Waarom ben je eigenlijk naar Sunset Valley gekomen? Waarom ben je niet in Twinbrook gebleven?'' Ik zag de uitdrukking op Jennifer's gezicht veranderen, en had al spijt van mijn vraag. ''Oh, sorry.'' zei ik snel. ''Nee, het is niet erg. Eigenlijk ben ik erg blij dat ik hierheen ben gekomen. En ook dat je het vraagt.'' Vragend keek ik haar aan.
''Het zit zo... Het is mijn grote droom om een legacy te starten. Mijn ouder vonden dat een slecht idee, en zeiden dat ik mijn toekomst als schrijfster verspilde, en dat ik zoveel talent heb. Ze bleven maar zeuren, en ik werd gek. Ik heb mijn spullen gepakt en ben weggegaan. Sindsdien heb ik niks meer van ze gehoord. Ik weet geeneens of ze weten waar ik nu ben...'' Geboeid luisterde ik. ''Maarja... Wat doe jij hier eigenlijk?'' Ik legde haar het hele verhaal uit, en ging op een van de banken zitten. ''Dat mag geloof ik niet...'' zei Jennifer. Ik keek haar uitnodigend aan, en ze kwam naast me zitten. Van het een kwam het ander, en uiteindelijk vroeg ze: ''Geloof jij in liefde op het eerste gezicht?'' Verbaasd antwoordde ik: ''Ja, sinds gisteren wel.'' Ik zag haar ogen groot worden, en onze gezichten kwamen dichter bij elkaar. Toen ging mijn mobiel af.
Nadat ik snel was opgestaan kwam ik in paniek aan bij ons huisje. Daar lag ze, op de grond. Zonder enige beweging lag ze daar maar. Melanie had me net nog gebeld dat ik snel thuis moest komen, erg snel.
