Hoofdstuk 9
De tijd gaat snel, Rosalie was alweer 3 jaar, en Oliver 2,5. Ja, het kindje van Jessica en mij was geboren. En sindsdien zorgde Jessica niet meer voor hem. Ze had letterlijk een hekel aan het kind, en schold hem uit omdat ze wat kilootjes was aangekomen. Het was vreselijk.
Ondertussen trok in mijn sportschoenen uit, ja, sportschoenen, ik was gaan joggen. Ik moest wat doen om mijn vrije tijd te doodden en van Megan moest ik meer gaan sporten.
Zachtjes liep ik de trap op, naar Jessica's kamer. Jessica was echt een apart geval, ze wilde iets in de mode gaan doen, zo zag haar hele kamer eruit.
Jessica hoorde me niet toen ik haar kamer binnen stapte, ze was druk bezig met een paspop. 'Hmm nee, die donker roze schoenen passen niet bij het jurkje', mompelde ze en ze bukte om er een ander paar schoenen bij te zetten.
'Jes', zei ik. Ze schrok op, verstijfde en toen leek het alsof ze me negeerde. 'Jessica!', kreunde ik. 'Doe dat nou niet!'
'Wat niet?', zei ze en ze draaide zich om en zette arrogant haar hand in haar zij. 'Me negeerde', verduidelijkte ik. Jessica trok haar mond open om wat te zeggen, maar ik was haar voor. 'Dat je boos op me bent oke, ik ben er ook niet blij mee dat ik een kind met jouw heb gekregen', zei ik. 'Maar dat is toch geen reden om Olivier te haten? Wat heeft de kleine jongen jouw aangedaan? En dan graag wat redelijks', voegde ik er gauw aan toe. Jessica's ogen knepen samen. 'Ik haat kinderen gewoon, ze zijn irritant, ze poepen, ze janken, ze..', weer onderbrak ik Jessica.
'Dus? Was jij dan zo geweldig toen je een klein kind was?', snauwde ik, Jessica stak haar kin in de lucht en snoof.
'Jessica, ik weet hoe kinderen zijn, ik bedoel, wij hebben Rosalie toch, en Olivier? Heb je ooit van beide last gehad?', ik las de twijfel in Jessica's ogen, ik ging de juiste richting op, gelukkig.
'Weet ik niet', antwoordde ze te snel. 'Ik...ik....zij......bedoel..', stotterde Jessica.
Ik zuchtte en haalde mijn hand door mijn haar.
'Damien, ik...je-je begrijpt mijn standpunt niet, misschien zijn Olivier en Rosalie wel niet zo lastig, maar ik heb niks met kinderen, de klik is er niet, snap je?', ik keek Jessica aan in haar smekende ogen. 'Damien... Willen jij en Megan voor Olivier zorgen? Voor altijd, zodat..zodat het lijkt alsof jij en Megan de ouders van hem zijn, en niet ik. Ik heb dan wel niets met kinderen, maar je hebt wel gelijk, ze verdienen mij niet als moeder', zei ze en ze sloot haar ogen.
Jessica liep naar me toe en drukte haar hand tegen mijn borst, 'bedankt', zei ze oprecht, wetend dat ik nog geen antwoord had gegeven. 'Jes-', Jessica legde haar vinger tegen mijn mond en keek me diep aan in mijn ogen, 'shjj niks zeggen', suste ze. Ik voelde iets in me, een apart gevoel, het was milder als het gevoel dat ik had bij Megan, maar het was wel even aanwezig. Jessica leunde naar me toe en drukte een kus op mijn mond. Een lange liefdevolle kus.
Toen liet ze me los en pakte een tas en propte er wat dingen in. Ik stond nog steeds versteld van de kus.
Toen liep Jessica langs me, 'ik stuur jullie wel een kaart', mompelde ze en ze was weg. Automatisch liep ik naar het raam, wachtend tot ik Jessica naar buiten zag komen.
En daar kwam ze, ze rilde, ze had geen jas aan. Arme Jessica, ik zag hoe ze omhoog keek, naar mij. Ze glimlachte en wierp een kushandje, ik deed alsof ik hem opving. 'Dag Jessica, ik houd van je', fluisterde ik toen Jessica allang uit beeld was.
Dit kon je toch niet menen? Ik was verliefd, alweer, op Jessica!
~~~~~~
