De eerste maanden van de zwangerschap verliepen goed, tot op die ene morgen. Ik wou net uit bed stappen om het huis een beetje aan kant te maken zodat ik Jay kon verrassen als hij thuis kwam van zijn werk. Ik stapte uit bed en zakte plotseling in elkaar, wat had ik een pijn. De krampen schoten door mijn hele lichaam heen en ik begon te trillen.
Ik moest Jay bellen, hij moest me naar het ziekenhuis brengen. Nog steeds geknield op de grond zocht ik mijn telefoontje. Ik leunde voorover en haalde mijn telefoon van de oplader af en toetste Jay zijn nummer in. 'Schat, je moet me ophalen. NU!' Schreeuwde ik door de telefoon heen. 'Ja ik ko..' De lijn werd verbroken.
'Gaat het Juul, wat is er gebeurd?' Hij ging op de grond zitten en nam mij in zijn armen. 'Het komt goed Juul, echt het komt goed!' De tranen stroomde over mijn wangen heen, wat was dit voor helse pijn. Jay boog zich voorover en gaf me een kus op mijn mond en stond op om een taxi te bellen. 'Kleed je snel om!' Zei hij en toetste het nummer in.
Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis was het er nog niet beter op geworden. Mijn hele lichaam trok samen. Als er maar niks met het kindje gebeurd is dat was het enige waar ik me zorgen om kon maken.
Na 2 uur in het ziekenhuis allerlei onderzoeken gehad te hebben was ik eindelijk thuis. Ik had de hele taxi rit gehuild. De dokters hadden me verteld dat ze niet zeker wisten of het wel goed zou komen met het kindje. Ik moest in een rolstoel zitten voorlopig, want ik mocht me hele lichaam niet te veel belasten. Jay had me op ons bed neergelegd en stond naast me en zei niks.
Ik draaide me om en Jay liep naar het bankje dat voor het bed stond en ging daar zitten. Wat ging er wel niet in zijn hoofd om? 'Godver.' Glipte er zacht uit zijn mond. 'Wat is er schatje?' Vroeg ik. 'Niks Julia, er is niks.' Hij stond op en liep weg.
