Hoofdstuk 9
“Mam zal ik Mike even overnemen?” vraagt Ally lachend als ze binnenkomt, het is al wat later op de avond. Ik sla een zucht van opluchting, eindelijk is ze thuis. “Als je wilt lieverd, graag!” antwoord ik terwijl ik de huilende Lars probeer te troosten. Een tweeling is erg vermoeiend om op te voeden, vooral als ze beide tegerlijkertijd aandacht nodig hebben.
“Kom maar Mike.. Ach arme stakker, was mama je gewoon vergeten?” vraagt ze giegelend. Ik rol mijn ogen. “Ha-ha wat ben je weer hilarisch” antwoord ik lacherig. “Weet ik toch!” krijg ik daarop weer terug. Als ik zie hoe Ally Mike zo makkelijk gestopt met huilen krijgt moet ik toch bijna een traan laten.
“Ik weet zeker dat je een geweldige moeder wordt..” zeg ik glimlachend als ik Lars kietel. “Moeder?” vraagt Ally verontwaardigd. “No way! Geen kinderen voor mij!”. Ik kijk haar met open mond aan. “Grapje.” zegt ze ophelderend als ze ziet dat ik het blijkbaar weer is niet begrijp. “Jij bent zeker de leukste thuis?” grap ik, waarop zij haar tong uitsteekt.
De dagen zijn echt voorbij gevolgen, zoals altijd. Ally is in no time opgegroeid tot tiener en Mike en Lars zijn alweer peuters. “Mam hebben ze al eten gehad?” vraagt Ally. Ik moet even wakker geschud worden uit mijn gedachten. “Hè? Oh, uhh.. Nee.” antwoord ik.
“Weetje mam..” begint Ally tijdens het avond eten. Met geluiden van Lars en Mike op de achtergrond beginnen we een gesprek. “Ik moet je iets vertellen, maar ik heb het papa ook nog niet verteld...” zegt ze terwijl ze in haar eten prik. Ik kijk van mijn eten op en kijk haar vragend aan. “Vertel?” vraag ik nieuwsgierig, maar tegelijkertijd wat bang..
“Ik heb een vriendje.”. Ik glimlach als een boer met kiespijn. “Oh..” is het enige wat ik kan zeggen. Ik kijk naar Ally, ze kijkt naar haar eten toe. Ik zie gewoon dat er nog meer aan de hand is, maar ik kan niet plaatsen wat.. “Ally lieverd, wat moet je nog meer vertellen?” vraag ik terwijl ik opsta, en Ally zelfs blijft zitten.
Ze kijkt me aan, probeert haar geheim te verberen en antwoord zo kalm morgelijk. “Huh? Oh nee, er is niks hoor mam!” zegt ze glimlachend. Ik leg het er voor nu maar bij neer en breng alle spullen naar de keuken. “Ik ga met Mike even een wandeling maken! Kan jij Lars in bed leggen?” roep ik naar boven. “Ja!” schreeuwt Ally vanuit haar kamer terug.
Ik duw de kinderwagen vooruit terwijl Mike zijn ogen bijna uit zijn hoofd kijkt, Mike is echt een buitenmens, dat merkte ik al snel. In tegenstelling tot Lars, die liever met zijn knuffel speelt. Ik aai Mike over zijn bolletje, hij is écht mijn zoon. Lars is een vaderskind, net als Ally, maar Mike niet.
Als ik weer binnenkom met Mike in mijn armen beland ik in de enorme chaos die zich afspeelt in de woonkamer. Verbaasd kijk ik toe naar Ally en Thomas die lopen te bekvechten, maar het is niet een meningsverschil, ik merk al gelijk dat het ernstig is.
“Ally Britt de Bruin hoe kon je!?” schreeuwt Thomas in de rondte. Als Thomas volledige namen gebruikt is het goed mis, daar zijn wij allemaal inmiddels wel achter. Met een gezicht vol uitgelopen mascara antwoord Ally weer. “Pap! denk je dat ik dit wou dan?!”. Thomas kijkt haar met vurige ogen aan. “Geloof je dat?” roept hij naar mij. Met een vragend gezicht kijk ik hem aan.
“Wat?” vraag ik kalm, met het idee hem ook te kalmeren. Maar tevergeefs, bij het opnieuw denken aan het probleem rondom Ally, wat voor mij nog steeds een raadsel is, wordt hij alleen maar bozer. “Ik ben zwanger...” zegt Ally snikkend terwijl ze in de hoek van de kamer op de grond is geploft.
Een paar minuten lang weet ik niks uit te brengen, het enige wat ik heb gedaan is staren naar Ally, maar uiteindelijk doorbeek ik toch de stilte die zich de afgelopen minuten afspeelde. “Kon het niet wachten?” vraag ik. Ally kijkt me aan, haar hele gezicht zit onder. “Nee.” antwoord ze heel kil.
Die nacht lig ik wakker in mijn bed, nadenkend over alles wat gebeurd is. Ik hoor de muziek vanuit het centrum, maar het stoort me niet. Mijn lieve dochter is, is zwanger.. Ik luister naar de muziek en de stilte in huis, dan hoor ik een snikkend geluid van boven, het is Ally. Ik besluit op te staan en sjok de koude woonkamer door.
Ik klop zachtjes op de deur wachtend op een antwoord, het is gelijk muisstil in de kamer. “Ja?” hoor ik vervolgens Ally met een piepstemmetje vragen. “Gaat het lieverd?” vraag ik de deur open doe. “Hij heeft het uitgemaakt..” zegt ze snikkend. Zoiets vermoedde ik al, het moet niet erger worden, ze is zwanger van een jongen die haar niet meer moet.
Die hele nacht loop ik haar te troosten op bed, terwijl ze depressief op een stoel blijft zitten. Het is stil en ook de muziek hoor je vanuit haar kamer niet meer. “Hoe lang al?” vraag nadat we een aantal uur gezwegen hebben. “2 maanden.” zegt Ally. Ik slik, twee maanden al!?
De spanning in huis is om te snijden de dagen die volgde, Ally en Thomas zeggen niks tegen elkaar en Ally zondert zich steeds meer af. Ze kan haar school niet afmaken en loopt hierdoor haar diploma mis. Als op een avond ik en Thomas alleen zijn moeten we er toch over gaan praten.
“Wat moeten we hier nou mee?” vraag ik aan Thomas. Hij kijkt me aan met een angstige blik in zijn ogen, deze periode is de meest waardeloze in zijn hele leven. “Ik zou het niet weten...” antwoord hij. Ally blijft sowieso hier totdat het kind er is, daar zijn we over uit.
“Ik wil haar wel uit huis hebben zodra ze bevallen is.” zegt Thomas. Ik kijk hem droevig aan, maar begrijp zijn punt. Een tiener met een kind is nou niet bepaald een goed voorbeeld voor Mike en Lars, zowel Thomas als ik willen onze aandacht op hen verstiggen. “Ik begrijp het.” antwoord ik zonder enige schijn van droevigheid, en sta vervolgens op.
“Kom maar lieverd.” zeg ik tegen Lars die op de grond aan het huilen is. Een nieuwe dag is aangebroken, de zon schijnt en de vogels fluiten, maar de sfeer in huis is nog steeds niet lekker. Ik geef hem een knuffel en pak een flesje voor hem uit de koelkast. “Ikke ook!” hoor ik Mike schreeuwen als hij aan komt wachelen. “Jij ook!” stel ik hem gerust, en geef hem een andere fles.
“Mam!” roept Ally als ze binnen komt rennen. “Het is weer aan!” juicht ze in de rondte. Ze is de enige die er blij mee is, ik zie het niet, of eigenlijk helemaal niet zitten. “Als ik bevallen ben gaan we samen in die wijk verderop wonen, we hebben een huisje!”. Ik kijk haar met heel veel angst in mijn ogen aan, maar tegerlijktijd groeit mijn woede. Wat denkt ze wel niet!? Die klootzak heeft haar zwanger gemaakt!
Daar is ie dan, de lang verwachte update 
! En wat vinden jullie ervan 
? Ik weet dat ie wat aan de korte kant is maar had wat problemen met een mod dus moest een deel schrappen. Ach des te langer is update 10! Wouw, en dan gaan we alweer naar generatie 2 
! Maar goed, reactie's, en wat vinden jullie van de screens, daar heb ik erg hard aan gewerkt dit keer 
?
k kan nooooit w8en op de update! mr deze up komt pas over 2 dagen... 
a;s we geluk hebben! 
!
