Adoror als vaste lezer van je dagboek, feliciteer ik je hierbij! Je hebt het verdiend!
-David

GEWELDIG!

En je verdient het zo erg! Je hebt zo`n mooi dagboek ! <3

David879 schreef:Adoror als vaste lezer van je dagboek, feliciteer ik je hierbij! Je hebt het verdiend!
-David

Dankjewel David harstikke leuk. Ik waardeer jou ook echt als lezer. Ik kan altijd op een reactie van je rekenen en dat vind ik tof.

En jij ook dankjewel Jenny

Ohja David, op de eerste pagina staat nu dus al een stuk van de rondleiding als je het nog niet had gezien.

Felii

En en die rondleiding is gaaf
Ik heb de tekst nog niet gelezen maar dat doe ik nog wel

en de uppdate is leuk

Ga gelijk kijken Adoror!!!!

WOW!!! Je hebt je best gedaan! Echt leuk zeg die rondleiding!

Hey allemaal,

Ik had beloofd vandaag een nieuwe update online te zetten. Heb al prachtige foto's gemaakt en de tekst zit grotendeels al in mijn hoofd. Helaas kreeg ik zojuist een treurig telefoontje met als gevolg dat ik nu een treinreis van 3,5 uur maak. Ik ben tot zondag weg, dus helaas moet ik melden dat ik de update niet voor maandag online kan zetten.

klinkt als of je het het moeilijk hebt sterkte

Dankjewel

Ik ben nu weer thuis. Ik ga de foto's online zetten. Of ik er nog wat mee ga doen beloof ik niet. Ik ben ontzettend moe.

Sterkte Adoror! De rondleiding is echt mooi gedaan. En Zomeren is echt prachtig uitgewerkt!

Episode 2
Familie Groenewoud
Een oude vriendschap



“Waarom wilde je ook al weer een nieuwe jurk hebben?” vroeg Augusta toen zij en Marjolein om half 3 in de taxi stapte om naar het centrum te rijden. Marjolein zuchtte. “Goed, ik zal het je maar gelijk vertellen. Lodewijk en ik zitten erover te denken om te verhuizen, wij, samen met de kinderen. Een plek voor onszelf. Ik wil er graag goed uit zien voor Lodewijk. Ook om hem over te kunnen halen.” Marjolein vertelde het zonder enige schaamte dat ze haar aantrekkingskracht op Lodewijk ging gebruiken. “Je wilt weer een eigen huis zoeken?” vroeg Augusta en maakte een afkeurend geluidje. “Dat is je de eerste 7 jaar van Julius’ leven goed af gegaan. Toen kwamen jij en Lodewijk naar ons toe of we jullie in huis konden nemen, omdat het allemaal niet meer ging en…” Marjolein draaide zich half om naar Augusta, “Sorry dat ik u onderbreek, maar u moet wel rekening houden met de tijden. Lodewijk wilde z’n eigen bedrijf opzetten op het moment dat Roderick en Christiaan hun bedrijven lieten fuseren en zo een veel sterkere positie hadden. Onze familie was niet machtig toen, de Rozentuinen waren een ramp, dat weet je toch nog wel Augusta. Nu is het allemaal heel mooi en openbaar, maar toen was het overwoekerd.” Augusta zuchtte: “Goed, je hebt je punt gemaakt. En ik begrijp dat jij en Lodewijk liever op jezelf willen wonen. Hebben jullie al een geschikt huis?” Marjolein knikte, “Prachtig huis, aan de Berniniweg. We rijden er straks wel naar toe. Ik heb morgen een afspraak met Lodewijk om het huis te bezichtigen. Ik heb er zo’n zin in, heerlijk allemaal nieuwe spullen en…” op dat moment stopte de taxi aan de kant van het Zomeren Park, tegenover de theaterboulevard, waar Kenny’s Boetiek was. Marjolein stapte uit en Augusta betaalde, en stapte daarna uit. “Goed, ik heb Kenny al lang niet meer gezien.” Glimlachte Marjolein en ze stak samen met Augusta de straat over. “Kenny!” zei ze vrolijk, toen ze de deur van de boetiek had opengegooid en naar de rug van de eigenaar van de boetiek keek.



Kenny draaide zich om, “Lieverd!” zei hij meteen en hij kreeg een grote glimlach op zijn gezicht. Hij gaf Marjolein drie luchtzoenen bij wijze van begroeting en deed daarna het zelfde bij Augusta, die een stuk minder blij hetzelfde deed. “Wat leuk dat je komt, ik vroeg me al af wanneer je weer eens wat nieuws nodig had, het laatste dat je hier hebt gekocht is alweer zo passé.” Ratelde Kenny terwijl hij Augusta naar de bank verwees en Marjolein naar de spiegel. “Ik heb al wat nagedacht en ik heb iets erg leuks gevonden. Perfect voor zowel een romantisch diner als voor de housewarming. Trouwens, ik zat eraan te denken, over een paar maanden zijn jij en Lodewijk alweer 20 jaar getrouwd, nietwaar. Daar moet je natuurlijk ook wat voor hebben.” Marjolein knikte, terwijl ze in de spiegel keek, “Ja, en ik zat eraan te denken om samen met jou de hele boel te plannen en zo.” Kenny liep om haar heen, knikkend, “Ja, is goed, is goed. Prima zelfs. Maar eerst een even kijken naar jou, nu. Je bent wat aangekomen? Is het niet?” Marjolein haalde geschrokken haar hand naar haar buik terwijl ze protesterend zei, “Nee, helemaal niet. Hoe kom je erbij!” Kenny glimlachte, “Geeft niets, geeft niets, is allemaal wat aan te doen.”



“Hmhm, nou ik zat te denken aan een jurk,” zei Kenny, terwijl hij kritisch naar de spiegel keek. Marjolein was nog steeds wat aangeslagen door wat Kenny had gezegd. “Nee, geeft niets lieverd,” Kenny lachte, “Ik ben zelf ook wat aangekomen, maar ach, vakantieperiode.” Marjolein keek hem kwaad aan, “ik ben niet aangekomen,” zei ze stellig. Kenny lachte alleen maar. “Goed, de kleur rood? Wat denk je daar van?” “Heb ik al niet veel rood?” vroeg Marjolein. Kenny knikte nadenkend, “Ja, klopt, klopt. Maar met zwart? Rood en zwart. Of wit en zwart… Hmm ja ik denk wel dat ik wat leuke dingetjes voor je heb. Een jurk dus hé, want dat staat je toch wel erg leuk. Bovendien kan je haar ook wel een oppepper gebruiken. Wanneer had je die afspraak met Lodewijk? Want dan kom je van te voren nog maar even langs.” Terwijl Kenny zich druk aan het maken was over Marjoleins leven, keek Augusta wat naar buiten. Langs de paspoppen door zag ze plotseling een herkenbaar figuur staan. Augusta moest goed kijken, maar ze wist meteen wie het was toen het figuur zich omdraaide en naar de deur van de boetiek liep.



De deur ging open. Langzaam, alsof de persoon aan de andere kant ervan niet zeker wist of die wel naar binnen moest gaan. Augusta stond op. Kenny en Marjolein waren nog druk bezig met de haarkeuze, aangezien Marjolein ervan overtuigd was dat ze heel goed zelf haar haar kon doen, maar Kenny wilde dat per se doen, bij de jurk, als ze die morgen kwam ophalen. De deur was uiteindelijk helemaal open en er stapte iemand naar binnen. Augusta hapte naar adem. Ondertussen beëindigde Kenny de discussie met Marjolein, “Goed, ik ga de kleren boven klaarleggen, punt. Daarna zien we wel verder. Kom zo maar naar boven.” Kenny liep weg en Augusta liep naar de deur. “Goedemiddag, Augusta,” zei de vrouw in de deuropening. “Goedemiddag, Elisabeth. Wat kom je doen, hier?” vroeg Augusta ijzig.




Diana keek naar de rozen, helemaal bruin geworden. Ze zuchtte, er moesten nieuwe komen. Ze was het hele huis al door gelopen, om over een half uur de bloemist te kunnen bellen en te zeggen hoeveel en wat ze morgen nodig had. Achter haar hoorde ze de deur opengaan. Ze draaide zich om en haar ogen werden groot. “Ik had verwacht dat het Lodewijk of Augusta zou zijn… maar wat doe jij hier?” Herman sloot de deur. “Ik woon hier, weet je nog. Ik heb net uitgecheckt en mijn koffers gehaald in Hotel Kalmenbos.” Diana keek hem even sprakeloos aan, maar herinnerde zich toen dat Augusta had gezegd dat Herman hier kon komen wonen. Ze hief hooghartig haar hoofd op en wilde langs Herman lopen, maar hij versperde haar de weg. “Lieve Diana, je bent m’n zus. Wil je echt zo met me omgaan? Het is verschrikkelijk wat er is gebeurd, maar kunnen we niet opnieuw beginnen?” Diana keek hem aan. “Pardon? Ik ben woest! Hoe durf je op die manier om mijn vergeving te vragen?! Je loopt dan wel rond in hetzelfde huis, maar ik hoop zo min mogelijk met je te maken te hebben! Voor mijn part is het enige wat wij gemeen hebben ons bloed, maar verder zie ik in jou niets anders dan een schoft. Goedemiddag, Herman!” Diana beende woest de woonkamer uit.



“Augusta… ik ben blij je hier te…” “Sorry? Spreken wij nog met elkaar? Het lijkt me beter dat je later terug komt. Of niet, dat lijkt me helemaal het beste.” Marjolein was ondertussen naar boven gegaan om zich om te kleden. “Augusta. Ik kom hier voor jou. Niet voor de boetiek. Ik ga scheiden van Christiaan. Lieve Augusta dit is niet de plek om alles uit te leggen. Ik zweer je dat ik niets van Herman af wist. Alsjeblieft geef me een kans alles uit te leggen en bij te praten. Je was… bent mijn beste vriendin.” Augusta keek Elisabeth na haar smeekbede zwijgend aan. Haar hele beeld van de familie was nu veranderd. Ze wist even niet zo goed wat ze moest denken. Ze had Augusta al zo lang niet gesproken, maar toch. Er was die vriendschap. Een oude vriendschap. Maar die was ook al weer lang voorbij. “Elisabeth, dit is niet zo’n goed idee. Onze vriendschap is al lang over. Er is niets anders dan een oude vete.” Elisabeth schudde haar hoofd, “Er is geen vete. Niet met mij. Met Christiaan, ja, daar is een vete mee. Met mij niet, Augusta. Alsjeblieft, laten we een kopje koffie gaan drinken, bij de bistro.”



“Augusta gaat nergens heen en zeker niet met jou mee!” Marjolein kwam de trap afgestormd naar de twee oude dames toe. Ze had van boven gehoord dat Elisabeth binnen was gekomen. “Pardon?” Elisabeth keek met een opgetrokken neus naar Marjolein toe, “Dit zijn jouw zaken niet, wie ben je eigenlijk?” “Dit is mijn schoondochter, Marjolein Groenewoud. Ze is de vrouw van Lodewijk,” legde Augusta uit, “Ze mag haar mening best vormen. Haar man is opgegroeid zonder vader, haar kinderen zonder opa, door de schuld van, als ik jou mag geloven Elisabeth, jouw man.” Augusta klonk hoewel verwijtend ook medelijdend. Elisabeth zuchtte. “Ik wil een kopje koffie met je drinken, misschien een hapje eten, het wordt toch al zo avond. Ik moet met je praten Augusta.” Marjolein sprong er furieus bovenop. “Wat maak je me nou! Je hebt het leven van deze familie verwoest en nu Herman terug is, kom jij even je excuses aanbieden? Vertrek heel snel uit dit pand, Elisabeth. Het is te laat voor vergeving. Jullie hebben onze familie jarenlang onderdrukt en nu is het tijd voor de familie Groenewoud om terug te slaan.” Augusta hoorde het betoog van haar schoondochter aan en bewonderde haar emotionele uitingen. Ze hoorde echt bij deze familie. “MARJOLEIN!”



Kenny kwam de trap afgelopen. “Waar blijf je nou! Ik heb de jurken klaar hangen en het enige wat ik vind is een lege paskamer waar de kamerjas ontbreekt! Kom eens terug naar boven, ik heb niet de hele dag de tijd!” Kenny hield er niet van als zijn schema niet perfect uitkwam. Hij zorgde ervoor dat er nooit, maar dan ook nooit een minuutje overgewerkt hoefde te worden. “Ik wil dat je terug naar boven gaat, jongedame, en wel meteen.” Marjolein draaide zich om, “Niet nu Kenny. Elisabeth hier, denkt na dertig jaar over onze familie te hebben gewalst, even haar excuses aan te komen bieden.” Augusta schrok. Marjolein zei ‘onze familie’ tegen Kenny en heel even was ze bang dat ze van haar grote geheim wist. Kenny hoorde bij de familie, alleen wist niemand dat. Niemand, behalve Herman en Paul. Ze herstelde zich snel. “Ik ga wel met je mee, Elisabeth.” Elisabeth was naar het raam gelopen, afgekeerd van de tirade die tegen haar was afgestoken. “Ik neem Marjolein wel mee. Ze heeft haar neus duidelijk weer in zaken gestoken, waar die niet thuis hoort. Ze moet eens werk of een hobby gaan zoeken.” Kenny pakte Marjoleins arm vast en trok haar mee. “Laten wij naar de bistro gaan, Elisabeth. Ik ben benieuwd naar je verhaal.”



“Ik heb gebeld dat ik in de stad blijf eten. Olivier was niet blij.” Augusta ging zitten. Elisabeth wilde wat zeggen, maar ze hief haar hand op. “Ik wil eerst zeggen dat ik je heb gemist, Elisbeth. We waren zulke goede vriendinnen. De beste. We hadden nog zo veel plannen, zo veel dingen om te gaan doen. En je hebt me laten stikken, laten vallen, gestoken met je scherpste mes. Ik ben diep, diep gekwetst Elisabeth.” Elisabeth sloeg haar ogen neer en zweeg voor een tijdje. Uiteindelijk, na een gepaste tijd stilte, begon ze te spreken. “Ik sta niet meer achter Christiaan. Ik wist van niets en ik heb me erg schuldig gevoeld toen jij me dertig jaar geleden zo hebt laten vallen, omdat je dacht dat Christiaan je man had vermoord. Ik kon en wilde het niet geloven en nadat het onderzoek was afgerond en de conclusie was dat Herman onder het puin volledig moet zijn verbrandt, kon ik niet anders dan kwaad op je zijn dat je mijn man beschuldigde. Ik heb geprobeerd eroverheen te komen, contact met je te zoeken, maar het lukte me niet. Ik zag jullie vanochtend op de begraafplaats. Jij en Herman samen. Ik wist niet wat ik zag en wat ik hoorde. Ik ben meteen naar Christiaan toegegaan en heb gezegd dat ik wilde scheidden.” Elisabeth vertelde haar verhaal terwijl ze genoten van een witte wijn en het avondeten. Ze vertelde veel over haar en Christiaan, over de afgelopen jaar. Augusta vertelde over haar en Herman en hoe kwaad ze op hem was. De avond was zo ouderwets, Augusta kreeg er een goed gevoel bij en ze voelde zich dertig jaar jonger en een goede vriendin rijker.



Er klonk een zachte zucht in het stille park van Zomeren. De nacht was gevallen. In Villa Groenewoud had Olivier een diner gekookt voor Herman, die het op zijn kamer wilde hebben, voor Diana, die het ook op haar kamer at. In de eetkamer zaten slechts Lodewijk, Marjolein en Dian, die de verhuisplannen hadden besproken. Dian was enthousiast en Lodewijk was ook benieuwd geworden naar het huis. Marjolein had een perfecte jurk uitgekozen voor het komende diner, Kenny moest hem nog even wat aanpassen om hem helemaal exclusief en helemaal Marjolein te maken. Julius was naar het park gegaan. Hij had nog steeds geen antwoord gehad op zijn sms’je en was doodzenuwachtig. Drie keer was hij met zenuwen, dat als vuurwerk in zijn buik ontplofte, opgesprongen toen zijn telefoon ging, maar telkens was het niet Romeo. Hij keek nog een keer op zijn mobiel, en hij keek nog een keer naar het sms’je, waar hij alleen de eerste paar woorden van durfde te lezen voor hij hem wegdrukte: ‘ik moet…’ Julius dacht na. ‘Ik moet… Ik moet zoveel. Ik moet hier weg. Ik moet stoppen met mensen lastig vallen.’ Het werd steeds later, ondertussen was het een uur of acht en hij hoorde in de verte nog geluid van de bistro en de stemmen van mensen, maar het park was verlaten. Julius zuchtte nog een keer. Hij had bijna de hoop opgegeven.




“En wat nu? Je slaapt in Hotel Kalmenbos, maar daar kun je natuurlijk niet altijd blijven?” vroeg Augusta. De borden en glazen waren net opgehaald en ze hadden nog een cappuccino besteld. “Ik weet het nog niet. Eerst de scheiding regelen. Landgoed Zomerklif behoord officieel toe aan mij en mijn familie. Ik weet niet wat mijn broer er van vind, maar hij is al jaren niet meer hier geweest. Maar het liefste zou ik het landgoed van de hand doen. Het is verouderd en de glorie is er wel vanaf. Christiaan mag het hebben. Kapitaal hoef ik ook niet, dat heeft hij niet. Hij kan eerder de schulden met me delen dan het geld wat we hebben. Waarschijnlijk moeten we de hand doen van de beelden in de tuin, maar ach. Alles is niet meer zoals het was, Augusta. Ik moet opnieuw beginnen met mijn leven. Mijn familienaam, op mijn leeftijd, nu nog, nieuw leven in blazen. Ik weet hoezeer jij en je familie tegen de naam zijn, maar Augusta ik vraag je, wees niet te streng. Richt je pijlen op meneer Troost, want na de scheiding zal ik zorgen dat hij in ieders geval de naam verliest.” Augusta zuchtte. “Het gaat om meer dan Christiaan, Elisabeth. Dat weet jij ook. Roderick is net zo goed gevoed met de haat als Lodewijk dat is. Wij kunnen de strijd nu wel opgeven, maar onze families zijn gedoemd strijd te voeren.” Elisabeth zuchtte, de koffie arriveerde. Ze bespraken nog wat over de toekomst en Augusta nodigde Elisabeth uit langs te komen op het landgoed. Ze accepteerde en zou bellen als ze tijd had. Augusta nam afscheid met drie luchtkussen, zoals vroeger. Toen ze naar huis reed in de taxi voelde ze zich weer jong, ze voelde zich weer fijn en was blij dat Herman op haar zat te wachten thuis, of tenminste, thuis was.



Julius stond op en liep treurig naar de uitgang van het park. ‘Ik moet je spreken, in het park vanavond. Het is belangrijk, ik kan niet anders.’ Dat was het onbeantwoorde sms’je. Julius was verdrietig. Romeo had niet geantwoord. Het was voorbij, genoeg. Hij bracht iedereen meer ongeluk dan geluk. Romeo was beter af zonder hem. Iedereen was dat. Hij had al bedacht waar hij heen zou gaan. Het strand, aan de voet van de berg. Perfect voor een laatste avond.
“Hey, waar ga jij naar toe?” Julius schrok zich dood en bleef stokstijf staan. Hij voelde een hand op zijn schouder. Romeo’s hand. “Julius, waar sloeg dat sms’je op? Wat is er dat je me moet vertellen?”

Ik heb de rondleiding geupdate met Landgoed Groenewoud, waarop wat nieuwe plekken te zien zijn die jullie nog nooit hebben gezien

Hoe vinden jullie de update trouwens? Ik vind het toch wel een van de beste, al zeg ik het zelf.

Ik vind het ook de goeiste

haha...

Leuke update

Mooi! Lang stuk! Je best gedaan!

dankjulliewel

Ik ben al weer druk bezig met het volgende stuk, en dat beloofd ook erg spannend te worden.

Wat vinden jullie trouwens? Korte of lange updates?

Korte is beter voor de aandacht... Voor zulke lange moet ik echt gaan zitten..

^Juist niet David, mensen hier houden van doorlezen

Ik heb nu een twaalf-foto-update in de planning. En dat is nog niet eens alles wat ik eigenlijk in de komende update wilde hebben, ik deel hem al door twee O-). Nou ja. Van Zomeren de Rozen, we zien weer eens wat leuks van Rosa. En ik ben van plan om bij de rondleiding ook bij de locaties foto's te plaatsen van de mensen die er eventueel wonen.

Leuk!

Augusta keek hem even sprakeloos aan, maar herinnerde zich toen dat Augusta had gezegd dat Herman hier kon komen wonen.

Die eerste Augusta moet Diana zijn toch ?

En en voorderest goeie upp

En en en ik ben voor de lange upp's

Bye