Hoofdstuk 8, 9 en 10
Hoofdstuk 8
We liepen al drie dagen. De temperatuur daalde een beetje en vooral ’s nachts was het koud. Dan ging ik dicht bij Demino liggen, want hij was altijd warm. Vandaag was het pas echt koud. Demino zei dat het maar acht graden was. Ik bibberde. Acht graden klonk niet zo koud, maar ik droeg nog steeds het korte, paarse jurkje.
In de verte doemde er een klein, houten huisje op. Ik was blij, misschien mochten we daar overnachten! Ik keek Demino hoopvol aan. “Denk je dat we daar mogen overnachten?” Hij glimlachte. “Natuurlijk. Bijna iedereen op deze planeet is gastvrij. Je zult versteld staan, Katherine.”
Er waren twee mensen buiten bij het huisje. Een jonge vrouw plukte groenten en een oudere, roodharige man las een dik boek. De vogels floten nog steeds vrolijk en de planten bewogen zachtjes mee met de koele wind. Demino scheen de mensen te kennen.
De vrouw zag ons als eerste, toen ze zich omdraaide om de rieten mand vol te stoppen met haar net geoogste fruit. Ze herkende Demino’s gezicht meteen en lachte blij. Met snelle passen kwam de vrouw naar ons toelopen.
Ze begroetten elkaar hartelijk. “Demino! Lang niet gezien, zeg! Waar ben je al die tijd geweest? En trouwens, waarom ben je nu wel hier?” De vrouw keek toen naar mij. “Wie heb je meegebracht?” Vroeg ze nieuwsgierig. “Hoi, dit is Katherine. Ze komt van de planeet Aarde. Ik heb de opdracht gekregen om haar op te halen en hiernaartoe te brengen. Nu zijn we op weg naar mijn ouders.” Vertelde Demino.
De vrouw gaf mij een knuffel. “Hallo, ik ben Gelisya.” Zei ze vrolijk. “Mijn naam is Katherine Smith.” Zei ik vriendelijk, maar formeel. Toen viel het me pas op. Gelisya’s ogen. Precies dezelfde kleur als mijn ogen. Vreemd. Of gewoon toeval.
“Welkom hier! Hoelang zijn jullie onderweg? Trouwens, het wordt koud. Overnacht maar hier, we hebben nog slaapmatten genoeg. Peturo zegt dat het vannacht vriest, natuurlijk geloof ik daar niks van. Sorry,” Ze keek mij schuldig aan, “Ik praat teveel, ik weet het.” Ik glimlachte. Gelisya was vriendelijk.
De man was inmiddels ook naar ons toegelopen. Hij begroette Demino eerst. “Ha die Demino! Hoe gaat het met jou vandaag?” Hij gaf Demino een klopje op zijn schouder. “Hoi Peturo. Met mij gaat het prima, met u?” “Is het overleven in de natuur lastig voor je, Deem? Haha, grapje hoor, wij Felezurianen zijn wel wat gewend!” De man lachte hard. “Zo, wie ben jij, schoonheid? Vriendinnetje van Demino? Prima gescoord. Ik ben Peturo. Hoe heet jij?” Ik bloosde. “Ik ben Katherine Smith.” Zei ik. “Van Aarde.” Voegde ik er snel aan toe. Gelisya keek haar man boos aan. “Gedraag je. Dit zijn gasten. Niet iedereen stelt jou en je humor op prijs.” Siste ze. Toen richtte ze zich weer op ons. “Komen jullie mee? Het is bijna etenstijd, ik ga nu de salade maken. Ik heb verse groenten, dus het is lekkerder dan normaal.”
We liepen allemaal richting de eettafel, behalve Gelisya. “Moet ik helpen?” Vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. “Natuurlijk niet, jij bent een gast. Ga maar lekker zitten. Je hebt al drie dagen lang moeten lopen en zoeken, dus relaxen is toegestaan.” Gelisya glimlachte en ging toen het houten huisje binnen.
Binnen was Gelisya druk bezig met het snijden van groenten. Ze deed extra haar best, voor de gasten. Dat was natuurlijk wel belangrijk. Gelisya dacht ondertussen na. Dat meisje, ze leek best wel op haar en Peturo. Ergens kwam ze bekend voor. Was het niet zo dat een van de Verloren Kinderen teruggehaald moest worden voor de strijd tegen een slechte koningin? Gelisya probeerde te bedenken wat Meri – een roddeltante die alles weet – had verteld. Het nieuws zou geheim moeten blijven, maar dat lukt nooit met iemand als Meri in de buurt. Misschien was dit meisje wel hun kind! Gelisya schudde haar hoofd. Kleine kans. Gewoon toeval. Het was hun kind echt niet.
“Eten is klaar!” Riep Gelisya. Iedereen stond gehaast op en liep naar de keuken. Ik was er als eerste. Het eten zag er heerlijk uit. Gelisya vertelde dat het Felezuriaanse herfstsalade was, ookal was het nu lente.
We aten samen aan de grote, houten tafel. Het begon al te schemeren. Peturo was zoals gewoonlijk erg druk en vertelde de grootste verhalen. Gelisya keek hem soms kwaad aan en siste dan dat hij moest ophouden met overdrijven. Demino fluisterde dat het altijd zo ging en ik moest lachen. Bij deze mensen was het vast altijd een gezellige boel.
“Geef jullie borden maar aan mij.” Zei Gelisya toen iedereen klaar was. “Moeten we echt niet helpen?” Vroeg ik nog. “Nee natuurlijk niet. Jullie zijn gasten, dat heb ik al gezegd. Helpen is echt niet nodig. Het zijn maar twee borden meer hoor, ” zei Gelisya vrolijk, “Geen zorgen.”
Na het eten hadden Gelisya en Peturo de radio aangezet. De Felezurianen hadden bijna alles wat de Aardse bevolking ook had, alleen de meesten in Felezuri gebruikten er weinig van. De natuur was voor deze mensen het belangrijkste en ze vonden al die hightech niet belangrijk. Best knap, vond ik. Gelisya en Peturo dansten er op los, terwijl ik samen met Demino op de bank zat.
We gingen pas laat in de avond slapen. De matten waar de Felezurianen op sliepen, leken hard en vervelend, maar ik vond ze lekkerder liggen dan een normaal bed. Best bijzonder. Iedereen viel al snel in slaap, behalve ik. Ik dacht vooral na over thuis, Felezuri en het feit dat ik zoveel op die mensen hier leek. Was dit toeval of was er meer aan de hand?
De volgende morgen was ik ook al vroeg wakker. Iedereen sliep nog. Ik hoorde zacht gekreun en keek naast me. “Demino?” Fluisterde ik. “Goedemorgen, Kath. Goed dat je wakker bent, we moeten vroeg weg.” Zei Demino zachtjes. Ik gaapte.
We gingen na het ontbijt meteen weg. Gelisya vond het erg jammer, maar ze wist ook dat wij snel verder moesten. We namen afscheid van Peturo en liepen het huisje uit. Gelisya was buiten, om haar paard te verzorgen.
“Weten jullie zeker dat jullie geen lift willen naar het paleis? Of langer willen blijven?” Vroeg Gelisya, die aangereden kwam. Ik schudde mijn hoofd. “Nee nee, het hoeft echt niet. We vinden de weg zelf wel. Alles komt goed.” Zei ik.
“Tot ziens dan, Katherine en Demino! Het was erg gezellig!” Gelisya zwaaide ons uit. Ik lachte. Gelisya had gelijk. Het was inderdaad gezellig. “Tot ziens!”
Hoofdstuk 9
“Hoelang nog? Ik ben eigenlijk doodmoe en mijn benen doen enorm zeer!” Klaagde ik. “Tja, ik kan er ook niets aan doen..het kasteel is nou eenmaal verder dan ik dacht en we zijn een dag niet verder gelopen, Kath.” Zei Demino. Ik knikte moeizaam en gaapte. Hopelijk was dat kasteel al dichterbij, ik werd onderhand gek van het geloop. Ik dacht aan thuis, zouden ze mij missen? Gek genoeg voelde ik me hier prettiger dan daar, hoorde ik hier soms? Ik schudde die gedachte van mij af, dat kan niet!
“Kijk, Katherine,” riep Demino vanuit het niets, “Het kasteel! We zijn er bijna!” Ik werd verstoord uit mijn gedachten en keek glazig omhoog. Pas toen realiseerde ik me dat we er bijna waren, een soort gevoel van blijdschap ging door mij heen. Eindelijk!
Het was rustig in het kasteel, de koning en koningin van Felezuri zaten op hun troon. Ze hadden net een afspraak met een belangrijk man uit Felezuri gehad. De rust werd plotseling verstoord dus dichtslaande deuren en andere harde geluiden. De koningin van Felezuri was hier niet blij mee. “Wat is dat nou, Pamyu?” Zei ze geërgerd. “Geen idee.” Koning Pamyu haalde zijn schouders op.
“Sorry dat ik u stoor, majesteit,” Klonk een oude, krakerige stem vanuit het niets, “Ik heb belangrijk nieuws. Ik heb Katherine en Demino gezien in een visioen, ze kunnen elk moment hier zijn.” Zei een oude vrouw, het was Lurunu. “Was jij soms degene die met die deuren sloeg?” Vroeg de koning, blijkbaar niet geïnteresseerd in wat Lurunu te melden had. Koningin Pamyu keek boos zijn kant op. “Jij gaat vragen aan Lurunu of zij herrie maakte, terwijl ons kind en de redder van Felezuri elk moment hier kunnen zijn?”
Lurunu lachte zachtjes. “Het geeft niet, majesteit. En ja, het mijn excuses voor de herrie, maar ik was erg enthousiast over het feit-“ De koning onderbrak haar. “Het is al goed, Lurunu. Bedankt voor dit prettige nieuws.” Zei hij formeel.
“Jeetje, Pamyu, doe eens wat blijer! Het is wel onze zoon, hoor!” Zei koningin Pamyu. Ze was niet blij met de manier hoe haar man reageerde op het feit dat haar kind veilig was, net zoals de persoonlijke redder van Felezuri. Toen richtte ze zich op Lurunu, die er nog steeds ongemakkelijk bijstond. “Lurunu, ik ben blij dit nieuws te horen! Ik kan niet wachten om mijn kind weer te zien! Weet je ook wanneer ze er zijn?” Vroeg koningin Pamyu enthousiast. Lurunu schudde haar hoofd. “Ik heb alleen gezien dat ze komen.” Zei ze zachtjes.
Ik zuchtte weer, maar het kasteel stond inmiddels voor mijn neus. Deze keer zuchtte ik dan ook niet van vermoeidheid, maar van hoe groot en mooi het er eigenlijk uit zag. “Is dit waar jij, woont?” Vroeg ik langzaam. Demino knikte. “Wat vind je ervan, Katherine?” Vroeg hij. Ik glimlachte. “Het is prachtig! Ik ben benieuwd hoe het er vanbinnen uitziet.”
Het was een groot, wit-blauw kasteel, met veel plantjes en bomen eromheen. Het leek een beetje op zo’n sprookjeskasteel, die je altijd in films zag.
“Zie ik daar nou mijn Demino?” Zei koningin Pamyu plotseling. Ze keek iets beter, maar herkende Demino nog steeds. “Ja! Pamyu! Het is Demino! Oh, en wie is dat? Is dat Merilya? Wat een mooi meisje! Oh, ik kan niet wachten! Pamyu, ik ga alvast naar de deur! Ik heb ze zo gemist!” Koning Pamyu zuchtte, zijn vrouw was soms te enthousiast en vooral: veel te bezorgd. Natuurlijk kwamen die kinderen hier aan, wat verwacht je anders?
Koningin Pamyu rende gehaast naar de voordeur, voor zover dat kon met haar jurk dan. Ze kon niet wachten om haar kind weer te zien. Ze was aardig bezorgd, want het duurde erg lang, maar gelukkig is hij daar dan, met hun redder aan zijn zijde!
Ze deed blij de deur open, terwijl Demino net wilde aanbellen. Koningin Pamyu was zo blij haar zoon weer te zien! Ze gaf hem een knuffel. “Oh Demino, ik heb je gemist! Is alles goed gegaan onderweg? Het duurde allemaal zo lang…”
Ik keek ongemakkelijk naar koningin Pamyu en Demino. Ik stond daar maar wat, niet zo goed wetend wat ik nou moest doen. Ik stond voor een machtige koningin, en hoe gedraag je je tegenover een koningin? En hoe moest ik reageren op een koning? Ik keek zenuwachtig in het rond, het zou niet lang meer duren voor de koningin mij ook opmerkte.
Koningin Pamyu draaide zich om en keek mij aan. Ik bloosde een beetje. Ze gaf mij meteen een knuffel en ratelde maar door en door. “…Och kind, wat moet dit voor jou toch zijn? Ineens meegesleurd worden in iets waarvan je geen idee hebt waar het overgaat…en dan nog die lange reis hiernaartoe..oh meisje toch…gelukkig hebben we een mooie kamer voor je klaarstaan…een echte sprookjeskamer!”
Koningin Pamyu glimlachte, ze was opgelucht dat alles goed was gegaan met de kinderen. Het waren tenslotte nog maar tieners, arme tieners. Daarom snapte ze ook niet waarom koning Pamyu niet gewoon een bode naar haar stuurde, met een koets die haar naar het kasteel kon brengen. Tja, soms snapte ze haar man gewoon niet.
“Maar lieverds, komen jullie mee naar binnen? De avondmaaltijd zal inmiddels wel klaarstaan, het is tenslotte al bijna zes uur. Oh, jullie hebben natuurlijk geen benul welke dag het is en hoe laat het is, arme kindertjes. Nou, vertel jullie reisverhalen maar onder het eten, misschien wilt koning Pamyu eerst nog wel het een en ander bespreken, vooral waarom jij hier bent, Katherine, is natuurlijk belangrijk. Je bent hier niet zomaar…”
We liepen naar binnen, een lange gang door, en uiteindelijk kwamen we in de troonzaal. Het was de kleine troonzaal, degene die wat meer voor privégelegenheden waren, dan voor de echte, zakelijke. Koningin Pamyu introduceerde ons. “Pamyu, hier zijn Demino en Katherine, onze redder. Natuurlijk is het wel handig als zij nou eindelijk weet wat ze, eh, hier komt, eh doen..”
“Ik denk dat jij dat het beste kunt verwoorden, maar waar is Lurunu eigenlijk? Zij hoorde ook bij de aankomst te zijn?” Zuchtte de koningin. De koning sprak formeel en langzaam tegen zijn vrouw. “Lurunu is op bed, ze voelde zich niet zo goed. Misschien de buitenaardse invloeden van Katherine.” Koningin Pamyu keek haar man boos aan. “Grappig, Pamyu. Maar daar hebben we nu geen tijd voor. Ik wil dat je Katherine uitlegt wat haar missie is.” Ik schrok. Missie? Sinds wanneer had ik een missie? Ik wist wel dat ik hier kwam om iets te redden ofzo, maar ik dacht eerder dat ik bijvoorbeeld uitgehuwelijkt zou worden aan Demino, wat ik niet eens zo erg vond. Ik bedoel, misschien was die hele reddingsactie een grap? Ik keek van koningin Pamyu naar de koning, die beiden erg serieus keken. Misschien was het toch geen grap? Ik twijfelde.
De koningin nam weer plaats in haar grote, goudrode stoel, wachtend op de koning, die zou onthullen waarom ik hier was. Welke missie zou ik moeten hebben? Waarom was ik hier?
Hoofdstuk 10
Ik stond daar maar wat ongemakkelijk naast Demino. De koning had nog geen woord gezegd. Hoelang stond ik hier nou? Koningin Pamyu begon ook ongeduldig te worden, maar koning Pamyu had alleen een scheef lachje op zijn gezicht. Ik was zenuwachtig wat er komen zou, maar er kwam niets.
“Goed, mensen, daar hebben we het later nog wel over. We gaan nu aan onze avondmaaltijd beginnen. We hebben nu geen tijd hiervoor, dat komt later wel.” Ik was verward. De hele tijd hier in spanning gestaan om alleen maar te horen te krijgen dat we avond gingen eten? Nou oké dan. Ik zuchtte.
We aten een soort macaroniachtig spul, wat hier wel beter smaakte dan thuis. De koning, koningin en Demino praatte enthousiast. Vooral Demino was aan het woord, verhalen vertellend over onze avonturen. Ik lachte er dan maar een beetje ongemakkelijk bij, niet zou gauw wetend wat ik moest zeggen. Meestal zei ik dan ook niets, ik vond het maar een raar gedoe. Het leek wel alsof de koning er gewoon omheen draaide.
De koning vertelde ook hele verhalen, vooral aan Demino. Meestal verhalen over regeren en soms over vrouwen, wat dan lachende blikken van Demino opleverden en vooral hatelijke blikken van zijn vrouw. Ik zei nog steeds niets, denkend aan zometeen. Wat was mijn missie hier nou eigenlijk? “Katherine,” zei hij opeens, “Ik zou het op prijs stellen als ik jou om zeven uur in de kleine troonzaal verwacht.”
Ik knikte. “Dat is, dat is goed.” Mompelde ik wat moeizaam. Ik werd steeds zenuwachtiger voor wat er komen zou.
Ik stond daar dus, om zeven uur, in de troonzaal, ongemakkelijk en vooral zenuwachtig te wachten. Koning en koningin Pamyu, plus Demino, zaten in hun tronen, neerkijkend op mij, het Aardse meisje met een – schijnbaar – belangrijk doel, hier in Felezuri.
Ik glimlachte maar wat, maar gelukkig ging toen de koning praten. “Nou, Katherine, ten eerste, bedankt dat je hier dan eindelijk bent. We zijn erg blij met jouw komst, zeker vanwege je, nou ja, missie.”
“Dus, Katherine, ik zal maar beginnen. Sommige dingen kunnen als een klap aankomen, het spijt ons zeer daarvoor, maar het is nou eenmaal de waarheid. Ten eerste, jij, Katherine, bent niet Aards. Je bent van deze planeet. Je bent een van de Verloren Kinderen, toen Darkonia machtig begon te worden. Jouw echte naam is Merilya, dochter van Gelisya en Peturo.” Ik schrok, mijn hart leek wel stil te staan. Die aardige mensen in het bos, waren dat mijn ouders? Het kon ook geen toeval zijn dat ik zoveel op ze leek.
“Verder bezit jij magische krachten, net als Lurunu,” Vervolgde de koningin haar man’s verhaal, “Maar Lurunu wordt zwakker, daarom ben jij hier. Jij moet onze planeet redden. Lurunu had een visioen, daar kwam jij in voor.”
“De slechte heks, Darkonia, wilt Felezuri overnemen en gaat ons aanvallen. Zonder jouw hulp is Felezuri verloren. Daarom hebben we Demino gestuurd om jou te halen en naar ons paleis te brengen. Hier kan je met Lurunu je magische vaardigheden trainen, maar het is je eigen keuze. Wil jij ons helpen de planeet te redden” Hoopvol keken ze mij aan.
Ik kon het bijna niet geloven. Had ik dit nou goed gehoord? Ik, magische krachten? Een Felezuriaans meisje? Ik wist het even niet meer. Bijna wilde ik ‘Nee’, zeggen, het klonk zo ongeloofwaardig, maar toen dacht ik aan Demino, aan de afgelopen dagen en hoe fijn het hier was. Voordat ik het wist, had ik al ‘Ja’ gezegd. Ik ging Felezuri redden, voor Demino. Voor de toekomst en voor mijn nieuwe toekomst. Want ik was niet van plan om terug te keren naar de Aarde.
Einde
--------
Ik weet het, nogal veel hoofdstukken en veel tekst, maar ik wilde het dagboek zo graag af hebben. Ik weet ook dat ik al veel te lang niet geupdate heb en dat is voornamelijk de reden dat ik meteen drie hoofdstukken postte, inclusief het einde. En zoals jullie merkten is dit een open einde en dit is zeker niet het echte einde. Er komt een vervolg op Felezuri - Felezuri II: De redding - waar jullie kunnen lezen over Katherine/Merilya, die de strijd aangaat met Darkonia. Deel twee is
hier te lezen.
