Hoofstuk 5 ~ Toch doen.
Het was bijna nacht. Mijn ogen zaten vol met tranen die niet weg wilde. Ik voelde me alleen. En er waren 3 maanden voorbijgegaan. Ik wilde advies van m'n moeder. Maar ze was niet meer bij me, ook al wilde ik dat maar al te graag. Ik ging naar haar toe, wat zij wilde als ik problemen had. Ik vertelde haar alles, ik huilde en lachte over momenten die ik mee had gemaakt. Ik voelde me beter en iets zei me dat ik een beslissing moest nemen, maar welke?
Thuis kon ik alleen maar denken aan James. Waarom deed hij zo en was het nou echt nodig. Ik weet dat hij een goed hart had. En hopelijk nog steeds. Ik wilde antwoorden, maar die kreeg ik niet. M'n kind is al 5 maanden en ik wilde dat hij of zij een vader krijgt als m'n kind opgroeit. Morgen ga ik naar het park. Even m'n gedachte terug zetten, zoals het was op mijn eerste dag hier. Helaas zal het alleen maar moeilijker worden.
Heerlijk voelde het, hetzelfde gevoel, minder bang en toch verontrust. Het water voelde anders, alles voelde anders aan. De wind, de zon en het water. Misschien door mijn gedachten, maar zeker is dat niet. Ik voelde een aanwezigheid, iets wat ik eerder voelde. Ik wilde weten wat het wat en keek rond in het park.
Daar stond hij, James. Ik stond stijf van angst, maar zag aan hem dat iets niet lekker zat. Ik wilde niet naar hem toe gaan, maar ik moest. Ik wilde antwoorden en nu wel meteen. Met aarzelende stappen liep ik naar James toe en m'n hart klopte steeds harder.
'' James, '' zei ik kijkend naar beneden. Hij draaide zich om en er verscheen een glimlach op z'n gezicht. Voordat ik kon vragen wat er nu precies allemaal gebeurd was, gaf hij z'n verhaal al.
'' Beverly, het spijt me zo, ik was een rotzak! Ik wilde dit helemaal niet, maar ik had niets meer en m'n broer had schulden die ik op moest lossen. Ik weet niet waarom ik dat zo deed, ik wil wel een kind met jouw al te graag. Ik wilde alleen niet dat het .. zo'n rotvader kreeg. Het spijt me vreselijk echt waar! '' zegt James maar al te luid. Ik verstijfde, alweer, van angst en overwelming. Meent hij dit echt, wat nou als hij weer liegt. '' Je hoeft nu niets te zeggen, maar sms of bel mij als je er overuit bent gekomen, ik hou van je, '' zegt James verdrietig. Ik kon niets zeggen behalve dan '' oké ''. Met die gedachte liep ik naar m'n huis toe.
Heeft James gelijk, moet ik hem vertrouwen. Wie weet heeft hij echt spijt. Maar waarom liet hij het zover komen, ik weet niet wat ik moet doen. Bellen of smsen of helemaal niets. Waarom moet ik toch alles alleen doen, samen is altijd makkelijker. ~ en toen wist ik het.
