Wauw..jij schrijft fantastisch! Ik ben er sprakeloos van!

Ik ga proberen om morgen zodra ik thuis ben, gelijk te updaten maar ik kan niets beloven Ik hoop dat levensweg dan ook op de mat ligt, had 'm woensdag nog niet Maar goed, ik zal de datum in de titel zetten zoals jullie willen

EN SUPERBEDANKT VOOR ALLE COMPLIMENTJES, MAAKT ME HEEEL BLIJ

EDIT: Nou, de postbode is geweest toen we niet thuis waren dus nu heb ik Levensweg nog niet (oei, chagrijnig dat ik was). Morgen dus, zuuuucht.

Willen jullie Deel 3? (Ik kan 'm zo gaan schrijven namelijk, ik heb Levensweg gisteren ontvangen, yaaay!)

jaaa
spannend

Ga door! Je moet nu heel snel gaan schrijven!!!

Hoofdstuk 1, deel 3: Tot je niet meer rennen kan


De avond viel in en eindelijk was ik verlost van de onzichtbare ringen rondom mijn enkels die me verplichtten om binnen te blijven. Mijn moeder was met een zatte kop thuis gekomen en vrijwel meteen haar slaapkamer binnen geglipt. Nou ja, niet voordat ze stennis had geschopt natuurlijk. "Felicity, verdwijn uit mijn ogen, je weet wat ik gezegd heb, en snel een beetje, en maak wat te eten, ik kom om van de honger!" Ik deed niets en negeerde haar. Uiteindelijk begon ze in de keuken te rommelen en zag ik mijn kans schoon om weg te glippen.


Dwalend over straat - een taxi bellen zou teveel opvallen - nam ik de eerste de best metro naar een club, de dichtsbijzijnde, mocht er dan een bekende komen dan was ik ook zo weer thuis. De kans achtte ik klein aangezien deze stad te reusachtig was om er werkelijk iemand te kennen. Er stond '18+' in grote rode letters op een bordje geschreven aan de overkant van de straat. Ik zou vast binnen kunnen komen als ik mijn versiercharmes een beetje rond zou strooien. Moest het natuurlijk wel een mannelijke uitsmijter zijn.


Het was niet heel druk in de club, maar dat was ook niet de reden dat ik er was. Ik moest dansen, doorgaan tot het zonlicht door de spleetjes van de ramenscheen, mijn lichaam de kans geven zich te ontdoen van alle stress, van alle spanning die ik iedere dag met me meedroeg. Het zaaltje dat te zien was door de glazen deur was niet erg groot, maar gezellig ingericht. Groene lampjes flikkerden en ik voelde de beat onder mijn voeten.


Ai, daar had ik niet op gerekend. Een reusachtige vrouw die me geen blik waardig wilde gunnen blokeerde de ingang. Nu had ik een plan B nodig, want mijn "O, wat een gespierde armen! Mag ik even voelen?'-ijsbreker ging nu geen succes opleveren. Vluchtig haalde ik wat geld tevoorschijn, vijftig dollar, was dat genoeg? Wat ik allemaal wel niet over had voor een avondje losbandig zijn...


Ze keek weifelend naar het geld en trok daarna haar mond open. Ik gaf haar mijn beste glimlach en de grimas op haar gezicht leek te verslappen.
"Zeg, dametje, dat is niet de bedoeling, hoor," wonder boven wonder had ze een vriendelijke, zachte stem.
"Niemand die het weet, niemand die het ziet, voor deze ene keer?" Ik probeerde eerst een smeektour, maar het wist haar niet over te halen.
"Ach, vijftig dollar is een leuke fooi, is het niet?" Ik keek er een beetje dreigend bij - daar had ze om gevraagd.


"Oké dan, maar bij deze keer blijft het," ik knikte gestaag niet echt van plan om naar haar vriendelijk maar ietwat dringende waarschuwing te luisteren.
"Ja, ja, dankuwel hè, ik zal er de avond van mijn leven van maken!" Ik liep langs haar heen naar de grote ingang en glipte snel naar binnen. Het grootste gevaar was nu wel even geweken. Hoogstens ontsnappen uit de klauwen van de politie zou nog op mijn pad kunnen komen, maar dat was vast niet moeilijker dan ontsnappen wanneer mijn moeder me sloeg.


Ik zette een stapje en merkte dat ik nogal wat trek had, turend in mijn portemonnee kwam ik tot de conclusie dat een salade er wel af kon en die bestelde ik vlug. Drinken met een lege maag was ten slotte ook geen pretje en dan wist ik zeker dat ik doodziek op bed zou liggen morgen. Beetje zonde van een zondag als je vriendinnen dan weer terug van vakantie kwamen.


Het groene licht begon een beetje te prikken aan mijn ogen en vluchtig sloot ik ze. Alleen zijn was ook maar saai, maar ik was al veel te laten buiten laat staan in een club van 18+ dus heel veel leeftijdsgenoten zou ik hier niet treffen. Morgen zou ik Cherise wel uitnodigen. Ze had vast een topvakantie gehad op Simbiza, maar ik mocht uiteraard niet mee. En zelf op vakantie gaan? Ja, alleen als het een zakenreis was misschien.


Ik stond op, schudde alle gedachten van me af en liep naar de dansvloer. Leeg. Dat viel een beetje tegen, maar het mocht de pret niet drukken. Nog voor ik er goed en wel was begonnen mijn voeten al automatisch op en neer te dreunen op het ritme van het pianospel. Ik voelde hoe de grond onder mijn voeten vandaan gleed en hoe het leek alsof ik op de maan aan het dansen was. Ik genoot van het gevoel en lachte breed.


Zo stond ik tien minuten, tot mijn oren een politiesirene opspoorden. Dat kon je toch niet menen, hè... Even wilde ik beginnen te rennen, misschien om ze nog voorbij te kunnen gaan, maar dat sloeg nergens op. Ik leefde in een grote stad, wie zei dat ze naar mij op zoek waren? Al snel kwam het antwoord. De lift kwam in beweging, de sirene stopte voor het gebouw en het geluid werd niet bepaald zachter ook niet, het gaf me genoeg reden om het op een rennen te zetten.


"Hé daar! Staan blijven, hier blijven, of ik word boos!" Ik merkte pas op dat er een politie agente naar me stond te schreeuwen toen ik al door de deur heen was gerend. Ik overwoog mijn opties, ik kon rennen en dan thuis een preek krijgen met een pak slaag achteraf, of ik kon de boel faken en doen alsof de politie me gered had uit de klauwen van een enge man die mij met zich mee had genomen. Dat tweede leek me een duidelijk betere optie en dus draaide ik weer om. De polite agente ontspande zich zodra ze zag dat ik me bedacht had.


"Heb je wel enig idee hoe laat het is, jongedame?! Je had al lang thuis moeten zijn, dus hup, nu die auto in en vertel me je adres." Ze was wel boos, maar het was geen woede zoals ik die kende. Wat kon ze ook anders, ik was maar een wildvreemd en zij deed gewoon haar functie. Ik staarde mat terug en dreunde mijn adres op. Bijna teleurgesteld dat ze me alleen kwamen halen omdat het te laat was en niet omdat mijn moeder ze gebeld had.


Gewillig ging ik in de politieauto zitten, het begon toch al af te koelen en daar had ik tijdens mijn wilde avontuurtje geen rekening mee gehouden. Eenmaal in de auto zette de agente de radio zachtjes aan en op een rustig tempo reden we richting huis. Ik voelde hoe er bijna angst langs mijn benen omhoog kroop richting mijn keelde en het grip nam van mijn ademhaling. Steeds vluchtiger ging ik adem halen. Ik probeerde te ontspannen maar het lukte niet. Dadelijk zag ik mijn moeder weer.

Oehh.. Ik wil weten wat er gaat gebeuren!

Btw; Simbiza

Ah-oh, wat zal die moeder nou weer doen?

Super leuk!

Oeps sorry voor dubbelpost

dum dum daaa!
spannend

Aaah dankjullie wel <3

Mooi :wazz

Leukk ! Ik begin een beetje bang te worden van die moeder...

Leuke update

Volgende????????

Ik had de update met haar vriendin Cherise gepland als deel 4 maar misschien beslaat het ook nog wel deel 5 Heb nu ook voor deel 5 (of 6 dus) screens gemaakt maar toen viel mijn spel plotseling uit (hij was ook zo ontzettend traag, jeetje), maar niet schrikken ik heb de boosdoener al verwijderen: een conflicterende set downloads. Very strange, maar goed.

Anyhow, ik kan nu dus gaan updaten? Maar ik wil van jullie nog steeds tips en zo, dan ga ik nu aan de slag met schrijven!

Hoofdstuk 1, deel 4: De kat hoeft niet van huis te zijn om de muizen op tafel te laten dansen


Ik hoorde mijn moeder in de verte al gillen, panisch schreeuwen om haar o zo lieve dochtertje. Toneelspel. Dat was het, niet meer en niet minder. Want wat voor moeder zou je lijken als je blij was dat de politie je kon verlossen van je tienerdochter die in de hele buurt bekend stond als 'keurig en oprecht'? Ik kon alleen maar voorspellen dat het niet echt positief opgevat zou worden.
Mijn moeder, gekleed in een dun satijnen nachthemd - hoe kon het ook anders, die vrouw wist op de gekste momenten nog modieus te zijn - bedankt de politie agente, knikte haar vriendelijk toe en nodigde haar uit voor een koffie. Die de agente overigens met de nodige vriendelijkheid afscheepte. Het was een grote grap en een behoorlijk slechte ook. Al die formaliteiten terwijl er stiekem alleen maar woede rondom ons huis hing. Die kwam er uiteraard pas uit zodra de agente weg was gereden.
"JIJ ROT KIND!" brulde mijn moeder. Haar armen maaiden in het rond.


"Je kunt ook werkelijk niets goed doen hè? Een vieze, vuile, pure egoïst ben jij. Gatverdamme. Dat ik ooit van jou heb gehouden. Een mislukking in mijn eigen handen. Ik zou ze voor betere omstandigheden moeten behoeden!" De woorden deden me al geen pijn meer, het was alsof iemand speldenprikjes in mijn hand maakte, zolang ze niet bij mijn pols kwamen kon ik me er niet om bekommeren. Toch leverde ik protest, puur omdat ik haar niet zo makkelijk wilde laten winnen.
"Misschien moet je dan de volgende keer een redelijke moeder worden! Oh wacht, er komt geen volgende keer, net alsof er een man óóit van jou kan houden!"


De blik die ze daarna gaf maakte alles duidelijk. Ik had de grens overtreden. En niet een klein mini beetje. Haar ogen stonden groot en ze waren toegeknepen, ze zwaaide met haar hand in het rond alsof ze vaart probeerde te maken. Ik slikte. Dit ging pijn doen. Ik probeerde haar nog tegen te houden door een zielig gezicht te trekken.
"Ik kan er toch niks aan doen dat jij niet van mij kan houden!" riep ik wanhopig.


Maar het was al te laat. Ik voelde hoe haar warme hand een afdruk op mijn wang achterliet. De krassen stonden voor altijd in mijn herinnering geëtst. Ik gilde, smoorde mijn wanhoop nog voor het er vol op uit kwam en probeerde een volgende klap te voorkomen.
"JIJ, VUIL, VUIL, KIND. DURF NIET ZO TEGEN ME TE PRATEN." Nog een rake klap ketste tegen mijn gezicht aan. Ik voelde me misselijk, het gal kwam omhoog en om een braakneiging te onderdrukken rende in van mijn moeder weg. Mijn moeder, scheid toch uit, een heks was ze.


"Ga naar je kamer en durf je niet meer te vertonen, het is potverdomme half vijf 's ochtends, dit is gekkenwerk!" Ik was helemaal niet meer bij zinnen en volgde haar bevel braaf op. Niet dat ik keus had, want nog een pak slaag zou de genadeklap kunnen zijn. Ik trok mijn pyjama aan en klom in bed. Heel even zoefden mijn gedachten nog rond over hoe mijn toekomst ook had kunnen zijn, maar al snel duizelde ik weg in een diepe droomloze slaap.


Ik werd wakker door het waterige zonnetje dat door mijn raam scheen. Zondag. Hoe laat? Verschrikt keek ik naar mijn wekker, half twee?! Dat was ook zonde van mijn weekend. Ik haalde een notitiboekje onder mijn bed vandaan en begon dingen op te schrijven voor het feestje dat ik met Cherry zou houden. Morgen, als mijn moeder een training had over nieuwe socialmedia zou ik de boel eens flink op stelten zetten. 'Drank' schreef ik op. Ik streepte het door en schreef het opnieuw op. 'Veel drank'. Perfect.


Ik trok een simpel shirtje met een jeans uit de kast, onder een luid mopperend, 'ik moet echt drastisch gaan shoppen met Louise', koos ik uiteindelijk toch een ander jurkje. Twee uur 's middags, Cherise was nu vast we uitgeslapen van haar avontuurtje Simbiza. Ik belde haar op en na een geanimeerd gesprek met een hoop gegil - zo ging dat nou eenmaal bij ons - besloot ze om langs te komen. Ik was al de wiedeweerga bij de deur zodra ik de deurbel hoorde en vloog haar om de hals. Of het nu van opluchting was of omdat ik zo uitgeput was van alles wat gisteravond gebeurd was, ik weet het niet, maar de tranen sprongen me bijna in de ogen.


"Wat is dat nou?!" Cherry veegde de traantjes uit mijn ooghoeken, ik haalde nuftig mijn schouders op.
"Kom ik terug van twee weekjes zon staat mijn meisje voor me te huilen? Zo ken ik je niet Fellie," ze gebruikte mijn koosnaampje en dat liet me zuchten. Ze had gelijk, maar ik kon de tranen niet stoppen. Steeds meer biggelden erover mijn wangen.
"Leid me af!" commandeerde ik en ze glimlachte, nogmaals het water van mijn gezicht vegend.
"Stories enough for you." De ondeugendheid maakte een dansje op haar gezicht.


"Nog een vriendje gespot?" Ik grijnsde, als ze nou maar gewoon een lang verhaal begon te ratelen verdoofde de pijn in mijn hoofd en borstkas misschien nog.
"Oooh, duh. Wel drie. Maar dat was het allemaal net niet, je weet wel, te grote neus, dikke lippen, ik hoef geen Amazulu-indiaan als vriendje!" riep ze protesterend toen ze mijn frons zag. Ik haalde mijn schouders op.
"Zijn er ook nog jongens, waar je zeg maar, mee gepraat hebt?" Ik zei het voorzichtig en hoewel Cherise de grap er wel van in kon zien was ze zo onvoorspelbaar als de pest.
"Oh, ach, die leven hier toch ook? Ik bedoel, is Ryan niks voor jou?" Ik rolde met mijn ogen. Het was ook altijd hetzelfde met het populairste meisje van de school.


"Ze vallen met bosjes voor me. Ik kan er zo wel vijf opnoemen die wel een beschuitje met me willen eten. Daar ging het niet om. Ik had het over jouw wilde weken in Simbiza, Cherry," ik was serieus maar ze lachte mijn opmerking weg.
"Ja, nou, die waren niet zo wild als ze moesten zijn! Ik heb niet eens een keer in bed gelegen met een paar van de strandwachten, dat kan toch niet?!" Ik keek haar lachend aan. Goede god, Cherise was eens een paar weken braaf geweest. Ik zette een nieuw nummer op dat was uitgekomen terwijl ze daar zat en we dansten er flink op los.


"En hoe komt het? Stiekem toch gaan geloven in de ware liefde? Of heeft Vief je omgepraat?" Ik zag haar gezicht betrekken.
"Vief heeft het beter voor elkaar gehad dan ik! Die stomme trut had twee vriendjes, iedere week één en ze waren helemaal kapot van verdriet toen ze eerder naar huis gingen. Hoe doet ze dat toch?!" Dat laatste was meer een vraag in het algemeen en eigenlijk was hij ook een beetje retorisch. Het zat nogal simpel, Vivian, Cherry's tweelingzusje, was totaal niet zoals haar zus maar had bijzonder handige charmes op jongens waar je u tegen zei.
"Hm, misschien moet je bij je kleine zusje maar eens op tips gaan vragen?" Ik plaagde haar maar wat.
"Och, wat voel ik me nu gekwetst!" pestte ze me terug.


"Maar, vertel eens, hoe was het hier in ons uberleuke stadje? Echt hoor, Simbiza staat bekend om het uitgaan maar er was geen kip te doen! Hoe dan ook, heb jij nog wat contact met de buitenwereld - naast mij dan - gehad?" Ik zuchtte zodra ze de vraag had gesteld. Ik had wel degelijk iets meegemaakt, maar ik had helemaal geen zin om daar over uit te wijden. Dus ik schudde mijn hoofd, mompelde iets over een klasgenoot en becommentarieerde haar eigendunk.
"Ik kan aan je zien dat er iets is, dus kom op, voor de dag ermee." Loom vertelde ik haar over de ruzies met mijn moeder - die ik nu staalhard gewoon Angela noemde - en over mijn ontsnappingen gisteren. Over wat er vorige week was voorgevallen hield ik mijn mond maar dicht.
"NEE. Dat meen je toch niet?" reageerde Cherry ontzet.


Ik keek weg, ik was vandaag helemaal niet sterk genoeg voor een confrontatie. Angela lag nog te slapen en zou toch nooit berouw tonen over wat er was gebeurd. Ik kon het dus het beste maar vergeten en het gezellig hebben met Cherry. Ze babbelde over haar eerste avond in club met de naam 'Bootydance' waarbij ze bij de naam haar neus op optrok. Daar was trouwens nog wel een leuke barman voor mij geweest, ik had echt mee moeten gaan met haar. Volgende keer zou ze mijn moeder wel kipnappen (dat woord kon ze niet normaal uitspreken) en dan gingen we samen de boel op stelten zetten. Ik verbeterde haar voor de zoveelste keer en knikte wat, maar ik had mijn aandacht er totaal niet bij.


"Hij was zo lekker gespierd. Hij had een V-hals aan, wat op zich niet kan, ik bedoel maar, hoe gay wil je overkomen, maar tja een barman, en lekkere drankjes dat hij maakte, oooh hemel, dat was een ware explosie in je mond! Ik zou bijna zeggen dat het voelt als O jaa! in een glas." Ik weet niet hoe ze het precies deed maar die laatste zin was genoeg om me terug te laten keren naar de realiteit. Ik proeste het uit van het lachen en stikte bijna in mijn woorden.
"Lach me niet uit!" riep ze verontwaardigd, maar er stond een triomfantelijke grijns op haar gezicht. Ze wist me altijd op te vrolijken.


Ik stond op om wat te eten te gaan maken, het was inmiddels al zeven uur en ik begon nu toch wel trek te krijgen.
"Dus. Macaroni it is?" vroeg ik haar, terwijl ze een beetje protesteren instemde.
"Ja, zeg, Cher, het is hier geen vier sterren hotel zoals daar, geen kreeft of sushi dus!" Ze grinnikte naar me.
"Ah, maar ik ben het? Doe je dat niet voor mij?" ze zette een babystemmetje op en keek me met haar grote groengrijze ogen aan.
"Nope, alleen voor mensen die het verdienen. Jij hebt net twee weken luilekkerland gehad."


"Je bent wel lief voor me zeg. Maar oké, ik neem genoegen met je voorstel." Nu begon ze uit de hoogte te doen, echt ideaal als je voorzitter van de debatclub was maar op dit moment vond ik het maar storend. Ik liet de ingrediënten op het aanrecht staan en ging naast haar zitten.
"Ja, ja. Zeg, blijf je vanavond slapen? Ik bedoel wij praten een week lang over niks voor we aan dé verhalen toekomen, is het niet?" Ik zag dat ze een console in haar hand had en het spel op pauze had gezet.
"Ja, dat is goed, maar dan ga ik nu naar huis om spullen te halen, kun jij ondertussen koken." Weer stak ze haar tong uit.


Nog voordat ik de kans kreeg om werkelijk verder te gaan trilde mijn mobieltje al.
"Jaaaa, met Felicity?" Ik had al lang gezien dat het Cherise was.
"Zeg, welke kleren moet ik aan? Het is de eerste schooldag, dus ik moet wel even bewijzen wie de baas is op het Hedius. Maar, inspiratieloos, dus help me effe," ik zuchtte duidelijk hoorbaar.
"Cherry, moet je eens horen, jij bent hier de Queen-bee, dus je zoekt zelf ook je zeer stylische kleertjes uit. Tot zo!" Daarna hing ik op. Ze was niet écht onzeker, maar ik wist dat dit genoeg was om toch knopen door te kunnen hakken.


Mijn moeder zat in de studeerkamer nog steeds op haar laptop te tikken. Waarschijnlijk de laatste voorbereidingen treffen en een taxi bestellen en meer van dat soort onzin dat zogenaamd veel belangrijker was dan je gezicht even laten zien. Ik kon het niet anders dan onbeschoft beschouwen, ondanks dat ze me nooit die waarden en normen had aangeleerd - ik was niet dom. Ik ging bij de deur staan om te zeggen dat het eten bijna klaar was, volledig op mijn hoede, maar ze bromde en zei dat als ze trek had ze al lang iets gegeten had en dat ik nu heel snel wel weer kon vertrekken of ik moest een blauw gezicht leuk vinden.


"Cherry, kom maar, ik weet dat jij het bent!" riep ik toen er aan de bel getrokken werd. Het was een flauw grapje van haar, want wie moest het anders zijn. Zoveel buurtkinderen waren er hier immers niet. Lachend kwam ze de kamer binnen.
"Was die te voorspelbaar?" Vroeg ze een tikkeltje onwetend, zuchtend knikte ik.
"Voor deze ene keer wel."


"Dus. 'Veel drank', zie ik hier staan. Ga jij dat halen?" Ik stemde in.
"Oké, verder moeten we een paar discolampen huren en een dansvloer, want anders gaat iedereen een beetje op z'n bek met die spiegelgladde vloer van jullie." Ze noteerde wat dingen op het notitiblok en zette af en toe een streep door de dingen die ik al op had geschreven.
"Waar is de zanger? En waarom stond er 'leuke jongens' op? Hallo, die komen vanzelf wel als de twee hotste meisjes van school een feestje geven hoor. Verder alles goed bij jou?" Ik kookte ondertussen verder maar moest wel om haar lachen.


"Ik heb er een band opgezet, ik weet niet wat we kunnen regelen maar kan Vief anders niet op gaan treden? Ik bedoel, waarom niet toch. Dus, 'muziek' heeft nu ook een 'check'!" Ze babbelde vrolijk voort.
"Lieve schat, Vief wil ook feesten, niet een beetje saai mee staan kijken. Wiens zusje is ze nou zeg? Maar goed, muziek is wel een goed plan. En niet zo druk doen jij, mijn moeder is pissed en ik weet niet hoe lang het nog duurt voor ze losbarst. Ze is net zo'n vulkaan, maar dat wil ik je dus niet aandoen."


Ik rook aan het mengelstje dat stond te sidderen op het fornuis, dat rook best oké voor iemand die niet zo vaak in de keuken stond. Ik strooide er nog wat kruiden bij in en proefde een klein beetje.
"Hmmmm, Simbiza kan hierr niet tegenop hoor!" riep Cherry uitgelaten vanaf de grond zodra het aroma haar neusgaten in kroop.
"Nou, tegen heel veel dingen wel," antwoorde ik, een beetje depressief misschien maar ik had echt een rotweekend gehad tot vanochtend aan toe.
"Gooi er nou niet zo'n downer in!" blafte ze me vriendelijk toe.


Ik keek naar het kommetje eten en was best trots dat ik het niet eens een klein beetje had laten aanbranden. Cherry was op de stoel tegenover me gaan zitten, veel beter dan aan zo'n strakke eettafel eten.
"Maarre, heb je eigenlijk nog wat leuks op het oog?" Ik schudde van ongeloof mijn hoofd, hoe wist ze het ook te verzinnen.
"Ik ben stiekem helemaal verliefd, echt tot over mijn oren, maar ja, ik zeg maar niet op wie..." Nu kon ze hem krijgen ook.
"Ooooh, jummie, sappig detail, vertellen!" riep ze opgewekt.
"Tja, ze heeft roze haar en is mijn beste vriendin maar meer zeg ik niet hoor!"
"Aaaargh," sloeg ze gefrustreerd uit, "waarom ben ik dan ook zo goedgelovig?!"
_______________________
Update is nu volledig (na jullie enthousiasme kon ik niet stoppen, haha). Tips, kritiek, reacties? Ik vind dit soort dialogen schrijven echt heel leuk dus die zullen er veel in komen (als jullie dat oké vinden?)

Super leuk Leonie! Zeker mee doorgaan!

Deel 4 is nu compleet, even bijlezen dus!

Leuk Echt mooi geschreven! Ik kan lezen dat je er echt je best op doet en dat maakt het nog leuker om te lezen!