Yay ^-^ Dank jullie

Een avond aan het hof I : Het zwaard van Gaomee



Nuramon zat op het bankje in één van de 5 kamers die bedoeld waren voor de jagers van de Elfenjacht. De muren waren rijkelijk versierd met fresco’s. Deze kamers waren bedoeld om uit te rusten, en afscheid te nemen van familieleden. Ook konden de verwanten de jagers hun uitrusting geven of geschenken brengen.
Maar Nuramon had geen familie die naast hem zat, en emotioneel afscheid van hem nam. Voor zijn familie was hij een schande, een gevaar. Tijdens de jacht zou zijn familie heus wel bezorgd zijn om zijn dood, maar dan alleen omdat ergens in hun familie een baby geboren zou worden met de ziel van Nuramon.
Om deze reden had Nuramon ook geen uitrusting, en plande hij om te vertrekken in wat hij aan had.



Plotseling hoorde Nuramon voetstappen buiten, en een vrouwenstem. Snel kwam hij overeind, hopend dat het een verre nicht was, of zelfs een tante.
Een vrouw in het gewaad van een tovenares kwam binnen. “Emerelle!” Riep Nuramon verbaasd uit. “Jíj komt me bezoeken?”
“En ik ben de enige, zo te zien.” Merkte Emerelle nuchter op. Nuramon keek haar verbaasd aan. Waarom was de koningin hier, in de gedaante van een tovenares?
Emerelle leek zijn gedachten te lezen. “Het is traditie dat ik elke jager van de Elfenjacht bezoek. Bij iedereen hoorde ik stemmen, behalve bij jou, dus hier kom ik als eerst.



Nuramon keek beschaamd naar beneden. “Het spijt me, ik ben niet bekend met de tradities.”
“Ik weet hoe moeilijk het voor je is,” sprak Emerelle. “Maar mijn besluit zal een teken zijn voor anderen. Nu mijden ze je nog, maar ze zullen je snel genoeg met andere ogen bekijken.”
Nuramon knikte, niet in staat zijn twijfel uit te spreken.
“Er komt niemand,” Emerelle keek naar de deur, “maar het is een gebruik dat de jagers een uitrusting krijgen, dus daar zal ik me om bekommeren.



“Maar..”
“Zeg niet dat je daar geen recht op hebt.” Emerelle ging op het houten bankje zitten, en gebaarde Nuramon naast haar plaats te nemen.
“Kijk omhoog.” Ze wees naar de versieringen op het plafond. “Dat is Gaomee, die de draak Duanoc versloeg.”
Nuramon keek met open ogen naar de jonge elfin Gaomee. Dat was een naam die voorkwam in de heldensagen… Gaomee en Duanoc.
“Ik kwam ook bij haar, voor de Elfenjacht. Ik kan haar me zo goed herinneren. Mijn beslissing om haar mee te laten doen verontrustte velen, zoals bij jou.”



Emerelle sloot haar ogen. “De tranen stroomden over haar wangen, omdat ze geen geschikte uitrusting had om met de anderen tegen Duanoc ten strijde te trekken. Dus ik gaf haar een uitrusting.”
“In dat geval neem ik het aan.” Nuramon keek nog eens naar het fresco van Gaomee.



“Ik wil jou alvast iets geven, Nuramon.” Emerelle stond op en haalde uit een verborgen plek in haar gewaad een prachtig zwaard. – Ja, ik weet dat het geen zwaard is –
“Dit is het zwaard van Gaomee, waarmee ze Duanoc versloeg.”



Nuramon stond ongelovig op en nam het zwaard eerbiedig in zijn handen. In runetekens stond op de zijkant de naam ‘Gaomee’. Nuramon was ontroerd door dit geschenk.
Hij zwaaide even met het zwaard om aan haar gewend te raken, en om te voelen hoe perfect in evenwicht het was.



“Weet je wat er nu komt, Nuramon?” vroeg Emerelle toen Nuramon het zwaard had weggelegd.
Nuramon keek haar onbegrijpend aan.
“De koningin geeft ieder lid van de elfenjacht een goede raad,” sprak Emerelle behulpzaam.
“Oh, natuurlijk.” Nuramon voelde zich eens te meer erg dom.
“Ik zal jou, gezien jouw omstandigheden, de spreuk vertellen die ik ooit van het orakel Telmareen vernam. Kies je eigen verwantschap! Bekommer je niet om je aanzien! Want alles wat je bent, zit in je.”



Nuramon was geroerd door dit advies. “Je zei dat je het hebt vernomen. Aan wie heeft Telmareen deze uitspraak gedaan?”
“Volg het advies van je koningin! Het orakel sprak tot míj.” Emerelle kuste hem op zijn voorhoofd, en liep toen naar de deur. Daar zei ze nog, zonder om te keren; “Ik heb Noroëlle gezien in de boomgaard.”

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Hoop dat het kort genoeg is x'D Het is een boek met lange hoofdstukken, dus af en toe gaat het wat lastig Maarja. Deze is op zich wel in 2/3en te verdelen ^-^

Mooi! Heel mooi.
;D

Dankje

Volgende update wordt schattig

Yay ^-^
Ik ging fotootjes maken voor de volgende update, en toen ging ik zo experimenteren, en daar kwam een soort promotie-foto uit Ik vindum schattig




Zullen Farodin en Nuramon erin slagen Noroëlle te vinden en te bevrijden van het kwaad? En wie zal ze kiezen mocht het ze lukken? Zal Mandred ooit rust vinden met z'n geliefde aks? Zullen ze ooit het demonische wezen verslaan? En wat is dan de rol van de koningin in dit alles? BLIJF LEZEN


x'D Dat klinkt echt heel dom ^-^



EDIT: Bij nader inzien vind ik deze beter:


(Gemaakt in de bouwmodus, vandaar die idiote vierkantjes)

Ooh, zot dagboek
je hebt er een fan bij

Bwaha die zijn leuk.

Leuk ;D

Een avond aan het hof - De boomgaard



Het duurde niet lang voor een bediende een uitrusting kwam brengen. Nuramon bekeek de stof bewonderend. Aan de zijkant stond een naam 'Xeldaric' geborduurd. Nuramon was ontroerd. Xeldaric! Dat was de naam van de meest legendarische uitrusting maker aller tijden! Dit was wat de koningin hem schonk!
Toen Nuramon naar buiten liep, richting de boomgaard, hoorde hij Mandred praten; "Blijf weg met die zwaarden van jullie, manwijven! Hebben jullie ook axen? Dat zijn pas echte wapens!"



Nuramon schudde lichtjes zijn hoofd en liep naar de boomgaard. Hij zag en voelde Noroëlle al van verre staan, maar merkte dat Farodin bij haar was. Als door de bliksem getroffen bleef hij staan aan de zijkant van het grote kasteel, zich een indringer voelend.
Farodin leek nieuwe toon gevonden te hebben, die Noroëlle erg beviel. Met stralende ogen keek zij naar hem terwijl hij voor het eerst over zijn liefde voor haar sprak vanuit het diepst van zijn hart.



Dan was het dus voorbij... Nuramon keek door de takken van de bomen heen hoe Noroëlle bezweek voor Farodins betovering. Hij had haar nog nooit zo gelukkig gezien. Met een kus nam Farodin afscheid van haar, en Noroëlle bleef nog even voor zich uitstaren, een glimlach op haar gezicht.
Nuramon moest ook glimlachen, zozeer hield hij van haar glimlach. Hij moest gewoon blij voor haar zijn. Toen zag Nuramon een traan langs haar wangen glijden, door de gedachte aan hém.



"O hoor mij aan, schoon alfenkind," fluisterde Nuramon. Noroëlle keek verschrikt op.
"Hoor de stem uit de bomen." Noroëlle keek naar de boom, en zodra hun blikken kruisten glimlachte zij weer.
"Ik zie je staan in de avondwind, zoals de fee uit mijn dromen. Je kleed is als een berkenrind. Zijn stralen maakt mij van liefde blind. Geloof de stem van een linde, o hoor mij aan, schoon alfenkind."



"Kom bij me, Nuramon." Riep Noroëlle zacht naar hem. Nuramon aarzelde, maar was het niet een dag vol wonderen? Snel maar behoedzaam liep hij naar haar toe.
"Ik heb gehoord wat de koningin voor je heeft gedaan. Ik ben zo blij voor je, Nuramon." Noroëlle's hand bewoog, alsof ze de zijne wilde vastpakken, maar hij bleef hangen in de lucht.
Nuramon zuchtte even, en pakte toen haar hand.



Noroëlle keek naar beneden, alsof ze zich er van moest overtuigen dat hij werkelijk haar hand vasthield. Nuramon kuste haar wang, en toen haar lippen.
Noroëlle nam hem stevig in haar armen, en fluisterde in zijn oor; "Op het juiste moment, Nuramon. En toch zo verrassend."
Ze keken elkaar even aan. "Vertel me wat er is gebeurd." zei Noroëlle toen. Nuramon deed verslag van het hele gebeuren met de koningin.

(denk de weg weg [a])

Noroëlle was ontroerd. "Waarom kun je me nu pas aanraken?" vroeg ze aan het einde van zijn verhaal.
"Voorheen was ik bang, en dan doe ik domme dingen. Ik was bang dat je mij zou afwijzen, en dat je mij zou kiezen. Het was heel tweeslachtig."
"Wat zijn jullie toch merkwaardig. Vandaag aan het meer leek het nog alsof Farodin me nooit een glimp van zijn binnenste zou tonen, en jij me nooit zou benaderen. Jullie zijn allebei veranderd."



"Alleen Farodin was sneller dan ik."
"Dat zou niet eerlijk zijn, Nuramon... Alleen maar omdat hij eerst de weg naar mij vond. Moet ik je bestraffen omdat de koningin bij je was? Nee! Een nacht is voor mij slechts een ogenblik, en omdat jullie allebei in deze nacht bij mij kwamen, kwamen jullie op hetzelfde ogenblik. Je gezicht is uitzonderlijk..." fluisterde Noroëlle, en ze streek over zijn wang.
"En jouw gezicht.."
"Nee. Je hebt deze woorden zo vaak aan mij verteld, nu zeg ik ze aan jou; O zwijg nu, mijn schoon alfenkind."



"Ik zal mijn keuze tussen jullie maken bij de terugkomst van de Elfenjacht." fluisterde Noroëlle. "Wat een verlies zal het voor mij zijn één van jullie af te moeten wijzen... maar wat een winst voor een andere Elfin!"
"Zul je morgen bij het afscheid zijn, of is dit hier ons afscheid?"
"Ik zal er zijn," zei ze zachtjes.
"Daar verheug ik me dan op. Welke kleur zal je kleed hebben?"
"Rood met zwart. Obilee heeft het gemaakt."
"Het zal vast prachtig zijn. Dag, Noroëlle." Hij kuste haar opnieuw.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Ik vraag me af; Wie vinden jullie dat Noroëlle op dit moment moet kiezen? ^-^
(niet dat jullie mening van belang zal zijn voor haar uiteindelijke keuze; ik ga gewoon mee met het boek, maar gewoon voor mijn nieuwschierigheid ^-^)

Het verzoek van de koningin



Farodin kwam na zijn bezoek aan Noroëlle binnen in zijn kamertje. In de hoek lagen de geschenken van zijn familie, kostbaar en prachtig als altijd. In de kamer naast hem zong de mensenzoon een vreemd lied, duidelijk niet nuchter. Onbezonnen idioot! Iemand met een gezond verstand gaat zich toch niet bezuipen op de avond voor een belangrijke missie?
Hij wilde net gaan uitrusten op het harde bankje waar hij zo gewend aan was, toen iemand aan de deur klopte.



Een koboldbediende verscheen in de deuropening. "U wordt ontboden door koningin Emerelle, heer elf." Farodin trok wat slaperig zijn uitrusting aan, en volgde de kobold naar de geheime deur, achter een boekenkast. "Verder mag ik niet mee, heer," fluisterde de kobold. "U weet de weg." De kobold verdween door een klein deurtje in de muur.
Farodin liep de smalle wenteltrap op met een gevoel van déjà vu. Hoe vaak was hij hier wel niet geweest?



Hij worstelde zich langs het standbeeld dat de ingang verborgen hield, en kwam uit op een klein maar prachtig balkon. Farodin ging bij het hekje staan en keek uit over de boomgaard. Bedrukt dacht hij aan de vorige keer dat Emerelle hem als dit had ontboden. Hij zou weer voor haar moeten doden... 700 jaar geleden tijdens de laatste trollenoorlogen was er iets in hem geknapt, en de koningin wist dat. Toen hij Noroëlle had ontmoet, was er hoop ontstaan dat hij eindelijk weer zijn oude zelf kon worden... Hij wist zeker dat hij haar deze nacht voor zich had gewonnen, toen hij eindelijk over zijn liefde had durven spreken.



"Ik ben blij dat je zo snel gehoor hebt kunnen geven aan mijn oproep, Farodin," zei een bekende stem. Farodin draaide zich om, en zag Emerelle het balkon op lopen. Ze droeg een vrij simpel nachtgewaad, met een jasje tegen de kou. "Ik maak me zorgen, Farodin," sprak Emerelle verder. "Er hangt een aura van onheil rond de mensenzoon. Er is iets aan hem dat zich aan mijn magie onttrekt, en de manier waarop hij hier is gekomen maakt me bang. Hij is het eerste mensenkind dat wij niet hebben geroepen. Nog nooit is er iemand uit eigen beweging door de poorten naar Alfenmark gekomen."



"Misschien is het alleen toeval," meende Farodin. "Een bevlieging van de magie."
Emerelle knikte bedachtzaam. "Dat is mogelijk, maar misschien zit er meer achter. Er is iets aan de andere kant van de stenen cirkel dat ik niet kan zien... En Mandred is daarmee verbonden. Ik smeek je, Farodin, wees heel waakzaam als je de Andere Wereld ingaat. Mandreds verhaal kan niet kloppen! Ik heb de oudsten gesproken, en zij hebben ook nog nooit gehoord van een Evermens."



Emerelle stokte, maar toen ze verder sprak klonken haar woorden niet langer bezorgd, maar koel en op haar gebruikelijke bevelstoon. "Als de mensenzoon een bedrieger is, Farodin, dood hem dan, zoals je de vorst van Arcadië en al die andere vijanden van Alfenmark voor mij hebt gedood."


-----------------------------------------------------------------------------------------------

Een korte update En een kort hoofdstuk, dus dit was het enige deel van 'het verzoek van de koningin' ^-^
Ik vraag me nog steeds af; wie vinden jullie dat Noroëlle moet kiezen? =)
(Trouwens; Farodin doet heel vreemd. Zn lichaam buigt steeds anders dan zn benen, of zoiets. De sim bij de boekenkast was een stand-in; eigenlijk was het Ollowain x'D Als ik het Farodin liet doen, ging hij steeds heel vreemdig door de muur heen. Erg irritant. Mijn excuses daarvoor..)

Leuk ;D

Haha leuk!

Leuk ;D

Super weer

Dank julliee <3

Het Afscheid - De poort



Noroëlle stond te wachten in de troonzaal van het paleis, samen met de andere elfen, op de deelnemers van de Elfenjacht. Aan haar zijde stond Obilee, een elfin uit Alvemer, net als Noroëlle. Qua uiterlijk leek de 15-jarige elfin niet erg op haar, met haar blonde haar en groene ogen, maar Noroëlle beschouwde haar als haar zusje die ze nooit had gehad.
“Kijk Noroëlle, iedereen kijkt naar je,” fluisterde Obilee. Aan haar bewegingen kon je zien dat ze verlegen, maar toch nieuwsgierig was. “Ze zijn benieuwd naar wat je je geliefden meegeeft op hun reis.”
“Je hebt het mis, Obilee. Ze kijken naar de jurk. Je hebt jezelf echt overtroffen deze keer.”



Plotseling stond meester Alvias, de kamerheer van de koningin, voor hen. “Noroëlle, de koningin wenst je te zien.” Noroëlle keek om zich heen, en zag de nieuwsgierige blikken van de andere elfen. “Ik zal je volgen, Alvias.” Zei ze, en ze gebaarde Obilee mee te komen.
“Maar ze wilde alleen jou zien!” zei Obilee.
“Ja, maar zo kan ik je aan haar voorstellen. Ze kent je natuurlijk al wel, maar zodra je aan haar voorgesteld bent, zul je officieel tot haar hofhouding behoren.” Samen liepen ze achter Alvias aan.



“Wees gegroet, Noroëlle,” sprak Emerelle zodra ze bij haar aan kwamen. “Wie heb je voor me mee gebracht?”
“Dit is Obilee. Ze is de dochter van Halvaric en Orones uit Alvemer.”
“Dan stam je dus uit de clan van de grote Danee. Je bent haar achterkleindochter. We zullen je weg gadeslaan. Bij Noroëlle ben je in goede handen.”


Noroëlle kijkt zo leuk stoned hier ^-^
“Noroëlle, het is me ter ore gekomen dat jij gelieerd bent aan de Elfenjacht.”
“Dat klopt.”
“Je bent de minnedame van Farodin en Nuramon.”
“Ja, dat is zo.”
“Een elfenjacht waarbij de koningin en de minnedame het niet met elkaar eens zijn is gedoemd te mislukken. Ben jij bereid je geliefden vrij te geven voor de elfenjacht?”
Noroëlle dacht even na, aan alle dingen die er konden gebeuren, maar ze had weinig toe. “Alles dat jij ze opdraagt te doen, zullen ze voor mij doen.”
“Zo zijn minnedame en koningin verenigd. Jullie kunnen daar gaan staan,” de koningin gebaarde.



Toen verhief Emerelle haar stem. “De elfenjacht staat voor de poort. Wanneer wij de poorten openen, is er geen weg meer terug. Vertel mij, moet ik de poort openen?”
“Jullie horen wat jullie heerseres zegt, adviseer jullie koningin!” riep Alvias.
Een aantal stemmen spraken over de gevaren, en dingen als dat. Één enkele elfin stapte naar voren. Noroëlle herkende haar als een tante van Nuramon.



“Heerseres Emerelle,” sprak ze. “Ik adviseer je de poorten niet te openen. Er zou ongemak uit kunnen ontstaan.”
“Ja, dat zou kunnen.” Stemde Emerelle in.
“Ja, en waarom zouden wij de mensen helpen? Wanneer is het laatst dat de mensen ons hielpen?”
“Dat is lang geleden.”



Emerelle keek naar Noroëlle. “Ik wil jouw advies nog hebben, Noroëlle.”
Noroëlle dacht nog eens goed na. Ze zou kunnen adviseren om de poort gesloten te houden. Ze zou kunnen spreken over elfenbloed, en de ondankbaarheid van de mensen. Maar het ging hier niet alleen om haar geliefden. “Mijn hart is bevreesd vanwege mijn geliefden, maar het zou verstandig zijn de poort te openen.” Sprak ze uiteindelijk zacht.
“Zo zal geschieden! Open de poort!” riep Emerelle. Alvias herhaalde die uitroep met zijn krachtige stem, en de poorten gingen open. Nu was er geen weg meer terug..

Het Afscheid - de Belofte



De Elfenjacht ging op weg, uitgezwaaid door het grootste deel van Alfenmark. Noroëlle begeleidde haar geliefden samen met Obilee tot aan de poort naar de mensenwereld. Bij de poort aangekomen moesten ze nog wachten op Aigilaos, die vanwege zijn beslagen hoeven niet over de Shalyn Falah kon en een omweg moest maken. Farodin schoot Noroëlle snel te hulp bij het afstijgen. Nuramon was net iets te laat, en hielp daarom Obilee, die daar erg gevleid mee leek. Terwijl Mandred wegliep om te wachten bij Atta Aikhjarto, fluisterde Obilee naar Noroëlle; "Ik wilde dat ik bij de Elfenjacht was."
"Op dit moment lijkt het daar wel op," zei Noroëlle terug, en ze wachtten.



Pas toen de avond gevallen was kwam Aigilaos het kleine kamp binnen. Noroëlle en haar geliefden hadden tot dat moment nog geen woord tegen elkaar gezegd, want blikken zeiden in hun geval genoeg. Er heerstte meteen een bedrukte sfeer, omdat het afscheid nu dan nabij was.



Noroëlle riep haar geliefden bij zich, om hen haar geschenk te kunnen geven.
"Ik wil jullie iets geven dat jullie zal herinneren aan mij onderweg." Ze wenktte Obilee, die daarop volgend 2 zakjes tevoorschijn haalde, die Noroëlle aan Farodin en Nuramon gaf. "Moerbessen." zei ze glimlachend. "Ze zullen jullie vullen en een goed gevoel geven.
Ze omhelsde Farodin. "Onthoud dat jullie dit voor mij doen. Pas op elkaar, en op jezelf."
"Nuramons leed zal het mijne zijn," zei Farodin. "Wat hem overkomt, zal mij overkomen."



Toen omhelsde Noroëlle Nuramon. "Ik zal met mijn leven voor Farodin instaan," sprak hij.
"Bij de Alfen, ik smeek jullie, let ook op julliezelf! Kom alsjeblieft allebei terug."
"Ik zal er alles aan doen om te zorgen dat we allebei terugkomen," sprak Farodin.
"En ik beloof je dat we zullen terugkeren," zei Nuramon. Farodin keek hem verbijsterd aan. Zijn metgezel beloofde iets dat hij niet echt kon beloven. Toch was het precies wat Noroëlle wilden horen.



Noroëlle begeleidde hen nog tot aan de stenen cirkel. Ze kon de kracht van de Alfenster voelen.
Vanna, de blonde tovenares, opende de poort. Een prachtig licht verscheen rond haar en ze verdween. Mandred volgde, en daarna, ietwat huiverig om het onbekende, Aigilaos. Brandan, de andere elfenkrijger die was meegestuurd, liep ook het licht in.




Farodin kwam voor Nuramon. Hij had al vaker de Alfensterren gebruikt, en wist wat hem te wachten stond. Toch stond er een verdrietige blik op zijn gezicht toen hij naar zijn geliefde keek, die hem uitzwaaide.
Daarna kwam Nuramon, die ook een gepijnigde blik naar Noroëlle wierp, maar toch een glimlach tevoorschijn wist te toveren. Toen waren ze weg.
Xern draaide zich van de stenen cirkel af en liep langzaam weg. Obilee pakte Noroëlles hand. Terwijl de nevel zich oplost en het licht verdween, groeide Noroëlles angst. Ze had het gevoel dat ze Farodin en Nuramon voor het laatst had gezien...

Reactie's?

Voel me genegeerd

Wow, echt super gemaakt!
Ook leuk om te lezen, je hebt een goede schrijfstijl.
Ik vind het alleen jammer dat je onder 1 van de foto's hebt staan: 'Ze kijkt zo leuk stoned hier.' Toen was ik gelijk een beetje uit het verhaal, maar verder is het echt super! Snel een update?

De mensenwereld - de Aankomst



Een helder licht verscheen op de klippen, bij de vreemde stenen cirkel. Één enkele burger uit het nabijgelegen dorpje Firnstayn zou misschien, als hij toevallig naar de klippen gekeken had, het verschijnsel gezien hebben. Maar de mensen waren niet oplettend, en er heerste onrust in het dorpje, omdat hun Jarl nog niet was teruggekeerd.
Mandred wierp een heimelijke blik naar zijn dorp, misschien net iets té dicht bij de rand komend.
"Mandred." zei Brandan scherp. Mandred draaide zich om en liep met de elfen het nauwe pad af naar de voet van de berg.



Nuramon keek om zich heen. Dit land was koud, ijzig koud, en hij gebruikte zijn magie om zich wat warmer te maken. De mensenwereld verwarde hem; niets leek bij elkaar te passen. En er was iets... vreemds aan de hand. Iets leek zijn zicht wat te belemmeren, waardoor hij afstanden amper kon inschatten.
"Kijk hier." Brandan had een spoor van de evermens gevonden. "Het is vers," meldde hij. Vers, bedacht Nuramon zich. Zou de evermens gewacht hebben? Nee, bespottelijk.



Ze volgden het duidelijke spoor. Brandan, de ervaren spoorzoeker, sprak meer dan eens zijn onrust uit over de sporen. Het leek alsof het omliggende zand er maar niet in wilde vallen. Vanna en Nuramon deelden zijn onrust, maar de rest leek onbezorgd te zijn.
Tijdens een korte stop liep Nuramon naar Farodin, dichtbij genoeg komend zodat de rest hen niet kon horen.
"Farodin. Komt het landschap jou ook zo vreemd over?"
Farodin knikte. "Emerelle zegt dat het door de lucht komt, die is anders dan in de Alfenmark. Ook past hier niets bij elkaar. In Alfenmark hebben we verschillende dingen, maar ze zijn in harmonie."
"Voor Mandred lijkt het te kloppen." Farodin antwoordde dat je elfenzintuigen nodig had, maar Nuramon bedacht zich dat er hier misschien ook harmonie had, waar je nog hogere zintuigen voor nodig had dan die van de elfen.



Ze gingen weer op pad en stopten pas toen de avond was gevallen. Aigilaos en Brandan verlieten hen om te jagen op een hert waar Aigilaos sporen van had gezien. Vanna maakte hun avondmaal klaar, boven een vuur. Mandred rustte wat uit op een matje en Farodin kwam naast Nuramon zitten toen alles klaar was voor de nacht.



"Waarom glimlach je?" vroeg Nuramon, die zich allesbehalve goed voelde. Farodin, die inderdaad een kleine glimlach op zijn gezicht had, keek opgewekt naar hem.
"De vorige keer ging het ook zo; we hadden het spoor direct te pakken, en 4 uur later waren we op de terugweg. Alhoewel, dat was niet een echte Elfenjacht." Nuramon glimlachte terug, en Farodin bood hem wat van zijn moerbessen aan.
"Wil je dat echt?" vroeg Nuramon verbaasd. Farodin knikte, en ze aten samen.



Plotseling klonk er uit het donkere woud een vreemd geluid, en daarna een soort gesis. Nee, het was meer gekraak, of gekreun. Een combinatie van de drie.
Vanna keek ongerust van haar ketel op. Mandred leek het niet eens te merken. Plotseling keek Vanna naar Nuramon en Farodin, met een geschrokken blik. "Waar is Aigilaos? En Brandan?"

----------------------------------------------------------------------------------

^ Dankje
Als ik zo'n reactie onder mijn foto's zet, is het meestal omdat ik dan zelf niet tevreden ben met de foto. En door mijn perfectionisme maak ik er dan liever zelf een opmerking over, voor anderen dat doen. Maar ik zal het niet meer doen als het stoort.

Dit was trouwens een zeer korte - belabberde - update, maar ik heb hem even snel gemaakt omdat ik nog wilde updaten voor de vakantie.
En volgnens mij zijn er weinig mensen die dit echt lezen x'D Maar ik vind het leuk om te maken, dus who cares.

^
Er zijn vast wel mensen die het lezen, ze laten alleen niet altijd een reactie achter.
Heel irritant, i know.

Nice'