Sims Nieuws Forum

omg

das echt te zielig

je schrijft btw echt heerlijk het leest lekker weg

Ik loop echt te janken

Je schrijft te prachtig Spider! Echt waar, niets komt onwaarschijnlijk over, wat ik soms heb met fantasy-tragedies. Dit is echt goed!

wauw
Ik wil een updateee!

wauw

Wow ik sluit me aan bij Simmielovie. Ik zit hier echt met rivieren in mijn ogen

Dank voor jullie mooie commentaar, Spider word er verlegen van

Ik hoop een dezer dagen met een update te komen

Ik hoop het ook !

Ik houd wel van dit soort fantasy verhalen, ik ben benieuwd wat er verder gebeurd!

De plaatjes zijn in ieder geval erg mooi, ga zo door

Hoe lang ik bij mijn moeder geknield aan het bed heb gezeten weet ik niet meer...
Ik besloot om alle moed die ik nog kon vinden bij elkaar te rapen en alsnog bij Lynn te gaan kijken...toen ik in de buurt van Lynn zijn kamertje kwam bemerkte ik dat er nauwelijks schade was aangericht door het vuur. Maar hoop dat de kleine nog leefde had ik niet meer...

Ik aarzelde en mijn handen trilden, mijn hart bonsde in mijn keel. Ik opende de deur en een felle zonnestraal scheen recht in mijn ogen, even werd ik verblind. Het rook in het kamertje niet naar verbrand hout, maar naar de zoete babygeur die er altijd hing...

Ineens hoorde ik een iel geluidje...nee, dat kon niet! was het waar?! Ik keek in de wieg en zag het zonnestraaltje van de familie met grote ogen naar mij kijken en zachte geluidjes maken...hij leefde... Ik nam Lynn in mijn armen en knuffelde hem voorzichtig...Wees maar niet bang, fluisterde ik, ik zal voor je zorgen, dat is een belofte...

Ik vond naast Lynn zijn wiegje een flesje met melk van de vorige avond. Het zat nog bijna helemaal vol, ik proefde het en het bleek nog niet zuur te zijn. Ik nam Lynn en de melk mee naar buiten, ik legde Lynn in een hoopje zachte bladeren en de melk onder een bosje, zodat het niet warm zou worden.

Het vreselijke moment was gekomen waarop ik de lichamen van onze ouders en zusje moest begraven...
Het graf was eenvoudig, geen mooie stenen, geen namen, geen bloemen, alleen een paar rozen die ik nog kon vinden en de kandelaren die altijd op de schoorsteenmantel hadden gestaan.


Ik had het nare gevoel dat ik niet veel tijd zou hebben om afscheid van mijn familie te nemen...Helaas had mijn gevoel gelijk...na Lynn 's avonds zijn flesje te hebben gegeven, ben ik gaan waken aan het graf. Terwijl ik aan het waken was, hoorde ik plots geritsel...het was vrij ver weg, maar elfen hebben hele goede oren.

Als een speer schoot ik overeind en nam Lynn in mijn armen, ik legde mijn vinger op zijn mond om te voorkomen dat hij zou gaan huilen. Ik blies de kaarsen uit op het graf en verborg me in het bos naast ons huis. Het geritsel kwam van de andere kant van het huis en werd steeds luider. En daar waren ze weer, de Grennn! Ik kon het niet geloven, het lef dat die monsters hadden om weer terug te komen...ik zag alles wat ze deden, ze kwamen zelfs met hun smerige klauwen aan het graf en lachtten spottend...maar ik waagde het niet om uit mijn schuilplaats te komen. Nee, dat kon niet, ik had een jong leven in mijn armen die ik koste wat koste moest beschermen.

Waar is 'ie!?! hoorde ik Fezziloya kirren. Zoek hem! ik wil hem levend, zodat ik hem zelf kan doden... Ik wist meteen dat ze het over mij had, maar wat wilde dat kreng toch van mij?! Ik besloot dat ik hier liever niet achter wilde komen en heel voorzichtig, zodat de Grennn het niet zouden merken, maakte ik me uit de voeten met Lynn in mijn armen.

Na een goed kwartier besloot ik dat het veilig was om harder te gaan lopen, ik heb zelfs gerend, kilometers...uur na uur ging voorbij en het enige dat door mijn hoofd schoot was: rennen, blijven rennen, niet achterom kijken, rennen!.

Tegen zonsopgang kon ik niet meer...ik was doodop.
Ik wist niet waar ik was. Of toch? Deze plek...ik kende deze plek, hier was ik ooit eens eerder geweest, maar dat was lang geleden, zo'n 70 jaar....Het was een park, aangelegd door mensen.

Had ik binnen een paar uur echt zoveel kilometers afgelegd?....onvoorstelbaar...
Het park had betere tijden gekend, het zag er nu niet meer uit, overal lag troep en het was vies, de bankjes waren kapot en alles was overwoekerd. ik nam plaats op een bankje die er nog redelijk schoon uitzag. Lynn was klaarwakker en ik wiegde hem zachtjes.

De grote vraag was: en hoe nu verder?...Ik wist dat de Grennn het niet waagden om zich in de mensenwereld te laten zien, maar hoe moest het nu met ons? Waar kreeg ik melk voor Lynn? Waar moesten we overnachten/wonen? Welk mens zou een elf helpen?

Teveel vragen voor één man...ik wist het even niet meer..

Wauw echt een goed dagboek. Normaal hou ik niet van fantasie maar dit spreekt me wel aan. Echt heel leuk!

dankjewel

Dit was overigens het einde van hoofdstuk 1.

Hoofdstuk 2 komt snel

Dit was zo mooi .

Er komen nog vele delen, het maken van de screens kost alleen enorm veel tijd

in GEWELDIG.

omg echt geweldig

effe een vraagje, ik zie dat je de kleur van het doek heb veranderd... heb je dat bewerkt of heb je de awesome mod gebruikt?...

alvast bedankt

Het doek van de baby? uhm..volgens mij komt dat idd door de awesome mod ik krijg soms ook gele en rode doeken, gelukkig kreeg ik nu een groene

moooi