Proloog
Familie la Chase
Een gevaarlijke liefde



“Stil” zei Kenji en hij giechelde, net als Babette. Hij voelde zich 10 jaar jonger. Hij pakte Babettes hand vast en leidde haar door de eetkamer weg van de rumoerige salon, waar het geluid van kamermuziek en druk pratende stemmen uit kwam. “Wie zijn er?” vroeg Babette nieuwsgierig. “Een stelletje Landgraaf bobo’s die hun maandelijkse avond met Asuka’s schoonfamilie hebben” zei Kenji ongeïnteresseerd en hij trok haar mee zijn verblijf binnen. “Wauw” zei Babette vol verwondering. “Je doet het niet slecht hier” ze glimlachte en raakte daarna verwikkeld in een heftige zoen met Kenji. Ze vergaten de avond, de mensen in het huis en al het andere wat minder belangrijk was dan dat zij met z’n twee bij elkaar waren.



De avond was geweldig, maar hij ging snel voorbij. Pas toen ze het geluid van stemmen hoorden, die van buiten kamen, schrokken ze uit hun zevende hemel wakker. “Ik moet ook maar eens gaan” zei Babette en ze stond snel op. Ze realiseerde zich ten volste dat ze een Koopman was en dat ze op dit moment zich in het La Chase huis bevond. “Kenji, dit was een slecht idee” zei ze terwijl ze zich vlug klaarmaakte om te gaan. Kenji bleef kalm en pakte haar zacht vast “Kom eens hier lieverd” zei hij zacht en hij omhelsde haar. “Het doet er niet toe wat zij denken, alleen wij twee doen er toe.” Babette glimlachte zwak, maar was niet gerustgesteld “Ik moet echt gaan Kenji.” Hij knikte en liet haar los “Ik breng je naar buiten”



Buiten stonden ze nog 10 minuten. Ze bleven dicht tegen elkaar staan, het was fris geworden. “Zie ik je snel nog?” vroeg Kenji. Babette wachtte even met antwoorden, maar zei uiteindelijk: “Vast wel, maar ik weet niet wanneer.” Nu was het Kenji’s beurt om weer even te zwijgen. Vervolgens ging hij verder “Ik zal elke dag, elke avond, elke minuut aan je denken en aan deze nacht.” Fluisterde hij. Hij gaf haar nog een laatste passionele zoen en liet haar toen los. Hij liep de trap op, zij liep het landgoed af. “Tot ziens!” zei hij en hij draaide zich om. “Tot ziens!” riep Babette terug, terwijl ze zwaaiend wegliep.



Kenji bleef staan kijken tot ze helemaal uit zijn zicht verdwenen was. Hij wist, diep in zijn hart, dat hij de vrouw van zijn leven liet ontsnappen. Hij voelde dat ze elkaar een tijd niet zouden zien. Hun liefde hielp hun door die tijd. Tot ze eindelijk weer samen konden zijn had Kenji een andere missie. Hij moest zorgen dat hij hier kon blijven, permanent. Als hij niet op het landgoed mocht blijven, moest hij zelf maar een huisje kopen. Maar hij moest een manier vinden om zich te vestigen in Sunset Valley. Voor de toekomst van hem, van Babette, en van de wereld. Met die gedachte staarde hij naar de maan, om uiteindelijk de deur te sluiten. Het was laat, hij moest gaan slapen. De komende tijd zou genoeg problemen brengen en hij moest uitgerust zijn om ze aan te kunnen.

De afgelopen week ben ik druk bezig geweest met het herschrijven van alle stukjes die ik had gepost. Ze zijn nu allemaal wat beter, langer en mooier. Plaatjes zijn een maatje kleiner, dat ziet er wat fijner uit denk ik. Alle posts die nu op gereserveerd staan worden deze week nog vervangen door de laatste stukken proloog. Ze zijn bijna allemaal klaar. Dan kan ik eens beginnen aan de rest van het verhaal.

Leuk dagboek

En de proloog is nu officieel af!
Ik ben er erg tevreden mee. Het bied een hoop stof voor een gecompliceerd verhaal. Wat mijn doel precies is weet ik niet, maar ik hoop dit verhaal niet te laten eindigen. Een vete tussen drie families kan nog generaties lang voorduren en wie weet, misschien sluiten de kleinkinderen van Dian, Chester en Asuka ooit vrede. Wie weet

En wat een leuke tijd, 20 dagen na mijn eerste post in dit dagboek. Een post die toen nog sprak over totaal andere families, andere ideën en look we are now.

Leuk verhaal Toppie

Komen er ook nog andere rijke familie's in voor zoals Alto, landgraaf.

En worden de familie's met huizen ook te downloaden?

Helaas, door de geldwolvigheid van vooral de Koopmans en de la Chase's zijn die families uitgedunt en bijna al hun kapitaal kwijt. En is het al veel werk om met drie families en honderd verschillende verhaallijnen/ideeën iets te maken

Of de huizen te downloaden zijn, het Koopmanhuis staat in mijn topic in Mijn Creaties, maar dat is de oude versie. De tuin heeft enkele weizigingen ondergaan.
Het la Chase huis is nog lang niet af, helaas. Maar dat komt ook in dat topic online.
En met het huis van van de Kerkhof heb ik enorme problemen, alle muren veranderen daar in grote ?'kens , daar moet ik dus nog wat op gaan verzinnen.

Uiteindelijk, als alle huizen compleet en gestabiliseerd zijn ben ik bereid ze online te zetten als daar vraag naar is

Oke leuk

Vanavond zal ik verdergaan met de serie.
Enkele mededelingen vooraf:

Familie van de Kerkhof heeft een metarmorfose ondergaan. Omdat mijn spel kapot is gegaan heb ik hen opnieuw moeten creeëren. Ze lijken nog best wel op de ouden, maar dan weten jullie het.

Het huis van familie la Chase is ook verloren gegaan, dat heb ik ingeruild voor het Franse Chateau dat enkele dagen geleden in de daily finds te zien was.

Nou,

to be continued

Zonde van je sims, spullen en huizen
K ben wel benieuwd hoe het verder gaat

Hoofdstuk 1
Familie van de Kerkhof
Een herstart



Claire was druk bezig geweest met de voorbereidingen voor een grote renovatie aan villa van de Kerkhof. Ze pakte het zo groots aan, dat zij, Alex en Chester het huis tijdelijk moesten verlaten. Nu verbleven ze in de prachtige bosvilla die Alex enkele jaren geleden had aangeschaft, wilden hij en Suzie even weg zijn van de drukte van de stad.
Claire voelde zich er meteen al thuis en Alex vond het heerlijk om de oude herinneringen op te ruiken in de heerlijke bosgeur. Chester was er maar weinig, die besteedde het meeste van zijn tijd buitenshuis, in het park of op het strand van Sunset Valley. De relaties gingen steeds beter tussen de drie. Het zou echter een kwestie van tijd zijn voor een vierde persoon roet in het eten kwam gooien.



“Gelukkig ligt er wel een pad” mompelde ze tegen zichzelf, terwijl ze met pijnlijke voeten op haar hoogste hakken richting de eikenhouten voordeur van de fantastische bosvilla liep. “Hier zou ik zeker wel willen wonen” ze keek naar de lucht, naar de top van de villa. “Prachtig” mompelde ze en toen ze klaar was met haar mentale voorbereidingen drukte ze op de deurbel. Zenuwachtig wachtte ze af.



Alex zat een boek te lezen. Niet zomaar een boek. Het was het boek dat Suzie hier had geschreven, een week voor haar dood had ze het afgerond. Het was een prachtig boek en het bracht hem in diepe herinneringen. Hij zat zo diep in zichzelf dat pas bij de vijfde keer het geluid van de klassieke deurbel tot hem doorklonk. Hij legde het boek snel weg, hij had gemerkt dat het geluid dwingender was geworden, en liep naar de deur om deze te openen.



“Goedemiddag” zei Alex met een vreemde blik in zijn ogen. Wie was deze vrouw en wat deed ze hier helemaal buiten de stad. “Goedemiddag” de vrouw glimlachte verleidelijk. “Ik ben Lorena Bardas, ik ben hier voor de vacature.” Ze haalde een krant tevoorschijn. “U zocht naar een assistente die u kon helpen met het heropzetten van uw bedrijf?” ze keek Alex met vragende ogen aan. Alex keek haar even terug aan. “Natuurlijk, komt u verder,” zei Alex en hij stapte opzij. Toen ze binnenwas ging hij haar voor naar een zithoek waar ze rustig konden praten.



“Voor ik vertel wat de baan precies inhoud,” zei Alex nadat hij vriendelijk had gevraagd of ze wat te drinken wilde, “Wil ik graag weten waarom je bent komen solliciteren en wat precies je verwachtingen zijn. En natuurlijk wie je precies bent” zei hij met een glimlach. Lorena glimlachte terug en met een zakelijke toon begon ze te spreken. Over haar ervaring, prestaties, opleidingen. Haar motivatie en haar doel en uiteindelijk, met de verleidelijke blik van een half uur geleden eindigde ze het gesprek door te zeggen dat Alex haar erg aansprak door zijn uitstraling.



“Lorena, Lorena,” sprak Alex langzaam, terwijl hij haar nadenkend aankeek. “Meneer van de Kerkhof, als u geen interesse hebt dan ga ik liever weer. Er zijn nog enkele andere afspraken die ik vandaag moet langsgaan” zei ze zakelijk. Ze was koel en afstandelijk. Alex glimlachte “Ik zal de contracten laten opstellen,” hij stond op, “Je bent aangenomen” hij stak lachend zijn hand uit naar haar. Lorena stond op en pakte zijn hand vast. Met een krachtige greep schudde ze hem. “Dan hoor ik snel van u, nietwaar” zei ze met haar lieve glimlach. “Heel snel” zei Alex en hij bracht haar naar beneden.

Hoofdstuk 1
Familie Koopman
De vergadering



In een oud, chique pand in het centrum van Sunset Valley was de voltallige Raad van Bestuur aanwezig. In de vergaderzaal die uitkijk had op de zuidzijde van het centrum wachtte iedereen gespannen af op het begin van de spoedvergadering, die Dian een uur geleden had aangekondigd. Het wachten werd uiteindelijk beloont toen Dian samen met haar zus de vergaderzaal binnenkwam. “Goedemorgen, heren en dames” zei Babette. Dian ging zwijgend zitten aan het ene hoofdeind, Babette aan het andere. Mary Ann, James en Geralda zaten er al, zij hadden alle drie aandelen in het bedrijf, Mary Ann door haar huwelijk met Antione, James had hier Dian ontmoet en Geralda was er vooral als steun voor Mary Ann.
“Ahum” trok Dian de aandacht. “Ik heb slecht nieuws,” begon ze “Babette, vertel ons over de cijfers van het afgelopen half jaar.”



“Er is niet veel te vertellen,” sprak Babette, “Maar om alles maar even samen te vatten: Mercator & Alvida is failliet. Er is geen geld meer over voor nieuwe investeringen en al onze lopende projecten draaien verlies.” Ze keek even de tafel rond. Het kwam voor niemand als een verrassing, behalve voor Mary Ann, maar Geralda hield haar rustig. “De moordende concurrentie van voornamelijk van de nieuwe bedrijven die hier vanuit Riverview zijn gekomen heeft ons het afgelopen jaar veel geld gekost” Babette stond op. “Ik zie nog maar één reddingsmogelijkheid,” ze wierp een blik op haar zus. “Maar ik weet niet of iedereen,” ze legde de klemtoon zo dat haar blik aangaf wie ze bedoelde, “Het met mij eens is.”



Alle blikken waren op Babette gericht. Toen ook Dian opstond om iets te zeggen, kreeg ze geen aandacht. Het bedrijf had twee jaar geleden zoveel winst gemaakt dat er vorig jaar roekeloze beslissingen waren gemaakt en iedereen in de vergaderzaal wist dat het hun schuld was. Allen hadden ze er veel voor over om het bedrijf niet te verliezen, behalve Dian. “Ik denk niet dat het een goed idee is dit zomaar in de groep te gooien, Babette.” ze keek haar zus strak aan.
“Nee Dian, je hebt het fout” De sfeer stond op springen. Langzaam werden de mensen in de vergaderzaal naar bepaalde kanten gedrukt. Enkelen kozen gelijk voor Babettes kant, vanwege hun loyaliteit aan het bedrijf, daarentegen stonden de mensen die niet nog meer geld wilden verliezen en richting Dian trokken, zij had altijd al goede expertises gehad en wist wat het beste was voor hen allemaal.



“Oké, een hertelling” eiste Dian. Ze zaten nu al een uur in de zaal. Beide hadden ze hun ideeën voor de toekomst voorgelegd. De kampen waren gevormd en slechts enkelen twijfelde, onder hen waren Mary Ann en Geralda. “Mam, ik voel me gekwetst dat je nog niet aan mijn kant staat” fluisterde Dian tijdens een van de tussenposes. “Lieverd…” antwoordde Mary Ann klagend, “Waarom kunnen we geen compromis sluiten?” Die vraag werd beantwoord met een ijzige blik. “Volgende ronde” zei de stem van een raadslid dat de leiding had genomen. “Weer gelijk” zei hij iets later. Iedereen nam terug plaats aan de tafel. “Wat doen we nu?” vroeg James, die de hele tijd stil was geweest, hij had Dians kant gekozen. “Genoeg” klonk het naast hem. Mary Ann was opgestaan. “Ik wil dat we dit hier en nu afspreken, wat gaan we doen en wanneer beginnen we” zei ze met een kille, zakelijke stem die ze al in geen jaren meer had gebruikt. Geralda keek op, dit was erg bijzonder. Mary Ann was geraakt door dit hele gebeuren, het moest haar denken aan de crisis van 20 jaar geleden, toen het bedrijf net nieuw was. Dian keek naar Babette, Babette keek naar Dian. “We doen het op mijn manier” zeiden ze beide tegelijk. Er viel een ijskoude stilte, die werd onderbroken door een zucht van Mary Ann, die volledig instortte.

Hoofdstuk 1
Familie la Chase
Broer en zus



Er was een rustige middag aangebroken in het stadje aan de kust. Het nieuws van het faillissement had zich snel verspreid en Jaques had zich snel naar kantoor gehaast toen hij het had gehoord. Hij was vrolijk geweest toen hij ging. Mirelle verwachtte hem elk moment terug. Toen ze vanuit haar kamer naar beneden wilde gaan werd haar verwachting vervuld. De deur ging open en Jaques kwam binnen, met een lach op zijn gezicht. “Hey, broertje! Kan ik je even spreken!” riep Mirelle van boven. Hij keek naar haar op en zwaaide “De bibliotheek” zei hij en hij liep door. Mirelle liep snel naar beneden en direct naar de bibliotheek.



“Ga zitten” zei Jaques, die al zat. Mirelle liep naar de andere stoel, “Ik wilde je spreken,” zei ze, “Dus, als je tijd hebt, wat je hebt anders zou je hier niet zitten, wil ik graag praten over het gezellige groepje mensen dat hier is komen wonen vorig jaar.” Mirelle stortte als altijd een spraakwaterval op haar broer. Ze wilde al zo lang met hem praten en nu had ze eindelijk een moment gevonden. “Ja lieve zus van me, zeg maar wat je te zeggen hebt” zei Jaques, hij was zijn zus wel gewent en verwachtte een heleboel nutteloze informatie die in een keer op hem af zou komen.



“Het huis is dan nu wel helemaal in de oude stijl teruggebouwd, maar wat hebben we nu van vroeger hierin zitten? Alles is helemaal aangepast naar de smaak van die vervloekte Morgan Fey! Ik ben ze wel een beetje zat weet je dat. Jou vrouw, Asuka. Schat van een meid, vast wel, maar ik zie het niet. Het enige wat ze loopt te doen is zeuren over haar thuisland en dat ze wel weer terug wil! Met jou! Maar ik wil niet dat je weg gaat Jaques, niet voor haar! Tenzij je natuurlijk Morgan en Yasmijn meeneemt, dan kan ik dit huis naar mijn smaak inrichten” ze keek dromerig weg. “Wat ik allemaal wel niet…”
Jaques had alweer genoeg gehoord en besloot haar te onderbreken. “Ik vind het ook niet fijn, die familie van Asuka hier, maar het is wel familie ja.” Zei hij met een strenge ondertoon. “Mirelle, je begrijpt het misschien niet maar Asuka en ik houden van elkaar.



“Zo is het maar net” zei een breekbare stem vanuit de deuropening. “Ach, mevrouw Fey” Mirelle wilde aanstalten maken op te staan, maar Yasmijn hield haar tegen “Blijf vooral zitten” zei ze terwijl ze naar hen toe liep. “Ik weet niet waar het gesprek over ging en dat gaat me ook niets aan. Ik kwam alleen maar zeggen dat m’n dochter je zoekt Jaques, ze is in de tuin” ze keek Jaques kort aan. Hij wachtte even, maar toen Yasmijn niet wegging, stond hij op. “Dat is goed, dan ga ik naar haar toe” zei hij en hij verliet de bibliotheek, waar hij Yasmijn en Mirelle samen achterliet.



Zodra Yasmijn het gevoel had dat Jaques ver genoeg was keek ze Mirelle vals aan. “Luister Mirelle, ik heb geen zin in iemand die zit te stoken in mijn familie. Mijn relatie met mijn zus loopt stroef, mijn dochter wil maar niet voor een nieuwe generatie zorgen en de rest van mijn familie zit opgesloten in China. Ik heb het niet makkelijk en ik kan zeker niemand gebruiken die in het huis waar ik verblijf zit te stoken tussen de bewoners.” Haar gemene toon ging tijdens het praten over in een wanhopige klaagzang. “Ik wil hier niet weg, Mirelle, Sunset Valley is prachtig en ik voel me veilig hier. Zorg dat dat niet verdwijnt. Als je het zo nodig met Jaques over de familie Sukara wilt hebben, probeer hem dan over te halen om het wat vaker met Asuka te proberen, zodat ik nog een kleinkind krijg voor ik sterf”
En met die emotionele woorden liet ze Mirelle beduusd achter, ze zat voor het eerst in haar leven met een mond vol tanden.

Hoofdstuk 1
Familie Koopman
Het wekelijkse theekransje



“Kijk, vlinders” klonk het vanuit het nieuwe tuinhuisje in de tuin van de familie Koopman. De tuin was volledig omgegooid en nu een weelderige plek van bloemen, planten en bomen in een Engelse stijl. Mary Ann voelde zich er helemaal thuis, het was net als vroeger. “Het zijn prachtige vlinders, Antione vind ze prachtig.” Fluisterde ze en daarna nam ze een slok van haar thee. Geralda was nog een beetje ontdaan. Mary Ann leek zich weinig zorgen te maken om het faillissement dat vanmorgen was aangekondigd. Niet alleen zag Geralda de familie meer en meer verdeeld raken, zij zelf kreeg haar salaris betaald uit de inkomsten van het bedrijf. “Antione is er vandaag niet” zei Geralda, zoals ze dat altijd zei op dit soort vragen.



Geralda bracht de theemok naar haar mond, maar dronk niet. Ze dacht diep na over of ze iets moest zeggen, maar ze kon het uiteindelijk niet voor zich houden. “Mevrouw Koopman, maakt u zich nu niet druk om de vergadering? Om de toekomst van Mercatoris?” vroeg Geralda bezorgt. “Wat bedoel je precies Geralda? Antione leidt het bedrijf prima, ik heb nergens over te klagen. Moet je nu kijken waar ik zit. Het is een prachtige tuin, vind je niet? Al vind ik wel dat er wat meer bloemen mogen komen aan de andere kant van de vijver” zei Mary Ann. Geralda was er niet tevreden mee. “Mevrouw Koopman, kom op! Mercatoris gaat ten onder aan de concurrentie, het afgelopen jaar is er enorm veel verlies gemaakt! Straks moeten we dit huis opgeven! Straks hebben we niets meer! Het hele bedrijf van uw man gaat naar de haaien!”



“Maak je niet zo druk Geralda” zei Mary Ann kalm. “Alles komt goed, het komt altijd goed, dat weet je toch? Je dient deze familie al zoveel jaren.” In Mary Anns hoofd was het even rustig geweest, even geen verwarde gevoelens over de tijd. Het was echter al weer voorbij. Geralda had nog wat willen zeggen maar hield wijselijk haar mond toen Mary Ann verder praatte. “Antione red het wel. Jean la Chase is een jonkie. Hij heeft nog helemaal geen ervaring in het zakenleven van Sunset Valley. Dat het theater minder kijkers trekt komt wel weer goed” ze glimlachte. “Zou je Antione willen zeggen, als hij terug komt, dat ik vanavond graag met z’n tweeën wil eten. Als jij dan op Babette wilt letten” ze glimlachte “Misschien moeten we er nog een kindje bijnemen, ik zit er steeds meer aan te denken de laatste tijd.”



Mary Ann verviel weer in haar herinnering en daardoor kwam het gesprek stil te liggen. Geralda dacht diep na. Het ging slecht met Mary Ann, haar heldere momenten werden korter en kwamen minder vaak voor. Ze keek naar de arme oude vrouw, die met mistige ogen de verte in staarde. “Mevrouw Koopman” fluisterde Geralda. Ze wist dat het einde naderde. Het kon niet lang meer duren en het was voor niemand goed om Mary Ann zo te zien. “Geralda,” ze keek plotseling strak opzij, “Ik wil je wat vertellen, maar je moet beloven dat je het aan niemand verder verteld. Nooit!”

echt top.heerlijk lezen zoals je het brengt... ik vind ook dat je veel aandacht aan je foto's besteed . kleding en kleuren meubels enzz.. mijn complimenten

Leuk Toppie
geweldig SuperVet

Hoofdstuk 1
Familie van de Kerkhof
Het diner



De avond was gevallen en langzaam verdwenen de mensen van de straten naar hun huizen. In alle huizen brandden de lampen en iedereen was aangeschoven aan de eettafel om gezellig de dag door te nemen. Zo ook de familie van de Kerkhof. Claire was thuisgekomen na een lange dag op het landgoed, waar ze toezicht hield op de renovatie. Chester had zijn dag doorgebracht in het centrum en had daar veel nieuwe mensen ontmoet. Claire dacht zelfs dat hij het hier nog leuk zou vinden. Alex was na zijn succesvol gesprek met Lorena Barras aan het werk gegaan met de papieren voor het nieuwe bedrijf. Hij had zelfs al een naam, VDK & Partners. De naam die zijn vader had geregistreerd voor iets dat om een of andere reden nooit helemaal van de grond was gekomen.
Alex had zijn avond besteed aan het bereiden van lekkere zalm en toen Claire en Chester waren thuisgekomen, had hij ze naar de eettafel geroepen om gezellig samen te dineren.



De kamer was gevuld met het zwijgzame geluid van het getik van de vorken tegen de borden en het neerzetten van de glazen, die gevuld waren met water. Claire, Chester en Alex aten en genoten van het eten. Alex was een goede kok, aangezien hij al enkele jaren voor zichzelf moest koken. “Alex,” Claire was degene die de stilte verbrak, “Ik had het idee om de twee rommelkamers op te ruimen. Chester heeft een eigen slaapkamer nodig, vind ik, en eigenlijk zou ik ook nog wel een badkamer tegenover mijn kamer willen hebben” ze keek haar broer afwachtend aan, maar wist welk antwoord ze zou krijgen: ‘als je het zelf doet en betaald, doe wat je niet laten kan.’ Dacht ze in zichzelf voordat hij antwoord gaf. Alex nam even de tijd om zijn vork neer te leggen. “Dat is goed” zei hij “Ik zou graag willen helpen, maar ik heb op dit moment nog andere zaken aan mijn hoofd, dus misschien moeten jij en Chester het samen doen?”



Claire keek hem even verrast aan. “Dat lijkt me een goed plan,” zei ze, nadat de worden waren ingewerkt, “Chester en ik zullen morgen wel wat afspreken” en ze keek lief glimlachend opzij naar haar zoon. “Wat wilde je zeggen?” vroeg Chester, in plaats van te reageren op z’n moeder. “Je zei dat je andere zaken had?” Chester keek Alex vragend aan, en ook Claires interesse was gewekt. “Ja Alex, welke zaken? Wat ben je van plan”
Alex, die net een hap nam, legde zijn vork weer neer om tijd te nemen. Hij had duidelijk iets belangrijks te vertellen. “Goed, het is geen geheim. Ik moet het toch vertellen en wellicht heb ik jullie hulp hard nodig” Hij kuchte even en nam een slok van zijn water. “Ik ben van plan de strijd aan te gaan. Ik ben bezig met de herstart van VDK & Partners.” Claire hoestte even, ze had net een hap genomen en was best geschrokken. “Sorry… herstart? Ik wist niet dat je een bedrijf had?” Alex glimlachte “Het is van papa, hij had VDK & Partners opgericht voor een onbekend doeleinde. Ik heb vanmiddag een alleraardigste vrouw gesproken en zij gaat me waarschijnlijk helpen met het opzetten van mijn eigen bedrijf.” Alex glimlachte naar Chester en Claire, van Chester kreeg hij geen hoogte, wat hij er van vond. Claire glimlachte terug en zei: “Ik help je graag, waar ik dat kan.” Chester stond op “Goed, ik ga naar het centrum”



Toen Chester het huis had verlaten, bleven Alex en Claire met z’n tweetjes achter. “We spreken vanavond nog verder over dit onderwerp, broertje” zei Claire, die heel duidelijk maakte dat ze er nog wat over te zeggen had. Alex pakte zijn bord op “Je kunt het ook zeggen tijdens de afwas, want in deze villa hebben we geen vaatwasser, zusje” hij grijnsde. Claire keek hem aan en lachte toen ook. “Oké dan, net als vroeger. Ik was af, en jij droogt af.” Ze pakte haar bord op en daarna dat van Chester. “Maar jij zet koffie vanavond en dan maken we er een gezellige avond van bij het haardvuur.” “Uitstekend idee, dan kunnen we meteen onze plannen bespreken.

Later op de avond



Zachtjes, zonder ook maar een vogel te alarmeren, betrad een duister persoon het landgoed waar de bosvilla op stond. Het was een heel eind lopen, aangezien ze haar auto naast de kant had moeten zetten om zo min mogelijk geluid te maken. Het was geen plek waar mensen zomaar langs kwamen, het meer en de villa behoorden toe aan Alex en was dus geen openbaar goed. Van boom naar boom, steeds verstopt achter de dikke, donkere stammen, kwam ze op de plek waar ze wilde zijn. Voorzichtig keek ze naar binnen en voelde toen haar telefoon trillen. Ze nam op. “Ja, met mij” fluisterde ze zo zacht als de wind. “Ja, ik ben er” zei ze tegen de onbekende persoon aan de andere kant van de lijn. “Ik heb een erg goed zicht op hen”



Nadat gegevens waren uitgewisseld en details waren doorgegeven wist Lorena was ze moest doen. Het plan was duidelijk voor vanavond, en ze moest vlug aan de slag. Nog even bleef ze staan en, terwijl ze de twee personen in de villa bespiedde, luisterde ze naar de woorden van degene aan de andere kant van de lijn. “Twijfelt u echt aan mijn capaciteiten? U weet toch wie ik ben? Ik ben het, Lorena Barras. Ik heb nog nooit gefaald” ze was weer even stil, keek bedenkelijk naar binnen. “Nee, nee absoluut niet. Dat zal niet gebeuren, daar kunt u op rekenen!” Daarmee was het gesprek ten einde, en kon Lorena beginnen aan haar korte missie, die onderdeel was van een veel groter missie. Maar alles heeft z’n tijd.

Erg goed en duidelijke geschreven. En zoals Kyta zegt inderdaad; je plaatjes zijn erg goed allemaal. mooie setting, kleding, etc

Dankjewel ik vind het leuk dat jullie het allemaal leuk vinden .
Ik doe inderdaad wel moeite om mijn sims allemaal er anders uit te laten zien voor elke dag. Dat hoort er gewoon bij, vind ik
Gelukkig ook maar dat je het duidelijk geschreven vind, Xelles, der zit natuurlijk veel meer in mijn hoofd dan dat ik uiteindelijk opschrijf soms is het maar de vraag of ik genoeg opschrijf.

We Want More
We Want More
We Want More
We Want More

Ik kan beloven dat we vandaag of morgen de familie la Chase gezellig zien dineren