NOOHW D:
Poor Joey ;o

Omg, wat zielig o:

Awhh ;o
Ik dacht eigenlijk in het begin dat hij vreemd was gegaan ofzo,
maar dus niet ;o
Dat is rot, zeker omdat Lullaby net weer zwanger is..

Hoofdstuk 5

'Nee.. Joey..' was het enige wat ik kon mompelen voordat ik in huilen uitbarsten. Een paar maanden hadden we het perfecte gezin geleken, en dat was ook maar het enige. Het had geleken net alsof we perfect waren, maar Joey was nu al maanden met een ziekte aan het stoeien. Ik wilde mijn armen om hem heen slaan, hem knuffelen voordat ik daar de kans niet meer voor kreeg. Stel dat hij over een maand weg was. Het was gewoon teveel, en ik kon alleen maar huilen. Joey had gelijk gehad, we hadden er niks aan kunnen doen, hier was geen oplossing voor. Ik weet niet hoe ik het wist, maar ik had het gevoel dat Joey al talloze behandelingen was ondergaan.


'Ik had het je moeten vertellen, maar wat maakt het nu nog uit? Je weet het nu, en er bestaat geen oplossing..' Joey wilde opstaan, maar ik pakte zijn pols. 'Joey.. Ga niet weg.. Alsjeblieft, blijf bij me, n-..' Ik snoerde mezelf de mond, maar Joey had al begrepen wat ik wilde zeggen. 'Nu het nog kan?' snauwde hij. Verdrietig liet ik hem los, niet meer wetend wat ik moest doen.


Nadat ik zijn pols had losgelaten, was Joey naar de veranda gelopen. Zwijgend liep ik hem achterna. Stel dat het waar was? Dat hij er over een jaar, of over een half jaar, of zelfs over een maand weg zou zijn? Nee, hij zou niet doodgaan, zei ik tegen mezelf. Hij zou nog jaren bij mij en Seth blijven, hij zou ons nu nog ongeboren kindje zien. 'Joey, we gaan naar de dokter..' mompelde ik. Ik wilde hem niet kwijt raken. Toen Joey me tegensprak, was zijn stem vervuld met wanhoop. Hij klonk zo wanhopig als ik voelde.


'Lullaby, dat heeft geen zin! Ik ben al zo vaak daar geweest, ben al zoveel behandelingen ondergaan! Het helpt gewoon niet!' Hij keek me nog steeds niet aan. 'Joey.. We moeten alles proberen.. Anders.. Anders.. ga je-' meer kon ik niet zeggen, er zat een brok in mijn keel. Na een paar keer diep ademhalen, fluisterde ik met schorre stem: 'Joey, we gaan naar de dokter..' En toen liep ik naar binnen, waar ik verderging met huilen. Stel dat ik Joey binnenkort echt kwijt zou zijn?

;O
Mooi geschreven!

Neeee, Joey moet blijven ;o En inderdaad, zoals Matthieu zei, vet mooi geschreven Elisa ;o
Misschien wel het mooiste hoofdstuk, maar dan moet ik eerst alles overnieuw lezen ^^

Wow, ik volg dit dagboek niet echt, maar dit is heel mooi geschreven. Ik denk dat ik het maar ga volgen!

Dankje allemaal !
dit is dus echt wel de zieligste generatie ;o

en het zal ook niet heel lang meer duren voor G7 aan de beurt is!

Goed geschreven

Joepy mag niet DOOD D:
Noohw TT-TT

Achjaa, jullie zullen zien
Ik ga hopelijk vandaag nog een upadate maken :3

Ik weet wat er gaat gebeuren

Super zielig! Snel updaten ;o

Zielig!!!!!!
Updaten!!!!

Hoofdstuk 6

'Maar dokter, u kunt toch wel iets doen?' vroeg ik wanhopig. Nadat Joey op mijn aandringen een afspraak had gemaakt, waren we met de dokter gaan praten. De dokter was natuurlijk al van alles op de hoogte, en ze had waarschijnlijk al alles geprobeerd wat in haar macht lag, maar toch bleef ik hopen. Ik zou alles doen, zelfs mijn eigen leven geven, voor Joey en mijn kinderen.


'Maar mevrouw, we hebben al zoveel geprobeerd! Zo'n kwaadaardige tumor als bij uw man komt zelden voor, en het is haast onmogelijk om ervan af te komen.' Ik kon slechts haar woorden horen, maar ik kon ze niet bevatten. 'Er moet toch iets zijn wat we nog niet geprobeerd hebben!' Ik keek naar Joey, en zag dat hij hopeloos naar de muur staarde.


'Er zijn eventuele behandelingen, die niet hier in Appaloosa Plains te krijgen zijn.. Je zou ze eventueel in Sunset Valley kunnen ondergaan..' Ik keek haar hoopvol aan, al voelde ik dat er een maar aankwam. 'Maar ze zijn erg risicovol.. Zo'n 1 op de 5 keer werkt zo'n behandeling, en in de ergste gevallen kan zo'n behandeling de toestand juist naar beneden halen..'


'En.. Joey, doen we het?' vroeg ik nadat de dokter klaar was met praten. Nadenkend keek hij me aan. We moesten alles proberen, maar aan de andere kant had de dokter zelf gezegd dat de behandelingen risicovol waren. Zo risicovol dat ze Joey's toestand zelfs naar beneden zouden kunnen halen. Maar toch.. Als we niks deden, hadden we nog minder kans op een toekomst samen.


Nadat Joey naar me knikte, zei ik met gebroken stem: 'We doen het.' Joey omhelsde me. Hoe moeilijk en gevaarlijk de periode ook zou zijn die er nu aan zat te komen, we zouden elkaar hebben, en er was altijd hoop. '..Er is altijd hoop' mompelde ik, en Joey beaamde: 'Altijd.' Diezelfde avond vertrokken we naar Sunset Valley.

AWW! Mooie update.

Arme simsjes

Echt mooi!

Ahw arme Joey ;o
Gelukkig is er nog hoop

Awhh ;o
Hopelijl lukt het ;o