vet, =D
+je hebt de set van zemm ook gebruikt =]

Twee wat kortere stukjes tussendoor. Je kunt merken dat we het einde gaan halen.

Ik heb nog drie stukjes in petto, de laatste drie. Mary Ann, Claire, Arnoud en Dian zullen de laatste drie updates sieren. Ik kan niet beloven dat ze dit jaar nog online staan, maar ik doe mijn best morgen tenminste 1 van de drie hierop te zetten, namelijk, Verloren voor Altijd.

Vergeet de twee stukjes op de vorige pagina niet

topperdetop

echt 2 goede stukken weer!!

Hoofdstuk 1
Familie Koopman
Verloren voor altijd.



Geralda had tijdens haar weg door de struiken het zicht op Babette en Mary Ann verloren. Ze stond vlak bij het meer, net buiten de bomen en struiken, toen ze opmerkte dat Mary Ann was verdwenen. Geschrokken reageerde ze in een impuls en ze begon te rennen naar een verlaten en verwarde Babette. Ze wist zelf niet eens meer waarom ze hier was en wat ze hier deed, het enige wat haar nu bezig hield was Mary Ann. Waar had ze zo snel heen kunnen gaan? Zonder dat zij het had gezien? En waar was ze heen en waarom was ze weg? Straks was het een aanwijzing?! Geralda’s hoofd zat vol met snel gaande gedachtes over waarom en wat er aan de hand was. Ze had geen idee wat voor drama op het punt stond te beginnen.



Babette draaide zich geschrokken om toen ze de voetstappen achter haar hoorde. Het was Geralda die eraan kwam rennen. Niet verbaasd over het feit dat zij hier was, aangezien Geralda haar moeder op de voet volgde, viel ze de oude vrouw bijna huilend in de armen. “Geralda, wat fijn dat je er bent! We moeten mijn moeder vinden! Ze is verdwenen! Ze kan nooit ver weg zijn!” Babette praatte snel, ze was buiten adem. “Waar is je moeder, Babette? Ze kan toch niet zomaar weg zijn?” Geralda vroeg zich af hoe ze nu zo veel mogelijk informatie kon verkrijgen over datgene dat Mary Ann aan Babette had verteld. Toen Babette zich echt geen raad meer wist en begon te roepen, werd ze weer naar de realiteit getrokken. Mary Ann was weg en ze wisten niet waar heen. “Kom, we moeten haar vinden!” zei Geralda, “Ik bel een taxi, ga jij alvast naar de autoweg. We gaan in het centrum beginnen met zoeken!”



Ver, ver weg van het centrum lag een pad. Een pad dat naar een van de uithoeken van de omgeving van Sunset Valley leidde. Het leidde naar een oude ruïne. Het pad werd niet veel bewandeld. Enkel een aantal maal per jaar door sterrenkijkers, misschien zo eens door iemand die enorm geobsedeerd is door de vreemde ruïne die zich op de plek bevind en natuurlijk ook zo eens een stelletje dat een afgelegen plek zoekt om samen te zijn. Nu liep er echter iemand over het pad, dat geen van de drie interesses had in de plek. Ze wilde wel alleen zijn, zonder iemand. Niet voor even, nee, voor een tijdje. Een hele lange tijd. Maar echt alleen zou ze niet zijn.



Mary Ann Koopman keek uit naar de bergen. Ze keek naar de lucht, waar de schemering al te zien was. Ze zuchtte diep, een zucht van verlichting. Ze voelde zich fijn en helder. Mary Ann wist zeker dat ze de goede beslissing maakte. Nu zou ze nooit alleen zijn, niet alleen met haar gedachte, alleen door de afwezigheid van andere personen. Nooit meer zou ze zonder haar liefste Antione leven. “Dit heeft al te lang geduurd…” fluisterde ze zacht. Ze keek weer naar de bergen, toen naar de hemel. Weer zuchtte ze. Ze zakte neer op het gras. Wachten zou ze, wachten op de nacht.



Ze waren het hele dorp doorgeweest, de bistro, de bibliotheek, het park. Overal hadden Babette en Geralda naar Mary Ann gezocht. “En? Heb je iets gehoord over haar?” vroeg Babette zenuwachtig. Ze had er geen goed gevoel bij. Daarnaast kon ze zowel Arnoud als Dian niet bereiken. Geralda knikte en Babette voelde zich enorm opgelucht. Het gezicht klopte er alleen niet bij, Geralda keek niet opgelucht. Ze keek juist veel en veel duisterder. Babette durfde het eigenlijk niet te vragen. Ze durfde niet te vragen waarom ze zo keek. Toch moest het, ze moest weten waar haar moeder was. “Waar? Waar is mama dan?” vroeg Babette, het zenuwachtige gevoel was even verdwenen, maar nu was het dubbel zo erg terug.



De taxi kwam net aanrijden. “Ik heb al een taxi gebeld,” verklaarde Geralda kort. Snel rende ze beide naar de taxi, die hen zo dicht mogelijk bij de locatie in het oosten van Sunset Valley bracht. “Waar gaan we nu heen? Waar is ze?” vroeg Babette, maar ze kreeg geen antwoord. “We moeten te voet verder,” zei Geralda alleen maar, toen de taxi aan het eind van de weg stopte. Ze gaf de chauffeur snel wat geld en begon daarna te rennen. Babette wachtte even, maar rende haar toen achterna. Door de bossen, over moeizame paden, renden ze richting de bergen. Nog steeds geen idee waar ze precies heen moesten en hoe Geralda wist, dat ze daar moesten zijn, Babette had geen idee.



Weer dat pad, datzelfde pad als vanmiddag. Er waren deze dag meer mensen overheen gegaan dan in de rest van het jaar bij elkaar. Babette rende achter Geralda aan. Ze scheen precies te weten waar ze moest zijn, of tenminste, dat leek zo. Nee, het was toch echt zo. Geralda wist waar ze moest zijn, ze had van mensen gehoord dat Mary Ann de bergen in was gegaan. Zij kon de puntjes wel invullen, de plek waar Mary Ann zo van hield, die prachtige plek in de bergen. Ze zouden er binnenkort weer een keer heen gaan. Het was voor Mary Ann moeilijk om in de bergen te lopen en daarom konden ze niet vaak gaan. “We zijn er bijna” riep Geralda. Het waren de eerste echte woorden die ze had gesproken over de tocht. Babette werd weer wat rustiger, maar nog steeds was ze onzeker. Ze had geen idee wat ze precies gingen aantreffen.



“Mam!” “Mevrouw Koopman!” Geralda rende vooruit, maar bleef op veilig afstand staan. Daar, aan de rand van de bergen, stond Mary Ann. Ze draaide zich niet om, ze gaf geen teken van leven. “Mama!” Babette kwam aan bij Geralda en liep haar een stuk voorbij. “Mama?” Onzeker bleef ze staan en ze keek om naar Geralda. Ook zij keek bezorgd. “Mevrouw Koopman? Mary Ann?” Geralda stapte een stukje vooruit. “Ga weg,” klonk het plotseling, geheel onverwachts. Babette keek gespannen naar de oude, fragiele vrouw. “Ik wil alleen zijn, ga weg. Alles is geregeld.” Babette keek bang en wilde dichterbij komen, maar Geralda pakte haar vast. “Voorzichtig,” fluisterde ze. “Ga weg, allebei. Ik wil alleen zijn,” zei Mary Ann weer. “Draai je om, mama, kom hier!” zei Babette wanhopig.



“Het is goed zo, het is voorbij,” zei Mary Ann en ze stapte dichterbij de bergrand. Babette realiseerde zich nu pas echt wat haar moeder van plan was en waar ze toe in staat was. “Mama niet doen!” riep Babette geschrokken. “Ik heb je verteld wat je moet doen Babette, jouw toekomst is verzekerd. Alles is goed zo, alles komt goed. Als je doet wat ik zeg, word je gelukkig.” Mary Ann klonk theatraal. Babette stapte weer wat dichterbij, tegelijkertijd stapte Mary Ann nog dichterbij. Geralda bleef bezorgt staan, maar ze durfde niets te doen. “Mama…” fluisterde Babette, terwijl er een traan over haar wang rolde. Mary Ann besloot dat dit haar laatste heldere moment moest zijn. “Vaarwel, het gaat jullie goed.” Babette rende naar haar moeder toe. “Ga weg!” riep Mary Ann en ze stapte vooruit. Onder haar linkervoet rolde de rotsstukken weg en zakte ze onderuit. “Mama!” Babette rende naar voren, tranen stoomde over haar wangen terwijl ze haar moeder richting het ravijn zag vallen.

Geweldige cliffhanger ( het was er eingelijk serieus eentje) maar echt super gedaan Adoror!

Is dit het einde?

Ten eerste, dankjewel weer

Het is inderdaad een deel van de cliffhanger. Die bestaat uit drie delen. Bij elk deel sluit ik weer iets een beetje af

ZO SUPER SPANNEND!
En je hebt weer prachtig geschreven, ik vind de laatste foto echt heel goed!!

Bedankt voor het spannende avontuur

liefs,

Nou denkt wss iedereen in het verhaal dat ze dood is en dan leeft ze nog gewoon ofzo

Was leuk.

Spannend

jo-oost schreef:Nou denkt wss iedereen in het verhaal dat ze dood is en dan leeft ze nog gewoon ofzo

Was leuk.

Laat je verrassen, zou ik zeggen


En dankjewel allemaal omg ik zag dat ik alweer 1500 keer bekeken ben, and I still ike doing this

Hoofdstuk 1
Familie van de Kerkhof
Consequenties.



“Alex?” Claire liep door de keuken, door de gangen en zocht in de slaapkamers. “Alex? Chester?” Ze liep de verlaten woonkamer in. Nog een keer riep ze hard de namen van haar broer en haar zoon. Geen reactie. “Nou, gezellig,” mompelde ze. Ze plofte op de bank neer en ineens dacht ze aan vanmiddag. Ze grijnsde. ‘Als Alex er niet is, dan kan hij me ook niet tegenhouden om die kamer te betreden.’ Ze sprong op en moest zich inhouden om niet naar de kamer te stormen. Op haar gemak, ze had tenminste toch alle tijd, liep ze naar de gang toe. Even bleef ze voor de deuren stilstaan. “Wat kan er zich toch achter deze deuren bevinden dat zo geheim is” fluisterde ze. Ze pakte de deurklink vast en met ingehouden adem duwde ze. Maar er zat geen beweging in. “God…. Natuurlijk, een sleutel,” ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Ze ademde diep in. “Eerst naar Alex’ slaapkamer.”



Ze had de hele slaapkamer van Alex doorzocht. In de klerenkasten, onder het bed, in de laatjes van z’n nachtkastje. Ze had niets gevonden. Ten einde raad was ze weer naar de deur terug gegaan, had ze weer hard tegen de deur geduwd. Er kwam weer geen beweging in. Ze zuchtte en ging tegen de muur hangen. Ze liet zich naar beneden glijden en belandde op harde en koude houten vloer. Zo zat ze daar even, naast die dichte deur en tegen de kamer aan waar ze zo graag binnen wilde. Toen kreeg ze plotseling een ingeving, een plek waar de sleutel misschien wel kon zijn. ‘Dat kastje kan blijven staan, daar zitten spullen in die op het kantoor moeten blijven.’ Dat had Alex gezegd toen ze zijn kantoor ging inrichten. Ze stond op en rende naar dat kantoor, dat koud en verlaten was. Lorena en Alex waren buiten de deur gaan eten, dat had ze eigenlijk wel verwacht. Ze liep direct naar dat kastje dat ze had laten staan en ze vond wat ze zocht. De sleutel, dat moest wel. Hij zag er ouderwets uit, krullerig en goud. Direct ging ze bijna vliegend terug naar de gang, waar de deur zich bevond. De sleutel paste en de deur ging open.



Wat er zich in de kamer bevond overtrof haar grootste verwachtingen. De kamer was oud en stoffig, ze moest niesen toen ze naar binnen stapte. Het was er donker, voor het raam hing een donker gordijn dat geen enkel maanlicht binnenliet. Ze zag weinig, maar voelde de sfeer die in de kamer hing. Een geheimzinnige sfeer vol geheimen. Haar ogen moesten even aan het donker wennen voordat ze zich kon oriënteren in de kamer. Voorzichtig stapte ze naar binnen en sloot de deur achter haar zachtjes. Ze wilde niemand alarmeren, ze had geen idee wanneer Alex en Chester weer terug waren. Ze liet de klink los en ademde diep in. Pas toen durfde ze zich om te draaien en de kamer in haar op te nemen.



De kamer was oud. Er moest al jaren niemand geweest zijn, aan de stoflaag te zien. In een hoek stond een oude platenspeler. Claire herinnerde zich vaag dat deze ooit in de woonkamer stond, toen het huis nog van haar opa was. Ze keek verder rond. In de schemer kon ze een openhaar herkennen. Ze botste tegen een stoel aan, die een krakend geluid maakte, toen ze op de openhaar afstapte. Ze pakte de stoel voorzichtig vast en liet haar fantasie op de vrije loop. Wist Alex van deze kamer? En hun vader, Alexander, zou die deze kamer zo hebben ingericht? Ze liep verder naar de openhaard en draaide zich even om. Bij het oude gordijn, dat vast voor een raam hing, stond een vage, vreemd uitziende telescoop en tegen de muur tegenover de openhaar stond een bureau met een schilderij erboven. Naast de openhaar stond een boekenkast. Een boekenkast waar ze eigenlijk wel heel nieuwsgierig naar was.



Ze probeerde eerst of ze het licht aan kreeg, toen dat niet lukte, zocht ze naar lucifers. Die had ze redelijk snel gevonden en ze knielde neer bij de openhaard. Ze stak een lucifer aan, maar die brak af. Het hele pakje ging zo door, tot het helemaal leeg was. Geen één lucifer had het gedaan. Ze stond weer op en besloot naar de huiskamer te gaan om daar de aansteker te halen. Ze moest wel stil zijn, maar gebruikte haar tochtje naar de woonkamer om gelijk te kijken of er iemand thuis was gekomen. Niemand, het huis was verlaten. Nadat ze de rode aansteker uit de woonkamer had genomen, ging ze terug naar het donkere kantoortje. Ze knielde weer neer voor de openhaard en stak het vuur aan. Het duurde even, maar uiteindelijk vulde de kamer zich met het licht en de warmte van het haardvuur. Claire knikte tevreden en draaide zich om. “Oké, waar zal ik beginnen,” mompelde ze. Toen zag ze in haar ooghoeken de boekenkast en al snel besloot ze wat ze ging doen.



Ze liep naar de boekenkast. Even moesten haar ogen weer wennen aan het beperkte licht, om de titels te kunnen lezen. Ze begon in de rechterbovenhoek. De Geschiedenis van Sunset Valley, Landgraaf & Van de Kerkhof, reisgidsen naar Frankrijk en Egypte, een boek over een verborgen stad in de bergen van China en een paar boeken zonder titel op de rug. De eerste twee boeken waren haar bekend, die stonden zowat in elke bibliotheek. Ze vond de boeken over Egypte en Frankrijk maar vreemd, wat deden die in een boekenkast. Ze leken wel erg oud. Ze wilde het boek van China pakken, maar realiseerde zich dat het achterhaald moest zijn, de stad was lang niet meer zo verborgen als vroeger. Ze keek verder tot haar vinger, die ze over de ruggen liet gaan, plotseling een heel vreemd boek voelde. Het was dik en oud. Ze las de gouden letters op de zwarte kaft: Christiaan van de Kerkhof. Haar ogen werden groter terwijl ze het boek omklemde met haar hand. Ze haalde het voorzichtig uit de boekenkast. Op de voorkant stond in gouden letters de naam van haar grootvader. Ze trilde, terwijl ze het boek voorzichtig opende. Er stond een jaartal in, dat moest het jaar zijn waarin haar opa aan het boek begon. Ze vroeg zich af wat ze moest verwachten, een verhaal? Een verslag? Misschien een dagboek? Ze liep naar een van de stoelen die bij de openhaard stond en ging zitten. Ze was zo benieuwd, naar wat ze kon verwachten.



Haar ogen gleden over de pagina’s, ze was begonnen in het begin, maar er leken pagina’s te missen. Aan de datums te zien, klopte dat ook. Haar adem slokte even, toen ze bij het stuk over haar grootmoeder kwam.

Cora is nu al weer vijf jaar verdwenen. Ik weet zeker dat ze is ontvoerd, ik weet alleen niet hoe ik het moet bewijzen. Die jongeman, ik weet zeker dat hij er mee te maken heeft. Ik heb hem gezien in de buurt van Bigoli’s huis, een week voordat de geruchten er waren over haar ontvoering door aliëns. Ik weet gewoon zeker dat La Chase er mee te maken heeft, die jongen was zijn zoon. Jean Marc la Chase, als ik de kans krijg!

Een paar pagina’s waren hierna verdwenen, maar Claire merkte er niet zo veel van, in haar hoofd klonk de stem van haar opa, die de woorden voorlas.

Vandaag ben ik met Alexander teruggekeerd uit Egypte. Het was een bijzondere reis. Het werd alleen verpest door die vervloekte tussenkomst van Jean Marc La Chase. Die man is nog jonger dan mijn zoon en toch kon hij ons aan! Hij heeft ons verslagen, hij heeft twee juwelen gestolen. Nu heeft hij niet alleen de juwelen, maar ook nog de informatie over hoe hij ze moet gebruiken. Gelukkig had ik de andere juwelen niet bij me. We zijn echter een van de juwelen kwijtgeraakt in de piramide. Alexander kon hem niet meer vinden. Nu hebben we er nog maar 5 over. Twee zijn er in de handen van Jean Marc, waar de andere drie zijn weet ik niet. Dat heb ik nooit geweten. Ik begin oud te worden, merk ik. Ik merk dat ik steeds minder dingen weet. Hopelijk vind Alexander dit boek, dan begrijpt hij alles en kan hij de juwelen in veiligheid brengen.

Het boek sloeg weer een hele tijd over. Claire kwam aan bij het einde. Ze zuchtte even en richtte zich weer tot het boek.

Het einde is gekomen, nu is het echt voorbij. Ik heb geen juwelen meer. Ik had zo gehoopt dat ik hier Cora mee terug zou krijgen, maar tevergeefs. Negen van de tien juwelen zijn in Sunset Valley. De tiende, het meest waardevolste van allemaal, lijkt compleet te zijn verdwenen. Ik hoop dat Alexander de zoektocht voortzet. Alles is zo veel groter dan alleen Cora’s verdwijning. Er is iets met die juwelen, maar ik weet nog steeds niet wat. Ik hoop alleen, dat het tiende juweel ooit veilig terug komt in Sunset Valley, zoals mijn vader dat heeft geprobeerd. Maar nu is het tijd



Het boek eindigde abrupt. Claire voelde dat er meer was. Haar opa was iets op het spoor, iets groots. Jean Marc la Chase, de duivel op de berg. Die man was iets van plan. Claire keek naar het jaartal dat in het boek stond. Het klopte wel, het was nu veertig jaar geleden. Jean Marc moest toen 16 zijn geweest, schatte ze. Die man was al vreselijk vanaf zijn geboorte. Claire verdreef de gedachte, die alleen maar haat opwekte. Ze legde het boek even opzij en stond op. “Wat nu?” mompelde ze. Ze voelde de aanwezigheid van iets in de kamer. Alsof haar opa uit het boek was gekropen. Ze keek in de spiegel. Het gevoel werd sterker, er was iets in deze kamer. Hoewel het haardvuur nog fel brandde, was het koud geworden in de kamer. Geschrokken keek ze achter zich toen ze wat hoorde, maar ze zag niets. Ook in de spiegel zag ze niets. Ze keek haarzelf aan en toen sloot ze haar ogen, ze had zoveel nieuwe maar vage informatie te verwerken. Plots kreeg ze kippenvel over haar hele lichaam. En toen was het heel stil in de kamer, in de hele villa van Van de Kerkhof. Het vuur doofde en de kamer was weer donker, zoals aan het begin van de avond.

Spannend!!!!!!! Echt Adoror dit is echt geweldig!!!! prachtig echt super




I LOVE De Huizen van sunset valley

Iets waar ik me zorgen over maak.

Kunnen jullie het wel volgen? Qua informatie? Of zijn er dingen onduidelijk? Of vaag? En spreken dingen elkaar tegen?

GEWELDIGGG!!
Het is echt knap hoe je je aan de foto's moet aanpassen vb; De aansteker!
Echt super goed. En dan dat stuk over dat ze iets hoort krijg ik helemaal de kriebels dat Alex erachter staat ofzo...
Echt super!

Liefs,

Echt geweldig!

Tuurlijk kan ik het nog volgen! Ik snap alles en ik vind het onwijs spannend

Tof, want soms snap ik het zelf niet meer. Ik ga vandaag lijstjes maken. Namen, plaatsen en vooral de weg die de juwelen hebben afgelegd.

En er lijken weer complicaties te komen met hoofdstuk twee. Het probleem dat kavels veranderde in grote blauwe gaten is nu ook gesignaleerd in de Huizen van Sunset Valley Save... En daarnaast heeft 't dimensie problemen. Sims zitten soms in de fundering vast, terwijl ze voor mij gezien gewoon in de gang staan. Er klopt niets meer van

Dat is echt zwaar K*T !

echt heel erg jammer..
ik hoop dat dat snel wordt opgeknapt.
x

O nee hè? Maar je huizen zijn toch niet weg?

In 1 save wel, maar ik heb er meerdere. Always backupping Dat moet wel bij de sims, want voor je het weet ben je alles kwijt.

Maar ik ben nu maar begonnen met schrijven aan het aller laatste stuk van hoofdstuk 1. Dat kunnen we vanmiddag online verwachten