Leuk!
En whooo, Luna

Lullaby? Origineel ;P
Maar dat Lullaby dan weer de heir moet worden ;|

Hoofdstuk 1

Het was een zwoele avond, en Rylan en ik waren net als zo vaak in de speeltuin te vinden. 'Ga je het ze vertellen?' vroeg ik aan Rylan. We deelden alles me elkaar, al jaren waren we beste vrienden. Qua uiterlijk leken we totaal niet op elkaar, want Rylan leek meer op onze vader, terwijl Luna en ik.. tja, op onze oma van vaderskant leken, werd ons altijd vertelt. Maar qua inerlijk waren we precies hetzelfde. Sommige mensen, zoals Luna, vonden het raar dat je zo goed bevriend kon zijn met je bloedeigen broer, maar daar trokken we ons niks van aan.


'Mmm.. ik weet niet.. Hoe zouden ze reageren?' Een paar weken geleden had Rylan me vertelt dat hij op jongens viel. Ik had er natuurlijk niks op tegen, maar onze ouders wisten het nog niet. 'Ze kunnen moeilijker erger reageren dan toen Luna zei dat ze die beurs af ging wijzen en dat ze graag een wereldreis wilde gaan maken..' Luna was een echt alternatief type. Ze had geen enkele echte ambitie, maar haalde wel goede cijfers op school. Vandaar dat ze een beurs had gekregen voor de beste universiteit in de omgeving, maar Luna die geen zak om een goede opleiding gaf, had hem afgewezen.


En hoe onze ouders gereageerd hadden.. Toen ze hoorden dat ze die beurs kreeg, waren ze ongelofelijk trots geweest.. En toen Luna hem vervolgens afwees.. Zacht uitgedrukt waren ze boos en ook erg teleurgesteld geweest. 'Als ze net als bij Luun zouden reageren.. Man, wat zou ik me dan klote voelen..'


'Ry, ze kunnen toch niet zo reageren.. Kijk, wat Luun deed was.. Nou ja, laten we het maar op lichtelijk gestoord houden.. Als ik zo'n beurs had gekregen, zou ik hem echt niet hebben afgewezen, maar helaas..' Rylan was in gedachten verzonken. 'Weet jij al wat je.. nou, wat je later wil..?' Ik zuchtte en keek voor me uit. Wel eens had ik erover nagedacht, maar ik wist dat ik hem pijn kon doen met de waarheid. Aan de andere kant, hij vertelde me ook alles, en als het door zou gaan.. Ik besloot om het nu te vertellen, het waren toch slechts plannen.


'Ik.. Nou, ik heb er wel eens aan gedacht om naar.. naar Appaloosa Plains te verhuizen.. Het is een rustig dorp, en.. nou ja, ik wil graag kinderen.. en misschien ook wel een paardenranch.. Ik wil gewoon niet dat mijn kinderen hier in de stad opgroeien'. Rylan staarde voor zich uit. 'Dus dan zien we elkaar niet meer?'


Voordat ik antwoord kon geven, plofte Luna neer op de laatste schommel en zette zich af. 'Zo mensen, nog iets leuks gebeurd?' Rylan zat nog steeds voor zich uit te staren. Fijn, ik had er nu al een puinhoop van gemaakt. 'Nou, we zaten over later te praten..' Luna trok een wenkbrauw op. 'Hebben jullie nog plannen dan? Ik dacht dat jullie hier bij pa en ma zouden blijven wonen..' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik wilde misschien naar Appaloosa Plains verhuizen..'


'Dus dan blijven pa en ma alleen hier? Ik ga nog steeds op wereldreis, en Rylan volgt jou natuurlijk'. Toen stond ze op. 'Maar ja, jullie zeggen toch niks, dus dan kan ik net zo goed gewoon weg gaan'.


'Ry, dat is niet eens zo'n slecht idee! Waarom ga je niet gewoon mee naar Appaloosa, dan kunnen we samen een ranch oprichten, en leuke jongens spotten en..' Als Rylan meeging zou alles perfect zijn. Rylan keek me aan, met een mengeling van ongeloof en woede. 'Dus dan krijgt Luna gelijk, dan volg ik je gewoon als je hondje?' Verbrouweerd keek ik hem aan. 'Dus.. dus je blijft hier?' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik weet het niet.. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen..' Na dat gezegd te hebben stond hij op en liep weg. Mijn ogen vulden zich met tranen, maar ik hield ze tegen.

Awesomeee ;D
Dit is je leukste dagboek ^^ Sowieso :3

Super!

Zo, dat waren wel veel updates in zo'n korte tijd
Maar ze zijn echt leuk!

Leuuk :3

Leuk leuk leukkk

Hoofdstuk 2

'Wat?!' Nee, het kon niet waar zijn. Mijn moeder had net vertelt dat.. dat Rylan en ik niet echt broer en zus waren. Luna en ik waren afkomstig van een ander. Wie dan onze vader mocht zijn kon ze niet duidelijk maken, ze kon ons slechts vertellen dat het niet Jimmy was. Natuurlijk had ik me wel eens afgevraagd waarom Luna en ik er anders uit zagen, en toen we ernaar gevraagd hadden, hadden ze gezegd dat het van een of andere verre vage persoon was die we nooit hadden gekend. En nu besefte ik waar we mee waren opgegroeid. Alle liefde van onze 'ouders' bestond uit leugens.


Ik stond op en liep de deur uit. Het was allemaal te veel. Ik zou nu meteen naar Appaloosa Plains vertrekken, en ik zou alles achter me laten. Een andere weg zag ik niet. 'Wacht' zei een stem achter me.


'Rylan?' fluisterde ik. Ik was helemaal vergeten afscheid te nemen. Nu pas besefte ik dat ik hem waarschijnlijk nooit meer zou zien, en dat dat ook gold voor Luna. 'Ik ga mee'. Nadat hij dat had gezegd draaide me om. 'Echt?' Hij knikte.


'Ry' fluisterde ik, en er liepen tranen over mijn wangen. 'Kom' zei hij, en hij sleepte me mee naar de taxi. 'We gaan nu naar Appaloosa, en we laten dit allemaal achter ons..' En ik wist dat het ons ging lukken. De sporen van de tranen zaten nog op mijn wangen terwijl we in de taxi stapten


De tijd ging ongelofelijk snel. Rylan had, tot mijn jaloezie, al een man gevonden, en woonde nu samen met hem. Ook hadden ze een klein kindje geadopteerd. Natuurlijk was ik blij voor hem, maar wat wilde ik graag een kindje. In gedachten verzonken haalde ik Dahlia uit haar stal, en besteeg haar. Al snel galopeerden we door Appaloosa Plains. Het deed me goed om even wat afleiding te hebben en de wind door mijn haren te voelen. Toen hoorde ik nog meer hoeven.


Een ruiter haalde me in, en bleef langs me rijden. 'Mag ik meerijden?' Ik haalde mijn schouders op en mompelde: 'Oke'. Misschien dat ik met beter zou voelen in gezelschap van een persoon, en dit was niet zomaar een persoon, nee, toen ik hem goed bekeek viel het me op dat hij een leuke jongen was van mijn leeftijd. Dus besloot ik een gesprek met hem aan te knopen. 'Mooi paard..' Hij glimlachte naar me. God, hij zag er zo schattig uit met zijn glimlach. 'Ja, ik weet het.. Ik heb hem al sinds hij een veulen was..' Hij klopte het paard op zijn nek 'Toch Shadow..' Ik moest giechelen, en hij keek me vragend aan. 'Naja, ik moest gewoon giechelen om de naam.. Mijn achternaam is Shadows.. Ik ben trouwens Lullaby'.


'Mmm.. dan ben je vast nieuw hier.. Anyway, ik ben Joey'. Verlegen glimlachte hij naar me, en god, wat was hij schattig. Door mijn telefoon werd ik uit mijn trance gerukt. 'Hai' mompelde ik nadat ik de telefoon had opgenomen, en toen ik hoorde wie het was zuchtte ik. Mijn moeder belde ongelofelijk vaak, en ze had me al die keren gezegd dat ze naar me toe wilde komen, maar ik hoefde haar niet meer te zien. Daarom drukte ik het gesprek weg. Joey keek me vragend aan. Aangezien ik geen zin had om te praten, keek ik op mijn telefoon en zag dat het al laat was. 'Ik moet gaan..' mompelde ik, en ik wilde wegrijden, maar Joey trok aan mijn teugels.


'Zie ik je nog?' mompelde hij met een rood hoofd. Ook mijn wangen werden warm, en verlegen stamelde ik: 'Nou.. wat dacht je van morgen middag?' Opgelucht keek hij me aan, en trok zijn schouders op. 'Is goed, morgen, hier?' Ik knikte, en ik probeerde heel hard niet zijn kant op te staren, want niet lukte. Hij was al even verlegen, maar voordat hij wegreed boog hij zich nog even naar me toe en gaf me een kusje op mijn wang. Met nog altijd een rood hoofd, maar met een gelukkig gevoel, reed ik naar huis.

ahh

Rylan is geweldig :3
Waarom is hij geen heir? Maar jah, snel updaten.
En had ik deze al een keer gelezen? ;o

Omdat ik die jou had gestuurd.. Omdat Rylan gay is :3

wat schattig ;P

Wat lief!

Hoofdstuk 3

Samen met Dahlia liep ik het strandje op. Toen we waren aangekomen maakte ik haar los en liep naar het strandhuisje, en ik kon alleen nog maar aan gisteren denken. Ja, ik wist dat het krankzinnig was om nu al te zeggen dat ik Joey leuk vond, al helemaal omdat ik hem niet kende. Hallo, ik wist zijn achternaam niet eens! Maar toch voelde ik iets.. Gisteren had hij me in verlegenheid gebracht, iets wat ik nog nooit met een jongen had meegemaakt.


Ik ging op een van de ligstoelen zitten en dacht na. Ja, ik had iets gevoeld. Het had gevoeld net alsof iets ons verbond.. Dat klonk natuurlijk belachelijk. Maar wat was het dan, liefde op het eerste gezicht? Er was beslist iets geweest, en ik vond hem al leuk zonder dat ik hem echt kende..


Toen zag ik dat Joey aankwam lopen, en sprong ik op. 'Hai' mompelde ik, en ik voelde me meteen zenuwachtig. De drang om te giechelen was in elk geval erg hoog. 'Hoi' zei Joey, die er net zo gespannen uitzag als ik me voelde. 'Eh.. nou.. wat wil.. eh.. wat wil je gaan doen?' perste ik eruit. Oh man, ik gedroeg me net als een verliefde puber. 'Wat dacht je van.. iets gaan eten?' Ik knikte als goedkeuring, en zag dat hij opgelucht ademhaalde.


En na ons eerste afspraakje volgden er nog meer. Na een jaar waarin we steeds hechter werden, vroeg Joey me ten huwelijk, en natuurlijk zei ik ja. Nog altijd had ik een speciaal gevoel bij hem, net alsof de puzzel compleet was als we samen waren.


Onze trouwdag was perfect. We wilden het echt hebben zoals bij ons paste, en daarom trouwden we op het strand in zomerkleding. Slechts met z'n tweeën en iemand die de bruiloft leidde. Maar ik had het gevoel dat het nog niet helemaal compleet was, en ik wist wat ik miste. Een klein lief kindje.


En toen we hoorden dat ik een kindje verwachtte, waren we ongelofelijk gelukkig. Want wat was er mooier dan zelf een gezinnetje stichten, samen met je zielsverwant? Op dat moment had ik het gevoel dat er niks mis kon gaan, want mijn leven was perfect. Natuurlijk had zwanger zijn zo zijn slechte kanten, maar samen met Joey zou ik eruit komen, en we zouden er een klein mooi kindje voor terugkrijgen.


Na negen maanden begonnen de weeën. Nooit had ik me kunnen voorstellen dat iets zo'n pijn kon doen, en omdat Joey en ik totaal niet wisten van wat we moesten doen, reden we naar het ziekenhuis.


En we kregen er een kleintje voor terug. Zijn naam was Seth, en Joey en ik waren nu al dol op hem. Ik had altijd kinderen gewild, maar ik had me nooit kunnen voorstellen dat het zo'n lief klein wondertje zou zijn, die gewoon van mij en Joey af kwam. Nadat ik Seth had gekregen, wist ik een ding zeker: Ik wilde nog meer kinderen.

- - - - - - - - - - - - - - - - - -
Nogal een saaie update, maarjaa, dat moet even voordat de drama kan beginnen
Wel ongelofelijk dat G7 alweer geboren is! ;o

Lief

niet saai D:
Wat schattig

G7 al ;o
En ik durf te wedden dat Seth schattig wordt, of anders verander je hem wel

Leuuk dagboek en schattig zo'n perfect leventjee

Hoofdstuk 4

'Goed zo Seth!' zei ik, en ik klapte voor hem. Glunderend keek de kleine peuter me aan, waarna hij nog een keer op de xylofoon sloeg. Ik zuchtte, uitgeput van deze laatste maanden, het was ook zo veel. Zo'n 3 maanden geleden had ik gehoord dat ik weer zwanger was, iets wat me ongelofelijk blij maakte, maar Seth groeide op, en was een wilde peuter die je geen seconde uit het oog kon verliezen. Daarbuiten moest ik ook nog het huishouden doen, en dat alles is voor een zwangere erg uitputtend.


Nadat ik er zeker van was dat Seth helemaal opging in zijn spelletje, keek ik achterom. Zoals gewoonlijk zat Joey voor zich uit te staren, en ik voelde een vlaag van bezorgdheid door me heen gaan. Ik wist dat er iets was, iets wat hij voor me verborg, maar ik had totaal geen idee van wat het was. De laatste tijd deed hij haast niets. Hij ging niet meer naar zijn werk, deed nooit meer iets aan het huishouden en deed niets meer met Seth en mij. Voor zover ik wist ging hij zelfs niet meer naar buiten, alleen als dat hoogst noodzakelijk was.


Na een paar maanden kon ik het niet meer aanzien. Nadat ik Seth op bed had gelegd, ging ik naast hem op de bank zitten, en een tijd lang zwegen we allebei. Toen kon ik me niet meer inhouden, ik moest weten wat er in zijn hoofd omging. 'Joey.. Alsjeblieft, vertel me wat er aan de hand is..' Ik was zo bang voor het antwoord dat het er slechts als een gefluister uitkwam. Joey staarde nog steeds strak voor zich uit, en zei niets. 'Joey.. ik weet niet wat er is, maar zeg het me, we kunnen er samen uitkomen..'


'Nee, het komt niet goed, het kan niet meer goed komen!' sneerde Joey ineens, en ik schrok. Na zijn uitbarsting durfde ik niets meer te zeggen, dus staarde ik voor me uit, en de tranen prikten in mijn ogen. Wat hield hij voor me verborgen? Wat zou niet meer goed komen? Ik slikte, en raapte al mijn moed bij elkaar om het opnieuw te vragen. 'Joey.. Zelfs al is er geen oplossing, vertel het me, ik heb het recht om het te weten.' Ik zag hoe hij zijn ogen sloot, en diep adem haalde.


Hij opende zijn ogen, en mompelde: 'Ik ben ziek, ze hebben gecontstanteerd dat ik een tumor heb.. Een kwaadaardige tumor.'