FANTASTISCH!!!!

Adoror ik kan niet wachten. IK WIL ZO GRAAG HET SPANNENDE EINDE LEZEN! IK BEN ECHT BENIEUWD!
Ik hoop snel te zien.

Hoofdstuk 1
Familie van de Kerkhof
Bezoek bij ’t ontbijt



Alex’ wekker liep af. Hij voelde zich heerlijk uitgerust en bleef nog eventjes lekker in bed liggen, terwijl hij zijn gedachten op de vrije loop liet gaan. Vandaag zou het dan echt beginnen. Hij en Lorena hadden alles goed voorbereid en het was nu dus tijd geworden om te beginnen met werken. Alex had al goede ideeën in zijn hoofd zitten waar hij mee wilde beginnen, al was hij bang dat hij daarmee de familie Koopman en de familie La Chase tegen zou komen. Aan de andere kant wilde hij dolgraag zijn krachten tonen en laten zien dat de familie van der Kerkhof niet was verdwenen. Hij moest zich gelukkig prijzen met Lorena, bedacht hij zich. Hij gleed uit bed en liep naar de badkamer. Hij hoorde Claire al zingen.

Claire zat voor haar kaptafel en was vrolijk. Het was een heerlijke ochtend, ze had zin in een prachtige dag. Het kantoor van Alex en de kamer van Chester had ze prachtig ingericht en vanmiddag ging ze naar de stad om eens rond te kijken wat voor pareltjes ze kon vinden voor de villa op de heuvel, die al flink gevorderd was in de renovatie. Ze borstelde haar haar en glimlachte naar zichzelf in de spiegel. Zo meteen ging ze eens lekkere pannenkoeken bakken, bedacht ze zich.

Chester werd wakker door de heerlijke geur van versgemaakte pannenkoeken. Met een glimlach stond hij op en schoot hij snel in zijn kleren om naar de eetkamer te gaan. Snel wat pannenkoeken eten en dan weer naar Riverview, had hij in zijn gedachte. Hij had weer afgesproken met wat vrienden en hij wilde niet te laat komen, al moest hij zijn moeder dan wel vragen of ze hem wilde brengen, of hij moest een taxi nemen.

“Pannenkoeken, lekker” zei Chester terwijl hij verlekkerd naar de pan keek, waar Claire pannenkoeken in bakte. “Ja lieverd, ze zijn zo klaar.” Zei Claire. Chester keek naar buiten, waar hij iemand langs zag lopen en een seconde later hoorde hij de bel. “Ik ga wel open doen,” zei Alex, die een goed idee had wie het was.



“Hey, wat ben je vroeg!” hoorde Chester vanuit de woonkamer. Hij vroeg zich af tegen wie Alex het had. “Ja, ik weet het. “ Chester hoorde overduidelijk een vrouwenstem en nieuwsgierig wierp hij een blik in de woonkamer. “Geef je jas maar, dan hang ik hem op.”
Even later kwamen Alex en Lorena de kamer ingelopen. “Lorena, dit is Chester,” zei Alex, “De zoon van Claire.” “Hallo” Lorena schudde hem vriendelijk de hand, Chester kon niet zo veel uitbrengen, zo groot was de indruk die Lorena op hem maakte. Lorena glimlachte. Claire draaide zich eventjes om, “Goeiemorgen!” zei ze met een vrolijke, gemaakte glimlach. Van haar humeur van de ochtend was niet zoveel meer over. Ze had niet gerekend op Lorena en haar aanwezigheid had een vervelende invloed op Claire. “Wat leuk dat je er al bent,” zei Alex weer, “We ontbijten even en dan gaan we aan de slag, het kantoor is prachtig, nietwaar Claire?”



“Ja, dat moet ook wel als ik het heb gemaakt hé,” zei Claire, botter dan ze had gewild. Ze voelde Lorena’s aanwezigheid achter haar. Het was erg onprettig. Er was iets met haar wat niet klopte, Claire kon niet precies benoemen wat. Ze concentreerde zich op de pannenkoeken, maar kon er niets aan doen dat haar hersens maalde over wat er niet klopte aan Lorena. Claire besloot, om zichzelf rust te geven, dat het een dubbele agenda moest zijn. Toch was ze daar diep van binnen niet tevreden over, en ze besloot dat ze op onderzoek uit moest gaan. Als ze nu even de tijd had om strakjes, als Lorena en Alex in het kantoor waren, eens te snuffelen in haar jas. Misschien zou ze wel vinden wat ze zocht. Nu moest ze nog eventjes goed weer spelen en haar gemaakte, geweldige zelve bovenhalen om Lorena niet wantrouwig te maken. “Zeg, eet je mee?” met een gemaakte, brede glimlach keek ze achter zich, naar Lorena.



“Nee hoor, maar dankjewel,” zei Lorena met eenzelfde gemaakte blik. “Ik kom er wel eventjes bij zitten, als je het goed vind.” Ze keek daarbij duidelijk Alex aan. Lorena merkte dat Claire haar aanwezigheid niet op prijs stelde, maar dat vond ze totaal niet erg. Ze had goede instructies gekregen van haar baas en had geen enkele aanwijzing bij, waaraan een speurneus, wie dan ook, achter haar ware identiteit zou kunnen komen. “We kunnen alvast wat zaken bespreken, zodat ze zo direct kunnen beginnen. Chester liep ondertussen ongeïnteresseerd naar de tafel toe en Claire zorgde dat de pannenkoeken op een groot bord kwamen te liggen. “Zorg jij even voor de borden en bestek, lieverd. “ zei ze tegen Chester, die weer terug liep en zwijgend deed wat Claire hem vroeg. Alle aandacht in de kamer ging toch uit naar Lorena en Alex. “Is goed,” antwoordde Alex glimlachend op haar vraag, “Kom, dan gaan we zitten.” Zei Alex en hij liep met Lorena naar de eettafel. Chester zette de borden neer en liep mokkend terug om het bestek te halen, terwijl Claire langs hem heen liep met de pannenkoeken.



Het ontbijt ging moeizaam voorbij. Claire en Chester zwegen demonstrerend terwijl Lorena ongegeneerd Alex bespeelde met mooie woorden en al goed voorbereiden plannen. Claire kon het moeilijk aanzien hoe haar broer gemakkelijk viel voor het mooie plaatje dat Lorena hem voorschotelde. Ze kon maar moeilijk geloven dat het echt zo was, alles wat ze zei. Maargoed, ze moest niet bazig zijn en haar broer willen beschermen. Het was Claire een aantal jaar geleden wel duidelijk gemaakt dat ze dat absoluut niet mocht doen. Ze nam een hap van haar pannenkoek, en ze werd weer een stuk vrolijker. Hij smaakte heerlijk. Ze keek naar Chester, die ook lekker zat te smullen. “Goed,” zei Alex, toen iedereen klaar was met eten. “Lorena, zullen we dan maar naar het kantoor gaan, we hebben genoeg te doen vandaag, niet waar?” Lorena stond glimlachend op, terwijl Claire al was opgestaan om de borden in de keuken te zetten. “Dat is goed, laten we gelijk beginnen.” Ze wachtte tot Alex was opgestaan. Hij ging haar voor naar het kantoor. Chester zuchtte, toen Lorena eindelijk weg was. Claire zei niets en begon de borden af te wassen. Hij deed geen moeite om haar te gaan helpen.



Chester zat nog rustig op z’n stoel de krant te lezen, terwijl Claire zich steeds bozer maakte om de hele situatie. Alex liet zich zo gemakkelijk beïnvloeden, dat had ze al gevreesd, maar nu had ze het ook werkelijk met haar eigen ogen gezien. Terwijl ze de borden schoon schrobde met de afdroogdoek en zette hem nogal hardhandig in het kastje. Chester keek geïrriteerd op, maar zei niets. Hij moest haar nog vrolijk zien te krijgen, zodat hij haar kon vragen hem te brengen, aangezien hij niet zo veel geld meer had en het niet allemaal aan een taxi wilde besteden. “Mam…” vroeg hij voorzichtig. Claire keek zijn kant op, en als blikken konden doden, was dit het eerste slachtoffer dat door Claire’s hand zou vallen. Ze gooide de afdroogdoek weg en liep boos naar de tafel toe. Even bleef ze staan, maar toen besloot ze gewoon te doen wat ze wilde. Zonder iets te zeggen tegen Chester liep ze naar de deuren toe. Nijdig deed ze hem open, en zonder iets of iemand een andere blik waardig te gunnen liep ze naar het meer.

GREAT!

Ik hoop dat dit mijn bijna twee weken durende afwezigheid goed maakt

nou zeker weten.. .. ik hoop dat het goed is dat je 2 weken weg bent.. veel plezier dan, of veel sterkte dan...

Ik doelde op mijn afgelopen afwezigheid, met nieuwe delen van het verhaal. Hoe de komende tijd gaat lopen weet ik niet, maar als dat mijn verhaal beïnvloed, horen jullie dat wel

ohh nu weet ik wat ik heb gemist de laatste weken...

nou iedereen kan stoppen met zoeken . ..

dat was jij en je mooie verhaal.. echt heel goed geschreven.. en ben heel erg benieuwt hoe het gaat lopen dan..

Dat heb je zeker goed gemaakt!
BEDANKTT

Inderdaad een zeer goed stukje!

GEWELDIG! IK kan niet wachten tot het spannende!

Wat gebeurde er nou met de deur bij vd Kerkhof

Die deur komt nog wel aan bod, ben maar niet bang

Spannend. SPannend. Spannend.

Kan niet wachten...

Ik heb misschien slecht nieuws, helaas. Door de laatste patch van Sims 3 is alles helemaal verkeerd gegaan en in 1 save zijn bijna alle kavels verdwenen. Dit is niet de eerste keer dat ik een tegenslag heb, maar ik geef nog steeds niet op.

Van hoofdstuk 1 kan bijna alles nog worden gepost zoals het was, daarna is er een grote kans dat een boel wijzigingen worden aangebracht, ik houd jullie op de hoogte.

Vervelend voor jee!
Ik hoop dat alles goed komt!
Ik heb problemen met mijn sims WA echt zóó irritant , kan ik niet met andere sims praten op een of andere manier, misschien dat jij een idee hebt hoe ik het kan oplossen misschien heb jij een beetje ervaring met dat soort dingen?!
Ik heb ook een Topic over dus...
Heel veel succes!!!

Groetjes, Liefs,

Bodil.

Hoofdstuk 1
Familie Koopman
Babettes verantwoording



“Lieverd, ik ga naar kantoor,” ze voelde een kus op haar voorhoofd gedrukt nadat ze de zachte stem van James de woorden had horen zeggen. Dian opende haar ogen en zag hem nog net de kamer uitlopen. “Hey, hey Lieverd” ze kwam overeind en haastte zich naar hem toe, “Waar ga je naartoe?” vroeg ze. James draaide zich om, net voor hij de slaapkamer uit liep. “Ik ga alvast naar kantoor, omdat ik er gisteren niet was.” Hij glimlachte. Dian knipperde even met haar ogen en bleef tegen de muur hangen. “Ik kom vanmiddag pas,” zei ze, nadat ze eerst diep had nagedacht over welke dag het nu was. “Ik regel eerst thuis wat zaken en dan ontmoet ik je vanmiddag in de lobby, oké?” James knikte, “Tot vanmiddag.”
Haar vingers tikte nijdig over het toetsenbord, terwijl ze haar presentatie uittypte. Ze had juist en kort ontbijt achter haar kiezen zitten, dat ze alleen op haar kamer had opgegeten. Ze spitste haar oren, toen ze het getik van hakken op de gang hoorde. Het verbaasde haar ook niet dat de deur plotseling open ging. “Ik heb je gemist bij het ontbijt,” zei Babette, “En ik belde James, je was ook niet op kantoor.” Dian knikte “Klopt, ik werk thuis. Ik stel de presentatie op en ik maak een brief aan Jean Marc la Chase, over de verkoop van de diamanten. We hebben gisteren besloten dat het doorgaat.” Dian klonk kil, ze was nog boos op haar zus. Babette voelde eerst woede opkomen, maar kalmeerde snel. “Lieve Dian, zonder mijn handtekening kom je nergens. Als je me zoekt, ik ga even naar het dorp en daarna werk ik thuis.” Babette draaide zich om, terwijl Dian kwaad op stond. De deur werd voor haar neus dichtgegooid.



“Babette wacht!” Babette verstijfde meteen, maar draaide zich niet om. Dian gooide de voordeur achter haar dicht en liep snel de trap af. Bij de heg bleef ze stil staan. “Je zet je handtekening, Babette. De verkoop van de diamanten levert ons meer op dan alleen geld. We gaan een samenwerking aan met Jean. Ik weet dat het een vijand van papa was, maar hij zou zich omdraaien in z’n graf als we met van de Kerkhof gingen samenwerken, niet dat daar nu zoveel mee… Weet je, ik hoef je helemaal geen verantwoording af te leggen! Je hebt te doen wat het beste is!” Babette bleef haar zus ongeïnteresseerd aankijken. “Ben je klaar?” vroeg ze, toen Dian weer een tijdje stil was. ER heerste een ongezonde spanning. Dian sloeg haar armen over elkaar en zei nog steeds niet. “Goed, ik ga naar het dorp, als je het niet erg vind.” Ze draaide zich om en liep naar haar auto. Dian wachtte niet lang en rende naar Babette toe. Ze pakte haar pols vast, “Jij gaat nergens heen. Ik wil dat je doet wat ik zeg, vanmiddag is de laatste vergadering over de diamanten en dan zal de definitieve beslissing vallen. En jij gaat voor stemmen, heb je dat begrepen?!”



“Ik bepaal zelf wat ik doe!” verweerde Babette zich. Ze trok haar pols los, “Ik vind dat er beter e oplossingen zijn dan erfstukken verkopen aan een vijandelijke familie! Dian, we zijn niet een grote groep mensen, wij, de familie, moeten samen werken!” Afwachtend bleef ze staan. Dian glimlachte, “Je klinkt als onze oom, weet je dat. De familie, kom op! Dit gaat om meer, dit gaat om geld. Zodra ons bedrijf weer aan de top is zetten we La Chase aan de kant en kopen we ze op. En trouwens…” Dians opgekropte woede kwam er langzaam uit. “Waar was je gisteren?! Als je het zo belangrijk vind? Er was een belangrijke vergadering Babette!” Babette zuchtte, nu kon ze er niet onderuit. De waarheid was dat ze totaal niets om het bedrijf gaf. Het enige waarom ze nog steeds in de directie zat was om haar zusje te dwarsbomen, de overambitieuze trut met haar grootste wereldoverheersende plannen. “Ik had wat anders te doen,” zei ze, haar argumenten van net werden zwakker. “Iets anders te doen?! Het gaat om de toekomst van ons bedrijf en onze familie! Niet zomaar iets waar je zonder de hele familie te bespreken!” riep Dian kwaad uit. Babette keek verbaasd boven haar zonnebril uit, “De hele familie? Waren mama en Arnoud er ook niet?” Dian keek nog steeds even kwaad haar aan, “Ja! Ik was alleen met een stelletje bobo’s! Weet je hoe dat overkomt?! Het vertrouwen in het bedrijf is aan het verdwijnen Babette, we hebben niet lang meer!” Babette zuchtte gefrustreerd, “Ik heb er genoeg van, Dian! Het.Kan.Me.Niet.Schelen!” ze draaide zich om en stapte zonder ook maar een beetje aandacht aan de tirade van Dian te besteden in haar auto.



Dian rende naar de auto toe en tikte op haar raam. “Hey! HEY!” schreeuwde ze kwaad. “WE ZIJN NOG NIET UIGERPRAAT OKE!” Babette keek kwaad naar Dian, en ondertussen startte ze haar auto. Dian stapte achteruit, toen Babette hard achteruit reed naar de uitgang van het landgoed. Dian rende haar achterna, kwaad schreeuwend. Babette gaf geen aandacht meer aan haar zus. Stoïcijns reed ze richting het dorp, het oude landgoed en zijn stijve tradities achter haar latend. Ze moest misschien eens wat voor zichzelf zoeken. Misschien werd het tijd, om op eigen benen te gaan staan en haar Koopman naam weg te gooien en in te wisselen voor Kenji’s achternaam. Dromerig glimlachte ze, Kenji en Babette Fey, dat zou prachtig zijn. Ze zocht zijn nummer op in haar telefoon, ze moest het hem eens voorstellen.



Dian bleef haar zus nakijken tot ze was verdwenen. Ze nam een besluit. “Er moeten dingen veranderen” fluisterde ze tegen zichzelf. Ze draaide zich om en keek naar het standbeeld, dat trots rechtstond op haar sokkel. Er moesten ook echt dingen veranderen, er moesten dingen verdwijnen. Ze keek naar haar slaapkamer, vanmiddag zou ze James’ loyaliteit eens testen. Babette, die zou zo zijn verdwenen. En ze moest natuurlijk contact op nemen met haar oom. Ze glimlachte positief. De toekomst zag er goed uit en ze wist, ze voelde het gewoon, dat alles goed ging komen. “De Koopmans zullen zegevieren, en niemand die me in de weg gaat lopen,” zei ze tegen zichzelf, en ze lachte kort, maar zeer kwaadaardig.

oeh.. spanned. Dat lachje maakte me wel bang!

Ik kan niet wachten op meer Adoror!