Yeah!! Een verhaal waardoor je benieuwd bent naar de rest én goed geschreven, niet te uitleggerig, helemaal toppie. Doorgaan svp

Update 2.

De avond begon al in te vallen toen Robbert een seintje van zijn agent kreeg. Ja, inderdaad, de zoveelste keer die dag. Privacy? Sinds Zoey hem had omgepraat om een band te beginnen bij het entertainmentbureau van haar oom kende hij dat woord niet meer. Tijd voor jezelf? Ja, als je geluk had in de weinig uurtjes slaap... Daarom kon hij dan ook genieten van het beetje vrije tijd die deze zondagmiddag had, doorbrengend in de tuin van het zakenterrein, spelend op zijn bas.



"Hallo daar Robster! Hahaha, dat is me nog eens een goeie hè. Rob en ster, dus Robster, hahaha." Robbert rolde met zijn ogen en deed alles behalve hard mee lachen.
"Ja, echt, je overtreft jezelf iedere dag weer. Maar goed. Waarom stoor je me?" Hij was normaal niet zo chagrijnig uit gevallen, helemaal niet zelfs, maar het grapje van zijn agent schoot hem in het verkeerde keelgat.
"O. Nou, je moet vanavond naar die nieuwe schuurdiscotheek en daar samen met Zoëster, dat klinkt als zeester, hahaha, nou maar, daar moet je dus heen en daar moet je dus even een paar uurtjes swingen op de dansvloer. You know, baby, voetjes van de vloer! Maarre, ik moet hangen!"



Robbert zuchtte diep. Ten eerste had hij heus geen knettergekke manager van halverwege zestig die dacht dat hij nog zestien was. En ten tweede wist hij dat Zoey het niet kon waarderen dat hij had ingestemd - of beter gezegd niet had tegengestribbeld - om weer een avond dansend door te brengen.
"Zoey?" Hij drukte een zoen op haar mond omdat hij wist dat hij zo de boodschap kon sussen.



"Hm. Waar was dat goed voor?" Helaas voor Robbert was zijn vrouw niet zo onoplettend dat ze dit zomaar aan zich voorbij zou laten gaan.
"Zeg, je bent mijn vrouw, ik mag je toch wel gewoon zoenen als ik daar zin in heb?" Ondertussen bekokstoofde hij een plannetje om haar mee te nemen naar de discotheek.
"Ik ken jou mannetje, wat wil je precies allemaal voor elkaar krijgen?" Ze kneep haar ogen tot spleetjes en maakte er een groot gebaar bij.



"Ik kan er niets aandoen! We moeten gewoon een paar uurtjes dansen in een nieuwe club. Het is goed voor de publiciteit. En ja, ik zou ook liever naar bed gaan, maar dat kan nu eenmaal niet." Robbert trok er een vergoelijkt gezicht bij. Zoey nam een diepe teug adem en heel even dacht hij dat ze los zou barsten in een tirade. Die hij dan weer zou moeten stoppen voor er fotografen lucht van zouden krijgen.



"Oké. Het is al goed. We gaan wel dansen. Maar ik wil het straks ergens met je over hebben dus we maken het niet te laat." Ze gaf hem een snel kusje en draaide daarna om. Liep de tent binnen alsof ze een doodgewone vrouw was en sprong op de bar om flink los te gaan. Robbert kreeg het er warm van zoals ze los stond te gaan. Dat in combinatie met het vele geduld dat ze hem gaf en de toestemming om verplicht uit te gaan, maakte dat ze de wereld voor hem betekende.



Ze sprong van de bar af alsof er niets was voorgevallen en trok hem mee naar de dansvloer. De muziek zette steeds luider aan en hoe verder de avond vorderde, hoe losser de twee werden.
"Het is nog best oké hier!" schreeuwde ze boven al het lawaai uit. Hij knikte instemmend.
"Maar je wilde toch vroeg naar huis?" Gooide hij nu in het gesprek.
"Ach, dat ene uurtje doet het hem niet, bovendien, het was goed voor onze publiciteit toch?!" En weer weg was ze. Een nummertje aanvragen bij de dj, een aantal handtekeningen uitdelen en een babbeltje maken met de mixoloog.



Eenmaal na sluitingstijd - veel later dan Zoey eigenlijk had willen gaan - was ze toch blij dat ze weer buiten stond. Ze proefde de smaak van frisse lucht op haar tong en keek de straat uit. De stad was nog niet eens zo heel lelijk. Zolang het maar donker was. Ze hoorde dat Robbert de laatste dingen zei tegen een fan en wachtte geduldig af tot hij zou verschijnen.



Eindelijk lagen ze in bed. Vijf uur. Dat was nog netjes voor een zondagavond, helaas moesten ze de volgende dag weer bij de baas verschijnen om verslag te doen van hun optreden vrijdagavond. Maar dat kwam later, nu wilde Zoey eerst praten.
"Zeg, Rob, heb jij nou nooit het gevoel dat je dit zat bent? Ik bedoel, al dat gesleep en gesjouw naar al die tenten en nooit eens een avondje gewoon, wij tweetjes. De laatste keer dat we dat hadden was tijdens de bruiloft en zelfs daar was nog paparazzi bij..." Ze nestelde zich tegen hem aan terwijl ze hier over prakiseerde.



"Je bedoelt of ik nooit de behoefte heb aan een normaal leven? Ja, soms wel. Maar we hebben hier voor gekozen en we wisten dat het zo zou zijn. We kunnen nu niet meer terug." Hij haalde zijn schouders op.
"Dat weet ik. Ik heb gewoon, de drang om, iets buiten het boekje om te doen, iets te doen waardoor ik controle over mijn leven heb. Enne, ik weet niet, behoefte aan een ander soort drukte om me heen. Een kindje." Robbert leek even te schrikken van deze mededeling maar glimlachte al snel.



"Dat zie ik wel zitten. Maar kan je dat wel aan? Ik bedoel, de werkdruk, het sterrendom en zwanger zijn?" Zoey sloeg een onwetende zucht.
"Dat kunnen we alleen maar weten door het uit te proberen toch?" Er ontstond een ontdeugende blik op haar gezicht en ze keek Robbert verliefd aan.
"Als jij het zegt, schatje."

Leuk !

cooooooooooooool.
Leuke update.
Ben benieuwd, snel updaten.

Leuk! Ga ik zeker volgen!

Hihi, hun eerste kindje is inmiddels geboren. Ik ga nog niet verklappen hoe en wat, maar er is nu een grote verhuizing bezig want dat kleine priegelappartementje werkte niet. (Was trouwens ook heel onhandig met foto's maken). Gelukkig heb ik nog foto's liggen voor twee of misschien drie updates (en ik moet nog een geboortekaartje maken natuurlijk), dus ik kan jullie vast nog wel even zoet houden . Alleen mijn simmies worden oud dus ik ben nu op zoek naar een manier om ze te verjongen :') Ik speelde al met de familie voor ik er een dagboek van maakte, namelijk.

Anyhow, heel verhaal: maar er komt snel een update alleen ik moet eerst mijn schooldingetjes even in orde hebben (:

EDIT: Ja, levensvruchten kan wel alleen zonder verouderen wordt het kindje ook niet ouder dusse dan zit ik een miljoen dagen met een baby opgescheept

^Laat ze levensvruchten eten of zet verouderen uit?

Update 3.

Het was weer een nieuwe dag. Dat hield in: weer een nieuwe avond uitgaan. Zoey kon er niks aan doen dat ze dit zo ontzettend beu was, haar leven was al sinds zeven maanden een turbulente achtbaan met loopings om de paar uur, daar werd je gewoon een keer misselijk van. Stilletjes at ze haar eten op. Alsof datgene waar ze al langer over had gedroomd, niet gisteravond plaats gevonden had.



"Is er iets, schatje?" Robberts stem zat vol bezorgdheid. Ze schudde haar hoofd en bleef star door eten.
"Wel waar, je bent nooit zo'n stille 's ochtends. Normaal klets je me de oren van de kop." Zoey gromde iets naar hem en hij moest even lachen.
"Geen behoefte aan vandaag." Kwam er uiteindelijk uit.



Robbert begon het steeds minder te vertrouwen dat ze zo stil was. Normaal had ze verhalen over de hele stad te vertellen, van die verhalen waarvan hij maar niet kon ontdekken hoe precies zíj ze wist, maar daar was hij misschien immers ook maar een man voor.
"Weet je wat me dwarszit?" zei ze uiteindelijk. Hij keek haar verwachtingsvol aan.
"Dat dit de eerste keer is sinds twee weken dat we samen ontbijten. Dát zit me dwars."
Hij zuchtte. Zoiets had hij kunnen verwachten natuurlijk. Nu was het ook nog aan hem om de boodschap van zijn agent aan haar door te geven.



En zo kwam het dan ook, dat ze na veel mokken en klagen uiteindelijk met hem mee was gegaan naar de zelfde tent als de avond er voor. Met veel plezier deed ze het niet. Robbert moest zelfs in zijn voorbijgaan fluisteren: "Zeg, hallo, er zijn hier mensen met fotocamera's en mobieltjes, lach eens een beetje, zonnetje van me." Wat een heel klein beetje hield. Maar echt interesse in haar fans tonen? Mwah, waarom zou ze?



Hij wist haar met een paar speelse opmerkingen alsnog om te toveren in het gebruikelijke feestbeest dat ze normaal was. Terwijl ze haar benen over de dansvloer gooide met soepele bewegingen, leek het bijna alsof er niets binnenin haar maalde. Maar dat was niet waar. Zoey's hersenen draaide namelijk overuren om een ontsnappingsplan te bedenken. Ze wilde naar bed, bij Robbert in zijn armen liggen en naar de sterren staren.



Ze wilde een normaal leven. Ze keek naar haar man en voelde genegenheid opborrelen. Zijn donkere ogen waar ze voor was gevallen, dat zwarte haar dat zachtjes meewaaide met de wind toen ze hem voor de eerste keer zag. Ze waren allebei nog niet beroemd, gewoon twee mensen in de rest van de massa. Tot hun ogen elkaar vonden en ze vanaf die dag onafscheidelijk waren geweest. En nu stond hij daar, haar man en verwachtte ze misschien wel een kindje van hem. Over wonderen gesproken, ze bestonden nog steeds.



Robbert had al lang aan Zoey gemerkt dat ze nog nooit met zoveel tegenzin uit was gegaan. Hij wilde weten wat er met haar was. Hij kon er zo slecht tegen als ze niet lekker in haar vel zat, daar werd hij zelf alleen maar onrustig van. Ze keek met schuine ogen de discotheek door, misschien op zoek naar paparazzi, misschien op zoek naar fans die haar om de hals konden vliegen...
Zijn gedachten werden abrupt gestoord door haar woorden: "Zullen we naar huis gaan, álsjeblieft, ik ben zo moe."



Hij zag haar gapen en stemde in. Samen liepen ze door de donkere nacht terug naar hun mini-appartementje op de elfde verdieping. Zoey wilde lopen, ze wilde 'van de sterren genieten en de geur van de nacht opsnuiven', hij had zijn schouders opgehaald en was maar gewoon met haar meegelopen. Ze had vast last van PMS of een ander vrouwenkwaaltje.

Leuuuk

WAW nice!! Je schrijft super leuk!

Ik vroeg me even af hè, zouden jullie het fijner vinden als ik het op een site plaatste? Of vinden jullie het op het forum ook wel fijn lezen? (:

Leuk dagboek!
Ik zou het gewoon op de site doen, dat is overzichtelijker voor ons.
Volgens mij krijg je ook niet zoveel reacties als je het op een site doet, en dat is niet echt motiverend.

Oké, ik ben helemaal verkocht en ga dit verhaal zeker volgen. Je schrijft leuk en soepel en je verdiept je in de roerselen van je personages, dat maakt het voor mij boeiend!

Wederom een erg leuke update.
Ik denk dat Vincent gelijk heeft. Je zult niet zoveel reactie krijgen als je het op een site doet.
Hou het maar op het forum.
Snel updaten, want ik ben benieuwd naar wat er nu met Zoey is.

Update 4.

Zoey had slecht geslapen. Robbert kon het aan alles merken. Ze was kibbig, deed kortaf, klaagde over zijn slechte gewoonte en het ergste was nog dat ze nog steeds niet verteld had wat haar dwarszat. Hij wist dat er iets moest zijn, daar kende hij haar goed genoeg voor. Ze zweeg als hij vroeg wat er was. Moedeloos stond hij op en besloot om beneden de krant uit de brievenbus te halen. Hij liet Zoey in stilte achter.



"Kijk eens Zoey, we staan in de krant!" met een plof legde hij het verkreukelde blad neer op de eettafel.
"Zo dan, die bezorger mag ook wel wat zuiniger zijn." Robbert reageerde er niet op, hij wist dat het uit zou monden in een ruzie als hij nu iets van haar irritaties zou zeggen.
"Zie je, al dat dansen van ons is toch nog ergens goed voor!" Hij deed zo hard zijn best om haar humeur een beetje beter te krijgen.



"Zoey," zei hij uiteindelijk met een lichte dreigende ondertoon. "Als je me nu niet vertelt wat er met je aan de hand is dan kietel ik het uit je." Heel even trok ze haar mond in een glimlach. Daarna zoog ze een diepe teug lucht naar binnen en luchtte haar hart.
"Gistermiddag toen jij bij Tom was, en nee dat is geen verwijt ik snap heus wel dat je naar de bandleden toe moet als scout zijnde..."



Robbert vond dat ze treuzelde, en hij wist dat ze dat alleen maar deed omdat ze iets moest vertellen dat ze niet leuk vond: normaalgesproken was ze zo enthousiast uitgevallen dat ze de details oversloeg.
"Toen belde Angela. En ik nam heel vrolijk op, want ik had natuurlijk niet op de nummermelder gekeken. Angela was minder vrolijk..." Ze stopte haar zin en leek niet van plan verder te praten. Het tegendeel was echter waar



"Ze begon tegen me te schreeuwen en te tieren dat ik niet zo'n egoïstische bitch moest zijn! Dat, omdat ik nu toevallig een familie wilde en een kindje dat ik daarbij ook eens aan háár belangen moest denken. Dat haar reputatie op het spel stond als ik een misstap zette en dat zwanger worden niet bepaald een slimme zet was. En ze bleef maar doorgaan. Ik was zo overdonderd dat ik abrupt heb opgehangen. Daarna stond ik beduusd naar mijn telefoon te kijken en ik kan er nu nog niet over uit wat er gebeurd is."



"Och, lieverd toch, trek je niets van haar aan. Dat is ze niet waard," antwoordde hij toen Zoey weer star voor zich uit zat te staren. Plotseling sloeg zijn toon om: "Waar háált Angela het gore lef vandaan om zo tegen je uit te vallen! Wat denkt ze wel niet?! Dat je haar eigendom bent? Ik zal haar eens flink de waarheid gaan vertellen dan!" Wie aan zijn meisje kwam, kwam aan hem.
Zoey glimlachte naar hem. "Schatje, rustig maar, ze kan het toch al niet meer voorkomen als ik het ben." Toch stond hij op met een gekwetste blik in zijn ogen.



De weken daarna vlogen voorbij. Zoey was zo af en toe misselijk en besloot toen ze voor de derde keer die week stond te kokhalsen dat het tijd werd voor een zwangerschapstest. Ze stuurde Robbert op pad en hoe kon het ook anders, die gehoorzaamde als een brave vader. Het enige nadeel vond hij het feit dat zijn vrouw er zo doodziek van leek te worden.



Zodra Robbert thuiskwam van zijn werk, vloog ze hem lachend om de hals met de woorden: "Rob, ik ben zwanger!" Ook bij Robbert drong het besef maar niet door.
"Zoey, we krijgen een kindje, een meisje met rode appelwangetjes en jouw ogen of een jongen met mijn atletische vaardigheden en jouw voortreffelijke stem!" Zoey moest om hem lachen en omhelsde hem nog steviger.



Helaas bracht haar zwangerschap ook minder leuke dingen met zich mee. Zoals het dagelijkse bezoek aan de badkamer dat er vrijwel altijd tot leidde dat ze daarna de vloer en de wc weer kon gaan staan boenen. Ze had nu inmiddels zwangerschapsverlof en genoot desondanks toch wel van haar vrije tijd. Die had ze immers zeven maanden lang niet meer gehad.



Eén van de trekjes die bij haar zwangerschap hoorden was schoonmaakdrang. Wat op zich niet zo'n ramp was want dan bleef het huis tenminste schoon, maar in enkele gevallen sloeg ze erin door. Toen ze voor de vijfde keer die week het aanrecht schoon stond te schrobben, greep Robbert in.
"Zeg, Zoey, geen bacillen bestrijden met geen bacillen heeft geen nut, weet je..." Hij probeerde het speels te zeggen maar eigenlijk werd hij knettergek van haar.



Ze knikte. "Ja, ik weet het, maar ik heb er geen controle over, ik moet en zal gewoon schoonmaken. Wees jij maar blij dat je geen vrouw bent!" Achter haar rug om grijnsde Robbert een echte mannengrijns, zo eentje waarbij je weet wat hij denkt ondanks dat je niets in zijn ogen kan lezen.
"Maar ja, als jij die wasbak niet gesloopt had, had ik nu ook niet hoeven dweilen..." Robbert zweeg, hij kende dit 'als-dan'-spelletje veel te goed.



"Aaargh," riep Zoey toen ze langs de kapotte kraan liep. Robbert lachte haar vierkant uit.
"Ik zal jou eens," brulde ze luid en ze stormde om hem af met haar natte kleren.
"Nu hoeven we beide niet meer te douchen," lachten ze.
"Bel jij maar eens snel een reparateur alleen dan ga ik wel eerst droge kleren aantrekken," Zoey verviel af en toe weer terug in haar volwassenrol, terwijl ze vroeger eeuwig kind kon blijven. Maar ja, als je zelf een kindje in je hebt groeien moet er iemand verantwoordelijk zijn.
"Oh, waarom dan?" Robbert pestte haar expres met de doorkijk die haar natte shirtje had.

Leuk
heb je haar appels of watermeloenen gevoerd??

^Beide niet

Leuk!

zit hier ook vol spanning af te wachten wat het zal zijn.
Héhé wederom een erg leuke update.

Ik wil updaten maar dat kan niet want mijn computer maakt geen verbinding met internet maar op de ipad doet ie het wel, heel vreemd maar ik ga mijn best doen vanavond nog een update te plaatsen!