Voor de zoveelste keer zat ik bij de therapeut. Voor de tweede maal deze week want het weekend komt er aan.
"Ik heb het nog steeds moeilijk om een job te vinden maar Kyle blijft maar door gaan dat ik een job nodig heb. Maar mijn hoofd staat er gewoon niet naar. Ik snap ook niet waarom we hebben beide veel geld geërfd van onze grootouders en onze ouder hebben alle twee mooie succesvolle bedrijven."
Vertelde ik de therapeut.
"Maar wat me vooral stoort is het feit dat hij zo graag kinderen wil. Ik ben 21 en ik zou graag nog even van mijn leven kunnen genieten. Mijn jeugd nog een staart geven. Maar hij zou graag een kindje tegen zijn vijfentwintigste."
"Gisteren probeerde ik dit op een rustige manier aan hem uit te leggen maar hij werd kwaad. Hij zei me dat ik volwassen moet worden maar wat heeft een kind met volwassenheid te maken? Ik ben er gewoon nog niet klaar voor. Helemaal niet. Ik heb nog veel te veel dingen te verwerken die in mijn jeugd gebeurd zijn. Al die gruwelijke dingen die ik gezien heb. Dat moet gewoon nog mijn hoofd uit voor ik aan zo'n dingen begin. Dat is toch verantwoordelijk van me of niet soms?" Ging ik verder.
De therapeut knikte even bedenkelijk.
"Waarom denk je dat hij kwaad word?" vroeg hij.
"Geen idee, misschien is het wel het leeftijdsverschil? Vroeger hadden we daar ook problemen mee en misschien sleept dat nog steeds aan, ik weet het niet. Maar hij kan soms zo agressief zijn dokter Janssens. Ik begrijp hem soms echt niet. Soms is hij zo lief en het andere moment is hij een tiran. Zoals vorige week..."