Echt een super leuke up!!
En die twee laatste!!

Erg leuke updates!

Bedankt voor jullie leuke reacties en welkom terug bij Centia's avonturen! Ik hoop dat jullie allemaal genieten/genoten hebben van een geweldige vakantie en ik wens jullie (alvast) veel succes op school/werk!
Terug naar Centia, ik denk dat het wel weer eens tijd wordt voor een nieuwe vlam... Maar wie is deze mysterieuze vent? Wees voorbereid op een up met wat voyeuristische trekjes.

---
Hoofdstuk 16
Wat er vooraf ging...
Nadat Centia bevallen is van haar vierde baby, Esmée, vraagt diens vader haar om een gunst: Zou hij, Kenji Midden, de baby misschien mogen adopteren? Centia is woest; hij is er tijdens de zwangerschap nooit voor haar geweest! Maar langzaamaan begint ze onder spijt te bezwijken.


Hoe goed de tijden ook waren, ieder moment van de dag voelde ik me schuldig voor wat ik Kenji had aangedaan. Eerst was ik nog boos, maar naarmate de tijd vorderde, begon ik te begrijpen hoe hij zich nu moest voelen. Hij had gewoon een kind gewild.
Maar hij had me verkeerd benaderd.


Diego’s zwarte goudvis Geoffrey overleed. Het jochie was ongelofelijk verdrietig en mompelde soms dagenlang dat hij hem miste. Ik maakte hem wijs dat Geoffrey naar zijn vriendjes in de vissenhemel moesten gaan, wat hem een beetje opvrolijkte. ‘Zolang hij maar gelukkig is,’ zei hij door de tranen heen. Ik betrapte me er soms op dat ik boos op hem was. Het was zijn eigen schuld. Hij had de vis niet gevoerd. Hij verdiende mijn troost niet.
Maar dan had ik weer een hekel aan mezelf om die gedachten.


Ik denk dat de vis me op de één of andere manier heeft overgehaald. Diego was verdrietig om iets wat hij zelf had aangericht. Was dat bij mij niet ook het geval? Maar die vis zou nooit meer terug kunnen komen. Behalve als we een nieuwe kochten of Diego een nieuwe ving. Zou ik ook een nieuw visje kunnen vangen? Of kon ik wel bij de oude blijven?




Zachtjes klopte ik op de deur. Tegelijkertijd besefte ik me dat er een bel was. Blijkbaar had Kenji het ook niet gelaten om op dat gebied te moderniseren.


Terwijl ik zat te twijfelen of ik er wel of niet op zou drukken, hoorde ik de aankomende voetstappen. Mijn hart sloeg twee keer over. Kon ik nog terug? Wilde ik hem wel zien?






Maar het was Kenji niet. Het was een knappe gebruinde man met een aantrekkelijke glimlach. ‘Welkom! Kan ik je ergens mee helpen?’ ‘Ik ben Centia,’ zei ik. ‘Ik kom voor Kenji Midden. Is hij thuis?’ De man grijnsde. ‘Sorry, maar kom binnen. Kenji moet zo thuis komen.’ Hij draaide zich om en wees naar de bank. ‘Ga zitten.’


Ongemakkelijk ging ik zitten. Het was wat onwennig om hier te zijn, in het huis dat ooit van mij was, in het gezelschap van een vreemdeling. De man rommelde wat in de koelkast en keukenkastjes, terwijl ik wat voor me uitstaarde. Ik hoorde alleen zijn geluiden, omdat ik niet achterom durfde te kijken. Hij moest hier wonen óf hij moest heel erg snel op zijn gemak zijn. Misschien was hij Kenji’s neef of een vriend. Hij kende hem in ieder geval.


‘Jij lust vast wel wat herfstsalade, is het niet?’ klonk de man opeens. Mijn maag rommelde – ik had niets gegeten voordat ik het huis verliet. Eigenlijk wilde ik weigeren, omdat ik deze kerel helemaal niet kende, maar uit beleefdheid, honger en verlangen, zei ik ja. ‘Liefde van een vrouw gaat blijkbaar ook door de maag,’ bulderde de man van het lachen en ik trok een zuur gezicht. Wat zei hij nu?


Samen aten we de herfstsalade op. Het was heerlijk, maar toch bleef ik het een beetje vreemd vinden om zomaar wat te gaan eten met een man die ik helemaal niet kende.


‘Ik heb me nog niet voorgesteld, of wel?’ schrok hij opeens op en hij stak zijn hand uit. ‘Ik ben Kai Anderson. Gewoon dat je het weet. En jij heet Centia Centum, zei je?’ Ik knikte. ‘Woon je hier?’ ‘Ja,’ zei hij, ‘samen met Kenji. Het is een mooi huis, hoor. Kenji is alleen een beetje gericht op het modern – zwart en wit, je weet wel. Niet bepaald mijn smaak, maar ik mag niet klagen. Er staat een poepiedure piano boven – ik ben heel muzikaal. Ik speel in een band, The Sixty Seventies, heb je er ooit van gehoord?’ Ik schudde mijn hoofd, maar beloofde dat ik er ooit naar zou luisteren.
‘We zijn rampzalig,’ zei hij met een knipoog.


Het volgende moment brak de vaatwasser. ‘Modern is niet altijd goed,’ verzuchtte Kai en hij haalde een gereedschapskist tevoorschijn. Ik besloot hem te helpen door het water dat erbij kwam kijken weg te vegen.


Daarna ging ik weer op de bank zitten, wachtend op Kenji. Het was ondertussen al vijf uur ’s avonds – zou hij nog komen? Ik had de oppas verteld dat ik niet wist tot hoe laat ik weg zou blijven, maar had verzekerd dat ik voor het avondeten thuis zou komen. Ik wist niet of ik dat nog zou gaan redden.


Samen wachtten we. Af en toe zeiden we wat tegen elkaar, maar voor het merendeel staarden we naar de televisie die op een romantische film stond.


‘Die man kan zo goed piano spelen,’ zei Kai. ‘Ik wil wedden dat jij het beter kan,’ zei ik beleefd en meteen sprong hij op. ‘Wil je anders wat horen?’ Ik kon niet weigeren.








‘Het liedje was voor jou. Om je schoonheid te bezingen.’


‘Dankjewel,’ zei ik en omdat ik niet wist wat ik moest doen, gaf ik hem een knuffel. Ik wilde me onmiddellijk terugtrekken, maar hij hield me stevig vast.


‘Je bent heel erg mooi,’ zei hij toen ik hem van me af wist te duwen. ‘Mag ik je kussen?’


Ik kreeg niet eens de tijd om te antwoorden, want hij kuste me al op mijn lippen.

En van het één komt het ander…















Hoe het verder gaat...
Oeh-là-là! Centia's hart staat in vuur en vlam door deze mysterieuze en tegelijkertijd knikkende-knieën-gevende man. Zullen we Kenji maar vergeten?
---

Bonus Content
Maar een bonusplaatje vandaag!


Rarara... Wie verslikt zich er weer in de salade?

< Hoofdstuk 15

Erg leuke update!

Leuke update